"31 Δεκεμβρίου"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου, για την Θεσσαλονίκη. Εκείνος επέστρεφε προς την γειτονιά του, τις 40 Εκκλησιές. Ο κόσμος με σύμμαχο την καλοκαιρία που επικρατούσε είχε κυριολεκτικά ξεχυθεί στους δρόμους, προκειμένου να γιορτάσει με τον δικό του τρόπο ο καθένας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Ήταν σκεφτικός, αν και η αλήθεια είναι ότι θα επιθυμούσε να νιώθει πιο χαρούμενος. Όμως δεν ήταν τόσο εύκολο, καθώς εδώ και αρκετούς μήνες ήταν άνεργος. Το μέλλον του διαγράφονταν αβέβαιο ,και η κατάσταση αυτή τον έφθειρε ψυχολογικά. Όμως καθώς είχε φθάσει δίπλα απ΄το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο αντίκρισε μια πολύ όμορφη εικόνα, που τον αναθάρρησε και του πρόσφερε λίγο χαμόγελο.

Ένας πατέρας συνόδευε τον μικρό γιο του, και εκείνος κρατούσε έναν πλαστικό Άγιο Βασίλη. Στα μάτια του ενήλικα, η εικόνα ενός παιδιού που ήταν χαρούμενο του επανέφερε στην μνήμη εικόνες, του δικού του παρελθόντος και τις αναπόλησε μεμιάς. Σε λίγες ώρες ,το ένα έτος θα διαδέχονταν το άλλο αλλά πρωτύτερα είχε προηγηθεί η αντικατάσταση, σε προσωπικό επίπεδο των συναισθημάτων. Απ΄την απαισιοδοξία στην αισιοδοξία.

"Κάλαντα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, με ένα μαγικό τρόπο συνδυάζονταν αρμονικά με το πνεύμα των ημερών. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων, και έπεφτε χιόνι στην πόλη. Η πυκνότητα του ήταν μάλιστα τέτοια, που είχε σκεπάσει κάθε ελεύθερη επιφάνεια. Απ΄το έδαφος, μέχρι τα αυτοκίνητα.

Η Μαίρη μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό της, τον Γιάννη περιδιάβαιναν τους δρόμους ακολουθώντας πιστά το έθιμο των «Κάλαντων». Μαθητές του Δημοτικού γαρ είχανε την διάθεση, να συγκεντρώσουνε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα ώστε να αγοράσουνε δώρα .Ανάμεσα στα διαμερίσματα της διπλανής πολυκατοικίας από εκείνη που διέμεναν, ζούσε ένας ηλικιωμένος που είχε την φήμη του «γκρινιάρη» και «στριμμένου». Οι φίλοι των παιδιών, δεν τον προσέγγισαν καθώς ήταν σίγουροι για το μάταιο του εγχειρήματος τους.

Το κοριτσάκι σε αντίθεση με τον αδελφό της, είχε την διάθεση να χτυπήσει με το χέρι της την πόρτα της οικείας του.

«Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι χωρίς αγάπη» του είπε αλλά εκείνος δεν συμμερίστηκε τα λόγια της. Ξαφνικά μπροστά τους εμφανίστηκε ο οικοδεσπότης. Σε αντίθεση με τα θρυλούμενα, ήταν χαμογελαστός και τα ώθησε με ένα νεύμα του να τραγουδήσουνε τα κάλαντα. Ο Γιάννης ένιωσε έκπληξη ενώ η Μαίρη δικαίωση.

Το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο τους, και η καρδούλα τους «πετάρισε» όταν ο ηλικιωμένος τους πρόσφερε γλυκά και χρήματα, εκτός τις ευχές. Ήταν το ομορφότερο δώρο για τα Χριστούγεννα, που θα μπορούσανε να δεχτούνε.

"Κουκλοθέατρο"-("Λέξεις και εικόνες")

Καλωσήλθατε στο κουκλοθέατρο μας. Απόψε η παράσταση περιλαμβάνει: Kαθημερινότητα στην πόλη, παγκόσμιες ένοπλες συρράξεις και ανθρώπινη επίδειξη δύναμης στην φύση.

Το έργο που θα διαδραματιστεί σε τρείς πράξεις, ξεκινάει με την ζωή ενός πολίτη. Άτολμος, αγχωμένος και δίχως όνειρα κινείται στα πλαίσια μιας άκρως καταναλωτικής κοινωνίας όπου το μόνο σημαντικό σημείο αναφοράς της είναι το κέρδος. Καμία σημασία δεν έχουνε οι αξίες και η ηθική. Ως άλλη μαριονέτα, ένα άτομο λειτουργεί με συγκεκριμένες ενέργειες, που αν παρ’ελπίδα πρεσβεύει την έννοια της ατομικής προσωπικότητας και πρωτοβουλίας, οφείλει να επιστρέψει σύντομα στην «πραγματικότητα» της κοινωνικής χειραγώγησης.

Στην συνέχεια θα παρακολουθήσετε σκηνές βίας, σε φτωχές οικονομικά χώρες λόγω τοπικών πολέμων. Η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Οι «προστάτες» είναι λίγοι και τα υψωμένα χέρια βοήθειας πολλά. Τα θύματα είναι αμέτρητα. Οι πρόσφυγες το ίδιο και επιδιώκουνε να αναζητήσουνε καλύτερη τύχη, σε χώρες μακριά απ΄τις προγονικές εστίες τους.

Η αυλαία θα έχει ως αντικείμενο, την επονομαζόμενη για καθαρά εγωιστικούς λόγους «ανθρώπινη ανωτερότητα», απέναντι στην φύση. Η μόλυνση των θαλασσών στον βωμό της ανάπτυξης, και το κάψιμο των δασών για την επέκταση οικονομικών δραστηριοτήτων έχει δυσάρεστες επιπτώσεις, στο περιβάλλον. Αυτές δεν αποτιμώνται σε χρήματα, αλλά δυστυχώς στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής όλων των οργανισμών, που συναποτελούνε την ζωική και τροφική αλυσίδα.

Καλό βράδυ ανθρωπότητα..

"Kαλλιτεχνικό ημερολόγιο 2020 του τοβιβλίο.net"

Eίναι χαρά μου,προσωπικό ποίημα να περιλαμβάνεται στο "Καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2020 του τοβιβλίο.net"!

"Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"(Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος "Ελκυστής")-Συλλεκτικό T-shirt

Όταν το εξώφυλλο του νέου σου βιβλίου σε εμπνέει, για να δημιουργήσεις το t-shirt του!

Σήμερα στο Koukidaki.gr,πρωτοδημοσιεύτηκε το κείμενο μου "T.V.show"!

Έπινε με λαχταριστή διάθεση, το ποτήρι με την κρύα μπύρα στο σαλόνι του σπιτιού του. Κάθε γουλιά «γαργάλευε» τον οισοφάγο, ενώ ταυτόχρονα γευόταν την νόστιμη ζεστή πίτσα, που είχε παραγγείλει και μόλις αγοράσει. Απέναντι του ήταν η τηλεόραση και παρακολουθούσε το βραδινό δελτίο ειδήσεων.

Έμενε μόνος και απολάμβανε τις χάρες, ενός ορκισμένου εργένη που πριν από λίγη ώρα είχε επιστρέψει απ΄το γραφείο. Οι εικόνες που προβάλλονταν, ήταν γνώριμες. Πόνος, δυστυχία, αίμα, φτώχια, πόλεμος. Δεν είχε καμία απαίτηση εδώ και χρόνια να αλλάξει η ποιότητα των ανθρώπων.

Είχε εμποτιστεί στην λογική, ότι οι ηθικές αξίες έχουνε εξοριστεί σε ένα πλανήτη απόκοσμο απ’όπου δεν υπήρχε δυνατότητα επιστροφής τους. Κάποτε ήλπιζε σε έννοιες που πλέον όμως τις αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό.

Δικαιοσύνη ,αγάπη, ελπίδα. Το μόνο που επιζητούσε, όσο και αν ακουγόταν σκληρό και κυνικό, ήταν αποκλειστικά η δικιά του πρόοδος χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο.

Ξαφνικά η παρουσιάστρια του δελτίου, ανήγγειλε την κατασκευή ενός ορφανοτροφείου. Η όψη του προσώπου του, άλλαξε μεμιάς. Εκείνη η σκληρή του επιφάνεια μαλάκωσε, και μετατράπηκε σε ένα δειλό χαμόγελο. Αντιλήφθηκε ότι γύρευε αφορμές, ώστε να αποδράσουνε τα συναισθήματα του απ΄την φυλακή της καθημερινότητας. Και την βρήκε, έστω για λίγο.

Παρουσίαση "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"-30/10 σε video

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω,ότι μπορεί όποιος επιθυμεί να δει σε βίντεο μεγάλο μέρος απο την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"(Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Όμιλος"Ελκυστής")που πραγματοποιήθηκε στο cafe-bar "Ομπρέλα" στις 30/10!

"10 Νοέμβρη"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Έριξε μια «κλεφτή» ματιά, στο ημερολόγιο τοίχου.10 Νοεμβρίου. Η ημερομηνία ήταν αποτυπωμένη σε ένα άψυχο κομμάτι χαρτιού. Πόση νοσταλγία όμως έκρυβε!

Καθόταν μπροστά στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή, δακτυλογραφώντας τις τελευταίες σελίδες, απ΄το νέο μυθιστόρημα του. Ήταν ένας άσημος συγγραφέας, αλλά είχε βαθιά ριζωμένη την αντίληψη ότι κάποια στιγμή μελλοντικά θα γινόταν διάσημος, ώστε η φήμη του να ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας και να κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο. Είχε κουραστεί όμως, και για λίγα δευτερόλεπτα έκλεισε τα μάτια του. Η μορφή της, εξακολουθούσε να τον συγκλονίζει ακόμα. Η Σ. δεν ήταν μια απλή σύντροφος ,που μοιράστηκε μαζί της 6 ολάκερα χρόνια.

Ήταν κάτι παραπάνω. Φίλη, ερωμένη, και ένα πουλί που ταξίδευε τις απορίες, τις έγνοιες και τα συναισθήματα του.

Εκείνο το απόγευμα, όταν του είπε ότι χωρίζουν αγκαλιάστηκαν για τελευταία φορά. Ήταν η αυλαία ενός έργου, που συγγραφέας του δεν ήταν άλλος απ΄την ίδια την ζωή. Ήθελε να την αλλάξει εντελώς. Γνώριζε όμως βαθιά μέσα του, ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Ξαφνικά έθεσε εκτός λειτουργίας τον υπολογιστή. Από την βιασύνη του είχε ξεχάσει να αποθηκεύσει τα κείμενα στον «σκληρό» δίσκο. Δεν τον ενδιέφερε ουδόλως αυτή η εξέλιξη, Στην δική του μνήμη, επιζούσανε μονάχα οι ημερομηνίες που στιγματίζουν έναν άνθρωπο.

"Ο εαυτός μου"-("Λέξεις και εικόνες")

Η υπέρβαση του να αγαπάς λιγότερο τον εαυτό σου, απ΄το να φροντίζεις περισσότερο την θετική έκβαση των προσωπικών υποθέσεων των συνανθρώπων σου δεν είναι πάντα σοφή επιλογή.

Είναι πολυτέλεια πολλές φορές, να ξεχνάς ότι οφείλεις να κυνηγάς και να επιτυγχάνεις τους δικούς σου σκοπούς. Δεν ομιλεί κανείς σε καμία περίπτωση, περί υιοθέτησης της λογικής του άκρατου εγωισμού. Ισα ισα που ένα κοινωνικό σύνολο επιτυγχάνει την ισορροπία του, όταν προσωπικό και συλλογικό συμφέρον συμβαδίζουνε. Άλλωστε είναι πολλά τα παραδείγματα, όπου κάποιος επιδιώκοντας να εκπληρώσει δικούς του στόχους, βοηθάει συνανθρώπους ή όταν ένα σύνολο ατόμων λύνοντας ένα πρόβλημα που αφορά αρκετούς, ταυτόχρονα τακτοποιεί και προσωπικά συμφέροντα.

«Αγάπησε τον εαυτό σου», γιατί στον καθρέφτη του «εγώ» αντικατοπτρίζονται όμοιες περιπτώσεις, που έχουνε την ανάγκη πρωτοβουλιών ώστε να αποδομείται η αδράνεια και ο φόβος. Αποτελεί το εφαλτήριο, ώστε ανακαλύπτοντας στην ολότητα τις δυνατότητες σου, να μοιάζεις με φάρο που φωτίζει κουράγιο, δύναμη και προσπάθεια.

Άλλωστε είναι αρκετοί εκείνοι, που έχουνε ανάγκη πραγματικά αυτή την δύσκολη είναι η αλήθεια εσωτερική διεργασία.

Παρουσίαση "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές" στο "Ομπρέλα"

Ευχαριστώ ολόθερμα,όσοες και όσους με τίμησαν χθές στην παρουσίαση του νέου μου βιβλίου "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές(Εκδόσεις"Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής" στο "Ομπρέλα"!Μου δίνουν δύναμη για την συνέχεια.

Παρουσίαση του νέου μου βιβλίου"Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"(Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστης"

Είμαι στην ευχάριση θέση να ανακοινώσω,ότι το νέο μου βιβλίο "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"(Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής" θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 30/10 στο "Ομπρέλα espresso "bistro bar" στην Αγελλάκη 10,Θεσσαλονίκη.
Για το βιβλίο θα μιλήσει η συγγραφέας-δημοσιογράφος Βούλα Παπατσιφλικιώτη.Συμμετέχει η ηθοποιός Αννα Παρασίδου.

"Ο χορός των χρωμάτων"-Δημοσιεύεται σήμερα στο koukidaki.gr

Η χαρούμενη εκδήλωση είχε ξεκινήσει, εδώ και λίγη ώρα στο σπίτι της Δήμητρας. Αρκετοί φίλοι, γνωστοί και συγγενείς είχανε συγκεντρωθεί καθώς είχε την ονομαστική της γιορτή.

Η βροχή που έπεφτε, δεν πτοούσε επ’ουδενί την διάθεση κανενός. Αντίθετα όσο κυλούσε ο χρόνος, το κέφι μεγάλωνε και η ατμόσφαιρα πρόδιδε αυτό που εκλύονταν από την μεγάλη παρέα. Αισιοδοξία!

Το αλκοόλ έρρεε άφθονο, όπως και τα εδέσματα ήταν πλούσια σε ποικιλία. Η οικοδέσποινα εκθαμβωτική και χαμογελαστή, δεν κουραζόταν να ανταποδίδει τις ευχές που δεχόταν, τόσο εκ του σύνεγγυς όσο και απ΄το κινητό τηλέφωνο. Κάποια στιγμή μάλιστα, προς έκπληξη όλων των καλεσμένων τα δωμάτια του διαμερίσματος πλημμύρισαν από μπαλόνια. Όλοι ένιωσαν παιδιά.

Υπήρχε ποικιλία χρωμάτων, και η αίσθηση ότι χόρευαν «αγκαζέ» με τις διαθέσεις των ατόμων. Το ξημέρωμα της Κυριακής, φάνταζε μακρινό όσο και ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.

71η"Διεθνής Έκθεση Φρανκφούρτης"-"Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"(Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος "Ελκυστής")

Είναι πολλή μεγάλη η χαρά μου και τιμή,όταν το νέο μου βιβλίο "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"(Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής") εκτίθεται μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία στην 71η "Διεθνή Εκθεση Φρανκφούρτης"!

"Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"-"Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Φρανκφούρτης"16-20 Οκτωβρίου 2019.Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής"

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω,ότι απο σήμερα μέχρι τις 20 του μήνα το νέο μου βιβλίο "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές" προβάλλεται μαζί με τα υπόλοιπα των εκδόσεων "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής" στην "Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Φρανκφούρτης"!

Η συνέντευξη που έδωσα στην Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου(Thessculture)

Η συνέντευξη που έδωσα στην Κατερίνα Χατζηκωνσταντίνου(Thessculture)!Μπορείτε να την παρακολουθήσετε και στο youtube!

"Ιδιότητα"-Σειρά αφηγημάτων "Λέξεις και εικόνες"

Πολλοί απεμπόλησαν την ιδιότητα του ανθρώπου. Προβάροντας μάλιστα την ενδυμασία του πρόβατου, ενώ λύκοι θωρούν στα τρομαγμένα μάτια των υποψήφιων θυμάτων τους.

Άδραξαν το ψέμα, ως αντιμετώπιση της ζωής. Θαρρείς όσοι ενστερνίζονται αυτή την λογική, κερδισμένοι θα είναι εσαεί στα παιχνίδια της εξουσίας. Λογίζονται ως θαρραλέοι μα μάταιες αποβαίνουν οι σκέψεις τους, όταν αντιμετωπίσουνε κατάματα την μία και μοναδική αλήθεια.

Ότι οι άνθρωποι, είναι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της φύσης. Όντα φθονερά που στο διάβα τους προκαλούνε πόνο, καταστροφή και ανυπολόγιστες ζημιές. Στην μέρα που ξημερώνει, και το βράδυ διαδέχεται προσφέρουν το πιο σκοτεινό κομμάτι του εαυτού τους, ως θυσία στην θεότητα των αδυναμιών. Ως πότε το πράσινο χρώμα των δέντρων, και η πανδαισία όμορφων εικόνων μεγάλων και μικρών ζώων, θα αποτελούν βορά στην ιδιότητα; Ως πότε τα θαλάσσια θηλαστικά θα είναι στόχος αυτής της ιδιότητας;

Kαι είχα τόσα όνειρα να μοιραστώ με όλους τους συνανθρώπους μου, στον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Μα γίνονται κάθε μέρα, εφιάλτης δίχως τελειωμό.

"Κίτρινα φύλλα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr!

Στα βήματα του ελκύονταν με αλλόκοτη θέληση, τα πεσμένα κίτρινα φύλλα των δέντρων. Το φθινόπωρο, και πιο συγκεκριμένα ο Οκτώβριος είχε διεισδύσει στην ζωή των ανθρώπων. Ο περίπατος του στο δάσος, ήταν ένας τρόπος ώστε να ξεφύγει για λίγη ώρα, από τους συνήθεις ρυθμούς της πόλης.

Ήταν Σάββατο μεσημέρι ,και το βοριαδάκι που φυσούσε «συμμαχούσε» σε τέρψη πάνω στην επιφάνεια του δέρματος του, με την γλυκιά θαλπωρή του ήλιου. Μόνος όπως ήταν στο μεγάλο και πανέμορφο πράσινο οικοσύστημα του Σέιχ Σου στην Θεσσαλονίκη, διαπίστωνε με κυνικότητα ότι η επιδίωξη του κέρδους μέσω του δικηγορικού γραφείου που διατηρούσε, τον εξουθένωνε κυρίως ψυχολογικά. Δεν είχε όμως τον χρόνο, ώστε να ανακτήσει την χαμένη ζωτική ενέργεια.

Η φθορά που ένιωθε, έμοιαζε με βαρίδιο και αναζητούσε ένα τρόπο για να την εξουδετερώσει. Φευ! Μάταιος κόπος. Σύντομα αντιλαμβάνονταν την πραγματικότητα και δεν επέμενε να κυνηγάει Χίμαιρες. Καθώς πραγματοποιούσε τον περίπατο του εντόπισε μία βρύση, σε πέτρινη βάση από την οποία «έτρεχε» δροσερό, γάργαρο νερό.

Είχε ιδρώσει και αφού ξεδίψασε, έπλυνε το πρόσωπο του. Στις σταγόνες που κυλούσαν, καθρεφτιζόταν ο εαυτός του. Η’ μάλλον ότι είχε απομείνει, από έναν αγχωμένο και σκεπτικό άνθρωπο.

"H Θεσσαλονίκη των ποιητών(Συλλογή ποιημάτων για την πόλη)-Εκδόσεις "Ρώμη"

Μεγάλη μου τιμή,που επιλέχτηκε και περιλαμβάνεται ποίημα μου στο νέο βιβλίο των "Εκδόσεων Ρώμη" με τίτλο :"Η Θεσσαλονίκη των ποιητών"(Συλλογή ποιημάτων για την πόλη)!

"Το Κενό"-Μέρος Β

4) «Κορυφή»

Κυλάει ο χρόνος, σαν νερό στο ρυάκι. Αθόρυβα τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες χαϊδεύουν το σώμα μου. Γλύφουνε την ψυχή μου, μα δεν με αγγίζουνε. Η Κορυφή μοιάζει τόσο μαγικός τόπος στα μάτια των ανθρώπων, αλλά τόσο ξένος ταυτόχρονα. Εδώ που κάθομαι, αγκαλιάζω τους κόπους της ζωής μου. Η Αυτογνωσία που με συντροφεύει είναι ένα τραγούδι δίχως στίχους, μα μόνο με την μελωδία του πόνου. Βάσανο είναι η κάθε μέρα του ανόητου, γιατί δεν ξέρει πως μπορεί να αγγίξει το πέπλο που τόσο ζηλεύει. Aυτό που φοράει η δύναμη μέσα μας, αλλά σπάνια την χρησιμοποιούμε ώστε να μας λύνει τα προβλήματα. Είναι τόσο όμορφη η μοναξιά μου σαν κατάλαβα πώς το βουνό πρέπει να το ανεβοκατεβαίνεις, μέχρι να το γνωρίσεις καλά.

Eκείνος με άφησε μόνο εδώ, για αόριστο χρονικό διάστημα ώστε να ασχολείται ενδελεχέστερα με τα άλλα του παιδιά. Όταν τον μαθαίνεις καλά, λείπει μεμιάς η θλίψη. Το χαμόγελο αρκεί για τα βάσανα, γιατί είναι τόσα πολλά που δεν μένει χρόνος για δάκρυ. Ξαπλώνω που και που, ώστε να ανταμώσω το βλέμμα μου με το άπειρο.

Ευτυχία είναι να ταξιδεύεις με καράβι τον Νου, και πανί το Κενό. Ούτε τα αστέρια δεν βρίσκουνε μεγαλύτερη ομορφιά απ΄την δική μου αγαλλίαση. Θέλω να σας μεταλαμπαδεύσω την συμβουλή μου, την αγωνία για το δικό σας και μόνο μέλλον. Θέλω να γίνω ο δικός σας φάρος, και να κατευθύνω τα βήματα σας. Το μονοπάτι που προτίμησα, είναι αυτό που με το δάχτυλο σας ακυρώνετε την πρόσβαση του.

Με τον δείκτη του χεριού σας, απορρίπτετε την θέαση του γιατί φοβάστε τα ψηλά χορτάρια και τους θάμνους. Φοβάστε τα ερπετά που το περιδιαβαίνουν, μην τυχόν και σας τσιμπήσουνε. Φοβάστε το ριζικό σας, που πρέπει να φτιάξετε με τους δικούς σας κόπους. Μα τι ψυχή φανερώνετε μπροστά μου; Μικρού παιδιού θέληση μοιάζει, και δεν θέλετε να νικήσετε τα βάσανα του χρόνου γιατί είστε λιγόψυχοι.

Αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω. Να γίνω οδηγός σας; Γιατί φίλο δεν νοιάζεστε να με αγαπάτε. Κάποιες στιγμές, η καρδιά μου σφίγγεται όπως η γροθιά πριν την βαρέσεις πάνω στο τραπέζι. Όταν θέλεις να ξορκίσεις τους φόβους σου, μονομιάς να γίνεις ο αρχηγός στην αγέλη. Λίγο πριν το φώς, είναι το πιο βαθύ σκοτάδι. Εκεί στο λυκόφως οι άνθρωποι μαζεύονται σαν το μπουμπούκι πριν ανθήσει.

Κρατάνε την δύναμη τους, σαν την αναπνοή μέσα στο νερό για να ξεφυσήσουνε τις ελπίδες τους. Δεν μπορώ παρά να παραστρατήσω λίγο και να αμαρτήσω. Να γίνω αδύναμος και να συντροφέψω ξανά ,με εκείνους που κάποτε ήμουνα φίλος. Η’ μάλλον ένιωθα φίλος. Καλωσήλθατε στον γκρεμό. Θα γίνω ο μικρός σας Θεός στο Κενό. Θα γίνω τα βήματα σας κατά την Ανάβαση. Θα γίνω ο θρόνος σας, στην Κορυφή.

Μα μία λέξη πρέπει να αγαπήσετε. Αυτογνωσία. Ξορκίστε το παρελθόν σας, σαν να μοιάζει ανάμνηση μακρινή. Κάψτε το είδωλο σας, και αποκαΐδια δικά σας θα γίνουν μοιρασιά του ανέμου. Όπως τα κουφά λόγια.



«Θάνατος»

Δεν μου κάνατε την τιμή να με συντροφέψετε. Τελικά δεν θέλατε να μετουσιώσετε τις επιθυμίες σας και να με αγαπήσετε.Oπως πρέπει και τον εαυτό σας. Από την Κορυφή βλέπω ένα μακρύ σκοτάδι, να απλώνεται στις καρδιές σας. Τόσο δυνατό που μήτε ο ήλιος δεν μπορεί να νικήσει. Οι πόλεις σας, είναι τόσο μικρές στα μάτια μου σαν τις μυρμηγκοφωλιές. Διασχίζετε τους δρόμους, με κατεύθυνση πάντα την ίδια.

Τον θάνατο σας. Από εκεί κάτω, είχατε την τύχη να με αγναντεύετε αλλά η ζήλια σας είναι τόσο μεγάλη που σας τυφλώνει. Τα μάτια σας είναι σφαλερά. Τα βλέφαρα σας δεν κουράστηκαν, αλλά η δύναμη για την ίδια την ζωή. Σαν άπιστοι Θωμάδες, σημάδια θέλετε μονάχα να βλέπετε στο σώμα μου, και να τα αγγίζετε για να βεβαιωθείτε. Μακάριος ο ύπνος μου σαν έρθει, εκείνος ο αιώνιος που το στόμα ενός ανθρώπου σωπαίνει.

Μακάβριος ο ύπνος μου θα είναι για εσάς, μέχρι τον επόμενο να περιμένετε. Εκείνος δεν με κορόιδεψε, ενώ έτσι νόμιζα στην αρχή. Περίοπτη θέση μου πρόσφερε, και ας μην ήσασταν ικανοί να με υποδεχτείτε. Αγγελιοφόρος της ανατροπής υπήρξα, μα η αδύναμη πίστη σας, κάθε μέρα και νύχτα πλήγιαζε την ορμή μου.

Ξαπλώνω στην Κορυφή, και οι σφυγμοί απ΄την καρδιά μου ελαττώνονται διαρκώς. Ξεροκαταπίνω τις αναμνήσεις μου ως άνθρωπος, με λίγες τις χαρές να προβάλλουνε και πιο πολύ οι λύπες. Από πάνω μου μεγάλα πτηνά πετάνε, μα δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά τι είναι ακριβώς. Καθώς τα βλέφαρα μου παραδίδονται σε Εκείνον οι απορίες μου ταξιδεύουνε ταυτόχρονα παντού, ψάχνοντας απάντηση να βρούνε.

Προσπάθησα, μόχθησα, αγωνίστηκα τελικά έστω και με τις λίγες αρετές που έχουμε εφόδιο εμείς οι άνθρωποι. Λύγισα και σηκώθηκα πάλι. Έκλαψα μα γέλασα ξανά. Η Αυτογνωσία είναι η δυσκολότερη μάχη, στον πόλεμο της ζωής. Αν την κερδίσεις δεν σκιάζεσαι, απ΄τις καθημερινές ήττες. Έζησα καταπίνοντας τον θάνατο σας. Όλων εκείνων, που γαβγίζουνε σαν σκύλοι μα δεν δαγκώνουνε. Τώρα θα πεθάνω καταπίνοντας τις ζωές σας. Γιατί το δέντρο μεγαλώνει με το νερό, και οι ρίζες του απλώνονται ολοένα βαθύτερα στην γη. Θα με λατρέψετε κάποτε, ως ένα μικρό Θεό. Θα μνημονεύετε τον θρύλο μου στις επόμενες γενιές, σαν ένα αστροπελέκι που διέσχισε τον ουρανό σας.

Θα θυμάστε πώς ένας τρελός, ήταν ο πιο λογικός ανάμεσα σας. Το σπέρμα μου Εκείνος θα σπείρει στον κόσμο, και ο Γνωστικός, ο προφήτης του Κενού, θα είναι πάλι μισητός στις επόμενες γενιές. Θα τον χλευάσουνε ξανά, θα τον πολεμήσουνε αλλά στο τέλος θα τους νικήσει.

Αφήνω την ψυχή μου στα χέρια Του, την καρδιά μου στην Κορυφή και τα λόγια μου ποίημα να γραφτεί σε όλους σας. Τι κρίμα όμως που όσο έζησα, δεν με αγαπήσατε. Αντίο σας!



Β (Ο ΓΝΩΣΤΙΚΟΣ )ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ



Περπατάω μέρες και νύχτες ολόκληρες ,χωρίς αναπαμό και με την ανάμνηση της αγάπης Του να με κρατάει δυνατό. Εκεί πάνω στο βουνό, αγωνίστηκε μονάχος Του να σώσει τον κόσμο ετούτο. Με γέννησε το σπέρμα Του, με άνδρωσε το όραμα Του. Στην κοιλιά των αδυναμιών μεγάλωσα, ωσότου τα λόγια Του αφουγκράστηκε η καρδιά μου.

Η ψυχή μου λαξεύεται, σαν άγαλμα απ΄την κακία των ανθρώπων. Γνωστικό με αποκαλούνε και περιμένουνε με λαχτάρα την λύτρωση τους απ΄τα λόγια μου. Μωροί που είναι οι άνθρωποι! Θέλουνε να πιστεύουνε στις ελπίδες, και όχι στα βάσανα που τους προσφέρω απλόχερα.

Γιατί μονάχα με αυτό τον τρόπο, θα αγαπήσουνε πραγματικά τον εαυτό τους. Φοβούνται όμως. Λιγόψυχοι ωσάν στην μάχη της ζωής, οι άνθρωποι απελπίζονται εύκολα. Στις πόλεις και τα χωριά, με χλευάζουνε γιατί τους διδάσκω πόσο άχυρα στον άνεμο είναι οι έγνειες τους, όταν κατρακυλήσουνε στα κατάβαθα της ψυχής.

Γίνονται τέκνα της άγνοιας τους, και μεγαλώνουν σαν τις ρίζες του δέντρου που δεν κυλάει νερό.Η απόρριψη ,ο θάνατος, το αύριο και η αγάπη δεν είναι φόβοι πλέον. Τιθάσευσε τις ορμές του ο Πλάστης μου. Βλέπω στα μάτια σας, και τις καρδιές σας βαθιά και χαμογελάω πικρά. Σας προσφέρω με θέρμη, τις απαντήσεις που γυρεύετε μα τις απορρίπτετε.

Περπατάω στους δρόμους σας, και η ανάσα μου είναι δυνατότερη ,απ΄τον θόρυβο των οχημάτων σας. H αύρα μου είναι φωτεινότερη απ΄τις επιγραφές στα καταστήματα σας. Άδειασε η διάθεση μου. Αποφάσισα να αποσύρω τα βήματα μου στην εξοχή, στα χωριά να προσφέρω την ύπαρξη μου. Βροντή στο Κενό πάλι τα λόγια μου. Αγνά ένιωσα μονάχα στο δάσος, ανάμεσα στα ζώα και την βλάστηση της φύσης .Ο κύκλος της εκεί γυρνάει ακατάπαυστα, μέχρι του σημείου που ενώνεται ο Θάνατος και η Ζωή. Στα αυτιά μου όμως, φτάνουνε από παντού άπειρες φωνές που με κακολογούνε.

Δεν θέλουνε να ακούνε τα λόγια μου, γιατί ενοχλούνε την ευημερία τους. Επίπλαστη που είναι! Με κατηγορούνε σφόδρα, που στο παρελθόν ταξιδεύει η θύμηση μου. Τόσο μακριά μάλιστα, που φθάνει ως το βουνό. Μήτε την αναρρίχηση αγαπάνε, μήτε και την κατάβαση. Δαιμονοποίησαν το Κενό, γιατί δεν γνωρίζουνε πώς η φωνή του Πλάστη μου βρυχάται ακόμα. Μυρίζω την φλόγα που σιγοκαίει τους φόβους. Εκεί βαθιά, η εξερεύνηση κράτησε αρκετά και η θέληση ενός μονάχα ανθρώπου ήταν αρκετή.

Ο ουρανός αγγίζει την δύναμη μου ,και ανταμώνει στον ορίζοντα όπου ανατέλλει και δύει η επόμενη πρόκληση. Να με σταυρώσουνε! Ξέρω όμως ,ότι θα αναστηθώ πάλι. Όπως κάθε Γνωστικός. Ο Γολγοθάς όπου θα συρθώ, είναι στρωμένος με πέτρες όπως οι ψυχές των ανθρώπων. Δεν φοβάμαι όμως πλέον. Σήκωσα τα βάρη των φόβων τους, για να αποτινάξω πάνω απ΄τον κόσμο την νύχτα και να ξημερώσει η μέρα. Μονάχα μια μητέρα μπορεί να αφουγκραστεί τα λόγια μου.

Εκείνη η γυναίκα που θα κλάψει, για την κακία του κόσμου. Τον άνθρωπο που επί μήνες κουβαλάει μέσα της, και μπορεί να γίνει Γνωστικός. Με ακούς;



AΝΑΣΤΑΣΗ

Α:Μέσα απ΄τις αράδες των λόγων σου, διαβάζω την ύπαρξη μου. Οι λέξεις που εκστόμισες είναι μαχαίρι στην ψυχή μου. Συγχώρεσε με που σε πρόδωσα.

Β:Aγνή είναι η καρδιά σου. Ακούω τους χτύπους της, και επιβραδύνονται σαν φέρνεις το πρόσωπο μου, στην θύμηση σου.

Α:Ημουνα ανόητη. Γυναίκα που δημιουργεί την ζωή ,μα όχι τον θάνατο των φόβων. Όπως και όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα, νιώθω σαν χορτάρι στην θύελλα της αλήθειας. Σε έβλεπα δίπλα μου να βαδίζεις, μα τα αυτιά της ψυχής μου δεν ήθελαν να σε ακούσουνε.

Β:Κάθε πρωί ο ήλιος των λόγων μου, ανατέλλει στην λογική σας. Δάσκαλος μαθές που διδάσκει στην τάξη μα τα παιδιά δεν είναι μαθητές. Είναι αγρίμια που τρέχουνε μακριά, ώστε να ξεφύγουν απ΄τον κυνηγό τους. Το βράδυ όμως το σκοτάδι μου, δεν είναι τίποτα άλλο απ΄το πέπλο που ρίχνω στις αδυναμίες σας. Φοβάστε τόσο πολύ!

Α:Θέλω να με συγχωρέσεις 1000 φορές. Κλαίω με δάκρυ γοερό, όταν γνωρίζω ότι με τις πράξεις μου ήμουνα ένα απ΄τα καρφιά σου, πάνω στον σταυρό. Γονατίζω κάθε φορά και τα μάτια μου ανταμώνουν το χώμα. Στριμώχνω το βλέμμα μου σε βάθος απροσδιόριστο, της γης τόσο μακρινό που την ντροπή μου κρύβω.

Β:Σε αγάπησα όπως και κάθε άλλο Ον στην γη. Ακόμα και τώρα συλλογιέμαι, την ταπεινότητα σου. Γυναίκα σε σένα απευθύνομαι, γιατί ο σπόρος που φέρεις στην κοιλιά σου είναι το λουλούδι του αγρού, που πρέπει να ξεχωρίζει. Σε σένα κατευθύνω την αυστηρότητα μου, γιατί μήνες κουβαλάς τον άνθρωπο που τα λόγια μου αύριο πρέπει να βυζάξεις. Αγνή σαν περιστέρι είναι η αγάπη σου στην ζωή, που διαχέει τα σωθικά μέχρι τα βάθη της ψυχής.

Α:Δεν γνωρίζω με ποιο τρόπο να σε ευχαριστήσω, για την λύτρωση που μου προσφέρεις. Το πρόσωπο σου φεγγοβολάει, σαν το φεγγάρι στο απέραντο σκοτάδι των ανθρώπινων ψυχών.

Β:Ικέτεψε τον Πλάστη μου, να σιγοκαίει η ανάμνηση του στο Κενό. Τα αποκαΐδια Του να φωτίζουνε τον καθένα που βαδίζει, με απορία μέχρι το βουνό. Προσευχήσου σε Εκείνον που τον συντρόφευε διακριτικά, να γίνεται το μπαστούνι Του στην δυσκολία του ανθρώπου όταν ψηλαφίζει την διαδρομή.

Α:Προτού χαθείς μπροστά απ΄το πρόσωπο μου, υποσχέσου μονάχα κάτι. Βλάσφημη ακούγεται η αγωνία μου, αλλά συντρόφευε με κάθε δευτερόλεπτο στα βήματα μου. Είμαι αδύναμη και θέλω να στέκομαι ακλόνητη, μπροστά στην υστερόβουλη ματιά των ανθρώπων.

Β:Γνώριζε πώς ο Γνωστικός, είναι πάντα συνοδοιπόρος με όποιον πιστεύει στην ανατροπή που θέλει να βάψει άσπρα τα όνειρα του, και να βρέξει πολύχρωμο του μέλλον για τον κόσμο.Mα το καλύτερο απ’όλα, όταν κουράζεσαι απ΄την κακία, κλείσε τα μάτια και ζωγράφισε το Κενό.

Η λύτρωση σου είναι κοντά, μονάχα αν δεν φοβηθείς. Πίστεψε και θα κατακτήσεις την Αυτογνωσία. Εκείνος θα χαμογελάσει. Ο Πλάστης θα φωνάξει από χαρά. Ο Γνωστικός θα γείρει το κεφάλι Του εμπρός.

Ένας ακόμα άνθρωπος σώθηκε απ΄τους φόβους του!

"Το Κενό"-Α' μέρος

Α ΒΟΥΝΟ(Ο ΜΙΚΡΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ)

1) «Γέννηση»

Οι στάλες της βροχής ποτίζουνε το χώμα, που βρίσκεται

ο σπόρος της ζωής μου. Ο χρόνος την ψυχή μου θεριεύει

να φυτρώσω σαν λουλούδι, που ο κόσμος περιμένει.

Ο ήλιος διάλεξε την καρδιά μου να ζεστάνει, με τις αχτίδες

του θωπεύει την δική μου αγάπη. Δίνω στον άνεμο τα λόγια

μου στην γη να μεταφέρει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

το ψέμα να ληστέψει.

Μα ο κόσμος είναι σκληρός, τόσο σαν ένα βράχο. Αξίνα μοιάζει

η αλήθεια μου να τον γκρεμίσω.



2) «Κατάβαση»

Είμαι μόνος ανάμεσα στους φόβους μου. Σύνηθες θα πει κάποιος αυτό που λέω. Όχι φίλοι μου! Κάθε άλλο. Εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε να πιστεύουμε ότι περιστοιχιζόμαστε από αγάπη. Ο κάθε ένας όμως από εμάς, αγνοεί στην ρίζα της ύπαρξης την μοναδικότητα του.

Αυτή η φωλιά γεμάτη από αβγά ρήξης και αδυναμίας, ενίοτε την σκεπάζουμε με χορτάρια λήθης, ώστε να μην φαίνεται από την καθημερινότητα μας. Είμαι μόνος ανάμεσα στους φόβους μου. Εσύ; Τι κάνεις για τον εαυτό σου; Φαντάζομαι ότι δεν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί αλλιώς ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η θέση σου στην γραμμή της ζωής. Ένα σημείο στίξης, μια τελεία κάνει ορατή την παρουσία σου στο θέατρο της ύπαρξης. Πιστεύω μέσα σου, ότι με βλέπεις σαν εχθρό. Μάλλον λάθος κάνω. Ως εχθρό!

Στην κατάβαση μου στο Κενό, διασχίζω τα απώτατα βάθη της σύνδεσης μου με το Θείο. Περπατάω σε σκοτεινά μονοπάτια της Γνώσης, προτού φθάσω ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Εκεί κοντοστέκομαι και κλείνω τα μάτια μου, γιατί ξέρω ότι από κάτω είναι η αλήθεια. Δεν φοβάμαι όμως. Εξάλλου ο φόβος είναι καταφύγιο για τους μέτριους.

Απλά ζηλεύω την απόρριψη ,τον θάνατο, το αύριο και την αγάπη. Αυτά δεν είναι εξάλλου από παιδιά, όταν μεγαλώνουμε τα μαύρα κατάστιχα μας; Οι τοίχοι που μας περιβάλλουνε είναι μεγάλοι. Θέλω να βρω μια χαραμάδα, και να την διασχίσει μία ακτίνα του ήλιου. Η Γνώση. Αυτή είναι που λαχταρώ όσο τίποτα, για να αγαπήσω πραγματικά κάθε ύστερη αγωνία μου.

Απόρριψη .Για την διαφορετικότητα μου, για τις αλήθειες που πρεσβεύουνε τα λόγια και τα όνειρα μου. Ζηλεύω την απόρριψη. Είναι δύναμη για τους λίγους. Αδυναμία για τους πολλούς. Όλοι αυτοί που δεν ταξιδεύουνε ως το Κενό, γνωρίζουνε πολύ καλά ότι είναι μία χώρα κακοτράχαλη, χωρίς ομορφιές για τα μάτια τους. Εγώ την γνωρίζω όμως από την καλή, και την κακή της πλευρά.

Σηκώνω ψηλά, το ένα μου πόδι. Είναι ένα βήμα προς το Κενό. Είναι μια πρόκληση, απέναντι στις απορίες μου. Θάνατος. Γιατί να τον ξορκίσω ;Γιατί να τον νιώσω εχθρό μου; Ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουνε μονάχα εκείνοι ,οι οποίοι ξεχνάνε ότι είναι τελείες. Στην γραμμή της ζωής. Μοιάζει το άγγιγμα τους κρύος αέρας, καθαρός από ψέματα και αμφιβολίες. Γιατί είναι κοφτερός σαν σπαθί, μα δίκαιος σαν Εκείνον. Ποτέ δεν ξεχνάει κανένα μας. Μακάβριο αστείο μοιάζε ι η αναφορά του, όταν ξώφαλτσα μας προσπερνάει.

Τι ματαιόδοξα όντα όμως είμαστε οι άνθρωποι! Εκεί θα είναι να μας περιμένει, όταν η ζήλεια μας τελειώσει. Γιατί είναι τέλεια η αφή του. Απογυμνώνει τις αισθήσεις του μονομιάς και ξεμακραίνει απ΄την γραμμή της ζωής.

Αύριο. Ζηλεύω την ρίζα που το γεννάει. Είναι η μητέρα της εξέλιξης που αγκομαχάει. Κάνω ένα βήμα πλέον με το πόδι στο Κενό, γιατί είμαι περίεργος να δώ την Κατάβαση. Όπως ο καθένας μας, που όταν ξυπνάει το πρωί νιώθει τόσο βέβαιος που ξεκινάει η μέρα του, γιατί το προηγούμενο βράδυ σκεφτόταν το αύριο. Δεν είναι φόβος για μένα, αλλά για τους αδύναμους. Για μένα είναι άσπονδος φίλος. Τόσο που όσο τον λατρεύω, ταυτόχρονα τον μισώ.

Είναι πολύ εύκολο για ένα μωρό να κλαίει, όταν το χαϊδεύει το σκοτάδι. Είναι δύσκολο όμως για έναν άντρα, να ζαλίζεται απ΄το φως .Γιατί αυτό μας κατευθύνει και δεν μας τυφλώνει. Οι σφυγμοί της καρδιάς, επιταχύνουνε στην κρίση μας, και ελαττώνονται στην λήθη. Έτσι είναι το αύριο! Ένας καθρέφτης, που απέναντι του ένας άντρας βλέπει το είδωλο του, ή ένα αγόρι .Τι λύπη να ξεγυμνώνεσαι στο σταυροδρόμι.

Αγάπη. Αφήνεσαι στο Κενό, και πέφτεις απ΄τον γκρεμό για να αναζητήσεις τις απαντήσεις στις απορίες σου. Οι διαβάτες των δρόμων, κοιτάζονται μεταξύ τους σαν να σε βλέπουνε και μονολογούνε: «Πτώση»! Εσύ όμως γνωρίζεις, ότι είναι η πορεία σου, είναι η Κατάβαση.Oσο διασχίζεις τα νεφελώματα των φόβων σου, Εκείνος χαμογελάει μαζί σου. Παιδεύει τα αισθήματα σου, γιατί είναι δύσκολη η Αυτογνωσία. Μια γυναίκα, οι γονείς σου ή και οι φίλοι σου γνωρίζουνε πολύ καλά την λέξη αγάπη. Έτσι νομίζουνε, μα το λένε και αδειάζουνε τα στήθια τους από μία λέξη. Είναι δύσκολο όταν προσγειώνεσαι στο Κενό, να αγαπάς.

Στην Κατάβαση γνώρισες τον έρωτα, μα δεν του μίλησες. Είναι πολύ απλοϊκά ντυμένος. Τόσο ώστε τα ρούχα του να καθρεφτίζουνε λέξεις: «Λάθος, νόμιζα, πίστευα». Όμως η αγάπη είναι μονόχρωμη. Είναι ένα φόρεμα που ντύνεσαι με μία φροντίδα τόσο ιερή, όσο η μάνα βυζαίνει το παιδί. Εκεί στο Κενό, οι άνθρωποι φοβούνται. Γνωρίζουνε ότι δεν είναι δυνατοί, ώστε να μεταμορφώσουνε το χρώμα που γεννάει όλα τα άλλα. Το λευκό.

Έτσι είναι και η ανίερη συμφωνία με τις πράξεις μας. Η συνθηκολόγηση με τα απόνερα της ζωής. Εκεί στο Κενό, κατάλαβα ότι πρέπει να δημιουργήσω τον Παράδεισο και την Κόλαση μου. Είμαι ένας μικρός θεός του κόσμου. Ξέρω ότι ο Παράδεισος φτιάχνεται με τις κακουχίες που βιώνουμε, με τις αρνήσεις που δεχόμαστε μα πιο πολύ με τους φόβους που μας περικυκλώνουνε. Γι΄αυτό εδώ στο Κενό αναστήθηκα σε φλόγα, ενώ είχα πεθάνει απ΄την ψυχρή ανάσα τους.

Τώρα τους καίω, γιατί δεν με κηδεμονεύουνε. Τουναντίον έγινα φίλος με την απόρριψη, τον θάνατο, το αύριο και την αγάπη.

Η κόλαση μου; Ο δικός τους φόβος. Αυτός που δεν έκαψαν στο Κενό τους γιατί δεν λυτρώθηκαν ποτέ. Δεν περπατάνε στην γραμμή της ευθείας, παρά παρεκκλίνουνε μονομιάς ο αέρας της πρόκλησης φυσάει. Οι ελπίδες μου, η συμμαχία με την συνείδηση είναι μαξιλάρια που ξεκουράζονται, οι έγνοιες Εκείνου προς το πρόσωπο μου. Δεν είναι εύκολο να θαυμάζεις την αυτογνωσία σου, γιατί οι άλλοι σε ζηλεύουνε. Αν όχι σε φθονούν.

Είμαι ένας μικρός θεός του κόσμου ετούτου, που δεν λατρεύεται ως είδωλο αλλά δαιμονοποιούμαι απ΄τους φόβους των άλλων. Τι μοναξιά και αυτή! Εδώ που βρίσκομαι έγινα νεότερος στην Κατάβαση μου, σαν με έξυσε τις τραχιές γωνίες του εαυτού μου. Όταν αιχμαλωτίζεις τους φόβους σου, νιώθεις κυνηγός που έπιασε το θήραμα στην παγίδα. Όταν είναι λιοντάρι, επειδή είσαι ο αδύναμος κρίκος της φύσης πιστεύεις ότι είσαι τόσο δυνατός, που θέλεις να το σκοτώσεις με τις σφαίρες απ΄το τουφέκι σου.

Όταν όμως είναι ελάφι, νιώθεις ένα χάδι οίκτου να σε αγγίζει. Τόσο καλόβολη ματιά είναι αρκετή για να το σώσει. Δεν είμαι πλέον αδύναμος. Γιατί η συμπόνια στους φόβους μας, γεμίζει το Κενό με τύψεις. Ωσαν αναγεννήθηκα ,συνειδητοποίησα πόσες λίγες είναι οι χαρές που βιώνουμε στην ζωή μας, και πόσες πολλές είναι οι πίκρες. Εδώ στο Κενό δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα. Εδώ στο Κενό, ξορκίζεις μια για πάντα τα Εγώ σου και γίνεσαι Εσύ. Για εκείνους.

Είναι μεγάλη ευτυχία να τραγουδάς σιωπηλά την φυγή σου, απ΄τον κόσμο των περιορισμών, των φόβων και της αγωνίας ώστε να απολαμβάνεις τον θρόνο της μοναδικότητας σου. Όταν τους λες ότι είμαι βασιλιάς, εκείνοι δεν χορταίνουν να σε χλευάζουνε. Άλλωστε τι ευκολότερο από μερικά λόγια εκτόνωσης της αδυναμίας τους.

Τον θρόνο σου δεν τον βλέπουνε, γιατί είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με το Κενό που ζεις. Σαν να είσαι στους πρόποδες του υψηλότερου βουνού του κόσμου, όπου μόνο με το δάχτυλο σου νοητά αγγίζεις την κορυφή του. Δεν ψάχνω να με συντροφέψει κανείς. Εξάλλου το γνωρίζω πολύ καλά, ότι η Κατάβαση δεν είναι εύκολη για τους περισσότερους. Είναι δύσκολη, ενώ μοιάζει τόσο απλή.

Τόλμησε. Σε σένα μιλάω απέναντι μου. Τόλμησε για μια φορά στην ζωή σου. Νιώσε ότι γίνεσαι αστροπελέκι, και διασχίζεις τον ουρανό. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να απεμπολήσεις τα πιστεύω σου, γιατί τα χρόνια ως άλλοι κηπουροί τα φύτεψαν βαθιά στην ψυχή σου. Η καρδιά σου όμως είναι πιο δυνατή απ΄τις ψευδαισθήσεις που βρίσκεσαι αιχμάλωτος στην φυλακή τους.

Είναι ένα κλικ στην διάθεση σου αυτή η αλλαγή. Ξέρω ότι θέλεις πολύ. Ότι νιώθεις μοναδικός ,και όχι μονάδα. Ότι νιώθεις βασιλιάς, και όχι σκλάβος .Άσε τον εαυτό σου, να πέσει και μην φοβάσαι. Εκεί στο Κενό ένας μικρός Θεός σε περιμένει.



3) «Αναρρίχηση»

Ξέμεινα από κουράγιο. Οι δυνάμεις μου δεν με κρατάνε πλέον για να τον συναντήσω. Ήξερα πολύ καλά απ΄την αρχή, ότι η ανατροπή στην ζωή είναι δύσκολη. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις ξεδιαλύνει μέσα σου, αν πιστεύεις σε Εκείνον ή όχι. Αν υπάρχει γιατί βάφτισες την αδυναμία σου Θεό, ή αν τα σημάδια του είναι μια απάντηση ξεκάθαρη στην απορία σου.

Όταν αγγίζεις το λουλούδι, τον κορμό του δέντρου ή πετάς μια πέτρα στην λίμνη και γεννάει κύκλους που μεγαλώνουν, δεν πιστεύεις ότι στα χέρια σου κρατάς ψυχή. Μα Εκείνος είναι η σκόνη, ο αέρας και γι’αυτό είναι άπιαστος. Είναι τολμηρός, γιατί εμφανίζεται μπροστά σου γυμνός, χωρίς να έχει έγνοιες. Είμαι άνθρωπος και το πιο ταπεινό του Ον. Δεν φοβάμαι την φωτιά, γιατί υπάρχει νερό.

Δεν φοβάμαι το σκοτάδι, γιατί υπάρχει φώς. Φοβάμαι όμως το ψέμα, γιατί δεν γνωρίζω ακόμα ποια είναι η αλήθεια. Εκεί κάτω στο Κενό, κατά την Κατάβαση σκότωσα τους φόβους μου, και πίστεψα ότι άλλαξα στο βιβλίο της καθημερινότητας μιας σελίδα. Είδα όμως ότι το βουνό, είναι τόσο ψηλό που η αναρρίχηση δεν είναι διόλου εύκολη.

Εκείνον νόμιζα μέχρι χθες, ότι μπορώ να τον χωρέσω στο μυαλό μου γιατί δεν είναι παρά μονάχα μια ιδέα. Λάθεψα όμως, και σήμερα στους πρόποδες του βουνού όταν ξεκίνησα να ανεβαίνω, ήμουνα φορτωμένος μονάχα με αλαζονεία. Ελπίδες δηλαδή που ο κορμός τους ,είναι άρρωστος απ΄τον ιο της ματαιοδοξίας.

Βρίσκομαι λίγο μετά, απ’τα μέσα της διαδρομής. Νερό δεν έχω πλέον να πιώ. Διψάω από γνώση μα που; Είμαι χορτάτος όμως από απορίες. Ένας άνθρωπος όπως εγώ, πιστεύω ότι θα γίνω δυνατός, επειδή στο Κενό είμαι ένας μικρός θεός. Εκεί πάνω κατάλαβα, ότι Εκείνος με έπλασε για να με αγαπάνε οι αδύναμοι και να εκπροσωπώ τα θέλω τους μπροστά Του.

Λίγο πιο μακριά απ΄την Γνώση, είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Κάπου εκεί κοντά, υπάρχει μια λέξη που αναβλύζει από μέσα της το μύρο της θεότητας.

Η Αυτογνωσία. Είναι το μπαστούνι που βαστάω, όταν μιλάω με Εκείνον. Με προτρέπει να ανέβω και άλλο, γιατί γνωρίζει ότι αγωνίζομαι να φτάσω κοντά Του. Δεν με βοηθάει ακριβώς, αλλά στέκεται όταν χρειαστεί δίπλα μου για να μην είμαι ορφανός από κουράγιο. Βαδίζω με βαθιές ανάσες και γερνάω.

Τα μαλλιά μου δεν είναι άσπρα, ούτε και κουβαλάω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Ωριμάζω απλά. Καταλαβαίνω το Κενό, πόσο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την ανθρώπινη φύση μου. Όσο θυμάμαι την πτώση μου απ΄τον γκρεμό, δακρύζω γιατί σκέφτομαι πόσο δύναμη ήθελα, για να αλλάξω την δηλητηριασμένη φύση μου. Πόσο δύναμη ήθελα, για να ξεριζώσω την καθημερινότητα που βαστούσε με λύσσα την ορμή μου.

Είναι τόσο ωραία εδώ επάνω! Μόλις όμως Τον συνάντησα και κατάλαβα ότι το ταξίδι δεν τελειώνει εκεί, άρχισα πάλι να φοβάμαι. Ένα άγγιγμα του Πειρασμού, έριξε ζιζάνια γύρω απ΄τον ανθό της Αυτογνωσίας. «Η Κόλαση αγαπάει τόσο πολύ τον Παράδεισο» σκέφτηκα.

Και έφτασα λίγο πριν την Κορυφή. Πονάω μέσα μου. Βαθιά μέχρι την ψυχή. Η Γνώση παραδίδει την αγάπη της στην Αυτογνωσία, και ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή. Ανάσταση μαθές, που η φύση γιορτάζει την άνοιξη. Στέκομαι λίγο. Δεν κοιτάζω άλλο πια κάτω.

Όχι δεν φοβάμαι. Έδιωξα τον Πειρασμό, και δεν τον ξαναείδα. Λίγο θέλει ακόμα. Μα πόσο μακριά για τον αδύναμο μαθητή της ζωής. Τον άνθρωπο, που έμαθε να είναι νικητής.

Η Κορυφή! Την κατέκτησα. H ανάβαση μου, ήθελε τελικά τρόπο και όχι χρόνο. Τον κοιτάζω ίσια στα μάτια.Mε παρακολουθεί στοργικά, ίσως γιατί κουράστηκα λίγο παραπάνω. «Δεν πειράζει» μου ψιθυρίζει ο αέρας. Ο διαβάτης είναι πάντα μόνος στην Ανάβαση, και ποτέ δεν στέκεται κανένας δίπλα του σύντροφος παρά μονάχα εάν θέλει Εκείνος.

"Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"-Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος"Ελκυστής"

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω,ότι απο αύριο κυκλοφορεί το νέο μου βιβλίο "Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές"!Οποιος επιθυμεί μπορεί να το αγοράσει απο τα βιβλιοπωλεία:"Ιανός"-"Πρωτοπορία".Επίσης απο το e-shop του ¨Ομιλου Ελκυστής" τα γραφεία των εκδόσεων "Ελκυστής"(Αρριανού 13,Θεσσαλονίκη".)και βιβλιοπωλεία κατόπιν παραγγελίας.

Εξώφυλλο "Εκεί όπου ανθίζουν οι κραυγές"..Εκδόσεις:"Γκροτέσκο"-Ομιλος:"Ελκυστής"

"Πλοίο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Μεσοπέλαγα η διάθεση του, συντρόφευε τις αμέτρητες αλμυρές σταγόνες νερού. Η θάλασσα έμοιαζε ένας αλλόκοτος κόσμος όπου διέφευγε απ΄την πληκτική μονοτονία της πόλης. Η ξηρά ήταν πολύ μικρή ,ώστε να χωρέσει τις τάσεις απόδρασης του λόγω της θερινής ραστώνης.

Καθώς το πλοίο διένυε την ρότα του, εκείνος «φλέρταρε» με τις καυτές αχτίνες του ήλιου ως μια κουκίδα στον απέραντο υδάτινο χάρτη. Ο προορισμός του, ήταν ένα από τα πολυάριθμα μικρά και μεγάλα νησιά του Αιγαίου. Δεν ήταν όμως σίγουρος αν θα παρέμενε εκεί, μόνο για μια εβδομάδα όπως είχε αποφασίσει ή αν θα συνέχιζε και σε κάποιο άλλο. Η έλξη στην μνήμη του από παρόμοιες αναμνήσεις το καλοκαίρι, ήταν τόσο δυνατή ώστε δεν μπορούσε να αντισταθεί σε μια νέα εμπειρία.

Εξάλλου δεν ήταν στις προθέσεις του, να πράξει με αυτό τον τρόπο γιατί ήθελε να αφεθεί σε ανεξερεύνητες καταστάσεις που είχε την διαίσθηση ότι μπορεί να έμεναν αξέχαστες.

"Παρέα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr

Η φεγγαρόλουστη νύχτα, μοιραζόταν τις χάρες της με μια νεανική παρέα. Στην μικρή έκταση ενός άλσους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είχε στηθεί ένα επιτόπιο γλέντι, με την συνοδεία κιθάρων και αλκοολούχων ποτών. Η εφηβική ηλικία, περίτρανα διατρανώνονταν στα όνειρα και τις κουβέντες, που εκτυλίσσονταν ενώ υπήρχαν και ψήγματα έρωτα.

Ένα κορίτσι βρισκόταν στην αγκαλιά του αγαπημένου της, και με τα μάτια μονάχα συνομιλούσανε κάτω απ΄τον έναστρο θόλο. Θαρρείς οι επιθυμίες του ζευγαριού, διέσχιζαν πιο γρήγορα το σύμπαν από την ταχύτητα του φωτός. Ανάμεσα τους, είχε φωλιάσει η προσμονή για το μέλλον. Όχι όμως με την διάθεση ενός κουρασμένου ενήλικα. Αντίθετα εκείνης της αισιόδοξης προσέγγισης που προσδοκά στο διάβα της, να συνθλίψει κάθε τι παρωχημένο και κατεστημένο.

Η ώρα κυλούσε όμως άτεγκτα, όπως είναι και η όψη του χρόνου. Το καλοκαίρι μπορεί να βρισκόταν στην μέση του. Η ελπίδα όμως είχε γεννηθεί, μέσα στο πράσινο περιβάλλον.

"Εκεί όπου ανθίζουν οι κραυγές"-Εκδόσεις "Γκροτέσκο"-Ομιλος "Ελκυστής"..

Υπογράφοντας συμβόλαιο με τις εκδόσεις "Γκροτέσκο" του ομίλου "Ελκυστής"-Θεσσαλονίκη.Εκεί τον Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει το νέο μου βιβλίο με τίτλο "Εκεί όπου ανθίζουν οι κραυγές"!

"Αμμουδιά"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr.

Τα βήματα βούλιαζαν στην άμμο. Θαρρείς ο χρόνος, είχε μεταμφιεστεί σε άνθρωπο και σημάδευε ανεξίτηλα την παρουσία του. Είχε καταφθάσει ο Ιούνιος και δίχως δεύτερη σκέψη, ο Νίκος «φλέρταρε» την θάλασσα, σε εκείνη την όμορφη ακρογιαλιά. Ήταν Παρασκευή απόγευμα, και η αλήθεια είναι ότι ένα δροσερό αεράκι πρόσφερε χαλάρωση στην βόλτα του.

Κάποια στιγμή ξάπλωσε, και κάτω απ΄τις αχτίνες του ήλιου έκλεισε τα μάτια. Η αλμύρα του νερού, έγλειφε την όσφρηση ενώ η αφή του κύματος με τα πόδια πρόσφερε, μια μοναδική αίσθηση. Μπορούσε να διακρίνει την πόλη της Θεσσαλονίκης, την οποία για λίγες ώρες είχε προτιμήσει να αποχωριστεί. Το στοιχείο όμως που τον γοήτευε αναμφίβολα, ήταν ο ανοιχτός γαλάζιος ορίζοντας που στην αγκαλιά του θώπευε, τον πορτοκαλόχρου φωτεινό δίσκο.

Κάθε εκατοστό αυτού του πίνακα που εκείνος ζωγράφιζε με τα χρώματα, των μύχιων επιθυμιών του ανέβλυζε ανεξάντλητες ποσότητες ελπίδας. Αναντίρρητη ανάγκη ουσιαστικά, για την απόδραση που προετοίμαζε καθημερινά μόλις ξυπνούσε και πραγματοποιούσε αργά το απόγευμα, μετά την αποχώρηση απ΄το γραφείο.

"Ραδιόφωνο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Την κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια. Απολάμβανε το απέραντο γαλάζιο, που ακτινοβολούσανε οι «κόρες» τους. Εκείνη περίμενε μια κουβέντα, να αποδράσει απ΄τα χείλη του. Να σαγηνέψει τις αισθήσεις της, και να ταξιδέψουνε μέχρι τα αστέρια.

Αγκαλιασμένοι στην βεράντα του διαμερίσματος τους, μαγεύονταν από την υπέροχη «σιγαλιά» που πρόσφερε η καλοκαιρινή νύχτα. Αν και ζευγάρι από την εφηβεία, ήταν παντρεμένοι εδώ και 8 χρόνια με μια μικρή κόρη που κοιμόταν στο δωμάτιο της. Παρέα τους είχανε, εκείνη την ώρα ένα μικρό φορητό ραδιόφωνο σε σχήμα ορθογώνιο δώρο ενός φίλου του άντρα. Δεν ήταν η πιο μοντέρνα και ελκυστική συσκευή, αλλά είχε μοιραστεί ως άλλος άνθρωπος με μαγικό τρόπο τις αναμνήσεις τους, εδώ και πολύ καιρό.

Αν μπορούσε να μιλήσει, θα αναφέρονταν σε όλο το μωσαϊκό των συναισθημάτων που είχανε βιώσει. Καβγάδες, ψυχρότητα ,πάθος, έρωτα. Όμως αυτή ήταν εντέλει η ιδιαιτερότητα του. Ότι πάνω στο πλαστικό κάλυμμα του φώλιαζαν αναμνήσεις. Και αυτό ήταν αρκετό, ώστε να είναι ένας πολύ καλός φίλος τους.

"Διακοπές"-("Δύο άσπονδοι φίλοι").

(Έχει μεσημεριάσει, και οι δύο φίλοι δροσίζονται στον πρώτο όροφο του λεωφορείου πίνοντας αναψυκτικά. Η «Ελπίδα» κουλουριασμένη όπως είναι, έχει παραδοθεί στην αγκαλιά της θερινής ραστώνης.)

-Καλοκαίριασε Αγησίλαε, και ήδη ξεκίνησαν οι πρώτες υψηλές θερμοκρασίες.

-Έχεις δίκιο. Πλέον έφτασε η περίοδος, όπου όλοι οι συμπολίτες μας θα ξεκινήσουνε τις διακοπές τους.

-Με ότι αυτό συνεπάγεται. Μπάνιο στην θάλασσα, κατανάλωση καρπουζιού, παγωτού..

-Πεπόνι! Μην το ξεχνάς ούτε για αστείο. Είναι το αγαπημένο μου φρούτο.

-Αλήθεια φέτος που σκοπεύεις να παραθερίσεις; Κρήτη ή Κέρκυρα;

(Γελάνε με την ψυχή τους.)

-Χαχα! Ωραία που τα λές Νώντα. Όταν ήμουνα παιδί με τους γονείς μου, ταξιδεύαμε πολύ αυτή την περίοδο. Ειδικότερα απ΄τα μέσα Ιουλίου, ως τα τέλη Αυγούστου. Είχαμε διασχίσει κάθε σπιθαμή της ηπειρωτικής Ελλάδας και νησιών, προκειμένου να γευτούμε τις ομορφιές της χώρας.

Τώρα όμως..

-Εμείς είχαμε εξοχικό σπίτι στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Παραθερίζαμε κάθε χρόνο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια βέβαια, όταν μετά τον θάνατο των γονιών μου, το πούλησα λόγω χρεών. Ας είναι. Δεν θα απελπιστούμε κιόλας, λόγω της ανέχειας που βιώνουμε. Όπως γνωρίζεις, «Κάθε εμπόδιο σε καλό». Μετά ακριβώς από έναν χρόνο, μπορεί και εμείς παρέα με την αγαπημένη μας «Ελπίδα», να πραγματοποιήσουμε διακοπές αφού φυσικά έχουμε αρκετά χρήματα στην τσέπη μας.

-Αμήν και πότε!

"Μέρα Μαίου"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr!

Απόδραση στην φύση, φάνταζε εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής η εξόρμηση του Γιώργου με την οικογένεια του, έξω απ΄την Θεσσαλονίκη. Είχε εκδράμει στον Χορτιάτη μερικά χιλιόμετρα μακρύτερα, απ΄το πολύβουο και πολυσύχναστο κέντρο μαζί με την σύζυγο του Ιωάννα, και την κόρη τους Μελίνα.

Όταν έφτασαν ,πάρκαρε το αυτοκίνητο κοντά στο δάσος και αποφάσισαν να βαδίσουνε μέσα στο καταπράσινο τοπίο. Όμορφη ζωγραφιά εκτείνονταν, η σύνθεση των εικόνων που αντίκριζαν. Η ηρεμία είχε «εισχωρήσει», ειδικότερα στην ψυχή των ενηλίκων οι οποίοι την είχανε τόσο ανάγκη, λόγω της κούρασης απ΄την καθημερινή εργασία.

Τα ηχοχρώματα, περικύκλωναν τα συναισθήματα τους και η μικρή είχε επιδοθεί με περισσή όρεξη στην εξερεύνηση, του άγνωστου γι’αυτήν περιβάλλον. Ανάμεσα στις φυλλωσιές και τα κλαδιά των δέντρων ,διείσδυαν οι αχτίνες του ήλιου. Ο Μάιος είχε ξεπροβοδίσει την διάθεση τους, και εκείνοι δεν απαρνιούνταν την ευγενική κίνηση του. Τον χώρο μοιράζονταν, με λίγες ακόμα παρέες οι οποίες φρόντιζαν και αυτές από την πλευρά τους, να μην δυσαρεστήσουν τον ανοιξιάτικο οικοδεσπότη τους. Μάλιστα είχανε στηθεί, μικρά υπαίθρια τσιμπούσια και η δροσερή αφή του αέρα τόνιζε ακόμα περισσότερο, την χαλάρωση τους και την ξεγνοιασιά.

Σύντομα όμως ,καθώς ο χρόνος κυλάει αμείλικτα ο Γιώργος αντιλήφθηκε κοιτάζοντας το ρολόι του, ότι έπρεπε να επιστρέψει μαζί με την οικογένεια τους στο σπίτι. Εξάλλου το Δευτεριάτικο ξύπνημα, ήταν κοντινή πραγματικότητα και δεν μπορούσε να την παραβλέψει. Η κόρη του βέβαια, δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση για να ακολουθήσει τον πατέρα της, καθώς περνούσε υπέροχα. Όμως σύντομα, και αφού την φίλησε στο μάγουλο, την αγκάλιασε και συνοδευόμενος απ΄την Ιωάννα κατευθύνθηκαν μέχρι το αυτοκίνητο.

Λόγω της μεγάλης αδυναμίας που την είχε, την έδωσε μία υπόσχεση. Ότι από τούδε και στο εξής, θα επαναλάμβαναν συχνότερα την εν λόγω απόδραση.

"Στα όνειρα μας"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr.

Στα όνειρα μας, ζωγραφίζουμε την καθημερινότητα με χρώμα. Αγαπάμε την επιθυμία και σφόδρα εξοβελίσαμε από την πραγματικότητα την στυγνότητα. Σε αυτό τον πίνακα, χωράνε λογής εικόνες που ομορφαίνουν κάθε εκατοστό αυτού του πλανήτη.

Στα όνειρα μας, μόνοι στεκόμαστε απέναντι απ΄το ηλιοβασίλεμα και αναμένουμε με αγωνία μέχρι το επόμενο πρωί να ανατείλει μια νέα μέρα. Το φως της να διαλύσει κάθε αμφιβολία του χθες, σε πείσμα των πολλών .Βαδίζουμε στα σύννεφα και αποδιώχνουμε το μαύρο. Την μακαριότητα αναγγέλλουμε, σαν δοξασία λίγων σθεναρών «Θέλω».

Και ας μην είμαστε ορατοί, στο οπτικό πεδίο των ανορθωμένων βλεμμάτων.

Στα όνειρα μας, σαν σταγόνες θαλασσινού νερού όταν μας λούσει το φως, καθρεφτίζουμε την άνομη γοητεία του θλιμμένου παραμυθιού.

"Απέραντο γαλάζιο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr

Βολτάριζε κατά μήκος την παραλία της Αρετσούς στην Θεσσαλονίκη, και ο παφλασμός των κυμάτων , ξεπροβόδιζε την διάθεση του. Οι σκέψεις είχαν παραμεριστεί και έδωσαν χώρο, στην «διαφυγή». Εκείνο το αλλόκοτο συναίσθημα που όλοι αγαπούνε ιδιαίτερα, μα δεν το εκδηλώνουν εύκολα.

Το θυσιάζουνε προς τιμήν της λογικής. Κάποια στιγμή κάθισε οκλαδόν στην άμμο, δίπλα στο απέραντο γαλάζιο. Η μυρωδιά της αλμύρας τον ξυπνούσε κάθε λογής αναμνήσεις. Προσωπικές, ευχάριστες μα και δυσάρεστες. Κατανοούσε με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο, ότι κανείς δεν μπορεί να υπερβεί αυτή την δογματική αρχή.

Πολύ περισσότερο φρονούσε, ότι ένας άνθρωπος είναι κόκκος άμμου. Και από αυτή την κυνική πραγματικότητα, μονάχα με ένα υπερβατικό ταξίδι κανείς μπορεί να ξεφύγει. Οι γλάροι φτερούγιζαν σε κοπάδια, πάνω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας και το κρώξιμο, που τον επανέφερε στον πραγματικό χρόνο.

Εκείνον που δεν του προσέδιδε χρώμα και διάθεση, μα άγχος για το αύριο.

Την ίδια στιγμή όμως, η ελπίδα πετάριζε δίπλα του υπενθυμίζοντας ότι κάθε επόμενη μέρα, δεν μοιάζει με την προηγούμενη αλλά είναι μία νέα πρόκληση για προσωπικό αγώνα. Με περισσότερη ένταση και αποφασιστικότητα, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.

"Χρήμα"-("Δύο άσπονδοι φίλοι").

(Ο Νώντας και ο Αγησίλαος ,ασχολούνται με τον κήπο που έχουνε δημιουργήσει έξω απ΄το λεωφορείο.)

-Μην τεμπελιάζεις πάλι. Έχω κουραστεί να ποτίζω.

-Αγησίλαε γιατί γκρινιάζεις; Για ένα λεπτό ξεκουράστηκα μονάχα. Από νωρίς το πρωί, πρώτος βγήκα απ΄το λεωφορείο για να έρθω ως εδώ.

-Ας είναι. Δεν θα μαλώσουμε για ψύλλου πήδημα. Εξάλλου η συνεργασία μας ,παρά τα προβλήματα της, έχει αποφέρει αποτελέσματα. Ήδη προμηθεύουμε κάποιες λαϊκές αγορές, με τα προϊόντα που παράγουμε.

(Η Ελπίδα βρίσκεται πάντα δίπλα τους, σιωπηλή.)

-Η αλήθεια είναι, ότι κερδίζουμε κάποια χρήματα, και αυτό βοηθάει στο να αγοράσουμε μερικά τρόφιμα και ότι άλλο, θεωρούμε απαραίτητο.

-Ποτέ δεν ήμουνα λάτρης του χαρτονομίσματος και του κέρματος. Απ΄την εφηβεία μου, είχα απομυθοποιήσει αυτό το ψεύτικο είδωλο, που εξαιτίας του εκδηλώνονται τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου.

-Εγώ θεωρώ, ότι δίχως αυτό το αναγκαίο κακό δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία και κατ’επέκταση πολιτισμός. Έστω βέβαια με τα αρνητικά που διαθέτει.

-Οι κοινότητες όπου επικρατούσε η ανταλλακτική οικονομία, παρουσίαζαν κυρίως πλεονεκτήματα και ήταν αναντίρρητο το γεγονός, ότι προόδευαν λόγω της ειρήνης που επικρατούσε. Δίχως ιδιαίτερο φθόνο, και απληστία.

-Είσαι αθεράπευτα ρομαντικός φίλε μου. Μακάρι να μπορούσες να αντικρίσεις την πραγματικότητα κατάματα, δίχως το παραμικρό ίχνος συναισθήματος.

-Ας αφήσουμε τις διαφωνίες μας, γιατί βλέπω μαύρα σύννεφα να πυκνώνουν στον ουρανό. Πρέπει να βιαστούμε, γιατί μάλλον θα βρέξει.

-Από τις λίγες περιπτώσεις, που συμφωνούμε.

"Πάσχα"-("Δύο άσπονδοι φίλοι").

(Η αστρόπλεκτη νύχτα υφαίνει την μοναδική ομορφιά, που προσφέρει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, αναμονή της Ανάστασης. Ο Αγησίλαος με τον Νώντα, απολαμβάνουν την ανοιξιάτικη μυσταγωγία κρατώντας λαμπάδες στον προαύλιο χώρο μιας κοντινής εκκλησίας, που έχει κατακλυστεί από δεκάδες πιστούς.)

- Σε δέκα λεπτά, θα έχουμε το χαρμόσυνο μήνυμα. Το πιο ελπιδοφόρο του χριστιανισμού. Η ζωή νίκησε τον θάνατο.

-Έτσι ακριβώς Νώντα. Μέσα στην δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε, υπάρχει πάντα ο πόθος για το καλύτερο.

-(Σύντομα ο πάτερ αναφωνεί «Χριστός Ανέστη», και οι παρευρισκόμενοι ανταλλάσσουν φιλιά και αγκαλιές. Το ίδιο και οι «δύο άσπονδοι φίλοι»)

-Θυμάμαι ως παιδί, που μετά την εκκλησία την Ανάσταση κατευθυνόμασταν στο σπίτι για να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αβγά, και να φάμε την ζεστή μαγειρίτσα. Τώρα όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές.

-Το ίδιο ίσχυε και για μένα Αγησίλαε. Όμως η πραγματικότητα, πρέπει να μας πεισμώνει και όχι να χαλαρώνει την πίστη μας. Κατορθώσαμε να έχουμε για το αυριανό γιορτινό τραπέζι, μερικά κομμάτια κρέας και ένα μικρό μπουκάλι κρασί. Για σήμερα δεν προβλέπεται τίποτα δυστυχώς.

-Έχεις δίκιο. Συνάνθρωποι μας αυτή την στιγμή που μιλάμε, πεθαίνουν αβοήθητοι και παρατημένοι κυριολεκτικά, δίπλα από ένα κάδο σκουπιδιών.

Τουλάχιστον εμείς ελπίζουμε.

-Αυτό ακριβώς.

(Ξαφνικά μία χαμογελαστή, ηλικιωμένη γυναίκα τους πλησιάζει και προσφέρει δύο κόκκινα αβγά.)

-Πληγώνεται η ψυχή μου, όταν δεν σας βλέπω να τηρείτε το έθιμο της βραδιάς.

(Ο Αγησίλαος της φιλάει το χέρι, ενώ ο Νώντας υποκλίνεται. Εκείνη απομακρύνεται.)

-Το μήνυμα της ανθρωπιάς παραμένει πάντα επίκαιρο, ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς.

-Και έτσι θα παραμείνει Νώντα.

"Σειχ Σου"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr.

Ο  Απρίλιος  ήταν  για  τον  Νίκο, συνυφασμένος  με την  άνοιξη. Λάτρευε στην πόλη του  την  Θεσσαλονίκη, να  απολαμβάνει τις  ομορφιές  αυτής  της εποχής. Ειδικότερα  η  αγαπημένη  του  συνήθεια, δεν  ήταν άλλο απ’το να  πραγματοποιεί  περιπάτους  κάθε  Σαββατοκύριακο  στο  μεγάλο δάσος του  Σέιχ  Σου, που  περικύκλωνε με  περισσή  γοητεία  την  νύφη  του Θερμαϊκού.

Απέβαλε κάθε χαρακτηριστικό  που τόνιζε  την  ταυτότητα  του, ως πολίτης  και μετατρέπονταν  σε έναν  ανέμελο  διαβάτη  μιας  έκτασης, που  χάριζε ηρεμία  και ψυχική  αγαλλίαση. Το άγχος, η πίεση, τα  προβλήματα  περιχαρακώνονταν  από λίγες  στιγμές  απόδρασης, που  κάθε  σύγχρονος  άνθρωπος  επιδιώκει.

Ανάμεσα  στα  δέντρα  και την  βλάστηση, διέκρινε  όχι ένα απλό οικοσύστημα  αλλά μία  ανεξερεύνητη  μυθική  γη  που  όφειλε  να ανακαλύψει κάθε σπιθαμή της. Διατηρούσε  κλειστό  το  κινητό  τηλέφωνο  του, και  οι μόνοι  ήχοι που διέκοπταν την  απέραντη  ησυχία  ήταν  τα  κελαηδίσματα  των  πουλιών. Όταν  ήθελε να ξεκουραστεί  καθόταν  σε  απόμερα  ξύλινα  παγκάκια, όντας  ευτυχισμένος  που βίωνε τον  επίγειο  παράδεισο, ως  άλλος Αδάμ.

Φυσικά  στην  διάθεση  του, ο  χρόνος  δεν  ήταν  σύμμαχος. Τα  λεπτά  και  οι ώρες, κυλούσανε  χαρακτηριστικά  γρήγορα με  αποτέλεσμα  όταν  άρχιζε να σουρουπώνει  να  νιώθει σχετική  απογοήτευση. Όμως  γρήγορα  επανακτούσε  την θετική  αύρα  στην  ψυχολογία  του, όταν  αντιλαμβάνονταν  ότι  μετά  από λίγες μέρες  θα  επαναλάμβανε  την  αγαπημένη του συνήθεια.

"Ομορφη αυγή".

Όμορφη θα είναι η αυγή που τα λιμάνια θα καίγονται

σαν χαρτόνι. Η προσμονή θα τα σιμώνει, όπως κάθε

ελπίδα που την φωτιά φουντώνει.

"Παράξενη αίσθηση".

Δες τον ουρανό πώς φλέγεται. Μέσα στις σπίθες που γεννιέται

η οργή. Άκουσε την ηχηρή σιωπή του τριαντάφυλλου. Στα

φύλλα του η ομορφιά πλανιέται.

Αρκεί η απόσταση που μας ενώνει, να μην είναι μονάχα ένα

όνειρο. Παρά μια παράξενη αίσθηση.

"Αζήτητα".

Δεν με ψάχνει κανείς. Έγινα στίχος σε χείλη πικραμένα που

Κάπνιζαν ψεύτικους πόθους.

Δεν με ψάχνει κανείς. Είμαι μια τελεία, που απέμεινε για να

τελειώσει μια ευκαιρία.

Δεν με ψάχνει κανείς. Χάθηκα σε δρόμους πολυσύχναστους

που απομονώνονται οι άνθρωποι απ΄την ζωή. Σε σχήματα

αυτοκινήτων και θήκες κινητών τηλεφώνων.

"Πίστη".

Η ευχή σαν ανταριάζει ,θωρεί ένα φώς. Ψηλά στην αχλή του

ουρανού στέκει ένα αστέρι να είναι αλλοτινό.

Μια σκέψη που στο πέρασμα του χρόνου, από πείσμα έγινε

δώρο ακριβοθώρητο. Η πίστη.

"Απορρύθμιση".

Σε χρόνο μέλλοντα, σε μια κοσμική απορρύθμιση θα διασχίσουνε

τον ουρανό οι σκέψεις μας.

Φιλιά θα γίνουν και υποσχέσεις.

"Ισημερία".

Όταν αφήσεις πίσω τα χρόνια, σαν ίχνος αστεριού που φιλάει το

χώμα θα ανταμώσεις με έκπληξη μια παρέα.

Τα παιδιά που αγαπούσανε, της ζωής το χρώμα.

"Παρανόηση".

Στα ακροδάχτυλα σου, γλιστράει μια θολή εικόνα. Ένα αντισυμβατικό

όνειρο βαφτίζεται παρανόηση, και εσύ ως ενήλικος πετάς σαν

μπαλόνι στα σύννεφα.

"Λυγμοί".

Ένιωθα μοναξιά στην βουή του κόσμου. Μέχρι που ένιωσα να

γίνομαι κραυγή στο στόμα σου. Κύμα στην θάλασσα, απ΄την ορμή

του πόθου σου.

"Νότα".

Σε ψηλά βουνά χάθηκε μια νότα του τραγουδιού. Ένα ρίγος

αστρόπλεκτο μετουσιώθηκε αέρα, που άχαζε στα κενά

της ζωής.

Μια ανθρώπινη ύπαρξη, που δεν καταλάγιασε ως υπόλειμμα

ανούσιου παρελθόντος.

"Ονειροπλάστης".

Τι όμορφο θα ήταν ένα τέλος που έχει αρχή, χωρίς όμως ζωή.

Μια θάλασσα να χορεύει στην αγκαλιά σου, ένα παιδί.

Και ας με λένε ονειροπλάστη

"Φθορά".

Θέλω να με στριμώξεις στις πιο μύχιες σκέψεις σου. Αγόγγυστα

να υπομείνω την έλλειψη αυτοκυριαρχίας, ως συνέπεια της

επιλογής μου.

Να ανατραπεί η λογική, προς όφελος του έρωτα μου.

Εξιδανικευμένη μου φθορά.

"Ταξίδι".

Εγώ και οι σκέψεις μου Φ. , βαδίζουνε σε ένα δρόμο ανάμεσα

στα σύννεφα. Είναι ευχές που ψάχνουν ένα κενό στην ψυχή.

"Αποδημία".

Άδειασα από ουρανό, σαν άμμος που κυλιέται η ελπίδα. Δεν

πιστεύω, δεν αντικρίζω τους ανθρώπους γιατί ο ήλιος μου

σκοτείνιασε.

Σαν σιωπηλή μάζωξη ταξιδιάρικών πουλιών, λίγο πριν την πτήση.

"Τελετή".

Αμέλησε η νύχτα να αποσώσει την μαγεία της. Κύλησαν οι

ώρες βουβά, σαν να της κλέβουνε την ζωή.

Λωρίδες παραμελημένης ύπαρξης, γονάτισαν μπροστά στο

αποτρόπαιο θέαμα. Μέχρι που η μέρα απέταξε την τελετή.

"Φ."

Ν. υπάρχουν κορίτσια τελικά, που τα όνειρα τους είναι ταξίδια

μαγικά. Σαν παιδικά τραγούδια.

"Ξωτικό".

Φ. ξέρω πώς δεν αντέχεις τον κόσμο αυτό. Θα ήθελες να

ήσουνα το πιο αγαπημένο ξωτικό των παιδιών.

"Απελπισία".

Μονολογείς τον πυθμένα σου, που ελκύει την μοναξιά.

Ιζήματα ανθρωπιάς, κατακάθισαν σαν ανέμελη φθορά.

Κόντρα στο θαύμα που αποκαλούνε ελπίδα, αντιπαρέθεσες

μια λέξη.

Απελπισία.

"Στιγμές".

Το πορφυρόχρωμο ηλιοβασίλεμα, πρόδιδε μια εγκάρσια

τομή στην μνήμη. Εκεί γεννήθηκε η αναντίρρητη προσήλωση

της πλάνης στην επιθυμία.

Όντας αρρυθμία της λογικής, εξέπνευσε μετά από άνιση μάχη

μεταξύ των στιγμών. Οι άσχημες και οι ωραίες.

¨"Πεφταστέρι".

Στο κέντρο της πόλης, έλαμψε ένα πεφταστέρι. Γλίστρησε

σαν ευχή, σε ενός παιδιού το χέρι.

"Πάρτι ξωτικών".

Σαν λείπει το φως απ’το κενό της ψυχής μας, τραγουδάμε

ανέμελα την αργή σήψη. Χωρίς λάμπες, ή φεγγαρόλουστα

ξέφωτα χορεύουμε μαζί με νεράιδες και ξωτικά.

Όμορφο που είναι το τέλος μιας βαρετής βραδιάς.

"Ερωτας".

Έρωτας είναι μια νύχτα, που κρατούσες το ποτήρι μισοάδειο

με ουίσκι και καιγόταν από αναμνήσεις.

Έρωτας είναι η τεθλασμένη γραμμή, που ενώνει δύο ψυχές

όταν οι καρδιές τραγουδάνε σε θλιμμένο τέμπο.

Έρωτας κορίτσι μου, είναι εκείνο το ξέπνοο μήνυμα σου στο

Τηλέφωνο ότι η νύχτα είναι βαρετή χωρίς εμένα.

Μέχρι που έγινα βέλος, και διαπέρασε ο φτερωτός θεός μια

σκοτεινή αλέα. Ενώ ένας σκύλος, γινόταν στίχος σε ροκ μπαλάντα.

"Ασυνέχεια".

Κάθε βήμα, είναι μια καινούργια αντίληψη. Ως την νέα συζήτηση

που γκρεμίζει την προηγούμενη εποχή, και γεννάει μια δραστικά

ριζοσπαστική και νευρωτικά δραστήρια.

Αντιλήφθηκα την ασυνέχεια σου, ως αντίδραση στην αλήθεια σου.

Μια λέξη που διασπάστηκε σε γράμματα, ωσότου γίνει αίνιγμα.

"Γένεση".

Θα έρθει μια μέρα, που ο κύκλος μας δεν θα έχει

πρόσθεση παρά μόνο αφαίρεση.

Θα τέμνεται από ανθρώπους, που θέλουν να ξεδώσουν

με ένα ποτήρι κρασί.

Θα επιλέγουμε την ζωή μας, και δεν θα μας ενσωματώνει

ως γρανάζια στην μηχανή.

Ασώματοι θα βαδίζουμε μπρός στα μάτια τους, σέρνοντας

ψυχή και λωρίδες ελπίδας.

Θα δηλώνουμε παιδιά, που μας γέννησε το πέρασμα μιας

φευγάτης σκέψης. Μια λάμψη στο σκοτάδι της άνευρης πόλης.

"Παλμός"

Πάλλονται οι χτύποι της καρδιάς του ήλιου, ενόσω

κινείται η φθορά του χρόνου. Επαφίεμαι στην ηχώ της

μοναδικής κίνησης του μοιραίου.

Το αναπόφευκτο δεν αναγνωρίζει συναισθήματα, παρά

τα γεννάει ως μητέρα των διαστάσεων.

Μπλε και μαύρο, απορροφούν το φώς στο ταξίδι

που επιζητάει η κοσμική απόδραση.

"Πλάνη"

Στο βάθος διέκρινες ένα καράβι, να καταφθάνει

στο λιμάνι. Θαρρείς πλάσμα απόκοσμο, που ξεχύθηκε

απ΄την άβυσσο και άπλωσε κάθε στοιχείο πραγματικότητας.

Ωσότου αντιλήφθηκες την αλήθεια. Ήταν ένα όνειρο μέσα

στο όνειρο σου.

"Πειρατικό"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Στο  πειρατικό  που  διαπλέει  τις  θάλασσες  των  ονείρων μου, καπετάνιος ορθώνεται  ο  πόθος  μου  ανάμεσα  στους  ναύτες. Νέα  λιμάνια  να προσαράξει  το καράβι, αόρατο  ταξιδεύοντας  απ΄τα  μάτια  των  ανθρώπων .Να  αναζητήσει ανοιχτόμυαλους, που  όταν  ακούσουν  τις  ιστορίες  του  παρελθόντος, δικό  τους ξύλινο  πόθο  να  ρυμουλκήσουν  και να  παλέψουν  με το άγνωστο και τα  κύματα.

Τις  νύχτες  που οι  γοργόνες  με  το  τραγούδι  τους  σαγηνεύουνε  τις  φάλαινες  και το  σεληνόφως  θέλω  να αιχμαλωτίσω,  και ως  λάφυρο στο  παζάρι  της ερήμου  να το  ανταλλάξω  με μια  μαγική  πόλη. Εκεί  που επιθυμώ  ανάμεσα  στους  συμπολίτες  να  απαγγείλω  παραμύθια, απ΄τις μάχες με τους  στενόμυαλους  μιας άλλης  εποχής. Οι  λέξεις  μου  να οικοδομήσουνε  έναν  νέο  κόσμο, όπου  η αγάπη θα  συντροφεύει  το αύριο  δίχως  διακρίσεις, δίχως  βαρίδια  που συντηρούνε τάξεις  ανθρώπων.

Πλουσίους  και  φτωχούς. Προνομιούχους  και  απόκληρους.

"Xαμόγελο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr.

Ένιωθε η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Την ζήλευαν άνδρες και γυναίκες. Θαρρείς προικισμένη από ένα σπάνιο χάρισμα, που σίγουρα εκλείπει απ΄την εποχή μας. Το χαμόγελο.

Η καθημερινότητα της, έβριθε περιστατικών κατά τα οποία γίνονταν δέκτης ευμενών σχολίων για την ικανότητα, να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντούσε χωρίς παράπονο παρά μονάχα με θετική ανταπόκριση. Απ’τα εφηβικά χρόνια της, είχε μεγαλώσει μόνη καθώς είχε χάσει τους δύο γονείς σε ένα φριχτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η εν λόγω εμπειρία, για λίγο καιρό της είχε κλονίσει την ψυχολογία, και πίστευε ότι δεν είχε καμία τύχη πλέον στην ζωή. Βίωνε ένα μαύρο σκηνικό ,που έκρυβε κάθε θετική σκέψη και τροφοδοτούσε, μονάχα θλίψη και απόγνωση.

Σύντομα όμως αντιλήφθηκε ότι είχε δύο επιλογές. Η’ να συνεχίσει να φθείρετα ι στην κινούμενη άμμο της εσωστρέφειας, ή να παλέψει με όλες τις δυνάμεις για να διαβεί τον μακρύ δρόμο του αύριο. Επέλεξε το δεύτερο. Κάθε μέρα, ήταν ένας νέος αγώνας όπου πολλές φορές έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά τα λάθη της την έσερναν προς τα πίσω. Η διαδικασία όμως αυτή, την γοήτεψε όσο και αν ακούγεται παράδοξο.

Συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν χαρίζεται ,παρά μονάχα κερδίζεται. Έτσι λοιπόν, με την πάροδο του χρόνου «θωρακίστηκε» με υπομονή, και ένα ανεξάντλητο χαμόγελο που προβλημάτιζε τους κακοπροαίρετους, αλλά πρόσφερε δύναμη και θάρρος στους καλοπροαίρετους. Δεν θα άλλαζε για κανένα λόγο, την κοσμοθεωρία της και αισθάνονταν περήφανη γι’αυτό.

"Ανοιξη"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Ο κήπος στην μικρή αυλή του, ήταν ένα καταφύγιο σκέψεων. Αγαπούσε να φροντίζει τα λουλούδια και τα κάθε λογής φυτά που ομόρφυναν τον χώρο. Η μονοκατοικία ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε να στεγάζει την παρουσία του. Πολύ δε περισσότερο, την μοναξιά που ένιωθε, καθώς δεν είχε οικογένεια. Όμως ήταν εξοικειωμένος με αυτή την κατάσταση, και κάθε που αντιλαμβάνονταν ότι αποχρώσεις του μαύρου, τον περικύκλωναν δραπέτευε μονομιάς κατευθυνόμενος, προς έναν άλλο κόσμο σε απόσταση μερικών μονάχα βημάτων.

Εδώ και λίγες μέρες, ο συνταξιούχος κύριος Γιάννης απολάμβανε τα πρώτα σκιρτήματα του ανοιξιάτικου καιρού. Σαν ερωτευμένος έφηβος ,διατράνωνε το μέγεθος της ικανοποίησης του, απολαμβάνοντας τον πρωινό καφέ παρέα με τα κελαηδίσματα των πουλιών, και τις ευωδίες που ανέδυε ο κήπος.

Η οικία του ήταν λίγο έξω από την πόλη, και αυτό ήταν πλεονέκτημα καθώς απέφευγε την επαφή με τον θόρυβο των οχημάτων και την πολύβουη παρουσία των συνανθρώπων του. Η μόνη συντροφιά που είχε ήταν μια γάτα την οποία φρόντιζε ώστε να μην της λείπει τίποτα, και την αγαπούσε ιδιαίτερα. Πέρα από αυτό όμως, δεν είχε άλλη επιδίωξη για κοινωνική επαφή. Η αλήθεια είναι ότι η μακρόχρονη πείρα του, τον είχε συμβουλέψει ότι μόνος πιστός φίλος του ήταν οι αναμνήσεις καλές και κακές.

Το ρυτιδωμένο πρόσωπο του, και τα ροζιασμένα χέρια υποδήλωναν το πέρασμα του χρόνου . Το μάταιο ενός αγώνα που είχε διεξάγει .Η άνοιξη όμως ήταν αρκετή, ώστε να του υπενθυμίσει ότι είχε διαδεχτεί τον χειμώνα. Εκείνον της ψυχής του.

"Οργάνωση"-("Δύο άσπονδοι φίλοι").

(Ο Αγησίλαος και ο Νώντας , βρίσκονται στον πάνω όροφο του λεωφορείου παρέα με την Ελπίδα. Είναι αργά βράδυ, και παρά το γεγονός ότι ο Μάρτιος έχει κάνει «ποδαρικό» επικρατεί δριμύ ψύχος.)

-Οφείλω φίλε μου Νώντα να παραδεχτώ, ότι το διαμέρισμα σου είναι πολύ καθαρό. Σε αντίθεση με το δικό μου, το οποίο έχω παραμελήσει εντελώς τον τελευταίο καιρό.

-Ευχαριστώ για την παραδοχή σου. Πρέπει να γνωρίζεις , ότι από παιδί αγαπούσα ιδιαίτερα την οργάνωση. Ήθελα να τακτοποιώ τις υποθέσεις μου, και να ελέγχω κάθε λεπτομέρεια που τις αφορούσε. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου, είχα κάποιες ατυχίες οι οποίες με οδήγησαν πλέον, στο να μοιραζόμαστε το ίδιο λεωφορείο.

(Ο Αγησίλαος σιωπά για λίγο, και είναι σκεπτικός. Σύντομα σπάει την σιωπή του.)

-Είμαι ατημέλητος, και αυτό μου έχει κοστίσει αρκετά. Η αλήθεια είναι ότι βασίζομαι πάνω στους άλλους, και δεν λαμβάνω πρωτοβουλίες για οποιοδήποτε θέμα.

-Η αναποφασιστικότητα είναι σύμπτωμα ανθρώπων, με παθητική συμπεριφορά. Ασφαλώς στην ζωή, όταν είσαι πεισμωμένος και σίγουρος για τις αποφάσεις που λαμβάνεις, μπορεί να κάνεις λάθη. Αστοχίες κοινώς. Όμως είναι προτιμότερο απ΄το να μην έχεις την δύναμη να βαδίσεις μπροστά.

-Συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε οι πετυχημένοι, αυτή την διαδικασία ακολουθούν πιστά. Βέβαια δεν ανήκω σε αυτούς, και οφείλω να το παραδεχτώ.

(Η Ελπίδα «λαγοκοιμάται» και ο Νώντας την παρακολουθεί χαμογελώντας.)

-Σε κάθε περίπτωση πάντως, πρέπει να παλέψουμε μαζί ώστε να ξεφύγουμε από αυτό το αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Η καλλιέργεια των οπωροκηπευτικών είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, και τους επόμενους μήνες που ο καιρός θα βελτιωθεί θα είναι η ευκαιρία, ώστε να σταθούμε στις δυνάμεις μας.

(Σφίγγουν τα χέρια, ενώ η Ελπίδα τους πλησιάζει και γαβγίζει.)

-Νιώθει χαρούμενη που μας ακούει αισιόδοξους.

-Χαχα! Έτσι μου φαίνεται.

"Λατέρνα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Το προηγούμενο Σαββατόβραδο, δεν ήταν για τον Μάρκο ένα από τα πιο ευχάριστα. Καθώς επέστρεφε από ένα μπαρ, όπου διασκέδαζε με αγαπημένους φίλους διαπίστωσε ότι μπροστά σχεδόν απ΄την είσοδο μιας κοντινής πολυκατοικίας έλειπε ένα πρόσωπο. Μια αγαπημένη φιγούρα, η οποία ήταν κομμάτι της καθημερινότητας του.

Δεν γνώριζε πώς τον έλεγαν. Ο ηλικιωμένος, με το απλόχερο χαμόγελο και την μεγάλη άσπρη γενειάδα, επί αρκετά χρόνια σκόρπιζε μελωδίες με την λατέρνα που χειριζόταν. Ο συμπαθής μουσικός, είτε με κρύο είτε με ζέστη κάθε μέρα για ορισμένες ώρες επιχειρούσε να επικοινωνήσει με τις περιφερόμενες μοναξιές της πόλης που συνήθως τον προσπερνούσανε αδιάφορα προδομένοι στους φρενήρεις ρυθμούς μιας αποστεωμένης πραγματικότητας.

Ο Μάρκος, ως εσωστρεφής άνθρωπος ,δεν συζήτησε ποτέ μαζί του αλλά βαθιά μέσα στα έγκατα της ψυχής τον ένιωθε σαν στενό φίλο. Έτσι ένιωσε την περιέργεια, να μάθει τον λόγο της απουσίας του. Ήταν δύσκολο βέβαια, γιατί δεν ήξερε που να αποταθεί. Για κακή του τύχη όμως, μια ηλικιωμένη εκείνη την στιγμή άφησε μερικά λουλούδια στην άδεια θέση του κλαίγοντας γοερά.

Το πρόσωπο του συνοφρυώθηκε .Δάγκωσε τα χείλη, και τα βλέφαρα έκλεισαν μονομιάς. Κατάλαβε τι συνέβαινε. Γιατί η ζωή είναι μια διαδρομή, που κανένας δεν μπορεί να προσπεράσει το αναπόφευκτο.

«Αντίο φίλε» και συνέχισε σκυφτός το βάδισμα του, προς το διαμέρισμα του.

"Μουσική"-("Δύο άσπονδοι φίλοι")

Ο Νώντας και ο Αγησίλαος, βρίσκονται στον πρώτο όροφο του λεωφορείου παρέα με την Ελπίδα καθώς βρέχει. Ακούνε μουσική, από ένα μικρό ραδιόφωνο και πίνουν καφέ σε πλαστικά ποτήρια.

-Αγησίλαε νομίζω ότι αυτός που διατύπωσε την ρήση «Η μουσική εξημερώνει τα άγρια θηρία» είχε απόλυτο δίκιο. Πόσο αγαλλίαση μπορούν να σου προσφέρουν οι ήχοι της κλασικής μουσικής, που ακούμε στο διαμέρισμα σου.

-Έχεις δίκιο Νώντα. Βέβαια στην εφηβεία μου, ήμουνα λάτρης της ροκ.Beatles,Pink Floyd,Yes,Rolling Stones κτλ. Αλλά δυστυχώς στην οικονομική κατάσταση που βρισκόμαστε δεν δυνάμεθα να έχουμε στερεοφωνικό συγκρότημα.

(Ο συγκάτοικος χαμογελάει.)

-Είμαστε πλούσιοι από συναισθήματα, αλλά φτωχοί από χρήματα. Ουδείς τέλειος στον κόσμο αυτό. Πόσο μάλλον εμείς.

-Η μουσική είναι παρέα, σε όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής μας ζωής. Σε ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Δεν μπορώ να φανταστώ, πώς θα βιώναμε την απουσία της ως ανθρώπινο είδος.

(Η Ελπίδα γαβίζει, και ο Νώντας την χαϊδεύει.)

-Οι ήχοι ,είτε είναι συνθέσεις οργάνων είτε ζώων, είτε του αέρα που φυσάει αποδεικνύουνε ότι έχουμε άρρηκτο δεσμό μαζί τους, απ΄τα βάθη των αιώνων. Είναι η αγκαλιά της φύσης στα συναισθήματα μας.

Η φωτιά που καίει την ψυχή.

-Ποιητικός ο λόγος σου, και ας μην διατείνεσαι ότι τον κατέχεις. Σε θεωρούσα πιο «πεζό» ως άνθρωπο.

-Πάντα μελιστάλαχτος, όσον αφορά στις κρίσεις σου για μένα.

-Την σκληρή αλήθεια εκστόμισα αγαπητέ μου φίλε.

-Ας είναι. Ως εν γένει καλλιτέχνης ,αδιαφορώ μπροστά στον εν δυνάμει κριτή μου.

(Η Ελπίδα θέλει να παίξει μαζί τους, και δεν τους αφήνει να ολοκληρώσουν την συζήτηση.)

-Τι να κάνω, που η τετράποδη φίλη μας βαρέθηκε τις διαφωνίες που έχουμε και θέλει να σταματήσουμε.

-Η αγάπη μου γι’αυτή, είναι τέτοια που δεν της χαλνάω χατίρι.

"Στο λεωφορείο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr

Η Δανάη είχε μόλις ανέβει στο λεωφορείο. Αισθανόταν κουρασμένη απ΄την εργασία στο γραφείο και κατευθυνόταν στο σπίτι. Όμως ως είθισται ,το μεσημέρι υπήρχε αρκετός κόσμος και η συνύπαρξη αυτή δημιουργούσε αναπόφευκτα προβλήματα. Κρατιόταν απ΄την χειρολαβή, ενώ ο συνωστισμός ήταν αρκετός ώστε να επιφέρει διαμάχες.

-Κυρία μου μην σπρώχνετε.

-Μα τι να κάνω; Σαν σαρδέλες σε κονσέρβα είμαστε.

Λόγω του ψύχους ,τα παράθυρα ήταν κλειστά ενώ μια ηλικιωμένη κοιμόταν στην θέση της. Δύο φίλοι, που επέστρεφαν απ΄το φροντιστήριο ξένων γλωσσών φιλονικούσαν για το ποδόσφαιρο. Η Δανάη, μετρούσε αντίστροφα τις στάσεις που είχανε απομείνει, ώστε να φθάσει στον προορισμό της.

Ευτυχώς ήταν μία ακόμα αλλά η υπομονή της εξαντλούνταν καθώς περνούσαν τα λεπτά. Ένας καλοντυμένος άντρας, έκανε παρατηρήσεις στον οδηγό γιατί το λεωφορείο σύμφωνα με αυτόν είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.

-Σε παρακαλώ άνθρωπε μου. Πρόσεχε λίγο .Δεν συμμετέχουμε σε αγώνα ράλι.

-Να ασχολείσαι με την δουλειά σου. Αλλιώς αν θέλεις, έλα να καθίσεις στο τιμόνι.

Ευτυχώς για την Δανάη, σύντομα κατόρθωσε να αποβιβαστεί. Ένιωσε μεγάλη ανακούφιση. Ήταν ένα ακόμα μεσημέρι, όπως και τα προηγούμενα συνηθισμένα.