"Ομορφη αυγή".

Όμορφη θα είναι η αυγή που τα λιμάνια θα καίγονται

σαν χαρτόνι. Η προσμονή θα τα σιμώνει, όπως κάθε

ελπίδα που την φωτιά φουντώνει.

"Παράξενη αίσθηση".

Δες τον ουρανό πώς φλέγεται. Μέσα στις σπίθες που γεννιέται

η οργή. Άκουσε την ηχηρή σιωπή του τριαντάφυλλου. Στα

φύλλα του η ομορφιά πλανιέται.

Αρκεί η απόσταση που μας ενώνει, να μην είναι μονάχα ένα

όνειρο. Παρά μια παράξενη αίσθηση.

"Αζήτητα".

Δεν με ψάχνει κανείς. Έγινα στίχος σε χείλη πικραμένα που

Κάπνιζαν ψεύτικους πόθους.

Δεν με ψάχνει κανείς. Είμαι μια τελεία, που απέμεινε για να

τελειώσει μια ευκαιρία.

Δεν με ψάχνει κανείς. Χάθηκα σε δρόμους πολυσύχναστους

που απομονώνονται οι άνθρωποι απ΄την ζωή. Σε σχήματα

αυτοκινήτων και θήκες κινητών τηλεφώνων.

"Πίστη".

Η ευχή σαν ανταριάζει ,θωρεί ένα φώς. Ψηλά στην αχλή του

ουρανού στέκει ένα αστέρι να είναι αλλοτινό.

Μια σκέψη που στο πέρασμα του χρόνου, από πείσμα έγινε

δώρο ακριβοθώρητο. Η πίστη.

"Απορρύθμιση".

Σε χρόνο μέλλοντα, σε μια κοσμική απορρύθμιση θα διασχίσουνε

τον ουρανό οι σκέψεις μας.

Φιλιά θα γίνουν και υποσχέσεις.

"Ισημερία".

Όταν αφήσεις πίσω τα χρόνια, σαν ίχνος αστεριού που φιλάει το

χώμα θα ανταμώσεις με έκπληξη μια παρέα.

Τα παιδιά που αγαπούσανε, της ζωής το χρώμα.

"Παρανόηση".

Στα ακροδάχτυλα σου, γλιστράει μια θολή εικόνα. Ένα αντισυμβατικό

όνειρο βαφτίζεται παρανόηση, και εσύ ως ενήλικος πετάς σαν

μπαλόνι στα σύννεφα.

"Λυγμοί".

Ένιωθα μοναξιά στην βουή του κόσμου. Μέχρι που ένιωσα να

γίνομαι κραυγή στο στόμα σου. Κύμα στην θάλασσα, απ΄την ορμή

του πόθου σου.

"Νότα".

Σε ψηλά βουνά χάθηκε μια νότα του τραγουδιού. Ένα ρίγος

αστρόπλεκτο μετουσιώθηκε αέρα, που άχαζε στα κενά

της ζωής.

Μια ανθρώπινη ύπαρξη, που δεν καταλάγιασε ως υπόλειμμα

ανούσιου παρελθόντος.

"Ονειροπλάστης".

Τι όμορφο θα ήταν ένα τέλος που έχει αρχή, χωρίς όμως ζωή.

Μια θάλασσα να χορεύει στην αγκαλιά σου, ένα παιδί.

Και ας με λένε ονειροπλάστη

"Φθορά".

Θέλω να με στριμώξεις στις πιο μύχιες σκέψεις σου. Αγόγγυστα

να υπομείνω την έλλειψη αυτοκυριαρχίας, ως συνέπεια της

επιλογής μου.

Να ανατραπεί η λογική, προς όφελος του έρωτα μου.

Εξιδανικευμένη μου φθορά.

"Ταξίδι".

Εγώ και οι σκέψεις μου Φ. , βαδίζουνε σε ένα δρόμο ανάμεσα

στα σύννεφα. Είναι ευχές που ψάχνουν ένα κενό στην ψυχή.

"Αποδημία".

Άδειασα από ουρανό, σαν άμμος που κυλιέται η ελπίδα. Δεν

πιστεύω, δεν αντικρίζω τους ανθρώπους γιατί ο ήλιος μου

σκοτείνιασε.

Σαν σιωπηλή μάζωξη ταξιδιάρικών πουλιών, λίγο πριν την πτήση.

"Τελετή".

Αμέλησε η νύχτα να αποσώσει την μαγεία της. Κύλησαν οι

ώρες βουβά, σαν να της κλέβουνε την ζωή.

Λωρίδες παραμελημένης ύπαρξης, γονάτισαν μπροστά στο

αποτρόπαιο θέαμα. Μέχρι που η μέρα απέταξε την τελετή.

"Φ."

Ν. υπάρχουν κορίτσια τελικά, που τα όνειρα τους είναι ταξίδια

μαγικά. Σαν παιδικά τραγούδια.

"Ξωτικό".

Φ. ξέρω πώς δεν αντέχεις τον κόσμο αυτό. Θα ήθελες να

ήσουνα το πιο αγαπημένο ξωτικό των παιδιών.

"Απελπισία".

Μονολογείς τον πυθμένα σου, που ελκύει την μοναξιά.

Ιζήματα ανθρωπιάς, κατακάθισαν σαν ανέμελη φθορά.

Κόντρα στο θαύμα που αποκαλούνε ελπίδα, αντιπαρέθεσες

μια λέξη.

Απελπισία.

"Στιγμές".

Το πορφυρόχρωμο ηλιοβασίλεμα, πρόδιδε μια εγκάρσια

τομή στην μνήμη. Εκεί γεννήθηκε η αναντίρρητη προσήλωση

της πλάνης στην επιθυμία.

Όντας αρρυθμία της λογικής, εξέπνευσε μετά από άνιση μάχη

μεταξύ των στιγμών. Οι άσχημες και οι ωραίες.

¨"Πεφταστέρι".

Στο κέντρο της πόλης, έλαμψε ένα πεφταστέρι. Γλίστρησε

σαν ευχή, σε ενός παιδιού το χέρι.

"Πάρτι ξωτικών".

Σαν λείπει το φως απ’το κενό της ψυχής μας, τραγουδάμε

ανέμελα την αργή σήψη. Χωρίς λάμπες, ή φεγγαρόλουστα

ξέφωτα χορεύουμε μαζί με νεράιδες και ξωτικά.

Όμορφο που είναι το τέλος μιας βαρετής βραδιάς.

"Ερωτας".

Έρωτας είναι μια νύχτα, που κρατούσες το ποτήρι μισοάδειο

με ουίσκι και καιγόταν από αναμνήσεις.

Έρωτας είναι η τεθλασμένη γραμμή, που ενώνει δύο ψυχές

όταν οι καρδιές τραγουδάνε σε θλιμμένο τέμπο.

Έρωτας κορίτσι μου, είναι εκείνο το ξέπνοο μήνυμα σου στο

Τηλέφωνο ότι η νύχτα είναι βαρετή χωρίς εμένα.

Μέχρι που έγινα βέλος, και διαπέρασε ο φτερωτός θεός μια

σκοτεινή αλέα. Ενώ ένας σκύλος, γινόταν στίχος σε ροκ μπαλάντα.

"Ασυνέχεια".

Κάθε βήμα, είναι μια καινούργια αντίληψη. Ως την νέα συζήτηση

που γκρεμίζει την προηγούμενη εποχή, και γεννάει μια δραστικά

ριζοσπαστική και νευρωτικά δραστήρια.

Αντιλήφθηκα την ασυνέχεια σου, ως αντίδραση στην αλήθεια σου.

Μια λέξη που διασπάστηκε σε γράμματα, ωσότου γίνει αίνιγμα.

"Γένεση".

Θα έρθει μια μέρα, που ο κύκλος μας δεν θα έχει

πρόσθεση παρά μόνο αφαίρεση.

Θα τέμνεται από ανθρώπους, που θέλουν να ξεδώσουν

με ένα ποτήρι κρασί.

Θα επιλέγουμε την ζωή μας, και δεν θα μας ενσωματώνει

ως γρανάζια στην μηχανή.

Ασώματοι θα βαδίζουμε μπρός στα μάτια τους, σέρνοντας

ψυχή και λωρίδες ελπίδας.

Θα δηλώνουμε παιδιά, που μας γέννησε το πέρασμα μιας

φευγάτης σκέψης. Μια λάμψη στο σκοτάδι της άνευρης πόλης.

"Παλμός"

Πάλλονται οι χτύποι της καρδιάς του ήλιου, ενόσω

κινείται η φθορά του χρόνου. Επαφίεμαι στην ηχώ της

μοναδικής κίνησης του μοιραίου.

Το αναπόφευκτο δεν αναγνωρίζει συναισθήματα, παρά

τα γεννάει ως μητέρα των διαστάσεων.

Μπλε και μαύρο, απορροφούν το φώς στο ταξίδι

που επιζητάει η κοσμική απόδραση.

"Πλάνη"

Στο βάθος διέκρινες ένα καράβι, να καταφθάνει

στο λιμάνι. Θαρρείς πλάσμα απόκοσμο, που ξεχύθηκε

απ΄την άβυσσο και άπλωσε κάθε στοιχείο πραγματικότητας.

Ωσότου αντιλήφθηκες την αλήθεια. Ήταν ένα όνειρο μέσα

στο όνειρο σου.

"Πειρατικό"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Στο  πειρατικό  που  διαπλέει  τις  θάλασσες  των  ονείρων μου, καπετάνιος ορθώνεται  ο  πόθος  μου  ανάμεσα  στους  ναύτες. Νέα  λιμάνια  να προσαράξει  το καράβι, αόρατο  ταξιδεύοντας  απ΄τα  μάτια  των  ανθρώπων .Να  αναζητήσει ανοιχτόμυαλους, που  όταν  ακούσουν  τις  ιστορίες  του  παρελθόντος, δικό  τους ξύλινο  πόθο  να  ρυμουλκήσουν  και να  παλέψουν  με το άγνωστο και τα  κύματα.

Τις  νύχτες  που οι  γοργόνες  με  το  τραγούδι  τους  σαγηνεύουνε  τις  φάλαινες  και το  σεληνόφως  θέλω  να αιχμαλωτίσω,  και ως  λάφυρο στο  παζάρι  της ερήμου  να το  ανταλλάξω  με μια  μαγική  πόλη. Εκεί  που επιθυμώ  ανάμεσα  στους  συμπολίτες  να  απαγγείλω  παραμύθια, απ΄τις μάχες με τους  στενόμυαλους  μιας άλλης  εποχής. Οι  λέξεις  μου  να οικοδομήσουνε  έναν  νέο  κόσμο, όπου  η αγάπη θα  συντροφεύει  το αύριο  δίχως  διακρίσεις, δίχως  βαρίδια  που συντηρούνε τάξεις  ανθρώπων.

Πλουσίους  και  φτωχούς. Προνομιούχους  και  απόκληρους.

"Xαμόγελο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr.

Ένιωθε η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Την ζήλευαν άνδρες και γυναίκες. Θαρρείς προικισμένη από ένα σπάνιο χάρισμα, που σίγουρα εκλείπει απ΄την εποχή μας. Το χαμόγελο.

Η καθημερινότητα της, έβριθε περιστατικών κατά τα οποία γίνονταν δέκτης ευμενών σχολίων για την ικανότητα, να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντούσε χωρίς παράπονο παρά μονάχα με θετική ανταπόκριση. Απ’τα εφηβικά χρόνια της, είχε μεγαλώσει μόνη καθώς είχε χάσει τους δύο γονείς σε ένα φριχτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η εν λόγω εμπειρία, για λίγο καιρό της είχε κλονίσει την ψυχολογία, και πίστευε ότι δεν είχε καμία τύχη πλέον στην ζωή. Βίωνε ένα μαύρο σκηνικό ,που έκρυβε κάθε θετική σκέψη και τροφοδοτούσε, μονάχα θλίψη και απόγνωση.

Σύντομα όμως αντιλήφθηκε ότι είχε δύο επιλογές. Η’ να συνεχίσει να φθείρετα ι στην κινούμενη άμμο της εσωστρέφειας, ή να παλέψει με όλες τις δυνάμεις για να διαβεί τον μακρύ δρόμο του αύριο. Επέλεξε το δεύτερο. Κάθε μέρα, ήταν ένας νέος αγώνας όπου πολλές φορές έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά τα λάθη της την έσερναν προς τα πίσω. Η διαδικασία όμως αυτή, την γοήτεψε όσο και αν ακούγεται παράδοξο.

Συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν χαρίζεται ,παρά μονάχα κερδίζεται. Έτσι λοιπόν, με την πάροδο του χρόνου «θωρακίστηκε» με υπομονή, και ένα ανεξάντλητο χαμόγελο που προβλημάτιζε τους κακοπροαίρετους, αλλά πρόσφερε δύναμη και θάρρος στους καλοπροαίρετους. Δεν θα άλλαζε για κανένα λόγο, την κοσμοθεωρία της και αισθάνονταν περήφανη γι’αυτό.

"Ανοιξη"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Ο κήπος στην μικρή αυλή του, ήταν ένα καταφύγιο σκέψεων. Αγαπούσε να φροντίζει τα λουλούδια και τα κάθε λογής φυτά που ομόρφυναν τον χώρο. Η μονοκατοικία ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε να στεγάζει την παρουσία του. Πολύ δε περισσότερο, την μοναξιά που ένιωθε, καθώς δεν είχε οικογένεια. Όμως ήταν εξοικειωμένος με αυτή την κατάσταση, και κάθε που αντιλαμβάνονταν ότι αποχρώσεις του μαύρου, τον περικύκλωναν δραπέτευε μονομιάς κατευθυνόμενος, προς έναν άλλο κόσμο σε απόσταση μερικών μονάχα βημάτων.

Εδώ και λίγες μέρες, ο συνταξιούχος κύριος Γιάννης απολάμβανε τα πρώτα σκιρτήματα του ανοιξιάτικου καιρού. Σαν ερωτευμένος έφηβος ,διατράνωνε το μέγεθος της ικανοποίησης του, απολαμβάνοντας τον πρωινό καφέ παρέα με τα κελαηδίσματα των πουλιών, και τις ευωδίες που ανέδυε ο κήπος.

Η οικία του ήταν λίγο έξω από την πόλη, και αυτό ήταν πλεονέκτημα καθώς απέφευγε την επαφή με τον θόρυβο των οχημάτων και την πολύβουη παρουσία των συνανθρώπων του. Η μόνη συντροφιά που είχε ήταν μια γάτα την οποία φρόντιζε ώστε να μην της λείπει τίποτα, και την αγαπούσε ιδιαίτερα. Πέρα από αυτό όμως, δεν είχε άλλη επιδίωξη για κοινωνική επαφή. Η αλήθεια είναι ότι η μακρόχρονη πείρα του, τον είχε συμβουλέψει ότι μόνος πιστός φίλος του ήταν οι αναμνήσεις καλές και κακές.

Το ρυτιδωμένο πρόσωπο του, και τα ροζιασμένα χέρια υποδήλωναν το πέρασμα του χρόνου . Το μάταιο ενός αγώνα που είχε διεξάγει .Η άνοιξη όμως ήταν αρκετή, ώστε να του υπενθυμίσει ότι είχε διαδεχτεί τον χειμώνα. Εκείνον της ψυχής του.

"Οργάνωση"-("Δύο άσπονδοι φίλοι").

(Ο Αγησίλαος και ο Νώντας , βρίσκονται στον πάνω όροφο του λεωφορείου παρέα με την Ελπίδα. Είναι αργά βράδυ, και παρά το γεγονός ότι ο Μάρτιος έχει κάνει «ποδαρικό» επικρατεί δριμύ ψύχος.)

-Οφείλω φίλε μου Νώντα να παραδεχτώ, ότι το διαμέρισμα σου είναι πολύ καθαρό. Σε αντίθεση με το δικό μου, το οποίο έχω παραμελήσει εντελώς τον τελευταίο καιρό.

-Ευχαριστώ για την παραδοχή σου. Πρέπει να γνωρίζεις , ότι από παιδί αγαπούσα ιδιαίτερα την οργάνωση. Ήθελα να τακτοποιώ τις υποθέσεις μου, και να ελέγχω κάθε λεπτομέρεια που τις αφορούσε. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου, είχα κάποιες ατυχίες οι οποίες με οδήγησαν πλέον, στο να μοιραζόμαστε το ίδιο λεωφορείο.

(Ο Αγησίλαος σιωπά για λίγο, και είναι σκεπτικός. Σύντομα σπάει την σιωπή του.)

-Είμαι ατημέλητος, και αυτό μου έχει κοστίσει αρκετά. Η αλήθεια είναι ότι βασίζομαι πάνω στους άλλους, και δεν λαμβάνω πρωτοβουλίες για οποιοδήποτε θέμα.

-Η αναποφασιστικότητα είναι σύμπτωμα ανθρώπων, με παθητική συμπεριφορά. Ασφαλώς στην ζωή, όταν είσαι πεισμωμένος και σίγουρος για τις αποφάσεις που λαμβάνεις, μπορεί να κάνεις λάθη. Αστοχίες κοινώς. Όμως είναι προτιμότερο απ΄το να μην έχεις την δύναμη να βαδίσεις μπροστά.

-Συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε οι πετυχημένοι, αυτή την διαδικασία ακολουθούν πιστά. Βέβαια δεν ανήκω σε αυτούς, και οφείλω να το παραδεχτώ.

(Η Ελπίδα «λαγοκοιμάται» και ο Νώντας την παρακολουθεί χαμογελώντας.)

-Σε κάθε περίπτωση πάντως, πρέπει να παλέψουμε μαζί ώστε να ξεφύγουμε από αυτό το αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Η καλλιέργεια των οπωροκηπευτικών είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, και τους επόμενους μήνες που ο καιρός θα βελτιωθεί θα είναι η ευκαιρία, ώστε να σταθούμε στις δυνάμεις μας.

(Σφίγγουν τα χέρια, ενώ η Ελπίδα τους πλησιάζει και γαβγίζει.)

-Νιώθει χαρούμενη που μας ακούει αισιόδοξους.

-Χαχα! Έτσι μου φαίνεται.