Είναι κάτι παιδιά ανήσυχα, που δεν μετράνε το χρόνο με ώρες και λεπτά αλλά στιγμές απόδρασης, στιγμές δράσης.
Αθλούνται με ποδήλατο και τρέξιμο. Διοργανώνουν με τις μπάντες τους συναυλίες σε μικρά κλαμπ και νεανικά στέκια. Μαζεύονται σε ανοιχτούς χώρους και συζητάνε τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την καθημερινότητα τους.
Είναι κάτι παιδιά «προβληματικά», που δεν αγαπάνε τη ζωή όπως τους την παρέχουν οι ενήλικοι. Μισούν την ψευτιά, το συμφέρον και τις κενές υποσχέσεις γιατί πιστεύουν στη δύναμη του αληθινού λόγου. Θεωρούν ότι μονάχα οι πράξεις τους είναι η καλύτερη απόδειξη των προθέσεων τους.
Είναι κάτι παιδιά στην πλατεία, που τη βαφτίσανε βασίλειο τους. Ανάμεσα σε δέντρα στήνουν τους μικρούς βωμούς τους, όπου θυσιάζουν τη μιζέρια και την κατήφεια για την εξωστρέφεια. Εγκαταλείποντας τα διαμερίσματα τους για λίγες ώρες, πετάνε προς τη δική τους ελευθερία. Εκείνη που οραματίζονται, σαν την σπίθα που θα κάψει τον χάρτινο κόσμο που τα περιβάλλει
