Κάτω απ΄τις λέξεις, ονείρου ορέξεις υπάγονται
οι στιγμές που μοιραστήκαμε. Όταν η μέρα, στεγνή
από αίσθημα καταβάλλει τα θέλω μας, όταν στο
υπόστρωμα της μνήμης διαπρέπει δια της απουσίας της
η υπομονή αναμένω ανέκφραστος.
Χαμόγελο ο χωρισμός χαρίζει, στην άδεια μου καρδιά.
Ίσως το αύριο κυνικά προλέγει ως απαρχή, μιας μέρας
που δεν έχει ήλιο μα σύννεφα που προδίδουν βροχή.
Θυμού και λύπης αναπόφευκτη καταφυγή.
