Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

"Δώρο Xριστουγέννων"


 Αμέτρητα φωτεινά λαμπιόνια, στόλιζαν το χριστουγεννιάτικο

δέντρο του. Στην κορυφή του μάλιστα, είχε εγκαταστήσει ένα

μεγάλο πλαστικό αστέρι του οποίου θαύμαζε την ομορφιά.

Η φωτιά που σιγόκαιγε στο τζάκι, ήταν η ιδανική αφορμή ώστε να

απολαύσει το αγαπημένο ουίσκι του με πάγο.

Η μοναξιά όμως δεν ήταν εύκολος αντίπαλος. Ειδικότερα τον

τελευταίο χρόνο μετά και τον θάνατο της μητέρας του. Μοναχοπαίδι

όντας πίστευε ότι με την εργασία στο γραφείο, θα ξεχνούσε τις έγνοιες του.

Φεύ! Κάθε μέρα αντιλαμβανόταν ότι δεν θα ήταν τίποτα ικανό, ώστε να

συμπληρώσει τα κενά συντροφιάς του.

Εκείνη όμως η παραμονή Χριστουγέννων, δεν έμοιαζε ίδια με τις προηγούμενες.

Ξαφνικά απ΄την είσοδο της πολυκατοικίας, άκουσε το παρατεταμένο κλάμα ενός μωρού.

Όταν βγήκε στο μπαλκόνι, αντίκρισε μία νεαρή γυναίκα να κρατάει στην αγκαλιά της

σκεπασμένο σε μία κουβέρτα ένα όμορφο βρέφος ,που τα γαλάζια του μάτια φάνταζαν

ωκεανός απόγνωσης.

Η καρδιά του σφίχτηκε, αντιλαμβανόμενος και το πολικό ψύχος που επικρατούσε. Δεν το

σκέφτηκε πολύ. Γρήγορα κατευθύνθηκε ως εκεί ,και με χαμόγελο προέτρεψε την μητέρα με το παιδί της να τον ακολουθήσει ως το διαμέρισμα, προκειμένου να την φιλοξενήσει.

Το δώρο Χριστουγέννων, δεν ήταν περιτύλιγμα αλλά περιεχόμενο, όπως η αγνότητα ενός παιδιού.