Συναντηθήκαμε λίγες εβδομάδες πρίν «φύγει», σε
κέντρο αποκατάστασης. Ήταν κατάκοιτη σε αναπηρικό
καροτσάκι, αλλά αυτό δεν ήταν εμπόδιο για το χαμόγελο της.
Είχε ένα σπάνιο χάρισμα. Αγαπούσε άδολα τους συνανθρώπους της
χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.
Ανήκε σε εκείνη την ξεχωριστή κάστα ανθρώπων, που η προσφορά τους
σε βοήθεια δεν αντιστοιχεί σε ζήτηση ανάλογων ανταλλαγμάτων. Πολλές
φορές βέβαια η φιλεύσπλαχνη στήριξη προδίδεται, αλλά αυτή η εξέλιξη μοιάζει
ευλογία γι’αυτόν που πλήγεται. Όπως και αν ένας βράχος «δοκιμάζεται» απ΄τα
κύματα της θάλασσας, αλλά παραμένει όρθιος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα άσπρα μαλλιά της, που από παιδί θυμάμαι και φάνταζαν στα
μάτια μου ουράνιο τόξο. Όσα τα χρώματα του, άλλο τόσα και τα προτερήματα ενός
καλοκάγαθου ανθρώπου.
Καλό ταξίδι..
