i) «Φώς»
Έκλεισα πίσω την πόρτα, ενώ μέσα στο σκοτάδι προσπαθούσα
να βαδίσω στις παγίδες του ψέματος. Σκόνταφτα συχνά καθώς
προχωρούσα στον διάδρομο .Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουνα. Η
θνητή μου φύση, καταπλάκωνε το θάρρος και την άγνοια κινδύνου.
Είχα πιστέψει στα λόγια του φίλου μου. Η αυτογνωσία είναι βάσανο
όταν δεν ερμηνεύεις σωστά τα σημάδια της ζωής.
Ήταν αργά όμως για να αλλάξω απόφαση. Όφειλα στον εαυτό μου και
μόνο να σταθώ δυνατός. Ξάφνου είδα το φώς. Τι όμορφο συναίσθημα
πλημμυρίζει τα σωθικά μου, σαν καταρράχτης όταν αντιλαμβάνομαι την
αλήθεια. Ήταν οδηγός μου και με βοηθούσε να σφαλίζω τα μάτια για να
ξεκουράζομαι απ΄το ταξίδι στην μνήμη.
ii) «Mνήμη»
Απόγνωση, δάκρυα, γέλιο, περισυλλογή. Λέξεις τριγύριζαν το είδωλο μου
αιχμάλωτισμένο απ΄τις αναμνήσεις. Εικόνες αντιμάχονταν μεταξύ τους, σαν
εχθροί ενός ακήρυχτου πολέμου. Η φωτιά και ο όλεθρος, των μοναδικών
στιγμών που βιώνουμε και μας σημαδεύουνε παντοτινά ,ανέδυε καπνό.
Κοντοστάθηκα ώστε να ξεκουραστώ. Ήμουν σίγουρος, ότι ο δρόμος ήταν
μακρύς και όφειλα να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου.
Μια φωνή ακούστηκε να με προτρέπει: «Προχώρησε με θάρρος. Η ζωή είναι
εκπλήξεις.»Άμεσα προσπάθησα να αντιληφθώ από ποιόν προέρχονταν. Ήταν
μάταιο. Αντιλήφθηκα την ματαιότητα του εγχειρήματος μου ,και αποφάσισα
να συνεχίσω την διαδρομή μου.
Το Κενό με μάγευε και γρήγορα βρέθηκα από πάνω του.
iii) «Aυτογνωσία»
Βούτηξα στο χάος δίχως ελπίδα, μα με την πεποίθηση ότι η απόφαση
μου θα είχε αντίκτυπο στο μέλλον μου. Έβλεπα γύρω μου κλαδιά, αλλά δεν
τα έφθανα ώστε να κρατηθώ.
Η επιλογή μου έμοιαζε αυτοκτονία ,όταν αντιλήφθηκα ότι είχα βουτήξει στο
άπλετο σκοτάδι ενώ με οδηγούσε πρωτύτερα το φώς. Ξάφνου τα βλέφαρα μου
σφάλισαν από μια γλυκιά αϋπνία. Απέναντι μου είδα τον εαυτό μου .Δίδυμος
αδελφός στεκόταν χαμογελαστός και με αγκάλιασε. Τα μάτια του δεν είχανε
χρώματα παρά σπίθες που ακτινοβολούσανε θάρρος. Δεν μπορούσα να μιλήσω
γιατί αγωνιούσα να μάθω τις προθέσεις του.
Αναπάντεχα μου μίλησε με χαμηλή φωνή: «Διπλή φύση είναι ο κόσμος μας.
Θάνατος και ζωή, αγάπη και φθόνος, νερό και φωτιά. Πάλεψε με το θηρίο
μέσα σου. Είναι δυνατό αλλά πιότερο εσύ. Πίστεψε το.»
iv) «Έξοδος»
Ξύπνησα και βρέθηκα στο σημείο, απ’όπου βούτηξα στο Κενό. Αντιλήφθηκα ότι
ήμουν έτοιμος να βρεθώ στην Έξοδο. Εκείνη την διέξοδο απ΄την περισυλλογή,
όπου εφευρίσκεις μεθόδους για να ανακαλύψεις την αλήθεια.
Η αυτογνωσία. Το φώς ανέσπερο, δεν με εγκατέλειψε σε μία δύσκολη καμπή της ζωής μου. Με βοήθησε να αντιληφθώ ,ότι οι άνθρωποι οφείλουμε επ’ουδενί
να εγκαταλείπουμε τον αγώνα που θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο.
Θνητά όντα που αντιπαλεύουμε με την φθορά σε άνισο αγώνα αναμφίβολα.
Αλλά η αθανασία, είναι στίβος πρόσφορος στους δυνατούς οι οποίοι
αντιλαμβάνονται την καθημερινότητα ως πρόκληση, και όχι ως χάσιμο χρόνου.
Θυσία των αδυναμιών μας εκτυλίσσεται λίγο πρίν το βράδυ, όταν
συλλογιζόμαστε πόσο αγαπήσαμε και προσφέραμε, όχι όσα λάβαμε και υποφέραμε.
Από αδυναμία να μοιραστούμε καρδιάς αγαθά.
