"Το δέντρο"

 Χριστούγεννα σήμανε το χιόνι που πέφτει, στην γκρίζα

πόλη η χαρά επιστρέφει. Γύρω απ΄το δέντρο, άγια μέρα

στο σπίτι μικροί μεγάλοι ανοίγουν τα δώρα.

Αξία δεν έχει η τιμή στο κουτί, αλλά της καρδιάς η πρόθεση

για την μεγάλη γιορτή. Στην ξύλινη φάτνη ,τα ζώα με το

βρέφος παρέα αγάπη μοιράζονται κάτω απ΄του άστρου

το βλέμμα. Ήρθε η ώρα για το τραπέζι, λιτό αλλά με όρεξη

το μεσημέρι μαζεύτηκαν της οικογένειας τα μέλη.

"H ευτυχία του μίζερου"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr.

 Χαμογελάει σε αντίθεση με τους περισσότερους συνανθρώπους του, που προβληματισμένοι απ΄την δύσκολη καθημερινότητα προβάλλουν το πιο σκυθρωπό πρόσωπο τους. Ευτυχώς είναι μίζερος, προς πείσμα όλων τους. Δεν ακολουθεί

τις κοινωνικές επιταγές, καθότι λογίζεται ανένταχτος στην αντίληψη τους.

Ακολουθεί τις αξίες του, σάν φάρος στην φουρτουνιασμένη θάλασσα να

φωτίζει το πλοίο του διαφορετικού.

Δεν απαιτεί τιμές, για τον δύσβατο δρόμο που βαδίζει. Μήτε και θα ήθελε

διαφορετικά να πράξει. Άλλωστε κάθε δέντρο με βαθιές ρίζες, είναι η στάση του

διαβάτη για να ξαποστάσει όταν κουράζεται στην διαδρομή.

Κάτω απ΄τα λόγια του, βρίσκουνε καταφύγιο οι κάθε λογής πλανημένοι

της επικρατούσας λογικής. Οι απόκληροι της ευκαιρίας.

"Χριστούγεννα"

 Σήμανε η γιορτή, μεγάλη όσο το αγαθό πρόσωπο του θείου

βρέφους στην φάτνη. Μέρες χαράς, μα και περισυλλογής είναι

αυτές που διανύουμε στην ψυχή μας.

Γιατί η γέννηση του καλού, μοιάζει σαν την ανατολή του ήλιου.

Φως πλημμυρίζει την γη, μετατρέποντας το σκοτάδι σε γενναιοδωρίας

χάδι. Οι σκέψεις μας όμως τριγυρνάνε σαν αγέλες, στην ανεύρεση των

μηνυμάτων που εσωκλείουνε τα Χριστούγεννα. Αρχηγός είναι οι αξίες μας

που συνταιριάζονται και φιλόξενη γη τις τρέφει.

Ας είναι λίγες μέρες ικανές, να αποδομήσουνε τα προβλήματα μας. Να τα

μετατρέψουνε σε θετική ενέργεια.

"Το μήνυμα των Χριστουγέννων"-("Δύο αχώριστοι εχθροί.")

 (Ο Τιμολέοντας και ο Αγαμέμνονας, πίνουν κρασί δίπλα στο

τζάκι στο σπίτι του πρώτου.)

-Οι μέρες των Χριστουγέννων, είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στην μνήμη

μου από παιδί. Φαντάζομαι σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει το ίδιο.

-Αγαπητέ Τιμολέοντα, δεν συμμερίζομαι την άποψη σου καθότι αρκετοί δεν

μπορούνε να τις απολαύσουνε όπως θα επιθυμούσανε.

-Γίνε πιο σαφής φίλε μου.

-Είναι εύκολο να συμπεράνεις, ότι αρκετοί συμπολίτες μας ζούνε σε συνθήκες

φτώχιας. Θα ήθελαν ένα μεγάλο τραπέζι με νόστιμα εδέσματα, ή ένα χριστουγεννιάτικο

δέντρο με πολλά δώρα. Όμως συμβαίνει το αντίθετο.

-Η ζωή δυστυχώς, είναι θέμα ταχύτητας. Οφείλει κάποιος γρήγορα να εκμεταλλεύεται

την ευκαιρία που του προσφέρεται. Άλλοι λόγω αυτού του γεγονότος είναι οικονομικά

ευκατάστατοι και άλλοι όχι.

-Αύριο, μέρα Χριστουγέννων, θα προσφέρω σε μία τετραμελή οικογένεια που στεγάζεται

σε μία παράγκα κοντά στο σπίτι μου ένα ολόκληρο γεύμα και παιχνίδια για τα δύο μικρά

παιδιά. Το λιγότερο που δύναμαι να κάνω, για το «πνεύμα» των γιορτών και ας μην

υπάρχει «μαγεία» πλέον στην καθημερινότητα μας.

(Ο Τιμολέοντας του προσφέρει χρήματα απ΄την τσέπη.)

-Πρόσφερε στην ίδια οικογένεια, και το γεύμα της Πρωτοχρονιάς. Δεν πιστεύω ότι

είμαι και ο πιο άκαρδος άνθρωπος του κόσμου.

(Τσουγκρίζουνε τα ποτήρια τους.)

-Το γνωρίζω αγαπητέ μου. Καλές γιορτές να έχουμε.

"Yποχόνδριος"

 Κάθεται μόνος στην καφετέρια. Καπνίζει και πίνει

τον καφέ του παρατηρώντας τους θαμώνες του μαγαζιού.

Νιώθει ότι είναι ξεχωριστός. Άλλωστε γι’αυτό και έχει λίγους

φίλους. Πιστεύει ακράδαντα ότι είναι το κέντρο του κόσμου.

Η γύρη του λουλουδιού, γύρω απ΄την οποία περιφέρονται μέλισσες.

Όλοι και όλα του φταίνε. Άλλωστε το παρατσούκλι που κουβαλάει

δεν είναι τυχαίο. Ο «υποχόνδριος».

Οι γιατροί είναι τυχεροί, καθώς κάθε εβδομάδα επισκέπτεται αρκετούς

από αυτούς. Άλλοτε για παθολογικά αίτια, άλλοτε για καρδιολογικά.

Έχει πονόδοντο, μα και τα άκρα του σώματος δεν λογίζονται στέρεα.

Δύσκολα να πει καλό λόγο για κάποιον. Η εξέλιξη της ζωής του δεν είναι

για εκείνον αποτέλεσμα των επιλογών που έχει πραγματοποιήσει αλλά

οι καθημερινές συγκρούσεις με εχθρούς λόγω ενός σχεδίου που έχει

δρομολογηθεί από ύποπτα και σκοτεινά κέντρα αποφάσεων που

εξυφαίνονται την εξόντωση του σε όλα τα επίπεδα.

Όσο για το άλλο φύλο; To λεγόμενο ασθενές, μοιάζει ένας προπατορικός

εχθρός. Ταγμένος μισογύνης θεωρεί, ότι η αποφυγή επαφών μαζί του

είναι σωτήρια επιλογή για την διατήρηση της ανδρικής μοναδικότητας.

Όπως είναι η δική του.

"Τέλος"

 Κάθε ιστορία έχει αρχή και τέλος. Όπως οι «Ιστορίες

της πόλης». Απλοί άνθρωποι, υποβάλλονται πάντα σε

δοκιμασίες από την ζωή, ως αντίβαρο στις λίγες χαρές

που γεύονται. Συνήθως συνειδητοποιούνε την λύπη, και

γυρεύουν ένα στήριγμα για να ξαποστάσουνε και να ξεκινήσουνε

τον αγώνα τους προς την λύτρωση.

Είναι μακρινός και κακοτράχαλος ο δρόμος που διαβαίνουν.

Αλλά εάν το πιστέψουνε βαθιά μέσα τους, διαπιστώνουνε ότι αξίζει

τον κόπο. Το αντίο στους ήρωες, που γύρω από αυτούς πλέκεται ο μύθος είναι το λιγότερο που μπορείς να ευχηθείς, όταν ως

παρατηρητής δένεσαι μαζί τους. Στο επανιδείν!

"Συνάνθρωπος"

Κάθεται οκλαδόν στο πεζοδρόμιο, και απλώνει το

χέρι του για ελεημοσύνη. Είναι άστεγος και δεν γνωρίζει που

θα κοιμηθεί ή αν θα φάει κατά την διάρκεια της ημέρας.

Δώσε του μια βοήθεια, έστω μικρή. Γι’αυτόν όμως είναι σημαντική.

Μεταμορφώσου σε συνάνθρωπο. Είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό.

Στην ζωή η πράξη είναι αυτή που ξεχωρίζει. Αναμφισβήτητα οι

παραλείψεις και τα εγκληματικά λάθη του κράτους είναι αναρίθμητα.

Δεν χωράει συζήτηση, πώς η σωστή διανομή του πλούτου θα μπορούσε

να μετατρέψει την κοινωνία των ρόλων σε μία όαση ισότητας.

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Ε και; Αυτή είναι η πρόκληση. Να παλεύεις

κόντρα στους άγραφους νόμους και να επιχειρείς να τους αλλάξεις. Στην κυριολεξία

να τους ξαναγράψεις. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο.

Αλλά μην το σκέπτεσαι. Εσύ θα ικανοποιηθείς σε βαθμό, που να νιώθεις αξιακά

ολοκληρωμένος. Ένας Υπεράνθρωπος που οι «μαγικές» του δυνάμεις βοηθάνε

ώστε να μειώνονται κατά ένα τα προβλήματα. Και η «ζωή» επιστρέφει την ενέργεια

που εκλύεις με μοναδικό τρόπο.

"Σε είδα"

Σε είδα να βουρκώνεις στην αγκαλιά του συζύγου σου.

Έξω απ΄το νοσοκομείο χθες το βράδυ, γύρευες μια ελπίδα

ώστε να σε συντροφέψει. Ο γιός σου στην εντατική αγωνιζόταν

μετά το τροχαίο με το αυτοκίνητο, να παραμείνει στην ζωή.

Ψηλά έστρεφες το βλέμμα προς τα αστέρια, και σου έκλεινε το

«μάτι» το πιο φωτεινό απ’ όλα.

Σου ψιθύριζε στο αυτί ένα «Κουράγιο», όπως κάθε φορά που στις

δύσκολες στιγμές της ζωής σου αποζητούσες. Από τότε που ήσουνα

μικρή εκεί δίπλα στο παράθυρο του δωματίου σου.

Σε είδα να καπνίζεις μόνος στο παγκάκι, όταν σε αποχαιρέτησε μετά το

ραντεβού. Έμοιαζε σκληρός ο χωρισμός μετά από 5 χρόνια. Κάνατε όνειρα

μαζί για το μέλλον σε εκείνο το πάρκο. Λίγες εικόνες απ΄την ευτυχία είναι οι

κύκλοι απ΄τον καπνό του τσιγάρου. Πολύ περισσότερα είναι τα λόγια που χάθηκαν

στον χρόνο. Και είναι δύσκολο να αγαπάς. Γιατί οι κοινωνικές επιταγές σου καθορίζουνε

κώδικες συμπεριφοράς. Δούναι-λαβείν, χρήματα-ευτυχία.

Είναι ώρα να επιστρέψεις στο σπίτι. Πόσο βαριά θα μοιάζουνε τα βήματα σου..

"Σε άκουσα"

 Σε άκουσα που κραύγαζες σιωπηλά. Αποζητούσες συντροφιά

μόνος στην πλατεία. Άδεια από ανθρώπους, γεμάτη από φόβους

περικύκλωνε τις αγωνίες σου δίχως οίκτο. Οι τσέπες «φώλιαζαν»

μερικά ευρώ, αρκετά ώστε να αγοράσεις ένα μπουκάλι φτηνό

αλκοόλ και την «άσπρη» δόση. Να πραγματοποιηθούν σχεδόν ανέξοδα

για λίγη ώρα τα ταξίδια σου, δίχως την συνδρομή μεταφορικού μέσου.

Την άκουσα να γελάει. Κρατούσε στην αγκαλιά το μωρό της, και καθόταν

στο μπαλκόνι του διαμερίσματος αντικρίζοντας την απεραντοσύνη της

θάλασσας.

Βίωνε την ευτυχία, τα πράσινα μάτια της να αγκαλιάζουν το γαλάζιο σε έναν

χορό χρωμάτων. Λίγες είναι οι εικόνες στην ζωή, που βαφτίζονται στην κολυμβήθρα

της εξιλέωσης. Όπως οι δύο προηγούμενες απόπειρες να αποκτήσει παιδί.

Σε άκουσα να πανηγυρίζεις το γκολ της ομάδας σου. Κρατούσες το χασκόλ, και κοίταζες

τον ουρανό με την ίδια ευκολία, όπως τον ποδοσφαιριστή που σκόραρε. Μπορεί η

εβδομάδα που προηγήθηκε να ήταν η πιο κουραστική, από άποψη εργασίας.

Η πιο δύσκολη γιατί η Μαρία ήταν θυμωμένη μαζί σου. Μια νίκη ήταν αρκετή ώστε

να νιώσεις θεός. Ανέγγιχτος από κάθε λογής προβλήματα.

"Ουρανός"

 Σηκώνω ψηλά το βλέμμα στον ουρανό. Σύννεφα οι

αναζητήσεις μου περιφέρονται ανάμεσα στο παρελθόν

και το μέλλον. Είχα όνειρα, επιθυμίες να μοιραστώ και

παγιδεύτηκα. Ανάμεσα στην θέληση και την ατολμία.

Οι άνθρωποι όταν στέκονται δίπλα σου είναι ένα αίνιγμα.

Ρίζες στις αποτυχίες φυτρώνουν, και μεγαλώνουν ωσότου

διασταυρωθούνε με την επιτυχία.

Σπόροι διασκορπίστηκαν το γέλιο και το κλάμα, η αισιοδοξία

και η απαισιοδοξία. Περπατάω κουβαλώντας στην πλάτη εμπειρίες.

Όμως ο ουρανός μου βάζει τρικλοποδιές. Αναρωτιέται που πηγαίνω

και βρέχει. Πρέπει να καλυφτώ. Αλλά λίγο πριν την σκέπη των φύλλων

κάτω απ΄τον πλάτανο ο ήλιος με κοροϊδεύει.

Θαρρείς με προτρέχει να συνεχίσω την πορεία μου, τραυματισμένος

απ΄τις ανησυχίες μου. Μέχρι την δύση είναι κοντά. Η ανατολή με φοβίζει.

Δίχως άλλο είναι μακριά.

"Μπαλόνια"

 Στιγμές ξεχωριστές βιώνει σήμερα η ψυχή του. Αυτή

η παιδική διάθεση μονομιάς, τον μάγεψε όντας ενήλικο.

Κοντοστέκεται στην πλατεία, παρέα με τον γιό του. Θαρρείς

συνομήλικοι αποφάσισαν να διοργανώσουνε παιχνίδι.

Οι δυο τους φουσκώνουνε μπαλόνια, πολύχρωμα και τα δωρίζουνε

στους περαστικούς.

Κάθε ηλικίας και διάθεσης. Πρόθεση τους είναι να διασαλευτεί

η μονοτονία. Εκείνη που πισθάγκωνα έχει περιορίσει την πρόθεση.

Καύσιμο μοιάζουνε οι ευχές, που ωθούνε σε κίνηση τα ιπτάμενα

αντικείμενα .Η απορία του αγοριού είναι εύλογη. «Γιατί μας κοιτάζουνε

όλοι; Αφού παίζουμε.»Εκείνος γελάει. Γνωρίζει καλά, ότι η ερώτηση

είναι αφοπλιστική. Δεν απαντάει. Κλείνουν μαζί τα μάτια, και σιωπούν

για λίγο. Όσο χρειάζεται δηλαδή, ώστε να φωνάξουνε «Δεν θα

μεγαλώσουμε ποτέ.»Απειλή ή αυτογνωσία;

"Λεωφορείο"

 Το ντέρμπυ της καθημερινότητας, μεταξύ ενός αργοπορημένου

εργαζομένου με άγνωστους και αγχωμένους επιβάτες ενός αστικού

λεωφορείου είχε μόλις ξεκινήσει. Η επιβίβαση μου στο μέσο μαζικής

μεταφοράς έμοιαζε με την απαρχή μιας περιπέτειας.

Ήμασταν τόσο στριμωγμένοι, που κυριολεκτικά δεν μπορούσαμε να

κουνήσουμε ούτε χέρια, μα και πόδια. Η έναρξη του αγώνα, είχε εκατέρωθεν

ευκαιρίες προκειμένου να βρεθεί κάποια κενή θέση. Με χαρακτηριστική ευκολία

έβρισκε κάτοχο, χωρίς να υπάρχει υποτυπώδης ευγένεια. Στην συνέχεια ο διαιτητής

που δεν ήταν άλλος από τον οδηγό, μας συνέστησε ψυχραιμία καθότι υπήρχανε

γυναίκες με παιδιά και ηλικιωμένοι που είχανε προτεραιότητα στο να καθίσουν.

Το ημίχρονο έμοιαζε να είναι, ένα μποτιλιάρισμα που προκλήθηκε από ένα τροχαίο

δυστύχημα, ευτυχώς χωρίς τραυματίες ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα.

Οι συζητήσεις φουντώσανε, ειδικότερα όταν κάποιοι έδωσαν την δική τους εξήγηση

για το αν οι έλληνες είναι καλοί ή κακοί οδηγοί σε αυτούς τους άθλιους δρόμους.

Η επανάληψη του ματς ξεκίνησε, με έντονη επιθετικότητα εκατέρωθεν ειδικά όταν

κόσμος επιβιβαζόταν ή αποβιβαζόταν στις κατά καιρούς στάσεις. Ο ιδρώτας μου λόγω

της ζέστης που επικρατούσε «έγλειφε» το σβέρκο και το μέτωπο.

Τα παράθυρα ήταν κλειστά, λόγω του έντονου ψύχους. Τελικά με ανακούφιση, είδα τον

προορισμό μου και επιστράτευσα όλη την δύναμη και το κουράγιο, προκειμένου να

αφήσω πίσω το ποδοσφαιρικό ντέρμπυ της καθημερινότητας. Επιβάτης σε λεωφορείο.

"Κίνηση ματ"

Αμίλητος όπως ήταν, παρακολουθούσε με απόλυτη

προσοχή τα πιόνια του. Ήθελε να είναι σίγουρος για

την επόμενη κίνηση που θα πραγματοποιούσε. Ο

αντίπαλος φαινόταν ευάλωτος, καθώς είχε ήδη θυσιάσει

τους στρατιώτες.

Ο επόμενος πρωθυπουργός που θα διαδέχονταν τον ανήμπορο

πλέον προκάτοχο έπρεπε να φυλάσσεται καλύτερα στην παρτίδα

σκάκι που θα ακολουθούσε. Αυτή όμως δεν ήταν η έγνοια του.

Εκείνο που τον απασχολούσε, ήταν να τον καθαιρέσει με συνοπτικές

διαδικασίες. Άναψε το πούρο. Προς μεγάλη έκπληξη του μονομάχου

του χαμογέλασε. Το ψυχρό πρόσωπο, που η έκφραση του ήταν συνήθως

αταλάντευτη ανεξάρτητα από τις δυσχέρειες που συναντούσε

ακτινοβόλησε μία μικρή λάμψη χαμόγελου.

Διαπέρασε την χαραμάδα, απ΄το μονότονο λόγω απόλυτης ησυχίας

παιχνίδι και μετατράπηκε σε έναν μικρό ήλιο που φεγγοβόλησε την

αναμονή του αντιπάλου. «Ματ» και δίχως δισταγμό, άρπαξε τον βασιλιά

και στην θέση του τοποθέτησε το άλογο.

«Σε κάθε κούρσα διαδοχής, υπάρχει ένα άγριο και δυνατό ζώο που στο

τέλος κερδίζει. Αρκεί ο αναβάτης να γνωρίζει πώς χειρίζεται τα γκέμια»

είπε και θυμήθηκε τον ρόλο του. Να ελέγχει με κάθε τρόπο, την

ψυχολογία των μαζών. Τοποθετώντας ανάλογα την περίοδο, τον

κατάλληλο άνθρωπο στην καίρια θέση.

"Ζουζού"

 Μαζί της απ΄την κορυφή του λόφου ατενίζουμε, τον

ορίζοντα που αγκαλιάζει το γκρίζο επιτραπέζιο παιχνίδι

που μοιάζει η πόλη. Απλώνεται μπροστά μας ένα μωσαϊκό τσιμεντένιων κατασκευών, διαφόρων

σχημάτων. Ορθογώνια, τετράγωνα, μερικές φορές και κυκλικά.

Σπρώχνει το μικρό κεφάλι της, κάτω απ΄την μασχάλη μου ενώ

νιώθω την αναπνοή της.

Η θέα της πόλης παρέα με την μικρή μου κόρη την «Ζουζού», είναι μοναδική. Δείχνει το

αεροπλάνο που διασχίζει τον ουρανό και σιωπηλά μοιραζόμαστε

ένα χαμόγελο. Δεν έχω διάθεση να επιστρέψω στο διαμέρισμα μου.

Είναι μια μικρή φυλακή, και η απόδραση μου για λίγες ώρες είναι

λυτρωτική για την διάθεση μου. Όσο γίνεται πιο μακριά, μαζί με

την Ζουζού.

"Ευδιάθετος"

 Ξύπνησε απ΄το μεθύσι του προηγούμενου βραδιού. Τα μάτια

του αρνιόταν πεισματικά να ανοίξουνε. Η ζάλη της βότκας ήταν

αρκετή ώστε να θέλει να παραμείνει και άλλη ώρα στο κρεβάτι.

Και όμως. Ήταν ευδιάθετος. Μετά από πολύ καιρό, διασκέδασε

παρέα με τους φίλους του στο μπαρ που επί αρκετά χρόνια είχανε

ως στέκι.

Δεν λογάριαζε επ’ουδενί πλέον, την απόλυση απ΄την εργασία του. Σαφώς

και το αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον λογιζόταν στην ανασφάλεια που

τον διακατείχε. Όμως γνώριζε πολύ καλά και μια άλλη λεπτομέρεια της

ζωής που κάνει την διαφορά στην καθημερινότητα ενός ατόμου.

Η ισορροπία του εαυτού. Όσες και αν είναι οι λύπες, που λόγω φυσικής φθοράς είναι περισσότερες οφείλουμε να γλεντάμε στις λιγοστές χαρές. Εξάλλου αυτή

είναι η σημαία που κυματίζει στον ιστό του κάστρου μας. Αυτού που περικλείεται

απ΄τις εμπειρίες και τα γεγονότα. Η «ουσία» είναι το οχυρό, που μας διαφοροποιεί

σε ξεχωριστές προσωπικότητες. Όπως τα γεμάτα ποτήρια, τις όμορφες γυναίκες και

την δυνατή μουσική που μοιράστηκε λίγες ώρες πριν.

Σε εκείνη την παρέα, που ένιωσε όμορφα.

"Διακοπές"

Ήταν μόνος στο γραφείο. Καθόταν στην αναπαυτική

δερμάτινη πολυθρόνα, μπροστά απ΄τον ηλεκτρονικό

υπολογιστή και προσπαθούσε να χαλαρώσει.

Δύσκολο μεν, αλλά απ΄την άλλη ένιωθε τυχερός καθότι

απέναντι του υπήρχε ένα μικρό κάδρο μιας αμμουδιάς σε

τροπικό νησί. Το μυαλό του «ταξίδευε», καθώς σε λίγες εβδομάδες

ημερολογιακά ξεκινούσε το καλοκαίρι.

Είχε δημιουργήσει έναν «νοητό» χάρτη, με πιθανούς προορισμούς

αλλά λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν υπήρχε κάποια εξωτική τοποθεσία.

Από μικρός επιθυμούσε να γίνει ένας μικρός Ροβινσώνας Κρούσος.

Να γεύεται με όλες του τις αισθήσεις τον ήλιο, την θάλασσα και τους φοίνικες.

Ο Παρασκευάς δεν θα ήταν άλλος, απ’τα όνειρα του. Ξεκομμένα φυσικά απ΄το

παρελθόν. Απ΄τις σκληρές και στυγνές επιταγές της κοινωνίας, οι οποίες διαμορφώνουν

γενικά τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.

Όμως το «ταξίδι « του έλαβε απότομα τέλος, όταν δίχως να το καταλάβει μπροστά

του εμφανίστηκε ο προϊστάμενος. Γνώριζε καλά, ότι η σκυθρωπή έκφραση του προσώπου

δεν προμήνυε καλό υπόλοιπο μέρος στην εργασία.

"Γειτονιά"

 Το δροσερό αεράκι που φυσούσε, έσμιξε την

διάθεση των φίλων στην ταβέρνα. Ήταν βράδυ

καλοκαιριού και η κατανάλωση αλκοόλ και μεζέδων

είχε φουντώσει την συζήτηση της παρέας.

Από παιδιά είχανε δημιουργήσει στενούς δεσμούς,

καθότι τα στοιχεία που τους ένωναν ήταν περισσότερα

από εκείνα που τους χώριζαν. Η αγάπη για τις γυναίκες, το

ποδόσφαιρο και την heavy metal μουσική, παρέμενε αναλλοίωτη

μέσα στον χρόνο. Κάθε που ήταν δυνατό, συγκεντρώνονταν

στην ταβέρνα «Ο Θωμάς», που λειτουργούσε επί αρκετά χρόνια

στην περιοχή. Χαρές και λύπες εναλλάσσονταν στις συναντήσεις

τους μέχρι την δημιουργία της οικογένειας.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, αραίωσε η συχνότητα συνεύρεσης

καθώς ενίοτε μεταναστεύανε σε άλλη πόλη ή και το εξωτερικό

προκειμένου να αναζητήσουνε εργασία. Η γειτονιά όμως, ήταν η

αιτία και η ταβέρνα η αφορμή ώστε να φουντώνει η σπίθα που

ενυπήρχε στις ψυχές τους σε φωτιά. Το κυριότερο δε, ήταν πώς η

φιλία τους ήταν χτισμένη σε γερά θεμέλια και δεν εδύνατο να

μετατραπεί ποτέ σε καιροσκοπισμό, όπως συμβαίνει στην κοινωνία

αυτή την εποχή.

"Αλέξανδρος"

 Είδα τα μάτια του γεμάτα παράπονο. Δίπλα στο παγκάκι

ήταν ξαπλωμένος γέρνοντας προς το πλάι. Τον γνώρισα κουτάβι

όταν ένα πρωινό καθώς κατευθυνόμουν προς το γραφείο, τον

βρήκα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών.

Ήμαστε αχώριστοι φίλοι, σε δύσκολες και ευχάριστες στιγμές της

ζωής μου. Μέχρι πριν από λίγο όμως. Δίπλα του ήταν ένα μισοφαγωμένο

σάντουιτς και όσο περνούσε η ώρα γάβγιζε με λιγότερη ένταση. Στο σώμα

του είχε εισχωρήσει η ανθρώπινη κακία. Εκείνο το συναίσθημα, που κανένα

απ΄τα ζώα δεν γνωρίζει και φυσικά δεν θα μπορούσε να καταλάβει. Η «φόλα»

τον κέρδιζε λεπτό με το λεπτό, και εγώ συνάμα τον έχανα. Τον χάιδευα για να του δώσω κουράγιο. Μακάρι να μπορούσα να τον διατηρήσω στην ζωή.

Ήταν αργά πλέον. Όταν η ψυχή του «απελευθερώθηκε», προσγειώθηκα στον χρόνο.

Αμείλικτος, σκληρός και άτεγκτος δεν διακρίνει κανένα στην μετάβαση προς τον θάνατο.

Πιστεύω πώς πήγε δίπλα στο φεγγάρι. Όπως αρκετά βράδια βλέπαμε μαζί.

πιο πάνω απ΄την θάλασσα. Όταν τρέχαμε μαζί στην παραλία, δίπλα στο κύμα.

"Wi-φάει;"

 Κοίταζε συνεχώς το ρολόι του, και ήταν αγχωμένος. Κάθε φορά

που επισκεπτόταν τα καταστήματα στο κέντρο της πόλης παρέα με

την σύζυγο του γνώριζε καλά το τι επρόκειτο να συμβεί.

Μπαινόβγαιναν διαρκώς, δίχως αποτέλεσμα καθώς ήταν αναποφάσιστη

για το τι επρόκειτο να αγοράσει. Εκείνος ήταν νωχελικός συνήθως, καθότι

δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις προθήκες των μαγαζιών.

Καθώς περπατούσανε, αντίκριζε τους υπόλοιπους περαστικούς και διέκρινε

μία μεγάλη δίψα για κατανάλωση. Βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ οι

περισσότεροι ήταν πρόθυμοι να επιδοθούνε σε αγορές προϊόντων, τα χρήματα

δεν τους αρκούσανε.

Η έκπληξη του ήταν μεγάλη, όταν βρέθηκαν μπροστά σε ένα κατάστημα μεγάλης εταιρείας

κινητής τηλεφωνίας. Δύο άντρες ιδιωτικής φύλαξης, οι γνωστοί security με δυσκολία

προσπαθούσαν να συγκρατήσουνε νεαρής κυρίως ηλικίας άτομα που επιθυμούσανε

να εισέλθουνε και να επωφεληθούνε προσφορές σε τιμές διαφόρων προϊόντων.

Ακριβώς δίπλα στην πόρτα, ένας ηλικιωμένος είχε απλωμένο το χέρι του και εκλιπαρούσε

για λίγο φαγητό. Η σύζυγός του, τον πίεζε να ακολουθήσουνε και αυτοί το πλήθος.

Εκείνος για λίγα δευτερόλεπτα, στην οθόνη του μυαλού πληκτρολόγησε το κοντράστ των

συναισθημάτων που βίωνε.

«Wi-fi» και «Κάποιος θέλει να φάει, γιατί πεινάει». Ανέκφραστα, πάγωσε σύγκορμος.

«Wi-φάει;»

"Ιστορίες της πόλης"

Όταν έβγαινε βόλτα κρατούσε ένα τετράδιο και στην τσέπη του

σακακιού υπήρχε πάντα ένα στυλό. Συνδυασμός που δεν ήταν τίποτα

άλλο απ΄το αγαπημένο του χόμπι. Να κάθεται κάπου και να γράφει.

Από τον εσπρέσο που έπινε στην καφετέρια, μέχρι το ποτό του στο μπαρ

τα βράδια. Ειδικά τεκίλα και βότκα.

Η αλήθεια είναι ότι έλκυε την προσοχή των υπολοίπων, με χαρακτηριστική

ευκολία. Ήταν ένα είδος αξιοθέατου, με την διαφορά ότι εκείνος αισθανόταν

το υποκείμενο και όχι το αντικείμενο των συζητήσεων. Είχε τον τρόπο, να τοποθετεί

τους ανθρώπους μέσα στις ιστορίες που έπλαθε και δημιουργούσε βάσει της

φυσιογνωμίας τους.

Η αύρα ήταν αρκετή, ώστε να μεταμορφώνεται σε σκηνοθέτη που μοιράζει ρόλους

στους ηθοποιούς. Της ζωής, και δη μιας καθημερινότητας που λειτουργεί σε αρκετές

περιπτώσεις ως χαμαιλέοντας συναισθημάτων. Ο τίτλος του εγχειρήματος του λεγόταν

«Ιστορίες της πόλης».

Απ΄τις πλατείες, τους δρόμους μέχρι και τους τόπους αναψυχής το στοίχημα με τον εαυτό

του ήταν ένα και μοναδικό. Να αποτυπώνει συμπεριφορές με τον τρόπο του. Και γνώριζε

καλά ότι το τέλος ποτέ δεν θα έμπαινε στην προσπάθεια αυτή παρά μόνο θα προσέθετε

νέο υλικό.

"Ευτυχία"-"("Δύο αχώριστοι εχθροί")

 -Σήμερα δεν νιώθω πολύ καλά. Απ΄το πρωί αισθάνομαι μια

κατήφεια να κυριαρχεί στις σκέψεις μου.

(Ο Τιμολέοντας πίνει τον καφέ του ατάραχος.)

-Αγαπητέ μου, μήπως πρέπει να επισκεφθείς κάποιον γιατρό;

-Όχι μην ανησυχείς. Κάθε άλλο. Σκεφτόμουν απλά πόσο σημαντική

έννοια είναι για την ζωή μας η ευτυχία, ενθυμούμενος τον θάνατο

ενός φίλου ποιητή. Συνήθιζε να λέει: «Όσα όνειρα και αν

πραγματοποιήσουμε, ένα πάντα μένει ανολοκλήρωτο. Η ευτυχία.»

-Χα! Ένας άνθρωπος που γράφει στίχους, προσωπικά για μένα είναι

θεατής των καταστάσεων. Δεν κυνηγάει τους στόχους του, παρά μόνον

απολαμβάνει να τους χάνει .Η απώλεια σε έναν καλλιτέχνη, είναι η πηγή

της έμπνευσης του.

-Νομίζω ότι είσαι άδικος. Το νόημα αυτής της ρήσης, είναι απλό. Ποτέ οι

άνθρωποι δεν είμαστε ευχαριστημένοι απόλυτα. Τουναντίον αγαπάμε την

σήψη μας, ως λύτρωση της θνητής μας φύσης.

-Ας είναι. Ουδείς τέλειος!

"Ακουσε με"

 Άκουσε με. Μην θαρρείς ότι η γνώμη σου, είναι θέσφατο. Ψηλάφισε

με λογική τις αντιλήψεις μου, και θα ανακαλύψεις δίχως κόπο μια από

τις αξίες που πρεσβεύω. Τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα.

Άκουσε με. Όταν νιώθεις κούραση, όχι σωματική αλλά ψυχολογική αναζήτησε

βαθιά στον εαυτό σου το στήριγμα που θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς κουράγιο.

Την αυτογνωσία. Όταν δεν αγαπάς την ουσία σου, αλλά αντίθετα λειτουργείς

σπασμωδικά σαν το φύλλο στον άνεμο θα εκπέμπεις αρνητισμό. Μιζέρια, μελαγχολία

και κάθε είδους συναίσθημα κατάπτωσης.

Άκουσε με. Δώσε ευκαιρία στον συνάνθρωπο σου, όταν υποπέσει σε λάθη. Είναι

σημαντικό όταν κάποιος γυρεύει την συγχώρεση, να βρίσκει ανταπόκριση. Ένα χλιαρό

χτύπημα στην πλάτη, ή δύο λέξεις να εκστομίζονται με χαμόγελο. «Δεν πειράζει.»

Κάθε μέρα είναι μοναδική και ολότελα διαφορετική από τις προηγούμενες.

"Αυτοκριτική"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

 (Ο Αγαμέμνονας με τον Τιμολέοντα παίζουνε σκάκι.)

-Ήδη έχουν περάσει 3 ώρες, και δεν υπάρχει διαφαινόμενος νικητής.

-Ασφαλώς Αγαμέμνονα .Το παιχνίδι αυτό, όσο λίγα έχουν ταυτιστεί με

την έννοια της στρατηγικής. Όπως και στην ζωή μας, πρέπει να υπάρχει πλάνο

για κάθε κίνηση που προβαίνουμε.

-Δεν διαφωνώ. Κανείς σώφρονας άνθρωπος δεν λειτουργεί, χωρίς λογική. Μόνο

που όταν διαπράττει λάθος, θα πρέπει να αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης.

(Ο Τιμολέοντας είναι σκεφτικός, καθώς ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει έναν

«αξιωματικό».)

-Θεωρείς ότι στην ζωή σου, διαδραματίζει ρόλο το συναίσθημα ή η λογική; Γιατί

προσωπικά θεωρώ ότι είσαι ένας ρομαντικός άνθρωπος, που πράττει βάσει θυμικού.

-Δεν απαρνούμαι την διαπίστωση σου. Εξάλλου όλοι διαφέρουμε μεταξύ μας. Είμαι

όμως λάτρης της αυτοκριτικής. Σε αντιδιαστολή με σένα, που όταν υποπίπτεις σε λάθη

βρίσκεις εύκολα δικαιολογίες.

(Ο Αγαμέμνονας ξαφνικά χαμογελάει.)

-Μάτ! Έχασες δυστυχώς για πολλοστή φορά από εμένα. Παραδέξου ότι είμαι

ανώτερος αντίπαλος σου.

-Πώς να μην χάσω, όταν με την τάση σου για συζήτηση αποσπάς την προσοχή μου.

Αλλιώς θα σε κέρδιζα.

-Περί αυτοκριτικής ο λόγος..

"Ισότητα"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

 (Ο Αγαμέμνονας και ο Τιμολέοντας, βαδίζουνε στον μεγάλο κήπο

του σπιτιού του δεύτερου.)

-Πόσο όμορφη είναι  η σημερινή μέρα φίλε μου. Αν και φθινόπωρο

μοιάζει να είναι περισσότερο ανοιξιάτικη.

-Αγαμέμνονα δεν είναι πολλές οι στιγμές ευτυχίας στην ζωή. Δυστυχώς

κάθε μέρα το αντιλαμβάνομαι ολοένα περισσότερο.

-Μπορείς να φανταστείς πώς θα ήμασταν ολότελα ευτυχισμένοι, αν

όλοι οι άνθρωποι τηρούσανε την ισότητα στην διανομή των αγαθών;

"Η πλατεία"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

 Τα πρώτα του παιχνίδια σαν παιδί, τα βίωσε στην πλατεία. Μέλος

μιας παρέας μοιράστηκε την αγωνία και την χαρά του ποδοσφαίρου

του κρυφτού και του κυνηγητού. Χωρίζονταν σε ομάδες, που μεταξύ τους

διατηρούσαν κόντρα μέχρι πριν λίγο το βράδυ. Την άλλη μέρα ήταν

ξανά φίλοι.

Τον έρωτα τον έζησε στα δεκαέξι του, σε ένα απ΄τα παγκάκια της πλατείας.

Η έλξη ήταν αμοιβαία. Στα μάτια τους διέκρινες σπινθήρες αφοσίωσης

μέχρι την φωτιά που σιγόκαιγαν οι κοινές τους αντιλήψεις, αγκαλιασμένοι.

Για την μουσική, την αντιπάθεια προς τον ψεύτικο κόσμο των ενηλίκων, την

απέχθεια στον πόλεμο και την λατρεία για τα ζώα.

Την απόρριψη την γεύεται σε ένα απ΄τα συσσίτια του δήμου, που πραγματοποιούνται

στην πλατεία. Είναι 40 χρονών, και χαρακτηρίζεται απόκληρος ενός συστήματος αξιών

που έχει δομηθεί στο όνομα της «σκληρής πραγματικότητας». Αισθάνομαι απλός

αριθμός σε ένα δελτίο ανεργίας εδώ και 2,5 χρόνια.

Η ζωή του ,μια πλατεία..

"Δύο αχώριστοι εχθροί"

-Η σημερινή μέρα δεν μοιάζει με καμία άλλη Αγαμέμνονα.

-Για ποιο λόγο φίλε μου;

-Σαν σήμερα 30 Νοεμβρίου, γνωριστήκαμε έφηβοι στο πάρτι

του φίλου μας του Ανδρέα. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε διανύσει

μισό περίπου αιώνα ζωής.

-Χα! Έχεις δίκιο. Τα ανδρόγυνα θυμούνται τις ημερομηνίες που ερωτεύτηκαν

ή παντρεύτηκαν, ενώ εμείς εκείνο το βράδυ που ήπιαμε αρκετά και μεθύσαμε.

(Ο Τιμολέοντας γεμίζει τα άδεια ποτήρια τους με κρασί.)

-Δύο αχώριστοι εχθροί. Έτσι αποκαλώ την ιδιότυπη σχέση μας. Παντρευτήκαμε

και χώρισα με την γυναίκα μου. Έχω δυο κόρες, ενώ εσύ ένα γιο. Αλλά δεν μπορώ

να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν σε είχα γνωρίσει.

-Φίλτατε η φιλία μας, παρά τις ατελείωτες διαφωνίες που έχουμε έχει σφυρηλατηθεί

με την πάροδο του χρόνου. Έχουμε βιώσει χαρές και λύπες, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Αλλιώς δεν θα δικαιολογούνταν η ισορροπία καταστάσεων στην φύση.

-Γι’αυτό πρώτη φορά μετά από καιρό, ας πιούμε στην υγειά μας, δίχως να μαλώσουμε.

-Συμφωνώ. Και αύριο μέρα είναι.

"Στήν μνήμη"-Νέα ποιητική συλλογή.

Eίμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω,ότι απο σήμερα όποιος επιθυμεί μπορεί να αγοράσει την
νέα μου ποιητική συλλογή με τίτλο "Στην μνήμη",απο τα μεγάλα βιβλιοπωλεία σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα καθώς και με παραγγελία online.Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις "24 γράμματα".

"Η σιωπή του χρόνου".

 Απόρθητο κάστρο μοιάζει η σιωπή σου. Λόγχες οι απορίες

τους φαντάζουνε εχθρική επιδρομή. Ασπίδες η κενότητα που

σιγοβράζει ο φθόνος. Μα πίσω απ΄τα τείχη της μοναδικότητας

που σε περιβάλλει, ιερό ορθώνεται το όνειρο σου.

Αγαπάς τους ανθρώπους, δίχως να προσβλέπεις σε ανταλλάγματα.

Επιθυμείς να αδράχνεις την ημέρα, όχι ως σημάδι εγωισμού αλλά

αναντίρρητη νομολογία της φύσης.

Ο χρόνος σπρώχνει αμείλικτα τις πράξεις μας, στον Γολγοθά του

απολογισμού. Εκεί όπου σταυρώνονται οι προθέσεις μας, αγνές όταν

ξεφεύγουνε ως πρόβατο απ΄το κοπάδι. Ο λύκος παραμονεύει, να γευτεί

την σάρκα του. Λίγες είναι οι μέρες που άδολα πράττει ο συνάνθρωπος.

Πολλές οι νύχτες που αγαπάει την ανηθικότητα.

"Ευχή"

 Όμορφη μοιάζει η ευχή, όταν τα μαύρα σύννεφα της μιζέριας

κρύβουνε τον ήλιο της αισιοδοξίας. Η πραγματικότητα πλέον είναι

δύσκολη και φαντάζει σε αρκετές περιπτώσεις αξεπέραστη, όταν οι

συνάνθρωποι μας δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε τα προβλήματα

τους.

Λυκόφως είναι η ελπίδα ,προτού χαράξει το φώς της ημέρας. Το πιο πυκνό

σκοτάδι κατατρώει το κουράγιο σαν τα κύματα της θάλασσας τα βράχια στην

ακτή. Με το χέρι αγγίζεις την καρδιά ,και νιώθεις θα ραγίσει σε απροσμέτρητα

κομμάτια. Ξάφνου όμως, ενώ επιζητείς την διέξοδο απ΄τον δρόμο που βαδίζεις

αχνοφέγγουνε τα μάτια της ευχής. Σαν νεράιδα σε παραμύθι φτερουγίζει μπροστά

σου και μετατρέπεται σε στήριγμα για να μην χάσεις ολότελα το κουράγιο σου.

Σου ψιθυρίζει «Λίγο ακόμα», και ένα αμυδρό χαμόγελο διαλύει την σκυθρωπή όψη

του προσώπου σου. «Πάλεψε, μην προδίδεις τις αξίες σου» σε συμβουλεύει και με

ένα νεύμα την αποχαιρετάς.

Γνωρίζεις καλά ότι σύντομα θα επιστρέψει.

"Ο ακροβάτης"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Εικόνες πολλές, κατέφυγαν στο νου σου απ΄ το παρελθόν. Λίγες οι ευχάριστες, πολλές οι δυσάρεστες στέκονται δίπλα σου σε κάθε βήμα σαν στήριγμα. Μα γνωρίζεις, πώς ένας ακροβάτης όπως εσύ δύσκολα διανύει το σχοινί που ενώνει δύο κόσμους.

Ο πρώτος ήταν οι αξίες τους, βουτηγμένες στα ιζήματα της αναξιοπρέπειας. Οι πράξεις σου θεωρούνταν κατακριτέες, βάσει της λογικής τους.

Ο δεύτερος, αυτός που βιώνεις, είναι αυτός που επέλεξες. Να παλεύεις με τις μικρές σου δυνάμεις, και να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Ο συνάνθρωπος σου να ανταποδίδει τη βοήθεια που του πρόσφερες στα πλαίσια της αλληλεγγύης.

Το τσίρκο που συμμετέχεις, έχει θεατές όλους αυτούς που δισταχτικά απολαμβάνουν τη ζωή. Εκπαιδεύτηκαν να πεθαίνουν κάθε στιγμή.

"Παρελθόν"

Ανέβηκα στον λόφο μετά από πολλά χρόνια.

Κάθισα στο χώμα και κοίταζα την πόλη. Ψηλά και

χαμηλά κτίρια, τσιμεντένιοι όγκοι χτισμένοι πάνω στους

κορμούς των κομμένων δέντρων.

Θυμάμαι πριν από χρόνια, που ήμουν παιδί και η παρέα μου

μάλωνε με την επάνω γειτονιά. Ο πετροπόλεμος ήταν συχνός

όπως και τα «ανοιγμένα» μας κεφάλια. Το κρυφτό διαρκούσε

μέχρι αργά το βράδυ, και τα αγόρια χωριζόμασταν σε ομάδες ώστε

να παίξουμε ποδόσφαιρο. Οι χαμένοι με τους νικητές μοιραζόμασταν

τις σκέψεις μας και τις απορίες για τον κόσμο των μεγάλων. Δεν

φανταζόμασταν πόσο κοντά ήταν οι υποχρεώσεις της ωριμότητας που

έπρεπε κάποτε να αναλάβουμε.

Το αεράκι σιγά σιγά δροσίζει και δυναμώνει, χαϊδεύοντας το πρόσωπο .Είναι ώρα για να φύγω.

Τώρα πλέον μεγάλωσα. Ίσως για άλλους. Όχι για μένα.

"Υπόσχεση"

Ένας γέρος ναύτης χάιδευε το κεφάλι του

εγγονού. Γνώριζε ότι το νέο αίμα δεν διστάζει

μπροστά στον κίνδυνο και την πρόκληση, μα

η ουλή στο πόδι είναι υπενθύμιση.

Το ξύλο απ΄το κατάρτι του καραβιού, ήταν ότι

απέμεινε απ΄την μάχη με τους πειρατές. Οι

θησαυροί που αναζητούσανε ως λεία, δεν

αποθηκεύτηκαν στα αμπάρια τους. Έμειναν

στον βυθό .Μα ο ναύτης κράτησε μια υπόσχεση. Πώς

ένας γενναίος θα επιστρέψει στην θάλασσα για να

βρει τον θησαυρό. Η υπόσχεση, λόγος που θα καίει

την ψυχή του εγγονού.

"Υπαρξη"

Η ύπαρξη ενός ανθρώπου, είναι δώρο της φύσης.

Σου προσφέρει το ένστιχτο ενός ζώου, προσαρμόζοντας

τις πράξεις σου στους ρυθμούς της ζωής. Σαν ένα δέντρο

που αφήνει τα φύλλα του να πέφτουνε κάθε φθινόπωρο.

Σαν ένα πουλί που πετάει μακριά, στην διεύθυνση του

ανέμου που φυσάει σε μία φωλιά, προσωρινή λίγο πριν

την άνοιξη.

Η ύπαρξη είναι ένα αιώνιο μυστικό, που σταματάει με τον

θάνατο. Έπειτα υπάρχει μια νέα αρχή.

"Σπίτι"

Κάθε πρωί ο κόσμος μπαίνει στο λεωφορείο και βουβός

κατευθύνεται στην εργασία του, συνηθισμένος στην

μονότονη ζωή που έχει δημιουργήσει. Στην πόρτα του

γραφείου, του εργοστασίου παρατάει τα προβλήματα

τις επιθυμίες ,την διάθεση και μετατρέπεται σε φίλο με

τις μηχανές, τα έντυπα και τις εντολές.

Ένα διάλειμμα δικαιούται σύμφωνα με την σύμβαση, ώστε

να ξεκουράσει ψυχή και σώμα. Μα αυτός σκέπτεται

την στιγμή που θα επιστρέψει στο σπίτι.

------------

Λίγα μέτρα μακρύτερα είναι μία φωλιά με πουλιά. Τα

παιδιά εκτοξεύουνε επάνω της πέτρες, στοιχηματίζοντας

ποιο έχει το καλύτερο σημάδι. Δεν γνωρίζουνε όμως πώς

μετατρέπονται σε εισβολείς όταν επιθυμούνε να

καταστρέψουνε ένα σπίτι.

Τρείς μήνες θητεία απόμειναν στον στρατιώτη, μα γνωρίζει

πώς οι γονείς του νοικιάζουνε ένα μικρό διαμέρισμα . Είναι η ευχαρίστηση

όμως που θα νιώσει όταν θα ξαπλώσει στο δικό του κρεβάτι. Ένα σπίτι είναι

δικαίωμα για όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου.

"Σε αναπνέω"

 Ανάσα που μπαίνεις στο σώμα μου. Πνοή για

ζωή. Σε αναπνέω σε κάθε σου βήμα, σε αναπνέω

όταν φυσάει ο άνεμος.

"Πράξεις"

Οι πράξεις των ανθρώπων συναντούνε ως εμπόδιο

την μοίρα. Σαν τον Θησέα που σκότωσε τον Μινώταυρο

και στην επιστροφή βρήκε τον πατέρα του νεκρό. Στο

αίμα του ήρωα κυλάει η επιθυμία για νίκη και δόξα.

Επιζητεί την δύναμη απ΄τον θεό, ώστε να τον προσεγγίσει.

Τα χρόνια όμως γερνάνε το σώμα, και ασπρίζουνε τα

μαλλιά. Δεν κρατάει πλέον το όπλο της μάχης, αλλά το

μπαστούνι ώστε να στηρίζει το κορμί.

Ο αέρας που νιώθεις τον ήχο του στο αυτί , κουνάει τα

δέντρα πλέον δυνατά. Περπατάς συχνά στον τόπο όπου γεννήθηκες γιατί θέλεις να αρπάξεις ότι έμεινε απ΄τα

παιχνίδια που είχες. Τελευταία φορά θα δεις το σπίτι

σου. Εκεί που μεγάλωσες κάποτε.

"Πλούτος"

 Σε μια σπηλιά της κοιλάδας ,οι ιστορίες από

πατέρα σε γιο αναφέρονταν στις αμύθητες

πέτρες που έκρυψαν εκεί οι απόγονοι του

αυτοκράτορα.

Ένα πουλί περήφανα διασχίζει χιλιάδες χρόνια

τους δρόμους του ουρανού, και φυλάει την είσοδο

απ’τους κλέφτες. Είναι αθάνατο και τα καραβάνια

που διασχίζουνε την έρημο, γνωρίζουν ότι αν το

συναντήσουνε θα επιστρέψουνε με σαλεμένο νου.

"Παραμονή πρωτοχρονιάς"

 Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ένα λεπτό απομένει για

τις 12.Μην θυμάσαι άλλο τι πέρασες. Σε λίγο θα

αλλάξουνε όλα.

"Ο γιός ενός πρίγκηπα"

Είμαι ο γιός ενός πρίγκιπα, που τα μάτια του

ήταν μπλε σαν την θάλασσα που αγαπούσε.

Είμαι ο γιός ενός πρίγκιπα, που του τραγουδούσε

μια νεράιδα τις νύχτες με πανσέληνο, όταν το

φεγγάρι προσκαλούσε τα παιδιά της γης στον πιο

μεγάλο χορό του χρόνου.

Ένας κοντός γελωτοποιός, είχε στην τσέπη του ένα

μαντήλι για τις γιορτές στο παλάτι. Ήταν λευκό και έκρυβε

τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Μια τσιγγάνα του το είχε

δώσει και προέβλεπε τον θάνατο και την ζωή.

Στο γλέντι των καλεσμένων, ο γελωτοποιός ζήτησε την

συγχώρεση απ΄τον πρίγκηπα. Οι μέρες που του απέμεναν να

ζήσει ήταν λίγες.

Δύο εβδομάδες αργότερα ήταν ξαπλωμένος στην μέση του

υπνοδωματίου του. Τα βλέφαρα του ήταν κλειστά. Ένα κόκκινο

τριαντάφυλλο είχα αφήσει πάνω στο στήθος του. Το αντίο μου

για τον αποχαιρετισμό.

"Μύθος"

 Η δύναμη των λόγων σου, γίνονται πράξεις και

υπηρετούνε τον Θεό. Μα σε ένα κομμάτι στο πάτωμα

η ακτίνα του ήλιου, αφήνει το σημάδι της.

Μέσα στο φώς ταξιδεύει ένας διαφορετικός κόσμος.

Μια πηγή μυστικών, που ο βασιλιάς θέλει να γνωρίσει.

Τα βέλη δεν τρυπάνε το φώς, ούτε το ματώνουν. Το

σκοτάδι νικιέται και το βράδυ μόνο κυριεύει τα μάτια

απ΄τα πλάσματα.

Ένα αεράκι που φυσάει, στοχεύει ήχους στα δωμάτια

του παλατιού. Ένας άνθρωπος που ήθελε, να μιλήσει

μαζί του θεωρήθηκε τρελός και έγινε ο γελωτοποιός

του παλατιού.

"Μονομαχία"

Το βιβλίο των μάγων, πρόσταξε την αναμέτρηση.

Στο τραπέζι με τους ιππότες, μια καρέκλα είναι άδεια.

Για την ξεκούραση του πολεμιστή, όταν επιστρέψει

απ΄την μάχη.

Στον διάδρομο επικρατεί σιωπή. Όταν σαλπίσει ο

φρουρός το ξημέρωμα, πρέπει ο λόφος να αδειάσει

απ΄τους χωρικούς. Δύο άντρες πάνω στα άλογα πρέπει

να κοιταχτούνε στα μάτια. Είναι η πρόκληση ,που θα

δυναμώσει την θέληση τους. Μετά το τέλος, μια πανοπλία

θα βρίσκεται γεμάτη από χώματα στο έδαφος. Χωρίς να

εμφανίζεται το έμβλημα, είναι η υπόσχεση του νεκρού.

Θα συναντήσει τον νικητή σε άλλο παλάτι, για να του

δείξει πώς δεν ήταν δειλός.

"Mαγική πόλη"

 Πέντε παιδιά μετράνε τα αυτοκίνητα, που διασχίζουνε

τον δρόμο. Ένα από αυτά, εύχεται να οδηγούσε το πιο

ακριβό. Γνωρίζουνε ότι πριν από χρόνια, στην ίδια

πλατεία που βρίσκονται τώρα ήταν ένα παλιό σπίτι. Είχε

μια πόρτα ψηλή ,και όταν έμπαινες μέσα αισθανόσουν

ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Σε χρόνια που οι θεοί

τραγουδούσανε τις νίκες τους, και οι ήρωες

εκλιπαρούσανε για την προστασία τους.

Ίσως στο παλάτι των θεών, να κρυβόταν ένας τρελός

ταξιδιώτης σαν αυτόν που προφήτευε το τέλος του

κόσμου. Σε ένα παράθυρο, ήταν γραμμένη μια μέρα.

30 Σεπτέμβρη. Τότε κοίταξαν όλοι ψηλά προς τον ουρανό.

Πιασμένοι απ΄τα χέρια ζήτησαν μια πόλη μαγική. Για να

περπατάνε σε αυτή ντυμένοι όπως επιθυμούν. Γεμάτοι

από γέλιο και ευχαρίστηση.

Να μιλάνε σε πρόσωπα που διψάνε για ελπίδα. Μακριά

από το χρήμα και το γκρίζο χρώμα.

"Κίνηση"

 Τα πλοία δεν ήταν πολλά στο λιμάνι. Αραγμένα ήταν

γεμάτα επιβάτες, με κατεύθυνση άλλο κομμάτι της γης.

Μια κοπέλα περπατούσε μαζί με την φίλη της, και κρατούσανε

βαλίτσες. Δεν πρόσεξα ψηλά, ότι ο ουρανός σκεπαζόταν με

μαύρα σύννεφα. Σαν τα μάτια μου, που τα δάκρυα κυλούσανε

αργά.

"Η θάλασσα της"

 Το χρώμα απ΄τα μάτια της είναι μπλε, και

στους δρόμους που βαδίζει, την κοιτάζουνε

με ένα βλέμμα πονηρό, σαν άδεια ώστε να

της ζητήσουνε έρωτα.

Τις μέρες που φυσάει, μετατρέπονται σε

πράσινα .Καθρεφτίζουν τα φύλλα των δέντρων.

Όταν όμως αντικρίζω στο βάθος τον ορίζοντα

εκεί που μοιάζει ο κόσμος να έχει όρια, ταξιδεύω

στα κύματα της θάλασσας της.

"Η βαρκούλα"

 Σε ένα λεπτό θα φύγω μακριά, με μια βαρκούλα και

δύο κουπιά .Να αρμενίσω σε πέλαγα άγνωστα και

να γνωρίσω ένα πουλί εξωτικό.

Να μοιάζει με ένα από αυτά, που αφηγούνται στα

εγγόνια τους οι γέροι ναύτες. Θέλω να δω αν η γοργόνα

είναι ωραία σαν την αυγή. Να μου μιλήσει για τον βυθό

που είναι το σπίτι της. Θέλω την νύχτα να μετρήσω τα

αστέρια και να ζητήσω μια ευχή.

Αν το φεγγάρι καθρεφτίζεται πάνω στα κύματα, θα κολυμπήσω

μαζί με το φώς του. Όταν επιστρέψω στο λιμάνι, θα δώσω μια

υπόσχεση ώστε να ταξιδέψω πάλι στην θάλασσα.

"Βωμός"

 Στα χέρια τους κρατούσαν δώρα ,που θα

πρόσφεραν στους θεούς. Δύο σπαθιά ανίκητα

στις μάχες για την δύναμη. Χρυσάφι και ασήμι για

τις θεές που αγαπάνε τα κοσμήματα.

Ο καπνός έπρεπε να φτάσει μέχρι τον ουρανό, πιο

ψηλά απ΄το πέταγμα των πουλιών. Η μονάκριβη κόρη

δεν έχει ταίρι στην ομορφιά, σε αυτόν τον κόσμο.

Τα μάτια της, τα ζηλεύουνε οι νύμφες της θάλασσας και

του δάσους. Είναι όμως μακριά απ΄την χαρά.

Οι μάγοι της δίνουν λίγες μέρες ζωή, αν η καρδιά

αντέξει στον πόνο.

Η ανάσα που κινεί τα κύματα και τα φύλλα των

δέντρων πρέπει να σταθεί πάνω απ΄το σώμα της.

"Βουνά"

 Το ξύπνημα του λύκου, ακούγεται μέχρι τα

σπίτια του χωριού. Χωρίς τρόμο οι νέοι αρπάζουνε

τα όπλα. Είναι ο γιός του Όντιν, που παίζει στις κορυφές

των βουνών με την μοίρα της φύσης.

Προκαλεί την καρδιά του ατρόμητου πολεμιστή, μα το

μυαλό του ανθρώπου γνωρίζει καλά τη δύναμη του

θεού. Με τα μάτια του ο κυνηγός, παγιδεύει τις

κινήσεις του λύκου σε μια πλαγιά.

Μαντεύει πώς θα περάσει από εκεί, ελπίζοντας ότι θα

γλυτώσει ακόμα μια μέρα το σπίτι του.

"Απληστία"

 Σε ένα παζάρι πουλάνε εμπορεύματα, που

βρίσκονται μόνο στην γη πέρα απ΄την έρημο.

Η ματιά των ανθρώπων, είναι τυφλή όταν δει

μπροστά της το αντάλλαγμα.

Οι αριθμοί μιλάνε πιο γρήγορα, απ΄τα κείμενα

του ναού. Απληστία κυριεύει την ευχή του προφήτη

που σταυρώθηκε.

"Aνατολή"

Ήταν 06.30 Κυριακή. Στεκόμουνα μπροστά απ’το

τζάμι που θόλωνε η πάχνη. Δεν αντίκριζα τα γκρίζα κτίρια.

Δεν άκουγα τα αυτοκίνητα. Είχα τα μάτια κλειστά, μέχρι να

θυμηθώ αν ξαναέζησα τέτοιο βράδυ.

Εσύ ψιθύριζες γλυκά την αγάπη σου. Και ο ήλιος μόλις ανέτειλε.

Ήταν χειμώνας, και άνθιζε ένας σπόρος στο σώμα σου. Το παιδί

που ζητήσαμε οι δύο μας.

"Αλλαγή"

 Aνανέωσε τον παλιό τρόπο σκέψης σου αφήνοντας

στην άκρη το συναίσθημα που κυριαρχεί πάνω στην

λογική σου. Αν σωπάσεις θα ακούσεις δύο φίλους να

μαλώνουν για μία κοπέλα.

Ο ένας πίστεψε σε αυτήν, αλλά φοβόταν την απόρριψη.

Ο άλλος δεν γνώριζε πραγματικά τι επιθυμούσε. Αν θα

ήταν μια ευκαιριακή σχέση, ή αν θα ήταν αφορμή για να

νιώσει ο φίλος του καλύτερα απ’αυτόν.

Τα κύματα στην θάλασσα ταξιδεύουνε μπροστά απ΄τα

μάτια σου. Φαντάσου πώς σαν δελφίνι διασχίζεις την

επιφάνεια. Ένα χάδι του αέρα στην ράχη, θα σε

ξεκουράσει στο ταξίδι.

"Αληθινά λόγια"

 Σαν τον ναύτη που έβαζε το κεφάλι του μέσα στην

κάπα για να μην κρυώσει, κρύβεις τα αληθινά σου λόγια.

Δεν έμαθαν τον σεβασμό σαν αγάπη, μα σαν υποχρέωση.

Ξεχνάνε την ώρα που μετρούσανε στα δάχτυλα του ενός

χεριού, τους φίλους που στάθηκαν δίπλα τους.

Όμως ο καιρός αλλάζει. Ανανεώνονται οι παλιές σκέψεις. Τα

ψεύτικα πρόσωπα είναι αναγκαία. Οι μέρες σαν κύματα φτάνουν

στην ακτή και δεν επιστρέφουνε. Ένα σφίξιμο στην γροθιά είναι

η αντίδραση. Μα δεν γνωρίζεις ποιόν να χτυπήσεις. Τριγύρω

σου είναι αρκετές οι σκιές, και ξεφεύγουνε εύκολα χωρίς

να τις αγγίζεις. Πούλησε τον θαυμασμό σου στο ηλιοβασίλεμα.

Δεν είναι πολλά τα πρωινά που θα ξυπνήσεις με ευχαρίστηση.

"Αιώνια φωτιά"

 Τα ξύλα που μαζεύτηκαν μέσα στο τζάκι, κόπηκαν

στο δάσος όπου γεννήθηκε η θεά της φύσης. Εκείνη

ξέχασε τον κόσμο, και δεν κοιτάζει πίσω τον τόπο της.

Άφησε πίσω τα ζώα, να αγρυπνούνε για τις 4 εποχές.

Τα φορέματα τους είναι κεντημένα από χρυσό, και

διαμάντια ενώ τα χρώματα είναι δώρα των εποχών.

Το πράσινο είναι η θωριά των φύλλων, ενώ το

κίτρινο το στέμμα του ήλιου.

Μα η αιώνια φωτιά, δεν σβήνει ποτέ πριν η θεά

αγαπήσει τα παιδιά της πόλης.

"Φιλανθρωπία"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

-Σήμερα ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα αγαπητέ Τιμολέοντα.

-Για ποιο λόγο Αγαμέμνονα;

-To πρωί κατευθύνθηκα μέχρι την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στον

οικισμό μας, ώστε να παραδώσω 2 μεγάλες σακούλες με τρόφιμα και φάρμακα.

Ο πατήρ-Άγγελος που επιμελείται σημαντικού ανθρωπιστικού έργου, με

ευχαρίστησε για την εν λόγω μου κίνηση.

(Ο Αγαμέμνονας ξαφνικά αντικρίζει τον φίλο του, ενώ αρχικά διάβαζε την εφημερίδα

του).

-Συνήθως με τις απόψεις σου κατορθώνεις να με εκπλήσσεις αρνητικά. Θεωρείς ότι

με αυτό τον τρόπο βοηθάς τους συνανθρώπους σου; Πιστεύω ότι δεν αντιλαμβάνεσαι

την πραγματικότητα. Η ζωή λειτουργεί ,έτσι ώστε να διαχωρίζονται οι δυνατοί με

τους αδύναμους. Οι αποφασιστικοί με τους διστακτικούς.

-Όπως πάντα επικαλείσαι την αρχή της διάκρισης. Δεν δύναμαι να ακολουθήσω την

λογική σου. Πιστεύω πολύ στην αλληλεγγύη των ανθρώπων, ενώ εσύ στο προσωπικό

συμφέρον και τον εγωκεντρισμό.

"Στην μνήμη"

Μετά απο 2 χρόνια,είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι κυκλοφορεί η νέα μου ποιητική συλλογή απο τις εκδόσεις "24 γράμματα".Σύντομα θα βρίσκεται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της χώρας.

"Δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

 Είναι πλέον παραδεκτή η αντίληψη, ότι στην καθημερινότητα των

συνανθρώπων μας η ελπίδα, η αισιοδοξία και η φωτεινή πλευρά της

ζωής έχουνε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, μπροστά στην επέλαση

της φτώχιας και της εξαθλίωσης.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος, ότι τα προβλήματα που μαστίζουνε

την κοινωνία μοιάζουνε με βρόγχο στον λαιμό ενός ατόμου. Ειδικότερα δε όταν δεν

μπορεί να αντιμετωπίσει επ’ουδενί την πραγματικότητα την οποία βιώνει. Τα

στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τις αυτοκτονίες, τον αλκοολισμό, και την χρήση

ναρκωτικών είναι αδιάσειστος μάρτυρας μιας κοινωνίας ,η οποία ως άλλο καράβι

έχει εξοκείλει της πορείας του.

"Φιλοδοξία"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

 (Ο Τιμολέοντας και ο Αγαμέμνονας πίνουν τσάι, στο σπίτι

του πρώτου.)

-Πόσο άσχημη μου φαντάζει η εικόνα, ενός μωροφιλόδοξου Τιμολέοντα!

-Γίνε πιο συγκεκριμένος φίλτατε.

-Ένας φίλος με τηλεφώνησε σήμερα το πρωί, ώστε να με ενημερώσει ότι

θα θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής στις επικείμενες εθνικές εκλογές.

Μάλιστα ήταν τόσο χαρούμενος ,ώστε δεν δίστασε να τοποθετήσει ψηλά τον

πήχη όσον αφορά τις ψήφους που πρόκειται να κατακτήσει.

-Η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα επάγγελμα. Όσο μεγαλύτερες είναι

οι φιλοδοξίες τόσα περισσότερα χρήματα ουσιαστικά επιθυμεί να κερδίσει.

-(Ο Αγαμέμνονας χαμογελάει σαρκαστικά.)

-Και οι εξαγγελίες ενός πολιτικού για το μέλλον; Εννοώ ότι όταν υπόσχεται κάποιος

στην εκλογική βάση ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να είναι ικανός ώστε να το

πραγματοποιήσει. Διαφορετικά δεν είναι τίποτα άλλο από ένας κοινός ψεύτης.

"Πολιτική"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

(Ο  Αγαμέμνονας  διαβάζει  εφημερίδα, ενώ  ο  Τιμολέοντας  πίνει

τον  απογευματινό  του  καφέ.)

-Αυξήσεις  στις  τιμές  των  αγαθών, της  βενζίνης, των  φόρων..Αυτή  η  λέξη

φίλτατε  ειλικρινά  μου  προκαλεί  αλγεινή  εντύπωση. Πώς  θα  μπορέσει  η

πλειονότητα  των  ελλήνων  που  μαστίζεται  απ΄την  κρίση, να  βάλει  και  άλλο

βαθιά  το  χέρι;

-Ατέρμονη  φαντάζει  η  διαπίστωση  σου, μέσα  στο  βάθος  του  χρόνου. Ειδικότερα

όταν  σπάνια  στην  μέχρι  τώρα  ζωή  μου, έχω  ακούσει  την  λέξη  μείωση στις περιπτώσεις

που  ανέφερες  μόλις. Οφείλεις  να  αντιμετωπίσεις  κατά  πρόσωπο  την  μία  και  «αγία»

αλήθεια.

-Ποια  είναι  αυτή  αγαπητέ μου;

-Ότι  οι  πολιτικοί, δεν  είναι  τίποτα  άλλο από  διεκπεραιωτές  των  δικών  μας προτεραιοτήτων.

Οι  επιχειρηματίες  είμαστε  τα  νήματα, με  τα  οποία  κινούνται  οι  τομείς  της  οικονομίας στην

χώρα. Αν  αυτά  κοπούνε,  οι συνέπειες  θα είναι  δραματικές.

(Ο  Αγαμέμνονας  ενοχλημένος  κλείνει  τα  δύο  φύλλα  της  εφημερίδας.)

Συμπεραίνω  απ΄τα  λόγια  σου, ότι  οι  εκπρόσωποι  του  λαού  στο  κοινοβούλιο λειτουργούνε

ως απλοί  εντολοδόχοι  του  κεφαλαίου. Έχω  λανθασμένη  εκτίμηση;

-(O  Tiμολεόντας  χαμογελάει.)

-Oχι ασφαλώς! Η  ουσία  της  αναφοράς  σου  είναι  αυτή. Ότι  το  χρήμα ως κάρβουνο που

καίγεται  ωθεί  την  μηχανή  του  τρένου  της  οικονομίας. Το  ποιος  την  τοποθετεί  δεν έχει

σημασία. Απλά  τα  πρόσωπα  είναι  αναλώσιμα  και  εναλλάσσονται, ώστε  να ανακάμπτεται

ή  κάμπτεται  ανάλογα το  φρόνημα  όλων  αυτών  που  ελπίζουνε  σε  ένα  καλύτερο  αύριο.

Των ψηφοφόρων εννοώ.

-Κυνική  η  τοποθέτηση  σου, αλλά  ειλικρινά  δεν  διαφωνώ. Συμφωνούμε  στην  ουσία  του ζητήματος.

-Ευχάριστη  παραδοχή  τα  λόγια  σου!

"Φτώχια"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

 -Τι όμορφος που είναι ο καιρός σήμερα Αγαμέμνονα! Ειδικότερα

δε όταν τον απολαμβάνουμε καθισμένοι δίπλα από ένα τραπέζι

στον κήπο του σπιτιού μου.

-Γεμάτο από γευστικά πιάτα φαγητό, και ένα μπουκάλι κρύο κόκκινο

κρασί να τα συνοδεύει συμπληρώνω, ενώ συνάνθρωποι μας μερικές

εκατοντάδες μέτρα πιο μακριά από εμάς ζούνε δίπλα στα σκουπίδια

και τρέφονται με αυτά.

(Ο Τιμολέοντας πίνει μια γουλιά απ΄το ποτήρι του, χαμογελώντας σαρκαστικά.)

-Αγαπητέ μου, αν και είμαστε ασπρομάλληδες η ψυχή σου παραμένει αθεράπευτα

παιδική. Δεν γνωρίζεις ότι ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε φτωχούς και πλούσιους

επί αρκετούς αιώνες; Προτού λίγο προσγειώθηκες στο έδαφος της ανθρώπινης κοινωνίας;

-Oχι ασφαλώς. Αλλά κάθε όνειρο δεν παύει να είναι μια αυριανή πραγματικότητα. Έτσι

και το δικό μου, εξακολουθεί να έχει τον ίδιο ορίζοντα. Την εξάλειψη της φτώχιας, και

την ισομερή ευκαιρία στις ανέσεις της ζωής.

-Σίγουρα σε αυτή την ζωή, η επιθυμία σου δεν θα πραγματοποιηθεί. Καθότι οι

συνθήκες δεν ευνοούνε στο παραμικρό, ώστε να αποκτήσει «σάρκα και οστά». Το

συμφέρον διαδραματίζει τον σημαντικότερο λόγο, και ασφαλώς έπεται και η ματαιοδοξία.

-Ότι θεωρείται δεδομένο, αργά ή γρήγορα υπόκειται στην φθορά της αξιολογικής κρίσης

συμπεριλαμβανομένου και του αμείλικτου χαρακτήρα που διατηρεί ο χρόνος.

-Θαυμάζω τον ρομαντισμό σου ,αν και μερικές φορές θεωρώ ότι είναι εντελώς ανούσιος.

Όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ας είναι όμως. Φρονώ ότι το μέλλον θα είναι ο

καλύτερος κριτής της συζήτησης μας.

(Ο Αγαμέμνονας καλεί τον φίλο του να τσουγκρίσουνε τα ποτήρια τους.)

-Η τελευταία πρόταση σου, είναι και η σημαντικότερη αιτία για τον οποίο χαίρομαι να

μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σου. Στην υγειά μας!

"To όνειρο της προηγούμενης μέρας"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr.

Ονειρεύτηκα πώς είχα για προσκεφάλι τον ουρανό. Ο πλανήτης που μεγάλωνα ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής, που κάτω απ΄το σώμα μου ομόρφαινε τα ταξίδια «διαφυγής» μου. Όλα τα χρώματα συνδυάζονταν αρμονικά, σαν ορχήστρα που τα διεύθυνα ως μαέστρος.

Ακριβό δώρο η ζωή όταν αποφασίζεις να την απολαμβάνεις στην ουσία της.

Ονειρεύτηκα ότι οι άνθρωποι, δεν είχαν πλέον αδυναμίες. Είχαν εξαλείψει κάθε διαχωριστική γραμμή στην επικοινωνία τους, και απολάμβαναν τη συντροφιά της παρέας. Δύναμη φάνταζε η πρόθεση να δημιουργήσουν νέες συνθήκες διαβίωσης, δίχως φτώχεια, εξαθλίωση και μίσος. Θυσίασαν τον φόβο δεμένο πάνω στα ξύλα που έκαιγαν απ΄την φωτιά της εξωστρέφειας.

Ονειρεύτηκα ότι η προηγούμενη μέρα είναι το σκοτάδι. Ο ήλιος έδυσε και στη θέση του γεννήθηκε το φεγγάρι. Δίπλα του τα αστέρια διέσχιζαν τον δρόμο, που διάνοιξαν οι ενδόμυχες ελπίδες. Είχανε μορφή μωρού, και ήταν για το ψέμα παγίδες.

"Δασική πυρκαγιά"("Δυο αχώριστοι εχθροί")

«Δασική πυρκαγιά»




(Ο Αγαμέμνονας και ο Τιμολέοντας παρακολουθούνε ειδήσεις

στην τηλεόραση.)

-Θεέ μου! Ακόμα μια καταστροφική πυρκαγιά κατατρώει, τις πράσινες

σάρκες της εθνικής μας χλωρίδας. Χιλιάδες στρέμματα δάσους έχουνε

επιδοθεί ως θυσία στον βωμό του συμφέροντος.

-Αγαμέμνονα δεν εκπλήσσομαι απ΄το θέαμα που αντικρίζουμε στο

τηλεοπτικό κανάλι μου. Περισσότερο όμως είμαι θυμωμένος με το μέικαπ

της Μαρίας. Ως παρουσιάστρια όφειλε να τονίζεται λίγο περισσότερο το

άσπρο και βελούδινο πρόσωπο της απ΄την μακιγιέρ.

-Τιμολέοντα είσαι αδιόρθωτος. Μήπως και αυτή η δημοσιογράφος, ανήκει στις

ερωμένες σου; Αλλά παρασύρθηκα. Ένα κομμάτι γης αποψιλώνεται, λογικά προς

όφελος κάποιων επιχειρηματιών οι οποίοι επιθυμούνε να οικοδομήσουνε την

καμένη περιοχή η οποία θα προκύψει.

-«Υπερβολές αγαπητέ μου» είπε ενώ απολάμβανε το τσάι του, και έτρωγε ένα κομμάτι

κέικ. Πιθανόν κάποιος ασυνείδητος οδηγός να πέταξε το αναμμένο τσιγάρο του, δίπλα

σε ξερά χόρτα. Η’ εν πάση περιπτώσει η φωτιά προκλήθηκε από κάποιον ασυνείδητο, και

όχι εμπρηστές.

"Eίναι κάτι παιδιά"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr.

Είναι κάτι παιδιά ανήσυχα, που δεν μετράνε το χρόνο με ώρες και λεπτά αλλά στιγμές απόδρασης, στιγμές δράσης.

Αθλούνται με ποδήλατο και τρέξιμο. Διοργανώνουν με τις μπάντες τους συναυλίες σε μικρά κλαμπ και νεανικά στέκια. Μαζεύονται σε ανοιχτούς χώρους και συζητάνε τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την καθημερινότητα τους.

Είναι κάτι παιδιά «προβληματικά», που δεν αγαπάνε τη ζωή όπως τους την παρέχουν οι ενήλικοι. Μισούν την ψευτιά, το συμφέρον και τις κενές υποσχέσεις γιατί πιστεύουν στη δύναμη του αληθινού λόγου. Θεωρούν ότι μονάχα οι πράξεις τους είναι η καλύτερη απόδειξη των προθέσεων τους.

Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία, που τη βαφτίσανε βασίλειο τους. Ανάμεσα σε δέντρα στήνουν τους μικρούς βωμούς τους, όπου θυσιάζουν τη μιζέρια και την κατήφεια για την εξωστρέφεια. Εγκαταλείποντας τα διαμερίσματα τους για λίγες ώρες, πετάνε προς τη δική τους ελευθερία. Εκείνη που οραματίζονται, σαν την σπίθα που θα κάψει τον χάρτινο κόσμο που τα περιβάλλει

"Ταξίδι"(Αφιερωμένο σε όσους φεύγουνε)

 Σε χώρες του νου, με όχημα την ελπίδα ταξιδεύουν

τραγούδια με στίχους εμπνευσμένους από ποίημα.

Χρώματα ντύνουν κάθε ήχο, που τα αυτιά διαπερνούνε

σαν παρέλασης βήμα.

Απ΄την μια οι νεκροί προσδοκούνε την ανάμνηση, τα παιδιά

γοητεύονται από κάθε παράσταση. Όπως την στήνουν οι μεγάλοι

για να μένει η φλόγα του αύριο άσβεστη. Στο ταξίδι αυτό, αγαπάω

την απόσταση. Η διαδρομή προς το άγνωστο, η αναμονή για ένα

άκουσμα απόκοσμο. Και ο χρόνος αποζητάει μια αγκαλιά

σαν της μητέρας που βυζαίνει παιδιά. Όταν τελειώσει η περιπέτεια

Θα νιώσω ξένοιαστα. Δεν αργώ να περιμένω. Κάθε πρωί την επόμενη

μέρα είναι πιο όμορφα..

"Ευγενία"

Συναντηθήκαμε λίγες εβδομάδες πρίν «φύγει», σε

κέντρο αποκατάστασης. Ήταν κατάκοιτη σε αναπηρικό

καροτσάκι, αλλά αυτό δεν ήταν εμπόδιο για το χαμόγελο της.

Είχε ένα σπάνιο χάρισμα. Αγαπούσε άδολα τους συνανθρώπους της

χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.

Ανήκε σε εκείνη την ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, που η προσφορά τους

σε βοήθεια δεν αντιστοιχεί σε ζήτηση ανάλογων ανταλλαγμάτων. Πολλές

φορές βέβαια η φιλεύσπλαχνη στήριξη προδίδεται, αλλά αυτή η εξέλιξη μοιάζει

ευλογία γι’αυτόν που πλήγεται. Όπως και αν ένας βράχος «δοκιμάζεται» απ΄τα

κύματα της θάλασσας, αλλά παραμένει όρθιος.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα άσπρα μαλλιά της, που από παιδί θυμάμαι και φάνταζαν στα

μάτια μου ουράνιο τόξο. Όσα τα χρώματα του, άλλο τόσα και τα προτερήματα ενός

καλοκάγαθου ανθρώπου.



Καλό ταξίδι..

"Πατέρας και κόρη"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")

-«Σήμερα  διάβαζα  ένα άρθρο στην  εφημερίδα» είπε  ο  Αγαμέμνονας.

Με  συγκλόνισε  βαθιά, και  ως  άνθρωπος  πάνω  απ’όλα  εκφράζω την  οργή  μου.

-«Για  ποιο  λόγο  ευαίσθητε  μου  φίλε;» ρώτησε  ο  Τιμολέοντας.

-Ένας  πατέρας  μαζί  με  την  κόρη  του  εδώ και 8 μήνες, ζούνε  μέσα σε ένα

εγκαταλελειμμένο  βαγόνι .Οι  συνθήκες  διαβίωσης  των, είναι  τουλάχιστον

άθλιες. Αναρωτιέμαι: Δεν υπάρχει  κρατική  πρόνοια; H’ έστω  λίγη  ανθρωπιά

από  τους  συνανθρώπους  τους;

-Προσπαθώ  να  αντιληφθώ  την  ουσία  του  προβληματισμού  σου, μα  δεν δύναμαι

καθότι  αυτή  η  εποχή προσφέρει  μια θαυμάσια  και  συνάμα ανεπανάληπτη ευκαιρία.

Την  επιβίωση του ισχυρότερου!

-Κάθε  άλλο  παρά  το αίσθημα του  αλτρουισμού  σε  διακρίνει. Από  παιδί ακόμα είχα

καταλάβει  πόσο κυνικός  είσαι. Αλλά  ποτέ  άλλοτε ως  τώρα, στην  προχωρημένη  ηλικία

που  είμαστε  δεν ήσουνα  τόσο  αδίστακτα  ευθυτενής.

-Αγαπητέ  Αγαμέμνονα  κάθε  φορά  που  πίνουμε  έναν  καφέ  ή  τσάι, αντιλαμβάνομαι  πόσο

αχώριστοι  εχθροί  είμαστε. Σαφώς  και  ελκόμαστε  από μια εκρηκτική  φιλία, αλλά  οι

κοσμοθεωρίες  μας  συγκρούονται  στο  επίπεδο  της «ουσίας».

Είμαι  λογικός  και  πρακτικός  άνθρωπος, και  επ’ουδενί  αθεράπευτα  ρομαντικός  όπως εσύ.

-Σήμερα  το  βράδυ  μπορείς  να  κοιμηθείς  πιο  ήσυχος ,που  έμαθες  για ακόμα μια ανθρώπινη

τραγωδία.

-Κανείς  μας  δεν  είναι  πιο δυνατός  απ΄την  εξέλιξη  του  χρόνου. Είδωλα  δημιουργούνται

και  γκρεμίζονται. Θεωρίες  που  παλαιότερα  έλκυαν  μεγάλες  μάζες  οπαδών, πλέον  είναι

ξεπερασμένες  και  φυλλοροούν. Σίγουρα  θεωρούνται  μόνο  το  συμφέρον ,ο  θάνατος  και

η ζωή.

-Ωσάν  συγκλονισμένος  απ΄την  είδηση  που  διάβασα, αύριο  κιόλας  θα  προστρέξω  προς

βοήθεια  των  συμπολιτών  μας .Κάθε καλή  πράξη, είναι  και  ένα ανάχωμα  προς  την

αδιαφορία  και  την  αδράνεια.

-Εγώ  πάλι  αύριο  πρέπει  να πάω για  γκολφ  μαζί  με  τον κύριο  Αποστόλου. Βλέπεις

είχαμε  προγραμματίσει  την  συνάντηση  αυτή  πριν  από  λίγες  ημέρες ως μία μικρή γιορτή, λόγω  της  σύναψης

μίας  συμφωνίας  ως  ιδιοκτήτες,  μεταξύ  των  τηλεοπτικών μας σταθμών.

-Επέτρεψε  μου  ως συγγραφέας μυθιστορημάτων, και  μάλιστα  ορισμένων  από αυτά

best  sellers  να  εκπροσωπώ  την  ελπίδα, και  την  ανατολή  ενός  φωτεινού  αύριο. Έννοιες

άπιαστες  για  αρκετούς  δυστυχώς  που νιώθουνε  και  είναι  αδιάφοροι  απέναντι  στον

άνθρώπινο  πόνο.

-Ας  είναι  φίλτατε. Για  ακόμα  μια  φορά  κατορθώσαμε να διαφωνήσουμε.

-Όπως  πάντα άλλωστε!

"Τα μικρά παιδιά"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Ο Γιαννάκης, μαθητής της Α’ δημοτικού, δεν μπορεί να πάει στο σχολείο λόγω έλλειψης δασκάλων. Θέλει να ζωγραφίσει στο τετράδιο που του αγόρασε ο άνεργος πατέρας του, να παίξει «κυνηγητό» στην αυλή του μεγάλου κτιρίου, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.

Η Μαρία περίμενε με μεγάλη χαρά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο παππούς και η γιαγιά της είχαν υποσχεθεί να την φιλοξενήσουν στο νησί. Ο συνδυασμός θάλασσας και ήλιου όμως επλήγη απ΄ τη μεγάλη πετρελαιοκηλίδα που προκλήθηκε, από ένα πλοίο – φορτηγό. Δεν θα μπορέσει να χαρεί τα παιχνίδια στην άμμο και τις δροσερές βουτιές.

Ο Κωστάκης ήταν σίγουρος,ότι θα πάρει δώρο στα γενέθλια του ένα tablet. Η οικογένεια του είναι αναγκασμένη όμως να μεταναστεύσει στη Βόρεια Ευρώπη. Μετά τον πλειστηριασμό στο πατρικό του, σαν άλλο χελιδόνι οφείλει να ταξιδέψει σε άλλη γη.

Τα «μικρά παιδιά» κρατάνε στα χέρια τους χούφτες από αθωότητα,πού όταν τις φυτεύουνε σαν σπόρο στο «χώμα» της κοινωνίας, προσδοκούνε να μετατραπούν σε δέντρα με πλούσιους καρπούς από ελπίδα. Σε έναν κόσμο όπου επιβιώνει η λογική των μεγάλων.

"Κατά τον δαίμονα εαυτού"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

 «Ελκυστική η σήψη, γδέρνει σε κομμάτια την νιότη σου» ψιθύρισε

το θυμικό του. Εκείνος όμως έπραττε κατά τον δαίμονα εαυτού. Διένυε

τον δρόμο που είχε επιλέξει, ανεξάρτητα απ΄τις δυσκολίες που συναντούσε.

Μοναδικός και αναπάντεχος φίλος του, δεν ήταν άλλος απ΄τον χρόνο που

τον συντρόφευε στα βήματα του.

Το κοινωνικό περιβάλλον, τον είχε περιθωριοποιήσει στην γωνία της τάξης.

Αυτής της νοητής γραμμής, που οφείλουνε όλοι να ακολουθούνε ηθικά πισθάγκωνα

ώστε να μην εξοκείλουν τα κελεύσματα των εκάστοτε θεσμών. Αγαπούσε την μουσική

και με την συνοδεία μιας κιθάρας ταξίδευε, σε πόλεις, χωριά, και την φαντασία του.

Κοιμόταν σε παγκάκια, εγκαταλελειμμένα σπίτια, σπηλιές. Υπήρχανε μάλιστα μέρες, που

έτρωγε λίγο ψωμί μόνο. Μα τα χρήματα δεν τον ενδιέφεραν ουδόλως. Παρά μόνο η

«σήψη» του.

Η αντανάκλαση των «θέλω» ,στον καθρέφτη του «πρέπει». Εκείνη η ευτυχία, που βουλιάζεις

καρτερικά δίχως να σκέφτεσαι το «μετά» και το «αύριο». Το τραγούδι της «απόδρασης»

σε νησιά του ονείρου.

"Αγαπητέ Μόνταγκ"-("Φαρενάιτ 451")

Κάθε κοινωνία από καταβολής θεσμοθέτησης της

διέθετε ένα είδωλο, το οποίο έπρεπε να καεί ώστε

να εξορκίσει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Η φωτιά με

την οποία έκαιγες στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ βιβλία

ήταν η τελετή θυσίας ενός κόσμου, με περισσότερο ανθρωπισμό

απ΄τον επερχόμενο.

Δυστυχώς η αναγέννηση αξιών που συνάδουν με τον σκοταδισμό

ήταν η τέφρα που δεν την έσβηνε το νερό της προόδου, αλλά

την βοηθούσε ο φόβος να αναφλέξει. Ιδέες, γνώμες και κάθε είδους

έμπνευση αποτελούσανε το κόκκινο πανί για τους Πυροδότες.

Όπως ήταν το επάγγελμα σου. Πολιτικές κρατών, συνυφασμένες

με τον ολοκληρωτισμό ένιωθαν ακλόνητες όταν ειδικότερα άνθρωποι

όπως ο καθηγητής Φάμπερ τίθονταν στο περιθώριο, λόγω της άγνοιας

που βίωναν μεγάλες μάζες πολιτών.

"Φθινόπωρο"

 Περιδιάβαινε τα δρομάκια του νησιού, κάθε που η

αύρα του φθινοπώρου αγκάλιαζε την μοναξιά του.

Έτσι αισθανόταν όταν τελείωνε το καλοκαίρι. Η εργασία

του εποχιακή καθώς ήταν, αφορούσε τον χώρο της εστίασης.

Ειδικότερα τους τρείς πιο ζεστούς μήνες του χρόνου, δεν

προλάβαινε κυριολεκτικά να σερβίρει στα μαγαζιά όπου

απασχολούνταν τους τουρίστες.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, επισκεπτόταν τον τόπο όπου είχε

γεννηθεί και ζούσε. Η συνάθροιση αυτή ήταν αρκετή, ώστε για

ένα συγκεκριμένο διάστημα να του προκαλεί ιδιαίτερη ψυχολογική

πίεση και συνάμα παύση απ΄την κύρια ασχολία του.

Αυτή δεν ήταν άλλη απ΄την ζωγραφική. Λάτρευε να χρησιμοποιεί ως

μοντέλο στους πίνακες την φύση. Ιδιαίτερα δε ο συνδυασμός θάλασσας και

ουρανού ήταν ιδανικός ώστε να έχει έμπνευση. Ήταν χόμπι και εργασία, χωρίς

πολλές φορές να τα ξεχωρίζει. Θεωρούσε ότι η «ουσία» στον άνθρωπο, είναι η

απαρασάλευτη προσήλωση σε ότι πραγματικά αγαπάει. Ειδικά δε όταν λειτουργεί

άδολα.

Τα χρήματα που κέρδιζε απ΄τους καλοκαιρινούς μήνες, ήταν αρκετά ώστε να

εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του το υπόλοιπο του χρόνου. Το φθινόπωρο όμως

αποτελούσε γι’αυτόν την είσοδο στην μυσταγωγία της αγαπημένης του απασχόλησης.

Το βήμα που επιτάχυνε ακόμα περισσότερο την διαδικασία της διαφυγής, στον πρόναο

της λύτρωσης.

"Xειμώνας"

Κόκκινα σύννεφα οι μέρες κρύβονται, πίσω
απ΄το γέλιο του ήλιου. Ψυχές νεαρών, σαν
ξύλινα είδωλα καίγονται τα βράδια στις παρυφές
των επιθυμιών.
Ο χειμώνας ,ποτήρι άδειο από μέλλον ψυχορραγεί
στις λέξεις. Δίχως άλλο, εγκλωβίζεται στα θέλω της. Μια
λεπίδα οι φόβοι, γυαλίζει στην σκέψη. Ανυπάκουες οι
ελπίδες, υποταγμένοι οι μήνες στην ροή του χρόνου.
Χειμώνας ο άνδρας, που ερωτεύτηκε πάλι. Πριν την
λύτρωση έρχεται η νοσταλγία ως τραύμα.

"Tαξίδι"

 Διέσχιζε πλέον την ζωή, οδηγώντας την αγαπημένη μηχανή

μεγάλου κυβισμού. Την διάθεση του! Η πρόθεση για να αλλάξει

τις παλιές συνήθειες ήταν εμφανής σε κάθε ενέργεια του.

Ήθελε να σταματήσει την μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, φαγητού

και τα πακέτα τσιγάρων που τα στεφάνια καπνού, κατά την εκπνοή

σχημάτιζαν αδιέξοδα.

Περπατούσε πολύ περισσότερο πλέον, από μια απλή βόλτα έως και την

καθημερινή διαδρομή στην εργασία. Χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητο του, πλέον σπάνια. Το ταξίδι στο μέλλον, δεν είχε

στάση για τοξικότητα. Η έκλυση αρνητικής ενέργειας από το ανθρώπινο περιβάλλον είχε φιλτραριστεί στην

δική του ψυχοσύνθεση και απολάμβανε την στιγμή. Την θεμελιώδη αξία της

μνήμης και της εμπειρίας. Καμία φιλία βασισμένη σε αυτή την λογική ,δεν είχε

τύχη από εδώ και στο εξής.

Η διάθεση δεν ήταν τίποτα άλλο από χημεία. Όπως είναι ο έρωτας, η αισιοδοξία και

η ελπίδα.

"Στο πάρτι μας"

 Θέλουμε την λύπη, να δούμε σε σταγόνες κρεμασμένες

στα ποτήρια. Την γεύση της ζωής να κυλήσει στον λαιμό

σε στιγμές γιορτής. Στο πάρτι μας καλέσαμε εσάς που αγαπάτε.

Που την θλίψη ξεπερνάτε, ως ένα σκόπελο στην θάλασσα της νιότης.

Και η μουσική απ΄τα ηχεία αιχμαλωτίζει τα χρόνια.

Ένα είδωλο στήνει με μορφές του αιώνα.Jim Morrison, Jimmy Hendrix

Syd Barrett. Eμφανίζονται στα όμορφα κελεύσματα οι στίχοι τους, και

εμείς ταξιδεύουμε. Όπως τα δάχτυλα ερωτεύονται τις χορδές της κιθάρας

που γεννάνε τις μελωδίες. Απ΄το μπαλκόνι απέναντι τα διαμερίσματα, κυψέλες

ορθώνονται περικλείοντας ανθρώπινους κηφήνες. Οι μέλισσες λίγες, και τα λουλούδια

δεν ανθίζουν. Οι ψυχές τους άδειες, οι καρδιές τους μαύρες ανακυκλώνουν την μιζέρια.

Στην γιορτή που στήσαμε, σε αυτό το διαμέρισμα η νύχτα μοιάζει ατελείωτη. Η μέρα

περιμένει στους πρόποδες του ξημερώματος.

Και εμείς αγκαλιάσαμε τα όνειρα. Λέξεις μικρές θρέψαμε στα τραγούδια. Είναι τα αποτσίγαρα

στα τασάκια τα «όχι» μας σε μικρές και μεγάλες προκλήσεις. Όμως και τα «ναι», είναι

τα φλερτ με χαμηλά φώτα. Στο πάρτι μας.

"Σπασμένο κλειδί"

Ήταν σιωπηλός μπροστά απ’το τριώροφο κατάστημα ρούχων.

Το πρόσωπο του συσπώνταν σαν ένα σημάδι του χρόνου να εκρήγνυται.

Δύο χρόνια! Η απουσία του στην Γερμανία, έμοιαζε με αιώνα .Η απόπειρα

να χτίσει ένα ελπιδοφόρο αύριο είχε πέσει στο κενό.

Όπως και η ψυχολογία του. Το πατρικό του σπίτι, είχε αγοραστεί και στην συνέχεια

γκρεμιστεί από μεγάλη εταιρεία ρούχων λόγω χρεών της ταβέρνας που διατηρούσανε

οι γονείς του. Αυτοί πλέον ζούσανε σε ένα μικρό διαμέρισμα, με χαμηλό ενοίκιο και συντροφιά το παρελθόν. Αναμνήσεις ατελείωτες στο κάδρο του χρόνου.

Πελάτες κάθε ηλικίας μπαινόβγαιναν στο επιβλητικό κατάστημα, και δεν έδιναν σημασία

στην συναισθηματική φόρτιση ενός άρτι αφιχθέντα στην πόλη.40 χαρακιές στην μνήμη, όσα και τα χρόνια του. Εκεί είχε ζήσει από παιδί, μέχρι να μεταναστεύσει. Αναστέναξε

βαθιά, ως άλλη σταύρωση των μύχιων πόθων του.

Κρατούσε μια βαλίτσα με προσωπικά αντικείμενα, και τα γυαλιά ηλίου κάλυπταν την λάμψη

της απόγνωσης του. Οι «κόρες» των ματιών του γύρευαν τους εραστές τους. Ένα αισιόδοξο μέλλον. Η θέληση του όμως έμοιαζε με σπασμένο κλειδί. Όπως εκείνο που βρισκόταν στην τσέπη του παντελονιού, και είχε μείνει ανάμνηση από την πόρτα εισόδου

του πατρικού σπιτιού.

"Πρόβα πρωινού"

 Η κάφτρα του τσιγάρου συντρόφευε λίγες σταγόνες

ουίσκι που είχε χυθεί έξω απ΄το ποτήρι του. Οι κόρες των

ματιών χόρευαν με την σιλουέτα της.

Ούτε καν της είχε ζητήσει το όνομα. Μια μάγισσα της νύχτας

στοίχειωνε την καθημερινή πρόβα πρωινού. Εκείνη που το έργο της τον είχε

μετατρέψει σε κομπάρσο της ζωής.

“Πρέπει να ξυπνήσω στις 06.30.Να πιώ τον καφέ μου και να φάω

δύο τόστ.Να πάω στο γραφείο με την μηχανή ,να καθίσω πίσω απ΄τον υπολογιστή, να…”.Γέλασε.

Γνώριζε την συνέχεια. Ως την ώρα που καθόταν μόνος αργά στο μπαρ

της χαμογέλασε. Πίσω από την μπάρα εκείνη ,μιλούσε με έναν πελάτη.

“Καλό βράδυ Νάνσυ” της είπε και δεν του έδωσε προσοχή. Κάθε γυναίκα

που συναντούσε είχε το όνομα του πόθου του. Εκείνου του ανεκπλήρωτου

που δεν πρόλαβε να ερωτευτεί ποτέ..

"Οκτώβρης στην Θεσσαλονίκη"

Η περιπλάνηση μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είχε μόλις

ξεκινήσει. Όταν περπατάω στην γενέθλια πόλη μου ,αυτό τον μήνα

νιώθω πραγματικά λυτρωτικά.

Όμορφη η καλημέρα σου, σκορπιέται στους γνώριμους περαστικούς

από την διάθεση που γεννοβολάει η εναλλαγή των χρωμάτων λόγω της αλλαγής

των εποχών. Από την ζέστη στον δροσερό Βαρδάρη, και από τους καρπούς των κλαδιών στα πεσμένα φύλλα των δέντρων. Περιδιαβαίνεις την πλατεία Ναυαρίνου, που σφύζει από νεολαία

και διαθέσεις. Αγχωτικές λόγω των καθημερινών προβλημάτων, μα και χαμογελαστές

όταν η πίστη σου σφίγγεται σαν χειραψία με έναν φίλο ή αγκαλιά με την κοπέλα σου.

Οκτώβρης! Η ανάσα του σε συνοδεύει στην βόλτα μέχρι την παραλία, όπου τα

κύματα του Θερμαϊκού μαλώνουν με το φώς του ήλιου ή του φεγγαριού για τον

θρόνο της πιο όμορφης φωτογραφίας.

Οκτώβρης! Κάτω απ’τον Λευκό Πύργο περιμένω το βράδυ να με συνοδεύσει μέχρι

το ξημέρωμα της Δευτέρας. Μια νέα μέρα θα αρχίσει μαζί της ακουμπισμένη στον ώμο σου

ενώ κοιτάζεστε αμίλητοι..

"Νοκ άουτ(Γράμμα στον Γιώργο)"

Είναι στιγμές που θέλεις να πεις πολλά, μα τα

λόγια δύσκολα ξεφεύγουνε απ΄τα χείλη σου. Διάλεξα

όμως να τα μοιραστώ μαζί σου Γιώργο.

Η ζωή είναι αδιέξοδη, όταν επιλέγεις για φίλο την παθητικότητα

και την αυτομαστίγωση. Εκείνη την αυτοκριτική που δεν σε

μεταμορφώνει σε καλύτερο αλλά σε ένοχο. Η μοναχικότητα

πολλές φορές είναι μια γωνιά του εαυτού, που καταλήγεις

μετά από μια ανούσια βραδινή έξοδο, ή την κουραστική

επιστροφή από την εργασία.

Και έρχεται αναπόφευκτα το απροχώρητο. Δεν μπορείς πλέον να υποκρίνεσαι.

Να λες ότι περνάς καλά, ενώ η ψυχή σου μοιάζει φουρτουνιασμένη

θάλασσα. Όταν καμώνεσαι πώς τα προβλήματα είναι μέρος της

ζωής αλλά ο ίδιος είσαι απελπισμένος και νιώθεις τον ουρανό

ταβάνι που αγγίζει το κεφάλι σου.

Γιώργο όταν κάποια

στιγμή συνειδητοποίησες ότι είσαι πιο δυνατός από τις αδυναμίες σου

η επόμενη μέρα ήταν μια παράταση, που όφειλες να την κερδίσεις με

καθημερινό αγώνα. Ευχαριστώ που διάβασες τις σκέψεις μου..



Υ.Γ. Αφιερωμένο σε κάθε Γιώργο..του «Νοκ άουτ»

"Μάθε"

Μάθε γείτονα ότι νιώθω μονάχος και ας διαμένουμε

αρκετοί στην ίδια πολυκατοικία. Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα

από σένα παρά μια «καλημέρα». Ένα ειλικρινές «καλό βράδυ».

Για να μοιράζομαι ανθρώπινες στιγμές, που σε κάθε περίπτωση

θυμίζουνε ότι η φύση μας είναι πλασμένη από συναισθήματα.

Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Έχω μέρες να μιλήσω σε κάποιον. Να γελάσω και να διαφωνήσω.

Φίλοι μου λογίζονται πλέον οι γλάστρες μου στο μπαλκόνι που

ποτίζω και το κουτάβι που απέκτησα πριν ένα μήνα.

Μάθε πατέρα, ότι παράκουσα ορισμένες συμβουλές σου. Όπως ότι

στην ζωή οφείλω να χρησιμοποιώ και άνομους τρόπους, ώστε να

πετύχω στους στόχους μου. Δεν είχα το «ταλέντο», ώστε να ψεύδομαι

ασύστολα. Να εξαπατώ συνειδήσεις, και να υπόσχομαι ανέξοδα. Ήμουν

και θα είμαι ειλικρινής, γιατί θέλω να κοιμάμαι ήσυχος. Από τύψεις και

αδικία προς τον συνάνθρωπο μου.

Μάθε δάσκαλε, ότι ήμουνα ο πιο ταπεινός σου μαθητής. Όχι από

αδυναμία αλλά από επιλογή. Καμωνόμουν ότι ήμουνα υπάκουος, αλλά

η αλήθεια ήταν διαφορετική. Συγκρούστηκαν πολλές φορές στα βάθη

της συνείδησης μου οι προτροπές σου με τις δικές μου. Η ζυγαριά

ισορρόπησε. Όχι γιατί ήμουνα εγωιστής, αλλά αντίθετα αν και

ονειροπόλος γνώριζα την πραγματικότητα. Μονάχα που ήθελα να την

αλλάξω και να πρεσβεύω τις απόψεις μου.

"Μαγικός κόσμος"

 Στον μαγικό κόσμο μου, είμαι κυρίαρχος των συναισθημάτων. Μοιράζω

δώρα στα παιδιά τα όνειρα, μεγάλα και ζωγραφισμένα με τα χρώματα του

ουράνιου τόξου. Στους μεγάλους προσφέρω, κουράγιο όσο εκείνο που τους

λείπει τις στιγμές που λυγίζουνε.

Δεν υπάρχει φόβος, γιατί δεν υπάρχει σύστημα ελέγχου. Όταν χαμογελάς, και

γεμάτος πείσμα αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της μέρας, νικάς την φθορά. Ένα βήμα

σου γίνεται το ίχνος της ελπίδας. Θαρρώ πώς όσες και αν είναι οι φουρτούνες, που

συνταράσσουνε την πίστη μας, η «ουσία» είναι το γερό σκαρί της ψυχής. Η λέξη εκείνη

που καθρεφτίζει την καρδιά του χαρακτήρα.

Στον μαγικό κόσμο μου, γιορτάζω τις λύπες και συλλογίζομαι στις χαρές. Γνωρίζω πόσο

δύσκολη είναι η απόλαυση της μοναξιάς. Κάθε που ανάμεσα στους ανθρώπους, καμώνομαι

πώς συγχρωτίζομαι είναι η άμυνα μου στην «δεύτερη» σκέψη τους.

Ήθελα τόσο πολύ να δραπετεύσω από Εκείνους, που μόνο αγαπάνε και μιλάνε πολύ. Ψεύτικα τα πρόσωπα, αληθινά τα άνευρα σώματα τους. Απεγκλωβίστηκα, πετώντας μακριά. Σαν τα αποδημητικά πουλιά.