δερμάτινη πολυθρόνα, μπροστά απ΄τον ηλεκτρονικό
υπολογιστή και προσπαθούσε να χαλαρώσει.
Δύσκολο μεν, αλλά απ΄την άλλη ένιωθε τυχερός καθότι
απέναντι του υπήρχε ένα μικρό κάδρο μιας αμμουδιάς σε
τροπικό νησί. Το μυαλό του «ταξίδευε», καθώς σε λίγες εβδομάδες
ημερολογιακά ξεκινούσε το καλοκαίρι.
Είχε δημιουργήσει έναν «νοητό» χάρτη, με πιθανούς προορισμούς
αλλά λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν υπήρχε κάποια εξωτική τοποθεσία.
Από μικρός επιθυμούσε να γίνει ένας μικρός Ροβινσώνας Κρούσος.
Να γεύεται με όλες του τις αισθήσεις τον ήλιο, την θάλασσα και τους φοίνικες.
Ο Παρασκευάς δεν θα ήταν άλλος, απ’τα όνειρα του. Ξεκομμένα φυσικά απ΄το
παρελθόν. Απ΄τις σκληρές και στυγνές επιταγές της κοινωνίας, οι οποίες διαμορφώνουν
γενικά τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.
Όμως το «ταξίδι « του έλαβε απότομα τέλος, όταν δίχως να το καταλάβει μπροστά
του εμφανίστηκε ο προϊστάμενος. Γνώριζε καλά, ότι η σκυθρωπή έκφραση του προσώπου
δεν προμήνυε καλό υπόλοιπο μέρος στην εργασία.
