ορίζοντα που αγκαλιάζει το γκρίζο επιτραπέζιο παιχνίδι
που μοιάζει η πόλη. Απλώνεται μπροστά μας ένα μωσαϊκό τσιμεντένιων κατασκευών, διαφόρων
σχημάτων. Ορθογώνια, τετράγωνα, μερικές φορές και κυκλικά.
Σπρώχνει το μικρό κεφάλι της, κάτω απ΄την μασχάλη μου ενώ
νιώθω την αναπνοή της.
Η θέα της πόλης παρέα με την μικρή μου κόρη την «Ζουζού», είναι μοναδική. Δείχνει το
αεροπλάνο που διασχίζει τον ουρανό και σιωπηλά μοιραζόμαστε
ένα χαμόγελο. Δεν έχω διάθεση να επιστρέψω στο διαμέρισμα μου.
Είναι μια μικρή φυλακή, και η απόδραση μου για λίγες ώρες είναι
λυτρωτική για την διάθεση μου. Όσο γίνεται πιο μακριά, μαζί με
την Ζουζού.
