"Το Κενό"-Μέρος Β

4) «Κορυφή»

Κυλάει ο χρόνος, σαν νερό στο ρυάκι. Αθόρυβα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες χαϊδεύουν το σώμα μου. Γλύφουνε την ψυχή μου, μα δεν με αγγίζουνε. Η Κορυφή μοιάζει τόσο μαγικός τόπος στα μάτια των ανθρώπων, αλλά τόσο ξένος ταυτόχρονα. Εδώ που κάθομαι, αγκαλιάζω τους κόπους της ζωής μου. Η Αυτογνωσία που με συντροφεύει είναι ένα τραγούδι δίχως στίχους, μα μόνο με την μελωδία του πόνου. Βάσανο είναι η κάθε μέρα του ανόητου, γιατί δεν ξέρει πως μπορεί να αγγίξει το πέπλο που τόσο ζηλεύει. Aυτό που φοράει η δύναμη μέσα μας, αλλά σπάνια την χρησιμοποιούμε ώστε να μας λύνει τα προβλήματα. Είναι τόσο όμορφη η μοναξιά μου σαν κατάλαβα πώς το βουνό πρέπει να το ανεβοκατεβαίνεις, μέχρι να το γνωρίσεις καλά.

Eκείνος με άφησε μόνο εδώ, για αόριστο χρονικό διάστημα ώστε να ασχολείται ενδελεχέστερα με τα άλλα του παιδιά. Όταν τον μαθαίνεις καλά, λείπει μεμιάς η θλίψη. Το χαμόγελο αρκεί για τα βάσανα, γιατί είναι τόσα πολλά που δεν μένει χρόνος για δάκρυ. Ξαπλώνω που και που, ώστε να ανταμώσω το βλέμμα μου με το άπειρο.

Ευτυχία είναι να ταξιδεύεις με καράβι τον Νου, και πανί το Κενό. Ούτε τα αστέρια δεν βρίσκουνε μεγαλύτερη ομορφιά απ΄την δική μου αγαλλίαση. Θέλω να σας μεταλαμπαδεύσω την συμβουλή μου, την αγωνία για το δικό σας και μόνο μέλλον. Θέλω να γίνω ο δικός σας φάρος, και να κατευθύνω τα βήματα σας. Το μονοπάτι που προτίμησα, είναι αυτό που με το δάχτυλο σας ακυρώνετε την πρόσβαση του.

Με τον δείκτη του χεριού σας, απορρίπτετε την θέαση του γιατί φοβάστε τα ψηλά χορτάρια και τους θάμνους. Φοβάστε τα ερπετά που το περιδιαβαίνουν, μην τυχόν και σας τσιμπήσουνε. Φοβάστε το ριζικό σας, που πρέπει να φτιάξετε με τους δικούς σας κόπους. Μα τι ψυχή φανερώνετε μπροστά μου; Μικρού παιδιού θέληση μοιάζει, και δεν θέλετε να νικήσετε τα βάσανα του χρόνου γιατί είστε λιγόψυχοι.

Αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω. Να γίνω οδηγός σας; Γιατί φίλο δεν νοιάζεστε να με αγαπάτε. Κάποιες στιγμές, η καρδιά μου σφίγγεται όπως η γροθιά πριν την βαρέσεις πάνω στο τραπέζι. Όταν θέλεις να ξορκίσεις τους φόβους σου, μονομιάς να γίνεις ο αρχηγός στην αγέλη. Λίγο πριν το φώς, είναι το πιο βαθύ σκοτάδι. Εκεί στο λυκόφως οι άνθρωποι μαζεύονται σαν το μπουμπούκι πριν ανθήσει.

Κρατάνε την δύναμη τους, σαν την αναπνοή μέσα στο νερό για να ξεφυσήσουνε τις ελπίδες τους. Δεν μπορώ παρά να παραστρατήσω λίγο και να αμαρτήσω. Να γίνω αδύναμος και να συντροφέψω ξανά ,με εκείνους που κάποτε ήμουνα φίλος. Η’ μάλλον ένιωθα φίλος. Καλωσήλθατε στον γκρεμό. Θα γίνω ο μικρός σας Θεός στο Κενό. Θα γίνω τα βήματα σας κατά την Ανάβαση. Θα γίνω ο θρόνος σας, στην Κορυφή.

Μα μία λέξη πρέπει να αγαπήσετε. Αυτογνωσία. Ξορκίστε το παρελθόν σας, σαν να μοιάζει ανάμνηση μακρινή. Κάψτε το είδωλο σας, και αποκαΐδια δικά σας θα γίνουν μοιρασιά του ανέμου. Όπως τα κουφά λόγια.



«Θάνατος»

Δεν μου κάνατε την τιμή να με συντροφέψετε. Τελικά δεν θέλατε να μετουσιώσετε τις επιθυμίες σας και να με αγαπήσετε.Oπως πρέπει και τον εαυτό σας. Από την Κορυφή βλέπω ένα μακρύ σκοτάδι, να απλώνεται στις καρδιές σας. Τόσο δυνατό που μήτε ο ήλιος δεν μπορεί να νικήσει. Οι πόλεις σας, είναι τόσο μικρές στα μάτια μου σαν τις μυρμηγκοφωλιές. Διασχίζετε τους δρόμους, με κατεύθυνση πάντα την ίδια.

Τον θάνατο σας. Από εκεί κάτω, είχατε την τύχη να με αγναντεύετε αλλά η ζήλια σας είναι τόσο μεγάλη που σας τυφλώνει. Τα μάτια σας είναι σφαλερά. Τα βλέφαρα σας δεν κουράστηκαν, αλλά η δύναμη για την ίδια την ζωή. Σαν άπιστοι Θωμάδες, σημάδια θέλετε μονάχα να βλέπετε στο σώμα μου, και να τα αγγίζετε για να βεβαιωθείτε. Μακάριος ο ύπνος μου σαν έρθει, εκείνος ο αιώνιος που το στόμα ενός ανθρώπου σωπαίνει.

Μακάβριος ο ύπνος μου θα είναι για εσάς, μέχρι τον επόμενο να περιμένετε. Εκείνος δεν με κορόιδεψε, ενώ έτσι νόμιζα στην αρχή. Περίοπτη θέση μου πρόσφερε, και ας μην ήσασταν ικανοί να με υποδεχτείτε. Αγγελιοφόρος της ανατροπής υπήρξα, μα η αδύναμη πίστη σας, κάθε μέρα και νύχτα πλήγιαζε την ορμή μου.

Ξαπλώνω στην Κορυφή, και οι σφυγμοί απ΄την καρδιά μου ελαττώνονται διαρκώς. Ξεροκαταπίνω τις αναμνήσεις μου ως άνθρωπος, με λίγες τις χαρές να προβάλλουνε και πιο πολύ οι λύπες. Από πάνω μου μεγάλα πτηνά πετάνε, μα δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά τι είναι ακριβώς. Καθώς τα βλέφαρα μου παραδίδονται σε Εκείνον οι απορίες μου ταξιδεύουνε ταυτόχρονα παντού, ψάχνοντας απάντηση να βρούνε.

Προσπάθησα, μόχθησα, αγωνίστηκα τελικά έστω και με τις λίγες αρετές που έχουμε εφόδιο εμείς οι άνθρωποι. Λύγισα και σηκώθηκα πάλι. Έκλαψα μα γέλασα ξανά. Η Αυτογνωσία είναι η δυσκολότερη μάχη, στον πόλεμο της ζωής. Αν την κερδίσεις δεν σκιάζεσαι, απ΄τις καθημερινές ήττες. Έζησα καταπίνοντας τον θάνατο σας. Όλων εκείνων, που γαβγίζουνε σαν σκύλοι μα δεν δαγκώνουνε. Τώρα θα πεθάνω καταπίνοντας τις ζωές σας. Γιατί το δέντρο μεγαλώνει με το νερό, και οι ρίζες του απλώνονται ολοένα βαθύτερα στην γη. Θα με λατρέψετε κάποτε, ως ένα μικρό Θεό. Θα μνημονεύετε τον θρύλο μου στις επόμενες γενιές, σαν ένα αστροπελέκι που διέσχισε τον ουρανό σας.

Θα θυμάστε πώς ένας τρελός, ήταν ο πιο λογικός ανάμεσα σας. Το σπέρμα μου Εκείνος θα σπείρει στον κόσμο, και ο Γνωστικός, ο προφήτης του Κενού, θα είναι πάλι μισητός στις επόμενες γενιές. Θα τον χλευάσουνε ξανά, θα τον πολεμήσουνε αλλά στο τέλος θα τους νικήσει.

Αφήνω την ψυχή μου στα χέρια Του, την καρδιά μου στην Κορυφή και τα λόγια μου ποίημα να γραφτεί σε όλους σας. Τι κρίμα όμως που όσο έζησα, δεν με αγαπήσατε. Αντίο σας!



Β (Ο ΓΝΩΣΤΙΚΟΣ )ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ



Περπατάω μέρες και νύχτες ολόκληρες ,χωρίς αναπαμό και με την ανάμνηση της αγάπης Του να με κρατάει δυνατό. Εκεί πάνω στο βουνό, αγωνίστηκε μονάχος Του να σώσει τον κόσμο ετούτο. Με γέννησε το σπέρμα Του, με άνδρωσε το όραμα Του. Στην κοιλιά των αδυναμιών μεγάλωσα, ωσότου τα λόγια Του αφουγκράστηκε η καρδιά μου.

Η ψυχή μου λαξεύεται, σαν άγαλμα απ΄την κακία των ανθρώπων. Γνωστικό με αποκαλούνε και περιμένουνε με λαχτάρα την λύτρωση τους απ΄τα λόγια μου. Μωροί που είναι οι άνθρωποι! Θέλουνε να πιστεύουνε στις ελπίδες, και όχι στα βάσανα που τους προσφέρω απλόχερα.

Γιατί μονάχα με αυτό τον τρόπο, θα αγαπήσουνε πραγματικά τον εαυτό τους. Φοβούνται όμως. Λιγόψυχοι ωσάν στην μάχη της ζωής, οι άνθρωποι απελπίζονται εύκολα. Στις πόλεις και τα χωριά, με χλευάζουνε γιατί τους διδάσκω πόσο άχυρα στον άνεμο είναι οι έγνειες τους, όταν κατρακυλήσουνε στα κατάβαθα της ψυχής.

Γίνονται τέκνα της άγνοιας τους, και μεγαλώνουν σαν τις ρίζες του δέντρου που δεν κυλάει νερό.Η απόρριψη ,ο θάνατος, το αύριο και η αγάπη δεν είναι φόβοι πλέον. Τιθάσευσε τις ορμές του ο Πλάστης μου. Βλέπω στα μάτια σας, και τις καρδιές σας βαθιά και χαμογελάω πικρά. Σας προσφέρω με θέρμη, τις απαντήσεις που γυρεύετε μα τις απορρίπτετε.

Περπατάω στους δρόμους σας, και η ανάσα μου είναι δυνατότερη ,απ΄τον θόρυβο των οχημάτων σας. H αύρα μου είναι φωτεινότερη απ΄τις επιγραφές στα καταστήματα σας. Άδειασε η διάθεση μου. Αποφάσισα να αποσύρω τα βήματα μου στην εξοχή, στα χωριά να προσφέρω την ύπαρξη μου. Βροντή στο Κενό πάλι τα λόγια μου. Αγνά ένιωσα μονάχα στο δάσος, ανάμεσα στα ζώα και την βλάστηση της φύσης .Ο κύκλος της εκεί γυρνάει ακατάπαυστα, μέχρι του σημείου που ενώνεται ο Θάνατος και η Ζωή. Στα αυτιά μου όμως, φτάνουνε από παντού άπειρες φωνές που με κακολογούνε.

Δεν θέλουνε να ακούνε τα λόγια μου, γιατί ενοχλούνε την ευημερία τους. Επίπλαστη που είναι! Με κατηγορούνε σφόδρα, που στο παρελθόν ταξιδεύει η θύμηση μου. Τόσο μακριά μάλιστα, που φθάνει ως το βουνό. Μήτε την αναρρίχηση αγαπάνε, μήτε και την κατάβαση. Δαιμονοποίησαν το Κενό, γιατί δεν γνωρίζουνε πώς η φωνή του Πλάστη μου βρυχάται ακόμα. Μυρίζω την φλόγα που σιγοκαίει τους φόβους. Εκεί βαθιά, η εξερεύνηση κράτησε αρκετά και η θέληση ενός μονάχα ανθρώπου ήταν αρκετή.

Ο ουρανός αγγίζει την δύναμη μου ,και ανταμώνει στον ορίζοντα όπου ανατέλλει και δύει η επόμενη πρόκληση. Να με σταυρώσουνε! Ξέρω όμως ,ότι θα αναστηθώ πάλι. Όπως κάθε Γνωστικός. Ο Γολγοθάς όπου θα συρθώ, είναι στρωμένος με πέτρες όπως οι ψυχές των ανθρώπων. Δεν φοβάμαι όμως πλέον. Σήκωσα τα βάρη των φόβων τους, για να αποτινάξω πάνω απ΄τον κόσμο την νύχτα και να ξημερώσει η μέρα. Μονάχα μια μητέρα μπορεί να αφουγκραστεί τα λόγια μου.

Εκείνη η γυναίκα που θα κλάψει, για την κακία του κόσμου. Τον άνθρωπο που επί μήνες κουβαλάει μέσα της, και μπορεί να γίνει Γνωστικός. Με ακούς;



AΝΑΣΤΑΣΗ

Α:Μέσα απ΄τις αράδες των λόγων σου, διαβάζω την ύπαρξη μου. Οι λέξεις που εκστόμισες είναι μαχαίρι στην ψυχή μου. Συγχώρεσε με που σε πρόδωσα.

Β:Aγνή είναι η καρδιά σου. Ακούω τους χτύπους της, και επιβραδύνονται σαν φέρνεις το πρόσωπο μου, στην θύμηση σου.

Α:Ημουνα ανόητη. Γυναίκα που δημιουργεί την ζωή ,μα όχι τον θάνατο των φόβων. Όπως και όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα, νιώθω σαν χορτάρι στην θύελλα της αλήθειας. Σε έβλεπα δίπλα μου να βαδίζεις, μα τα αυτιά της ψυχής μου δεν ήθελαν να σε ακούσουνε.

Β:Κάθε πρωί ο ήλιος των λόγων μου, ανατέλλει στην λογική σας. Δάσκαλος μαθές που διδάσκει στην τάξη μα τα παιδιά δεν είναι μαθητές. Είναι αγρίμια που τρέχουνε μακριά, ώστε να ξεφύγουν απ΄τον κυνηγό τους. Το βράδυ όμως το σκοτάδι μου, δεν είναι τίποτα άλλο απ΄το πέπλο που ρίχνω στις αδυναμίες σας. Φοβάστε τόσο πολύ!

Α:Θέλω να με συγχωρέσεις 1000 φορές. Κλαίω με δάκρυ γοερό, όταν γνωρίζω ότι με τις πράξεις μου ήμουνα ένα απ΄τα καρφιά σου, πάνω στον σταυρό. Γονατίζω κάθε φορά και τα μάτια μου ανταμώνουν το χώμα. Στριμώχνω το βλέμμα μου σε βάθος απροσδιόριστο, της γης τόσο μακρινό που την ντροπή μου κρύβω.

Β:Σε αγάπησα όπως και κάθε άλλο Ον στην γη. Ακόμα και τώρα συλλογιέμαι, την ταπεινότητα σου. Γυναίκα σε σένα απευθύνομαι, γιατί ο σπόρος που φέρεις στην κοιλιά σου είναι το λουλούδι του αγρού, που πρέπει να ξεχωρίζει. Σε σένα κατευθύνω την αυστηρότητα μου, γιατί μήνες κουβαλάς τον άνθρωπο που τα λόγια μου αύριο πρέπει να βυζάξεις. Αγνή σαν περιστέρι είναι η αγάπη σου στην ζωή, που διαχέει τα σωθικά μέχρι τα βάθη της ψυχής.

Α:Δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο να σε ευχαριστήσω, για την λύτρωση που μου προσφέρεις. Το πρόσωπο σου φεγγοβολάει, σαν το φεγγάρι στο απέραντο σκοτάδι των ανθρώπινων ψυχών.

Β:Ικέτεψε τον Πλάστη μου, να σιγοκαίει η ανάμνηση του στο Κενό. Τα αποκαΐδια Του να φωτίζουνε τον καθένα που βαδίζει, με απορία μέχρι το βουνό. Προσευχήσου σε Εκείνον που τον συντρόφευε διακριτικά, να γίνεται το μπαστούνι Του στην δυσκολία του ανθρώπου όταν ψηλαφίζει την διαδρομή.

Α:Προτού χαθείς μπροστά απ΄το πρόσωπο μου, υποσχέσου μονάχα κάτι. Βλάσφημη ακούγεται η αγωνία μου, αλλά συντρόφευε με κάθε δευτερόλεπτο στα βήματα μου. Είμαι αδύναμη και θέλω να στέκομαι ακλόνητη, μπροστά στην υστερόβουλη ματιά των ανθρώπων.

Β:Γνώριζε πώς ο Γνωστικός, είναι πάντα συνοδοιπόρος με όποιον πιστεύει στην ανατροπή που θέλει να βάψει άσπρα τα όνειρα του, και να βρέξει πολύχρωμο του μέλλον για τον κόσμο.Mα το καλύτερο απ’όλα, όταν κουράζεσαι απ΄την κακία, κλείσε τα μάτια και ζωγράφισε το Κενό.

Η λύτρωση σου είναι κοντά, μονάχα αν δεν φοβηθείς. Πίστεψε και θα κατακτήσεις την Αυτογνωσία. Εκείνος θα χαμογελάσει. Ο Πλάστης θα φωνάξει από χαρά. Ο Γνωστικός θα γείρει το κεφάλι Του εμπρός.

Ένας ακόμα άνθρωπος σώθηκε απ΄τους φόβους του!

"Το Κενό"-Α' μέρος

Α ΒΟΥΝΟ(Ο ΜΙΚΡΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ)

1) «Γέννηση»

Οι στάλες της βροχής ποτίζουνε το χώμα, που βρίσκεται

ο σπόρος της ζωής μου. Ο χρόνος την ψυχή μου θεριεύει

να φυτρώσω σαν λουλούδι, που ο κόσμος περιμένει.

Ο ήλιος διάλεξε την καρδιά μου να ζεστάνει, με τις αχτίδες

του θωπεύει την δική μου αγάπη. Δίνω στον άνεμο τα λόγια

μου στην γη να μεταφέρει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

το ψέμα να ληστέψει.

Μα ο κόσμος είναι σκληρός, τόσο σαν ένα βράχο. Αξίνα μοιάζει

η αλήθεια μου να τον γκρεμίσω.



2) «Κατάβαση»

Είμαι μόνος ανάμεσα στους φόβους μου. Σύνηθες θα πει κάποιος αυτό που λέω. Όχι φίλοι μου! Κάθε άλλο. Εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε να πιστεύουμε ότι περιστοιχιζόμαστε από αγάπη. Ο κάθε ένας όμως από εμάς, αγνοεί στην ρίζα της ύπαρξης την μοναδικότητα του.

Αυτή η φωλιά γεμάτη από αβγά ρήξης και αδυναμίας, ενίοτε την σκεπάζουμε με χορτάρια λήθης, ώστε να μην φαίνεται από την καθημερινότητα μας. Είμαι μόνος ανάμεσα στους φόβους μου. Εσύ; Τι κάνεις για τον εαυτό σου; Φαντάζομαι ότι δεν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί αλλιώς ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η θέση σου στην γραμμή της ζωής. Ένα σημείο στίξης, μια τελεία κάνει ορατή την παρουσία σου στο θέατρο της ύπαρξης. Πιστεύω μέσα σου, ότι με βλέπεις σαν εχθρό. Μάλλον λάθος κάνω. Ως εχθρό!

Στην κατάβαση μου στο Κενό, διασχίζω τα απώτατα βάθη της σύνδεσης μου με το Θείο. Περπατάω σε σκοτεινά μονοπάτια της Γνώσης, προτού φθάσω ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Εκεί κοντοστέκομαι και κλείνω τα μάτια μου, γιατί ξέρω ότι από κάτω είναι η αλήθεια. Δεν φοβάμαι όμως. Εξάλλου ο φόβος είναι καταφύγιο για τους μέτριους.

Απλά ζηλεύω την απόρριψη ,τον θάνατο, το αύριο και την αγάπη. Αυτά δεν είναι εξάλλου από παιδιά, όταν μεγαλώνουμε τα μαύρα κατάστιχα μας; Οι τοίχοι που μας περιβάλλουνε είναι μεγάλοι. Θέλω να βρω μια χαραμάδα, και να την διασχίσει μία ακτίνα του ήλιου. Η Γνώση. Αυτή είναι που λαχταρώ όσο τίποτα, για να αγαπήσω πραγματικά κάθε ύστερη αγωνία μου.

Απόρριψη .Για την διαφορετικότητα μου, για τις αλήθειες που πρεσβεύουνε τα λόγια και τα όνειρα μου. Ζηλεύω την απόρριψη. Είναι δύναμη για τους λίγους. Αδυναμία για τους πολλούς. Όλοι αυτοί που δεν ταξιδεύουνε ως το Κενό, γνωρίζουνε πολύ καλά ότι είναι μία χώρα κακοτράχαλη, χωρίς ομορφιές για τα μάτια τους. Εγώ την γνωρίζω όμως από την καλή, και την κακή της πλευρά.

Σηκώνω ψηλά, το ένα μου πόδι. Είναι ένα βήμα προς το Κενό. Είναι μια πρόκληση, απέναντι στις απορίες μου. Θάνατος. Γιατί να τον ξορκίσω ;Γιατί να τον νιώσω εχθρό μου; Ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουνε μονάχα εκείνοι ,οι οποίοι ξεχνάνε ότι είναι τελείες. Στην γραμμή της ζωής. Μοιάζει το άγγιγμα τους κρύος αέρας, καθαρός από ψέματα και αμφιβολίες. Γιατί είναι κοφτερός σαν σπαθί, μα δίκαιος σαν Εκείνον. Ποτέ δεν ξεχνάει κανένα μας. Μακάβριο αστείο μοιάζε ι η αναφορά του, όταν ξώφαλτσα μας προσπερνάει.

Τι ματαιόδοξα όντα όμως είμαστε οι άνθρωποι! Εκεί θα είναι να μας περιμένει, όταν η ζήλεια μας τελειώσει. Γιατί είναι τέλεια η αφή του. Απογυμνώνει τις αισθήσεις του μονομιάς και ξεμακραίνει απ΄την γραμμή της ζωής.

Αύριο. Ζηλεύω την ρίζα που το γεννάει. Είναι η μητέρα της εξέλιξης που αγκομαχάει. Κάνω ένα βήμα πλέον με το πόδι στο Κενό, γιατί είμαι περίεργος να δώ την Κατάβαση. Όπως ο καθένας μας, που όταν ξυπνάει το πρωί νιώθει τόσο βέβαιος που ξεκινάει η μέρα του, γιατί το προηγούμενο βράδυ σκεφτόταν το αύριο. Δεν είναι φόβος για μένα, αλλά για τους αδύναμους. Για μένα είναι άσπονδος φίλος. Τόσο που όσο τον λατρεύω, ταυτόχρονα τον μισώ.

Είναι πολύ εύκολο για ένα μωρό να κλαίει, όταν το χαϊδεύει το σκοτάδι. Είναι δύσκολο όμως για έναν άντρα, να ζαλίζεται απ΄το φως .Γιατί αυτό μας κατευθύνει και δεν μας τυφλώνει. Οι σφυγμοί της καρδιάς, επιταχύνουνε στην κρίση μας, και ελαττώνονται στην λήθη. Έτσι είναι το αύριο! Ένας καθρέφτης, που απέναντι του ένας άντρας βλέπει το είδωλο του, ή ένα αγόρι .Τι λύπη να ξεγυμνώνεσαι στο σταυροδρόμι.

Αγάπη. Αφήνεσαι στο Κενό, και πέφτεις απ΄τον γκρεμό για να αναζητήσεις τις απαντήσεις στις απορίες σου. Οι διαβάτες των δρόμων, κοιτάζονται μεταξύ τους σαν να σε βλέπουνε και μονολογούνε: «Πτώση»! Εσύ όμως γνωρίζεις, ότι είναι η πορεία σου, είναι η Κατάβαση.Oσο διασχίζεις τα νεφελώματα των φόβων σου, Εκείνος χαμογελάει μαζί σου. Παιδεύει τα αισθήματα σου, γιατί είναι δύσκολη η Αυτογνωσία. Μια γυναίκα, οι γονείς σου ή και οι φίλοι σου γνωρίζουνε πολύ καλά την λέξη αγάπη. Έτσι νομίζουνε, μα το λένε και αδειάζουνε τα στήθια τους από μία λέξη. Είναι δύσκολο όταν προσγειώνεσαι στο Κενό, να αγαπάς.

Στην Κατάβαση γνώρισες τον έρωτα, μα δεν του μίλησες. Είναι πολύ απλοϊκά ντυμένος. Τόσο ώστε τα ρούχα του να καθρεφτίζουνε λέξεις: «Λάθος, νόμιζα, πίστευα». Όμως η αγάπη είναι μονόχρωμη. Είναι ένα φόρεμα που ντύνεσαι με μία φροντίδα τόσο ιερή, όσο η μάνα βυζαίνει το παιδί. Εκεί στο Κενό, οι άνθρωποι φοβούνται. Γνωρίζουνε ότι δεν είναι δυνατοί, ώστε να μεταμορφώσουνε το χρώμα που γεννάει όλα τα άλλα. Το λευκό.

Έτσι είναι και η ανίερη συμφωνία με τις πράξεις μας. Η συνθηκολόγηση με τα απόνερα της ζωής. Εκεί στο Κενό, κατάλαβα ότι πρέπει να δημιουργήσω τον Παράδεισο και την Κόλαση μου. Είμαι ένας μικρός θεός του κόσμου. Ξέρω ότι ο Παράδεισος φτιάχνεται με τις κακουχίες που βιώνουμε, με τις αρνήσεις που δεχόμαστε μα πιο πολύ με τους φόβους που μας περικυκλώνουνε. Γι΄αυτό εδώ στο Κενό αναστήθηκα σε φλόγα, ενώ είχα πεθάνει απ΄την ψυχρή ανάσα τους.

Τώρα τους καίω, γιατί δεν με κηδεμονεύουνε. Τουναντίον έγινα φίλος με την απόρριψη, τον θάνατο, το αύριο και την αγάπη.

Η κόλαση μου; Ο δικός τους φόβος. Αυτός που δεν έκαψαν στο Κενό τους γιατί δεν λυτρώθηκαν ποτέ. Δεν περπατάνε στην γραμμή της ευθείας, παρά παρεκκλίνουνε μονομιάς ο αέρας της πρόκλησης φυσάει. Οι ελπίδες μου, η συμμαχία με την συνείδηση είναι μαξιλάρια που ξεκουράζονται, οι έγνοιες Εκείνου προς το πρόσωπο μου. Δεν είναι εύκολο να θαυμάζεις την αυτογνωσία σου, γιατί οι άλλοι σε ζηλεύουνε. Αν όχι σε φθονούν.

Είμαι ένας μικρός θεός του κόσμου ετούτου, που δεν λατρεύεται ως είδωλο αλλά δαιμονοποιούμαι απ΄τους φόβους των άλλων. Τι μοναξιά και αυτή! Εδώ που βρίσκομαι έγινα νεότερος στην Κατάβαση μου, σαν με έξυσε τις τραχιές γωνίες του εαυτού μου. Όταν αιχμαλωτίζεις τους φόβους σου, νιώθεις κυνηγός που έπιασε το θήραμα στην παγίδα. Όταν είναι λιοντάρι, επειδή είσαι ο αδύναμος κρίκος της φύσης πιστεύεις ότι είσαι τόσο δυνατός, που θέλεις να το σκοτώσεις με τις σφαίρες απ΄το τουφέκι σου.

Όταν όμως είναι ελάφι, νιώθεις ένα χάδι οίκτου να σε αγγίζει. Τόσο καλόβολη ματιά είναι αρκετή για να το σώσει. Δεν είμαι πλέον αδύναμος. Γιατί η συμπόνια στους φόβους μας, γεμίζει το Κενό με τύψεις. Ωσαν αναγεννήθηκα ,συνειδητοποίησα πόσες λίγες είναι οι χαρές που βιώνουμε στην ζωή μας, και πόσες πολλές είναι οι πίκρες. Εδώ στο Κενό δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα. Εδώ στο Κενό, ξορκίζεις μια για πάντα τα Εγώ σου και γίνεσαι Εσύ. Για εκείνους.

Είναι μεγάλη ευτυχία να τραγουδάς σιωπηλά την φυγή σου, απ΄τον κόσμο των περιορισμών, των φόβων και της αγωνίας ώστε να απολαμβάνεις τον θρόνο της μοναδικότητας σου. Όταν τους λες ότι είμαι βασιλιάς, εκείνοι δεν χορταίνουν να σε χλευάζουνε. Άλλωστε τι ευκολότερο από μερικά λόγια εκτόνωσης της αδυναμίας τους.

Τον θρόνο σου δεν τον βλέπουνε, γιατί είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με το Κενό που ζεις. Σαν να είσαι στους πρόποδες του υψηλότερου βουνού του κόσμου, όπου μόνο με το δάχτυλο σου νοητά αγγίζεις την κορυφή του. Δεν ψάχνω να με συντροφέψει κανείς. Εξάλλου το γνωρίζω πολύ καλά, ότι η Κατάβαση δεν είναι εύκολη για τους περισσότερους. Είναι δύσκολη, ενώ μοιάζει τόσο απλή.

Τόλμησε. Σε σένα μιλάω απέναντι μου. Τόλμησε για μια φορά στην ζωή σου. Νιώσε ότι γίνεσαι αστροπελέκι, και διασχίζεις τον ουρανό. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να απεμπολήσεις τα πιστεύω σου, γιατί τα χρόνια ως άλλοι κηπουροί τα φύτεψαν βαθιά στην ψυχή σου. Η καρδιά σου όμως είναι πιο δυνατή απ΄τις ψευδαισθήσεις που βρίσκεσαι αιχμάλωτος στην φυλακή τους.

Είναι ένα κλικ στην διάθεση σου αυτή η αλλαγή. Ξέρω ότι θέλεις πολύ. Ότι νιώθεις μοναδικός ,και όχι μονάδα. Ότι νιώθεις βασιλιάς, και όχι σκλάβος .Άσε τον εαυτό σου, να πέσει και μην φοβάσαι. Εκεί στο Κενό ένας μικρός Θεός σε περιμένει.



3) «Αναρρίχηση»

Ξέμεινα από κουράγιο. Οι δυνάμεις μου δεν με κρατάνε πλέον για να τον συναντήσω. Ήξερα πολύ καλά απ΄την αρχή, ότι η ανατροπή στην ζωή είναι δύσκολη. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις ξεδιαλύνει μέσα σου, αν πιστεύεις σε Εκείνον ή όχι. Αν υπάρχει γιατί βάφτισες την αδυναμία σου Θεό, ή αν τα σημάδια του είναι μια απάντηση ξεκάθαρη στην απορία σου.

Όταν αγγίζεις το λουλούδι, τον κορμό του δέντρου ή πετάς μια πέτρα στην λίμνη και γεννάει κύκλους που μεγαλώνουν, δεν πιστεύεις ότι στα χέρια σου κρατάς ψυχή. Μα Εκείνος είναι η σκόνη, ο αέρας και γι’αυτό είναι άπιαστος. Είναι τολμηρός, γιατί εμφανίζεται μπροστά σου γυμνός, χωρίς να έχει έγνοιες. Είμαι άνθρωπος και το πιο ταπεινό του Ον. Δεν φοβάμαι την φωτιά, γιατί υπάρχει νερό.

Δεν φοβάμαι το σκοτάδι, γιατί υπάρχει φώς. Φοβάμαι όμως το ψέμα, γιατί δεν γνωρίζω ακόμα ποια είναι η αλήθεια. Εκεί κάτω στο Κενό, κατά την Κατάβαση σκότωσα τους φόβους μου, και πίστεψα ότι άλλαξα στο βιβλίο της καθημερινότητας μιας σελίδα. Είδα όμως ότι το βουνό, είναι τόσο ψηλό που η αναρρίχηση δεν είναι διόλου εύκολη.

Εκείνον νόμιζα μέχρι χθες, ότι μπορώ να τον χωρέσω στο μυαλό μου γιατί δεν είναι παρά μονάχα μια ιδέα. Λάθεψα όμως, και σήμερα στους πρόποδες του βουνού όταν ξεκίνησα να ανεβαίνω, ήμουνα φορτωμένος μονάχα με αλαζονεία. Ελπίδες δηλαδή που ο κορμός τους ,είναι άρρωστος απ΄τον ιο της ματαιοδοξίας.

Βρίσκομαι λίγο μετά, απ’τα μέσα της διαδρομής. Νερό δεν έχω πλέον να πιώ. Διψάω από γνώση μα που; Είμαι χορτάτος όμως από απορίες. Ένας άνθρωπος όπως εγώ, πιστεύω ότι θα γίνω δυνατός, επειδή στο Κενό είμαι ένας μικρός θεός. Εκεί πάνω κατάλαβα, ότι Εκείνος με έπλασε για να με αγαπάνε οι αδύναμοι και να εκπροσωπώ τα θέλω τους μπροστά Του.

Λίγο πιο μακριά απ΄την Γνώση, είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Κάπου εκεί κοντά, υπάρχει μια λέξη που αναβλύζει από μέσα της το μύρο της θεότητας.

Η Αυτογνωσία. Είναι το μπαστούνι που βαστάω, όταν μιλάω με Εκείνον. Με προτρέπει να ανέβω και άλλο, γιατί γνωρίζει ότι αγωνίζομαι να φτάσω κοντά Του. Δεν με βοηθάει ακριβώς, αλλά στέκεται όταν χρειαστεί δίπλα μου για να μην είμαι ορφανός από κουράγιο. Βαδίζω με βαθιές ανάσες και γερνάω.

Τα μαλλιά μου δεν είναι άσπρα, ούτε και κουβαλάω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Ωριμάζω απλά. Καταλαβαίνω το Κενό, πόσο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την ανθρώπινη φύση μου. Όσο θυμάμαι την πτώση μου απ΄τον γκρεμό, δακρύζω γιατί σκέφτομαι πόσο δύναμη ήθελα, για να αλλάξω την δηλητηριασμένη φύση μου. Πόσο δύναμη ήθελα, για να ξεριζώσω την καθημερινότητα που βαστούσε με λύσσα την ορμή μου.

Είναι τόσο ωραία εδώ επάνω! Μόλις όμως Τον συνάντησα και κατάλαβα ότι το ταξίδι δεν τελειώνει εκεί, άρχισα πάλι να φοβάμαι. Ένα άγγιγμα του Πειρασμού, έριξε ζιζάνια γύρω απ΄τον ανθό της Αυτογνωσίας. «Η Κόλαση αγαπάει τόσο πολύ τον Παράδεισο» σκέφτηκα.

Και έφτασα λίγο πριν την Κορυφή. Πονάω μέσα μου. Βαθιά μέχρι την ψυχή. Η Γνώση παραδίδει την αγάπη της στην Αυτογνωσία, και ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή. Ανάσταση μαθές, που η φύση γιορτάζει την άνοιξη. Στέκομαι λίγο. Δεν κοιτάζω άλλο πια κάτω.

Όχι δεν φοβάμαι. Έδιωξα τον Πειρασμό, και δεν τον ξαναείδα. Λίγο θέλει ακόμα. Μα πόσο μακριά για τον αδύναμο μαθητή της ζωής. Τον άνθρωπο, που έμαθε να είναι νικητής.

Η Κορυφή! Την κατέκτησα. H ανάβαση μου, ήθελε τελικά τρόπο και όχι χρόνο. Τον κοιτάζω ίσια στα μάτια.Mε παρακολουθεί στοργικά, ίσως γιατί κουράστηκα λίγο παραπάνω. «Δεν πειράζει» μου ψιθυρίζει ο αέρας. Ο διαβάτης είναι πάντα μόνος στην Ανάβαση, και ποτέ δεν στέκεται κανένας δίπλα του σύντροφος παρά μονάχα εάν θέλει Εκείνος.

"Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"-Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής"

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω,ότι απο αύριο κυκλοφορεί το νέο μου βιβλίο "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"!Οποιος επιθυμεί μπορεί να το αγοράσει απο τα βιβλιοπωλεία:"Ιανός"-"Πρωτοπορία".Επίσης απο το e-shop του ¨Ομιλου Ελκυστής" τα γραφεία των εκδόσεων "Ελκυστής"(Αρριανού 13,Θεσσαλονίκη".)και βιβλιοπωλεία κατόπιν παραγγελίας.