Έξω απ΄το νοσοκομείο χθες το βράδυ, γύρευες μια ελπίδα
ώστε να σε συντροφέψει. Ο γιός σου στην εντατική αγωνιζόταν
μετά το τροχαίο με το αυτοκίνητο, να παραμείνει στην ζωή.
Ψηλά έστρεφες το βλέμμα προς τα αστέρια, και σου έκλεινε το
«μάτι» το πιο φωτεινό απ’ όλα.
Σου ψιθύριζε στο αυτί ένα «Κουράγιο», όπως κάθε φορά που στις
δύσκολες στιγμές της ζωής σου αποζητούσες. Από τότε που ήσουνα
μικρή εκεί δίπλα στο παράθυρο του δωματίου σου.
Σε είδα να καπνίζεις μόνος στο παγκάκι, όταν σε αποχαιρέτησε μετά το
ραντεβού. Έμοιαζε σκληρός ο χωρισμός μετά από 5 χρόνια. Κάνατε όνειρα
μαζί για το μέλλον σε εκείνο το πάρκο. Λίγες εικόνες απ΄την ευτυχία είναι οι
κύκλοι απ΄τον καπνό του τσιγάρου. Πολύ περισσότερα είναι τα λόγια που χάθηκαν
στον χρόνο. Και είναι δύσκολο να αγαπάς. Γιατί οι κοινωνικές επιταγές σου καθορίζουνε
κώδικες συμπεριφοράς. Δούναι-λαβείν, χρήματα-ευτυχία.
Είναι ώρα να επιστρέψεις στο σπίτι. Πόσο βαριά θα μοιάζουνε τα βήματα σου..
