Καλά Χριστούγεννα με υγεία!

 Χρόνια πολλά,με υγεία και τις καλύτερες μου ευχές για όλες και όλους!

"Παραμονή"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Γύρω  απ΄το  χριστουγεννιάτικο  δέντρο, ήταν  συγκεντρωμένη  όλη  η   οικογένεια της  Αμαλίας. Μαζί  με  τον  σύζυγο  της  τον  Σπύρο, και  τα  δυο  μικρά  παιδιά  τους την  Μαίρη  και  τον  Νίκο  περίμεναν  με  ανυπομονησία, είναι  η  αλήθεια  την  αλλαγή  του  χρόνου.

Δυσκολίες, προβλήματα, λύπες  μα  και χαρές περάσανε απ΄την «οθόνη» του μυαλού  της  ταχύτατα  μέσα  σε  λίγα  δευτερόλεπτα. Όλα  όσα  έζησε  δηλαδή  μαζί  με  τους  δικούς  της, αγαπημένους  ανθρώπους  όλους  τους  προηγούμενους  μήνες. Σφιγγόταν  η  ψυχή της, καθώς  δεν  γνώριζε αν  το  μέλλον  θα  ήταν  καλύτερο  ή  χειρότερο. Μέσα  της  βέβαια, φώλιαζε  μια  μικρή  σπίθα  που  ήλπιζε  ότι  θα  φουντώσει  σε  φλόγα, που θα  κατέκαιε  ότι  ήταν  μαύρο  και  άραχνο.

«11.59!Εξω  στο  μπαλκόνι, για  να  γιορτάσουμε  την  είσοδο  του  νέου  έτους» απευθύνθηκε  ο  Σπύρος  στα  άλλα  μέλη  της  οικογένειας. Έτσι  και  έγινε. Ο  ουρανός  ήταν  καθαρός  από  σύννεφα  και  σιγά  σιγά  η  αντίστροφή  μέτρηση  για  την  αλλαγή είχε ξεκινήσει. Έβλεπαν  τα  ρολόγια τους .Ο  ζωηρός  Νίκος, χοροπηδούσε  κρατώντας  ένα μπαλόνι.

«6,5,4,3,2,1».Ξαφνικά  ο  Θερμαικός κόλπος  φωτίστηκε  από  πυροτεχνήματα  και φωνές  από  τα  μπαλκόνια  των  πολυκατοικιών, διέσχισαν  μεμιάς  την  πόλη  της Θεσσαλονίκης  απ΄ακρη σε  άκρη. Οι  δυο  γονείς, φιλήθηκαν  στο  στόμα  και  έπειτα  έσφιξαν  στην  αγκαλιά τους, ασυνείδητα  τα  παιδιά. Η χαρά  ήταν ζωγραφισμένη  στα πρόσωπα όλων ,γι’αυτό  και  δεν  συνειδητοποίησαν  το  μπαλόνι  που  έφυγε  απ΄το χέρι  του  μικρού αγοριού. Ταξίδευε  ψηλά, και πάνω  στην  φουσκωμένη  από  αέρα  επιφάνεια ,του  έγραφε μία  πρόταση  από  μπλε  μαρκαδόρο.

«Γέρε  χρόνε  φύγε  τώρα, πάει  η δική σου  η  σειρά..»

"Απόμερα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Το  κρύο  ήταν  τσουχτερό. Ήδη  εξάλλου  είχε  μπει  ο τελευταίος  μήνας  του  χρόνου  και  για  την  Θεσσαλονίκη, άρχισε  να  θυμίζει  επιτέλους  χειμώνας. Τον  ίδιο  καιρό  είχε  όμως  μέσα  του  και  ο  Μιχάλης.

Η  οικονομική  κατάσταση  του  δεν  ήταν  καλή, καθώς  ήταν  άνεργος  ένα  χρόνο. Οι  αντοχές  του  στον  ψυχολογικό  τομέα, εξαντλούνταν  και  δεν  ήταν  σε  θέση  να  κρίνει  και  να  αξιολογήσει  σωστά, λόγω  της  πίεσης  που  ένιωθε  το  τι  έπρεπε  να  πράξει. Πολλές  ήταν  οι  μαύρες  σκέψεις, που  διέσχιζαν  το  μυαλό  του  εκείνο  το  βράδυ που  καθόταν  απόμερα, στο  bar.Ήταν  Τετάρτη  βράδυ, και  καθόταν  μόνος  στο  πρώτο  μαγαζί  που  είχε  βρει  στην  έξοδο  του. Ούτε  η  μουσική, ούτε  το  ποτήρι  με  την  βότκα  που  αργόπινε, δεν  μπορούσαν  να  είναι  η  καλύτερη  παρέα.

Αυτό  ίσχυε, μέχρι  που  την  είδε. Το  πρόσωπο  της, ήταν  τόσο  φωτεινό  και  τα  πράσινα  μάτια  της  κατόρθωσαν,  να  του  «αιχμαλωτίσουν»  το  βλέμμα  μέσα  σε  λίγα  δευτερόλεπτα. Ήταν  μελαχρινή, και  είχε  δίπλα  της  μία  φίλη. Σύντομα  εκείνη  του  χαμογέλασε,  σημάδι  ότι  είχε  την  διάθεση  να  μιλήσουν.

Εκείνος  ήταν  αρχικά  ανέτοιμος, λόγω  κακής  διάθεσης. Έπειτα  όμως ,η  «άμυνα»  του  δεν  αποδείχτηκε  ικανή, για  να  σταματήσει  το  κέλευσμα  του  φτερωτού  θεού. Και  το   είχαν  ανάγκη  απ’ότι  φαινόταν  πολύ  και  οι  δύο.