Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Χαικού ποιήματα-συλλογή "Αταίριαστα"

1)      Θάλασσα
Ομορφη που είναι σήμερα
Η θάλασσα.Το βλέμμα μου
Καρφώνεται πάνω στα κύματα της.

2)      Νερό
Είναι  χρήσιμο πολύ για όλους
τους  ανθρώπους. Ακόμα  καλύτερο
όταν  το  νερό  δεν  είναι  μολυσμένο.
3)      Αναπνοή
Περπατάει  με  τόση  χάρη  στο
λιβάδι. Κόβεται  η  αναπνοή  μου
με  τα  βήματα  του  ελαφιού.
4)      Έμπνευση
Σαν  στίχο  σε σκέφτομαι  και
με  τα λόγια  σου  γίνεσαι  η
έμπνευση  μου.
5)      Νοσταλγία
Ταράζεται  η  ανάμνηση  μου  απ΄την
πατρίδα  που άφησα  πίσω. Νοσταλγία
μοιάζει  η  θύμηση.
                6 )Ουράνιο τόξο
Σμίγουνε  οι  φωνές  μας .Βλέπω  οι
δύο  επιθυμίες  μας  έχουνε  γίνει

ουράνιο  τόξο.

ΤΙΜΙΟΣ ΓIΓΑΝΤΑΣ



Ήμουν πεσμένος στα γόνατα, μπροστά απ΄ την τηλεόραση στο σαλόνι του σπιτιού. Είχα σφίξει τις γροθιές μου μόλις ο Καμπούρης κέρδισε το φάουλ από τον σοβιετικό αντίπαλο. Απέμεναν 4 δευτερόλεπτα για να λήξει η 5λεπτη παράταση αλλά στα μάτια ενός 11χρονου έμοιαζαν αιωνιότητα. Οι γονείς μου ένιωθαν την ίδια αγωνία με μένα, αλλά ήταν δύσκολο να την κρύψουνε. Ο Φάνης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και οι

άλλοι παίχτες της εθνικής ομάδας σήκωναν ασυνείδητα μια ολόκληρη

χώρα στους ώμους τους. Κάθε βολή που ευστόχησε ο “τίμιος γίγαντας”, ήταν ένα βήμα πιο κοντά στήν ιστορική νίκη. Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Γιούχαρα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στην τελευταία επίθεση που πραγματοποιήσανε οι αντίπαλοι. Το άστοχο σούτ του Γιοβάισα, ήταν αρκετό ώστε να “πετάξω” κυριολεκτικά μέχρι τα ουράνια. Έκλαψα γιατί κάθε φράση του Φίλιππα Συρίγου που

μετέδιδε τον αγώνα ήταν η πιο όμορφη αθλητική περιγραφή που αποτυπώθηκε ποτέ στο θυμικό μου. Τι νύχτα μαγική!

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

"Είδωλο ελπίδας"-Συλλογή "Τα Αταίριαστα"


Αγγίζουμε από απόσταση , την θωριά μας

σαν υφαντό της αυγής. Η ατμόσφαιρα λυρική

αναδύει ένα είδωλο ελπίδας που λατρεύουν

οι νεκροί.

Λίγες λέξεις, πολλές αντιθέσεις και ανάμεσα μας

ένα τραπέζι με 2 ποτά. Σιγά σιγά καταπίνουμε την

λήθη με γεύση ουίσκι να απασφαλίζει τα χείλη.

Λίγο ακόμα θέλω, δεν φοβάμαι όμως γιατί σε βλέπω πώς με κοιτάς.

Παλεύουμε με τον χρόνο, σκοτώνουμε τον πόνο μα κάπου

εκεί κοντά χαμογελάει η ηδονή. Εϊναι αργά πλέον για να μείνουν

ανέπαφα τα κορμιά μας..

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

OMΟΡΦΗ ΜΟΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗ



Ξημερώνει και το κρύο χαϊδεύει το πρόσωπο μου, ενώ ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου. Η αύρα του θανάτου αγκαλιάζει την ψυχή μου στη θέα του σώματος της. Η ζάλη του ποτού ανάβει το τσιγάρο στο στόμα μου. Σε αγαπάω μητέρα αν και νεκρή πλέον. Ξέρω ότι σε μαχαίρωσε ο πατέρας. Μπαίνω στο δωμάτιο μου, και ξαπλώνω για λίγη ώρα. Γνωρίζω που είσαι… στήν κουζίνα καθισμένος δίπλα στο τραπέζι και χαμογελάς. Με βίαζες μικρό. Είχες σεξουαλικές ορμές και ηδονιζόσουνα να τις εκτονώνεις επάνω μου. Πλέον είμαι αντίκρυ στην οθόνη της τηλεόρασης και προσπαθώ να ξεχαστώ κλαίγοντας. Εσύ όμως γελάς. Σε ακούω καθαρά που με καλείς κοντά σου.Ένα παιδί ξαφνικά δίπλα μου λέει φοβισμένα «Τρέξε μακριά του». Μου μοιάζει τόσο πολύ, σαν κάθε πληγωμένη ψυχή. Ένας άγγελος περιμένει με θολή όψη. Μου έδωσε ένα πιστόλι στο χέρι. Τρείς σφαίρες, τρείς ψυχές.

Δεν πρόκειται να αστοχήσω. Είμαι σίγουρος πιά. Με βλέπει και παρακαλάει με οίκτο. Χα! Το αίμα του λερώνει τα πόδια μου. Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι γυμνός, και αντικρύζω το κενό της νύχτας. Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα. Σαν αστρική διάσταση αγγίζω το τέλειο. Πέφτω από ψηλά με κλειστά μάτια. Πόσο γλυκιά είναι η αναπνοή σου όμορφή μου εκδίκηση.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

"Βροχή"-συλλογή "Αταίριαστα"


Πάνω απ΄τα κεφάλια μας τα σύννεφα, στραγγίζουνε

της νιότης μας την θλίψη .Στο χώμα αργόσυρτα πλαντάζουνε

οι σταγόνες κάθε επιθυμία μας που παρέμεινε απλά απορία.

Με την χούφτα μας κρατάμε την λάσπη, ωσάν λάφυρο της σκέψης

μας που δεν έχει στόχο.

Είναι δύσκολο να πλάθουμε πηλό για να μετατραπεί σε αγγείο, όταν

στην ζωή μας δεν έχουμε ξεκάθαρο τοπίο. Μαθές η λογική είναι όπλο

των δυνατών αν και περήφανα διαλαλώ προς όλους, πώς η σφαίρα θέλει

καλό σημάδι για να πετύχει.

Σιγά σιγά όμως η βροχή στερεύει ,και ψηλά στον ουρανό το ουράνιο τόξο

με γυρεύει.Τα χρώματα του είναι μετρημένα σαν τις επιλογές που έχω

για να βαδίσω τον δρόμο της ζωής που μου απομένει.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

40

Εχεις μόλις "κλείσει" τα 40.Κοιτάζεις βαθιά μέσα  και ψάχνεις εκείνον που βαδίζετε μαζί στο μονοπάτι της ζωής.Τον εαυτό σου.Οι αναμνήσεις είναι πολλές,οι περισσότερες δυσάρεστες αλλά εκείνες οι λίγες χαρές μοιάζουν ικανές ώστε να σου δίνουν κουράγιο.
Ανέβηκες το βουνό μέχρι την κορυφή του, που μοιάζει με παρατηρητήριο.Γνωρίζεις ότι απο εδώ και στο εξής ξεκινάει σιγά σιγά η κάθοδος μέχρι τους πρόποδες του.Είναι κάτι στιγμές που βλασφημάς
την ελπίδα και κραυγάζεις άναρθρα,γιατί πανικοβάλεσαι.Δεν έζησες αυτά που λαχταρούσες.Τι κρίμα!
Ετσι λές και σφίγγεις την γροθιά με δύναμη.Εκείνη η κοπέλα στο διπλανό τραπέζι δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να σηκωθείς απο την καρέκλα και να κατευθυνθείς δίπλα της ώστε να μιλήσεις.Να της πείς την λαχτάρα σου ρε γαμώτο.Οτι σου αρέσει.Δεν τόλμησες.
Ο πατέρας σου άφησε την βιοτεχνία ώς κληροδότημα οικογενειακής συνοχής.Ηθελες απο μικρός να
ταξιδεύεις με μια μοτοσυκλέτα και να ζωγραφίζεις σε ένα μπλόκ τις εικόνες της φύσης.Ηθελες,ήθελες,ήθελες...
Η σύζυγος και τα δύο αγοράκια που κάθονται κοντά σου στήν αμμουδιά της παραλίας,είναι κουκίδες στο βλέμμα σου.Το ηλιοβασίλεμα σιγά σιγά απλώνεται μπροστά,σαν κατάρα 40 χρονών και κάτι..ημερών και αξημέρωτης νύχτας.

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

SELF(IE) SERVICE-"Σαν νύχτες μοιάζουνε οι ελπίδες"


Η Α. έχει μία αδυναμία όπως όλοι μας. Να φωτογραφίζει τον εαυτό της με το κινητό τηλέφωνο, όπου και αν βρεθεί. Απ΄ τον χώρο εργασίας της μέχρι και στο σπίτι λατρεύει σε υπέρμετρο βαθμό την ομορφιά της.
Στο facebook έχει χιλιάδες “ φίλους”, κυρίως άνδρες, που γοητεύονται απ’ τις πόζες της μπροστά στην οθόνη του ηλεκτρονικού τους υπολογιστή είτε φορώντας πολλά είτε λίγα ρούχα. Γνωρίζει πολύ καλά από τα δεκάδες likes,ότι οι μετοχές της είναι εκτοξευμένες στο χρηματιστήριο της λαγνείας. Κάθε selfie δεν είναι τίποτα άλλο από φάρμακο ψυχολογίας, καθώς λαμβάνει τα κολακευτικότερα σχόλια.
Στην πραγματικότητα όμως αποτελεί διαφυγή στα ενδότερα του εαυτού της λόγω έλλειψης συντρόφου και πραγματικών φίλων. Μια
self(ie) service κατάθλιψης…