-Πόσο όμορφη μοιάζει η μοναξιά μου! Κλεισμένος στο κάστρο
της μοναδικότητας που με διακρίνει, προσπαθώ να αμύνομαι
των εξωτερικών επιβουλών. Τριγυρνάω μέσα στους διαδρόμους
των πόθων, ανεκπλήρωτων ως επί το πλείστον που μετατρέπονται
καθημερινά σε απωθημένα.
Τον νου σας! Μην πιστέψει κανείς ότι θα εισβάλλει στον κόσμο μου.
Περιχαρακώθηκα ως ύπαρξη, και θεωρώ ότι όλοι επιθυμούνε να
διαμοιράσουνε σε κομμάτια το ένδυμα της διαφορετικότητας μου.
Δεν μου αρέσει πλέον το φώς, καθότι το σκοτάδι είναι ο καλύτερος μου
φίλος. Με καταλαβαίνει απόλυτα, και μοιράζεται τους φόβους που έχω.
Ποτέ δεν αντίκειται στα πιστεύω μου.
Συμμερίζεται την απέχθεια για το μέλλον και την ελπίδα. Τι ωραία που είναι
η μιζέρια! Δεν χρειάζεται κόπος για αλλαγή ,αλλά είναι στάσιμη και «καταπίνει»
κάθε σπιθαμή αγώνα. Γνωρίζω ότι είμαι ο καλύτερος όλων. Γι’αυτό και με μισούν.
Ας είναι .Η μοναδικότητα απαιτεί θυσίες, και γι’αυτό είμαι ερωτευμένος μαζί της.
Βράδιασε. Εκμυστηρεύτηκα αρκετές σκέψεις φωναχτά και πρέπει να ξεκουραστώ. Ως
αύριο ελπίζω να μην ονειρευτώ γιατί φοβάμαι. Και ας μην το γνωρίζει κανείς.
Κανένα φύλλο απ΄τα δέντρα δεν αποτολμάει να σταθεί εμπόδιο στον αέρα. Είναι
Η ζωή τόσο δίκαια, μα πολύ φωτεινή για μένα..
