Νεολέρα

“Nεολέρα!”. Eτσι χαρακτήριζε τη γενιά μας ο καθηγητής στο σχολείο. Σε εκείνη την

μικρή τάξη του γυμνασίου, ανέμελοι νέοι και νέες χτίζαμε με τα όνειρά μας το

μέλλον. Μέχρι να τα γκρεμίσει με την φωνή του ο κυρ-Παύλος. Το κοντό ανάστημά

του δεν συνταίριαζε με την στεντόρεια κραυγή του. Όσο περνούσε ο καιρός

καταλάβαμε ότι ο συνδυασμός των λέξεων “νεολαία” και “χολέρα”, δεν ήταν τίποτα

άλλο απ’ τις αναμνήσεις του. Οι εμπειρίες όπως μας τις εκμυστηρευόταν απ’ το δικό

του περιβάλλον στο σχολείο. Το ξύλο με την βέργα, που “έτρωγε” συχνά, και οι

αποβολές μέσα απ’ την αίθουσα, επειδή ήταν ζωηρός, του είχαν στοιχίσει αρκετά.

Δεν ήταν κακός άνθρωπος ο φυσικός μας. Πλανημένος απ΄ τον χρόνο ήταν. Όπως

κάθε ένας που ξεχνάει ότι η νέα γενιά δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία. Είναι ένα

λουλούδι που αν το ποτίσεις με νερό ανθίζει. Αν το αμελήσεις όμως… ξηραίνεται.

Διαδρομή

Κάθε φορά που σε κοιτάζω κατάματα, μου θυμίζεις με τα χείλη σφραγισμένα ότι

σταυρώνω τις ευχές σου. Ότι η ανάσταση που προσδοκά η ψυχή μου είναι επιβάτης

που περιμένει στη στάση το τρένο. Τις “μικρές” συνήθως ώρες της νύχτας, όταν

μιλάμε, μπροστά μας ο θόρυβος διασχίζει τις σιδερένιες ράγες. Εσύ, ο φίλος,

αδελφός και εχθρός μου, ο άλλος μου “Eαυτός”

Το σκοτάδι

Κάθε που φεγγίζει την ψυχή μου η ανάμνηση σου, θυμάμαι

τα λόγια σου εκείνο το βράδυ.

«Πρέπει να πληγιάζει η καρδιά σου από την απόρριψη

για να καταλάβεις τι είναι η αγάπη ανάμεσα σε 2 ανθρώπους».

Όταν χωρίσαμε τα βήματα των σκέψεων μου, άρχισαν να

βαραίνουν τόσο πολύ ώστε κλείστηκα στο «σκοτάδι» μου.

Εκείνη την διαδρομή ,που το φώς δεν χαϊδεύει το δέρμα της.

Ο κόσμος αυτός που περικλείει, είναι σύναξη πόθων και λέξεων

που σε συντροφεύουν στους φόβους σου.

Έχει ψηλά βουνά για να σκαρφαλώνουν οι αντοχές σου, μα και

λίγα δέντρα τόσα όσα είναι οι στάσεις που κάνεις για να ξεκουράζεις

το κουράγιο σου κάτω από τα εμπόδια.

Θα σε αντικρύσω ξανά, γιατί ελπίζω και ξέρω ότι η αγάπη είναι

είναι η έξοδος από το «σκοτάδι μου»…

Παιδικά χρόνια

Η παλιά μου γειτονιά. Πίνακας ζωγραφικής με αναπαράσταση τα χρώματα των

αναμνήσεών μου, προτού φύγω από εκεί οριστικά, στα 15 μου, με τους γονείς.

Καθώς περπατάω αυτό το μουντό πρωινό του Σαββάτου, ψηλαφίζω κάθε σπιθαμή

γης που πρωτοπάτησαν τα βρεφικά μου πόδια. Στέκομαι μπροστά σε εκείνο το

πεύκο, που παιδιά παίζαμε κρυφτό. Τι εμπειρία κι εκείνη! Όπως και το ποδόσφαιρο,

ο πετροπόλεμος και το κυνηγητό. Χωριζόμασταν σε παρέες και όχι σε κόμματα. Δεν

ξέραμε τι είναι χρήμα και συμφέροντα, παρά πλάθαμε στις συζητήσεις μας τα

όνειρα που θα πραγματοποιούσαμε, όταν θα μεγαλώναμε. Μου λείπουν πολύ. Ο

Γιωργάκης, η Άννα, ο Αλέξης, η Μαρία… Ήρθε η ώρα να φύγω. Περνάει ο χρόνος...

όπως και οι παιδικές αναμνήσεις όλων μας.

Self(ie) service

Η Α. έχει μία αδυναμία όπως όλοι μας. Να φωτογραφίζει

τον εαυτό της με το κινητό τηλέφωνο, όπου και αν βρεθεί.

Απ΄τον χώρο εργασίας της μέχρι και στο σπίτι λατρεύει σε

υπέρμετρο βαθμό την ομορφιά της.

Στο facebook έχει χιλιάδες “ φίλους”, κυρίως άνδρες, που

γοητεύονται απ’τις πόζες της μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού

τους υπολογιστή είτε φορώντας πολλά είτε λίγα ρούχα.

Γνωρίζει πολύ καλά από τα δεκάδες likes,ότι οι μετοχές της είναι

εκτοξευμένες στο χρηματιστήριο της λαγνείας .Κάθε selfie δεν είναι

τίποτα άλλο από φάρμακο ψυχολογίας, καθώς λαμβάνει τα κολακευτικότερα

σχόλια.

Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί διαφυγή στα ενδότερα του εαυτού της

λόγω έλλειψης συντρόφου και πραγματικών φίλων. Μια self(ie) service κατάθλιψης…

Τέσσερα χάι-κου

Χαρά

Πολλή η θλίψη, και λίγη

η χαρά του ανθρώπου.

Όταν αιώνια κοιμηθεί.


Γιορτή

Νιώθω πως μου λείπει

η γιορτή. Αυτή που καλεσμένοι

είναι όλοι οι νεκροί.


Έρωτας

Ακούω το τραγούδι του

αηδονιού στο δέντρο.

Έρωτας είναι η φωνή του.


Χέρια

Ευλογημένα τα χέρια που

ποτίζουν τη γη. Καρποί

θα φυτρώσουν με κόπο.

Βροχή

Πάνω απ΄τα κεφάλια μας τα σύννεφα, στραγγίζουνε της νιότης μας την θλίψη. Στο χώμα αργόσυρτα πλαντάζουνε οι σταγόνες κάθε επιθυμίας μας που παρέμεινε απλά απορία.

Με την χούφτα μας κρατάμε την λάσπη, ωσάν λάφυρο της σκέψης μας που δεν έχει στόχο.

Είναι δύσκολο να πλάθουμε πηλό για να μετατραπεί σε αγγείο, όταν στην ζωή μας δεν έχουμε ξεκάθαρο τοπίο. Μαθές η λογική είναι όπλο των δυνατών, αν και περήφανα διαλαλώ προς όλους, πως η σφαίρα θέλει καλό σημάδι για να πετύχει.

Σιγά σιγά όμως η βροχή στερεύει, και ψηλά στον ουρανό το ουράνιο τόξο με γυρεύει. Τα χρώματά του είναι μετρημένα σαν τις επιλογές που έχω για να βαδίσω τον δρόμο της ζωής που μου απομένει.