σακακιού υπήρχε πάντα ένα στυλό. Συνδυασμός που δεν ήταν τίποτα
άλλο απ΄το αγαπημένο του χόμπι. Να κάθεται κάπου και να γράφει.
Από τον εσπρέσο που έπινε στην καφετέρια, μέχρι το ποτό του στο μπαρ
τα βράδια. Ειδικά τεκίλα και βότκα.
Η αλήθεια είναι ότι έλκυε την προσοχή των υπολοίπων, με χαρακτηριστική
ευκολία. Ήταν ένα είδος αξιοθέατου, με την διαφορά ότι εκείνος αισθανόταν
το υποκείμενο και όχι το αντικείμενο των συζητήσεων. Είχε τον τρόπο, να τοποθετεί
τους ανθρώπους μέσα στις ιστορίες που έπλαθε και δημιουργούσε βάσει της
φυσιογνωμίας τους.
Η αύρα ήταν αρκετή, ώστε να μεταμορφώνεται σε σκηνοθέτη που μοιράζει ρόλους
στους ηθοποιούς. Της ζωής, και δη μιας καθημερινότητας που λειτουργεί σε αρκετές
περιπτώσεις ως χαμαιλέοντας συναισθημάτων. Ο τίτλος του εγχειρήματος του λεγόταν
«Ιστορίες της πόλης».
Απ΄τις πλατείες, τους δρόμους μέχρι και τους τόπους αναψυχής το στοίχημα με τον εαυτό
του ήταν ένα και μοναδικό. Να αποτυπώνει συμπεριφορές με τον τρόπο του. Και γνώριζε
καλά ότι το τέλος ποτέ δεν θα έμπαινε στην προσπάθεια αυτή παρά μόνο θα προσέθετε
νέο υλικό.
