Πολλές φορές στην καθημερινότητα του ένα άτομο, συνειδητοποιεί
πόσο σημαντική επιρροή ασκεί στις πράξεις των συνανθρώπων του
η έννοια του «συμφέροντος» .Από τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, μέχρι
τις οικονομικές συναλλαγές ,η επιδίωξη των προσωπικών στόχων μοιάζει
ένα αδηφάγο τέρας, που επιθυμεί να κατατρώει τις «σάρκες» των
καθιερωμένων αξιών.
Όλοι λίγο ή πολύ, συναντούνε περιπτώσεις όπου η άδολη προσφορά, η αγνότητα
και ο ανθρωπισμός αντιμετωπίζονται ως γραφικές συμπεριφορές οι οποίες οφείλουν
να παραμερίζονται προκειμένου να επιτυγχάνονται οι ως άνω επιδιώξεις ,με κάθε τρόπο.
Κάθε μέρα όλο και περισσότερο ο κάθε άνθρωπος, ως μονάδα ενός συνόλου ή σε
προσωπικό επίπεδο περιχαρακώνεται στον ατομισμό του. Η διαδικασία αυτή αφοπλίζει
την αλληλεγγύη και την πραγμάτωση ενός πανανθρώπινου οράματος εδώ και πολλές
εκατοντάδες χρόνια.
Της κοινότητας. Άλλωστε οι πόλεις όπου διαβιώνουνε εκατομμύρια κάτοικοι, μοιάζουνε
με αποθήκες ψυχών και ονείρων. Εγκαταλελειμμένες δηλαδή επιδιώξεις, οι οποίες
παραμερίζονται εύκολα όταν κυριαρχεί το «Εγώ».
Στην δύση ενός ήλιου, πάνω από μία σύγχρονη «Δυστοπία» κυριαρχεί η μακριά νύχτα.
Μέχρι την ανατολή μιας ημέρας, με ελπίδες και οράματα.
