Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

COVID-19 (26/3/2020)



Η απόσταση που τους ένωνε, δεν ήταν ικανή για να σταματήσει τον έρωτα τους. Από τα μπαλκόνια τους, λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας που επικρατούσε στην Θεσσαλονίκη εξαιτίας της πανδημίας του κορονωιου τα δυο βλέμματα διέσχιζαν σε μια ευθεία την αντίφαση της ιστορίας. Ο θάνατος και η θέληση για ζωή. Αντιλαμβάνονταν βέβαια ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος και προχωράει μπροστά.

Εκτός από τις αναμνήσεις, που έχουν την δυναμική της ανάκλησης. Ο ήλιος του Μαρτίου, δεν ήταν δυνατός και τους έδινε την εντύπωση ότι ήθελε να μιλήσει μαζί τους. Να τους υπενθυμίσει ότι η ζωή, είναι ένας σκληρός αγώνας. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο. Εκείνη φορούσε μια προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο, και δάκρυζε.

«Γιατί στην δική μου γενιά; Γιατί;» μονολογούσε.

Αυτός κάπνιζε και κρατούσε μια ακουστική κιθάρα . Πίσω απ΄τα μαύρα γυαλιά του, δεν ήταν μάτια αλλά πουλιά που ήθελαν να ανταμώσουν τον γαλάζιο ουρανό. Να ξεφύγουν και να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Μακριά από κάθε αριθμό που απηχούσε τον θλιβερό κατάλογο των νεκρών απ΄την πανδημία.

Έπαιζε το “Wish you were here” των Pink Floyd. Γιατί ήθελε να την έχει δίπλα του.Αλλά η ιστορία! Τι κύκλους κάνει, και στροβιλίζεται μέσα της η αισιοδοξία, ο θάνατος, η ζωή και ένα αβέβαιο πρωινό. Ως την επόμενη νύχτα που ένα όνειρο θα γεννηθεί στην ανθρωπότητα. Δίχως χθες μα μόνο με αύριο.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

"Επανάληψη"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr



Ο καιρός ήταν αρκετά ψυχρός, αν και ημερολογιακά η άνοιξη είχε μόλις ξεκινήσει. Το τζάκετ του, ήταν κουμπωμένο μέχρι τον λαιμό και τα χέρια είχανε «φωλιάσει» μέσα στην ζεστή θαλπωρή, που δημιουργούσανε οι τσέπες.

Ουδόλως όμως τον ενδιέφεραν αυτές οι λεπτομέρειες, περισσότερο απ΄την προγραμματισμένη βραδινή έξοδο. Ήθελε να «αποφορτιστεί» απ΄την πίεση της πρωινής εργασίας, και η πιο προσιτή λύση δεν ήταν άλλη απ΄το αγαπημένο του μπαρ. Εκεί σύχναζε τους τελευταίους μήνες ,απ΄την στιγμή που είχε εκδοθεί το διαζύγιο του με την Ελένη. Δεν τον απασχολούσε η δυνατή μουσική ή ο έντονος φωτισμός παρά απολάμβανε την μοναξιά του.

Ειδικά η τελευταία παράμετρος στην εξίσωση της ζωής του, ήταν καλοδεχούμενη. Δεν γνώριζε για πόσο χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να τον συντροφεύει. Προς το παρόν όμως βίωνε ,την επανάληψη των ενεργειών του στην καθημερινότητα. Δεν επιδίωκε κάτι διαφορετικό, παρά το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση φαινόταν να τον εγκλωβίζει, σε ένα αδιέξοδο.

Πίσω απ’το ποτήρι που έπινε, δεν διέκρινε ανθρώπους αλλά ερωτήματα. Οι απαντήσεις τον φόβιζαν, γι’αυτό και απέφευγε να τις αντιμετωπίσει. Θαρρείς ότι αν επιχειρούσε ένα βήμα παραπάνω, θα ήταν επιζήμιο. Η κενότητα απ΄την ζάλη του αλκοόλ που δημιουργούνταν, έμοιαζε με υπόστρωμα ελπίδας. Aσφαλώς ήταν μια δικής του έμπνευσης αντίληψη, παρά είχε σχέση με την αλήθεια.

Όταν ήρθε η ώρα για να εγκαταλείψει τον χώρο, καθώς έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι τόλμησε να αναρωτηθεί.

«Η επόμενη μέρα, είναι πιο επώδυνη απ΄τις σκέψεις της προηγούμενης νύχτας;»

Δεν κράτησε τα «ρέστα», αλλά εγκατέλειψε πίσω μια σκιά. Της δικής του πραγματικότητας.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2020

"Ανοιξιάτικη νύχτα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr



Άνοιξη. Κάθε αναζήτηση στις μυρωδιές και την αύρα της, είναι μια άνθιση. Πολύ δε περισσότερο στο διψασμένο έδαφος, για κεραυνοβόλο έρωτα. Κάθε νύχτα έτσι την αντιλαμβάνονταν εκείνο τον Μάρτιο όταν γνωρίστηκαν. Και καμία δύναμη στον κόσμο, δεν έμοιαζε ικανή, ώστε να τιθασεύσει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλούσε η χημική ένωση, των συναισθημάτων τους.

Οι ματιές τους όταν διασταυρώνονταν, εξεγείρανε την καταπιεσμένη διάθεση που είχαν εξαιτίας των προηγούμενων δυσάρεστων εμπειριών στους κατά καιρούς δεσμούς της. Πόσο πλανεύει ο έρωτας! Αλλά είναι ανίκητη η ορμή δύο ανθρώπων όταν ο ένας αισθάνεται για τον άλλο το ίδιο δέσιμο. Αυτός και αυτή. Εκείνος και εκείνη. Οι ρόλοι τους από υποκείμενο σε αντικείμενο της σχέσης, άλλαζαν με μεγάλη ταχύτητα. Δεν επιθυμούσαν τίποτα άλλο, στην καθημερινότητα τους από εκείνη την παράσταση που βίωναν και πρωταγωνιστούσαν.

Βαθιά μέσα τους, σε εκείνη την κλεψύδρα που μετρούσε τον χρόνο ενός δεσμού γνώριζαν ότι η άμμος ήταν κινούμενη. Λάτρευαν να τους «ρουφάει» μέσα της όσο και αν ήταν επίπονη η διαδικασία, της φθοράς ή της ζήλιας. Εξάλλου αυτή είναι η άνομη γοητεία των συναισθημάτων. Χωρίς αυτή η ζωή, είναι μία απλή καταγραφή στιγμών και γεγονότων. Όχι όμως και η ουσία της. Εκείνη που εντέλει είναι η φανερή αλήθεια, δύο ερωτευμένων.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2020

"Αντανάκλαση"-Συλλογή κειμένων "Λέξεις και εικόνες"



Περπατούσε κατά μήκος της Τσιμισκή. Ο πολυσύχναστος δρόμος της Θεσσαλονίκης αντανακλούσε, διαφόρων μορφών εικόνες. Από την αποτύπωση στα πρόσωπα των περαστικών, με διάφορα συναισθήματα μέχρι την συνεχή κυκλοφορία οχημάτων, είτε μικρών είτε μεγάλων.

Ήταν Κυριακή και είχε νιώσει την ανάγκη, να βολτάρει στο κέντρο της γενέτειρας του. Ο καιρός είχε αρχίσει δειλά να ευωδιάζει αρώματα Άνοιξης ανεξάρτητα αν επικρατούσε αρκετή ψύχρα. Ο δυνατός ήλιος, τον συνόδευε σε κάθε βήμα σαν τελετή αποκαθήλωσης της πίεσης που του προκαλούσε, η καθημερινότητα της εργασίας. Δεν αμφέβαλλε βέβαια, ότι η επόμενη μέρα θα έμοιαζε με τις προηγούμενες αλλά ήθελε για λίγες ώρες, να απολαύσει τον ελεύθερο χρόνο του.

Αντανάκλαση θαρρείς ήταν, οι θορυβώδεις ήχοι, εκείνων των επιθυμιών που έκρυβαν επιμελώς οι συμπολίτες του. Μόνο που αντιλαμβάνονταν, ότι δεν μπορούσε να τους ξεφύγει, παρά μονάχα στην περίπτωση που εγκατέλειπε για κάποιο χρονικό διάστημα, την νύφη του Θερμαϊκού.

Μόνη σταθερά στην γκρίζα εξίσωση του αστικού τοπίου, ήταν η σύμπλευση του γαλάζιου που «έπνιγε» θάλασσα και ουρανό. Με φυσικές πινελιές, τις λευκοντυμένες λωρίδες που δημιουργούσαν τα σύννεφα.