Απόρθητο κάστρο μοιάζει η σιωπή σου. Λόγχες οι απορίες
τους φαντάζουνε εχθρική επιδρομή. Ασπίδες η κενότητα που
σιγοβράζει ο φθόνος. Μα πίσω απ΄τα τείχη της μοναδικότητας
που σε περιβάλλει, ιερό ορθώνεται το όνειρο σου.
Αγαπάς τους ανθρώπους, δίχως να προσβλέπεις σε ανταλλάγματα.
Επιθυμείς να αδράχνεις την ημέρα, όχι ως σημάδι εγωισμού αλλά
αναντίρρητη νομολογία της φύσης.
Ο χρόνος σπρώχνει αμείλικτα τις πράξεις μας, στον Γολγοθά του
απολογισμού. Εκεί όπου σταυρώνονται οι προθέσεις μας, αγνές όταν
ξεφεύγουνε ως πρόβατο απ΄το κοπάδι. Ο λύκος παραμονεύει, να γευτεί
την σάρκα του. Λίγες είναι οι μέρες που άδολα πράττει ο συνάνθρωπος.
Πολλές οι νύχτες που αγαπάει την ανηθικότητα.
