κρύβουνε τον ήλιο της αισιοδοξίας. Η πραγματικότητα πλέον είναι
δύσκολη και φαντάζει σε αρκετές περιπτώσεις αξεπέραστη, όταν οι
συνάνθρωποι μας δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε τα προβλήματα
τους.
Λυκόφως είναι η ελπίδα ,προτού χαράξει το φώς της ημέρας. Το πιο πυκνό
σκοτάδι κατατρώει το κουράγιο σαν τα κύματα της θάλασσας τα βράχια στην
ακτή. Με το χέρι αγγίζεις την καρδιά ,και νιώθεις θα ραγίσει σε απροσμέτρητα
κομμάτια. Ξάφνου όμως, ενώ επιζητείς την διέξοδο απ΄τον δρόμο που βαδίζεις
αχνοφέγγουνε τα μάτια της ευχής. Σαν νεράιδα σε παραμύθι φτερουγίζει μπροστά
σου και μετατρέπεται σε στήριγμα για να μην χάσεις ολότελα το κουράγιο σου.
Σου ψιθυρίζει «Λίγο ακόμα», και ένα αμυδρό χαμόγελο διαλύει την σκυθρωπή όψη
του προσώπου σου. «Πάλεψε, μην προδίδεις τις αξίες σου» σε συμβουλεύει και με
ένα νεύμα την αποχαιρετάς.
Γνωρίζεις καλά ότι σύντομα θα επιστρέψει.
