"Φωτογραφική μηχανή"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr

Το  φθινόπωρο  είχε  “εισβάλλει”, στην  διάθεση  του. Ο  Νοέμβριος  υπενθύμιζε  με τον  καλύτερο  δυνατό  τρόπο, ότι  εκτός  από  την  εργασία  και  τις  λοιπές υποχρεώσεις  που  είχε  ο  Σταύρος, υπήρχε  και  ελεύθερος  χρόνος  στην  ζωή  του. Ειδικότερα  τα  Σαββατοκύριακα.

Φρόντιζε  με  σύμμαχο  την  μηχανή  μεγάλου κυβισμού  που  διέθετε  να πραγματοποιεί  κοντινές  εξορμήσεις  στην  Θεσσαλονίκη. Μόνος   ή  και  με  φίλους. Σε  μία  από  αυτές  είχε  στήσει  την  μικρή  σκηνή  του, μέσα  σε ένα καταπράσινο  δάσος  και  απολάμβανε  την  ησυχία  του  τοπίου. Διέσχιζε  κάθε εκατοστό  κρατώντας  την αγαπημένη  του  φωτογραφική  μηχανή, και  αποθανάτιζε  εικόνες  που  του  έλκυαν  το  ενδιαφέρον.

Όταν  βράδιασε ,παρατήρησε  τον  συννεφιασμένο  ουρανό  και  ήταν  σίγουρος  ότι θα  ξεσπούσε  βροχή. Δεν  πτοήθηκε  καθόλου. Παρά  τις  πρώτες  σταγόνες  που “φλέρταραν” με το  χώμα, εξακολουθούσε  να  αποθηκεύει  στιγμές  μέσα  στην  συσκευή  που  κρατούσε. Η  σύνθεση  τους, δεν  ήταν  τίποτα  άλλο  παρά  εικόνες  που  θα  ανέτρεχε στο  παρελθόν  για  να  του  υπενθυμίζουν, ότι  κάθε  εμπειρία  είναι  μοναδική  μέσα  στον  χρόνο.

 

"Διαφορετική μέρα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

 

Στο  διάλειμμα απ΄την εργασία, είχε την συνήθεια να καπνίζει ένα τσιγάρο έξω απ΄το γραφείο  της  εταιρείας. Και  πιο  συγκεκριμένα, στην  είσοδο  της  πολυκατοικίας  που  στεγαζόταν. Ως πολιτικός  μηχανικός, ήταν  “μετρημένος”, λιγομίλητος  και  αφοσιωμένος  στον  εκάστοτε  στόχο  που  είχε  θέσει.

Ανάμεσα  όμως  σε  εκείνους  τους  κύκλους  καπνού, θυμήθηκε  εκείνη  την  μουντή μέρα  ότι  ήταν  η  επέτειος,  του  ενός  χρόνου  χωρισμού, απ΄την  σύζυγο  του. Το  διαζύγιο  δεν  ήταν  εύκολη  υπόθεση. Για  τον  απλό  λόγο, ότι  οι  μικροεγωισμοί  σε  συνάρτηση  με την  καθημερινότητα  είχανε  φθείρει, εκείνο  τον  δεσμό αγάπης  που  είχανε  δημιουργήσει  αρκετά  χρόνια  πριν.

Ήταν  αργά  πλέον, και  γνώριζε  πολύ  καλύτερα  απ΄τον  καθένα  την  σκληρή  αλήθεια. Καμιά  φορά  αναρωτιόταν  με  το “αν”, το “ίσως”, και  το “γιατί”. Λεπτομέρειες  θα  έλεγε  κανείς. Γι’αυτόν  ήταν  η  ουσία. Και  η  πληγή  στην  ψυχή  δεν  επούλωνε  εύκολα.