Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

"Ανοιξη"-("Συναισθήματα")


Χρώματα της γης, πινέλο ζωγράφου και ουρανού

πνοής είναι η άνοιξη. Συνταιριάζει στα βήματα μας, ως

άλλη αρχή. Είναι το τέλος του χειμώνα, η περίοδος που οι

άνθρωποι μέσα στην ψυχή τους νιώθουνε παιδιά.

Πεταρίζει ένα «Αχ», επιφώνημα ελπίδας και χαράς. Τα

πέταλα των λουλουδιών φλερτάρουν με τις ασθενικές αχτίνες

του ήλιου. Το φώς του, είναι η αφορμή τα πουλιά να στέκονται

αγέρωχα στα κλαδιά. Άνοιξη..

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

"Σε άκουσα"



Σε άκουσα που κραύγαζες σιωπηλά. Αποζητούσες συντροφιά

μόνος στην πλατεία. Άδεια από ανθρώπους, γεμάτη από φόβους

περικύκλωνε τις αγωνίες σου δίχως οίκτο. Οι τσέπες «φώλιαζαν»

μερικά ευρώ, αρκετά ώστε να αγοράσεις ένα μπουκάλι φτηνό

αλκοόλ και την «άσπρη» δόση. Να πραγματοποιηθούν σχεδόν ανέξοδα

για λίγη ώρα τα ταξίδια σου, δίχως την συνδρομή μεταφορικού μέσου.

Την άκουσα να γελάει. Κρατούσε στην αγκαλιά το μωρό της, και καθόταν

στο μπαλκόνι του διαμερίσματος αντικρίζοντας την απεραντοσύνη της

θάλασσας.

Βίωνε την ευτυχία, τα πράσινα μάτια της να αγκαλιάζουν το γαλάζιο σε έναν

χορό χρωμάτων. Λίγες είναι οι εικόνες στην ζωή, που βαφτίζονται στην κολυμβήθρα

της εξιλέωσης. Όπως οι δύο προηγούμενες απόπειρες να αποκτήσει παιδί.

Σε άκουσα να πανηγυρίζεις το γκολ της ομάδας σου. Κρατούσες το χασκόλ, και κοίταζες

τον ουρανό με την ίδια ευκολία, όπως τον ποδοσφαιριστή που σκόραρε. Μπορεί η

εβδομάδα που προηγήθηκε να ήταν η πιο κουραστική, από άποψη εργασίας.

Η πιο δύσκολη γιατί η Μαρία ήταν θυμωμένη μαζί σου. Μια νίκη ήταν αρκετή ώστε

να νιώσεις θεός. Ανέγγιχτος από κάθε λογής προβλήματα

"Ευτυχισμένη απομόνωση"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr


 Μου λείπουνε πολύ εκείνες οι βόλτες με τους φίλους στην

γειτονιά. Όταν περιδιαβαίναμε αγόρια και κορίτσια όλα εκείνα

τα σοκάκια, προτού μετακομίσω απ΄την πόλη μου στην Αθήνα.

Ανάμνηση μοιάζουνε οι συζητήσεις, οι έρωτες, και οι μυρωδιές των

λουλουδιών στις μικρές αυλές.

Το εγκαταλειμμένο σπίτι, που το είχαμε διαμορφώσει στην «Ευτυχισμένη

απομόνωση» με σκοπό να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου θα στεγάζαμε

τις συναντήσεις μας. Είχαμε διακοσμήσει τους ετοιμόρροπους τοίχους με

μικρά κάδρα όπου αντίκριζες τις απόπειρες να ζωγραφίσουμε την έμπνευση μας.

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

"Ελπίδα"


 Ελπίδα είναι να αναμένεις την ανατολή του

ήλιου ενώ δίπλα σου έχει δύσει η ανθρωπιά.

Ελπίδα μοιάζει το γέλιο της, μετά το τηλεφώνημα

σου. Την ρώτησες αν σε αγαπάει.

Ελπίδα ήταν η βόλτα με το κουτάβι. Γνωρίζεις ότι ένας

φίλος δεν θα σε εγκαταλείψει στα δύσκολα.

Ελπίδα μυρίζει το τριαντάφυλλο στον κήπο μου. Ξεπροβοδίζει

τον χειμώνα και αναμένει την άνοιξη.

Ελπίδα είναι η ζωή που σκοτώνει την θλίψη. Στον γκρεμό της

ψυχής μου θα πετάξω την πλήξη.

Ελπίδα είναι το όνομα που προφέρεις ψιθυριστά, λίγο πριν η

σύζυγος σου γεννήσει την κόρη.

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

"Aνω Πόλη Θεσσαλονίκης"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Η  θέα της  Θεσσαλονίκης, από  την  Άνω  Πόλη  είναι  μοναδική! Αυτό
το  γνώριζε  και  πρόθυμα  κατευθύνθηκε  ως  εκεί  βαδίζοντας  από  την
πλατεία  Ναυαρίνου όπου διέμενε.
Λίγο  η  κούραση  από  την  εργασία  της  εβδομάδας ,και  αρκετά  η  διάθεση
του  να  διευρύνει  τις  εικόνες  της  μνήμης  του, με «φωτογραφικό  φακό» τα
μάτια  ήταν  η  ώθηση  προς  την  περιδιάβαση  του. Από  τα  βυζαντινά  τείχη, έμοιαζε  να υπερίπταται  στον  ορίζοντα, και  να  λιτανεύει  την  αυταρέσκεια  του  ως  κάτοικος
της  αγαπημένης πόλης του.
Έτσι  την  ένιωθε  απ΄τα  φοιτητικά  του  χρόνια, παρά  το  γεγονός  ότι  είχε γεννηθεί
σε  ένα  χωριό  της  Ηπείρου. Όμως  η αναζήτηση  του  δεν  είχε  τελειωμό. Η  μυστηριακή
χροιά  των  κήπων  του  Πασά, συνάμα  με  την  πράσινη  ομορφιά  του  τοπίου ήταν  η
μαγική  πύλη  των  αναζητήσεων  του.

"Σε είδα"


Σε είδα να βουρκώνεις στην αγκαλιά του συζύγου σου.

Έξω απ΄το νοσοκομείο χθες το βράδυ, γύρευες μια ελπίδα

ώστε να σε συντροφέψει. Ο γιός σου στην εντατική αγωνιζόταν

μετά το τροχαίο με το αυτοκίνητο, να παραμείνει στην ζωή.

Ψηλά έστρεφες το βλέμμα προς τα αστέρια, και σου έκλεινε το

«μάτι» το πιο φωτεινό απ’ όλα.

Σου ψιθύριζε στο αυτί ένα «Κουράγιο», όπως κάθε φορά που στις

δύσκολες στιγμές της ζωής σου αποζητούσες. Από τότε που ήσουνα

μικρή εκεί δίπλα στο παράθυρο του δωματίου σου.

Σε είδα να καπνίζεις μόνος στο παγκάκι, όταν σε αποχαιρέτησε μετά το

ραντεβού. Έμοιαζε σκληρός ο χωρισμός μετά από 5 χρόνια. Κάνατε όνειρα

μαζί για το μέλλον σε εκείνο το πάρκο. Λίγες εικόνες απ΄την ευτυχία είναι οι

κύκλοι απ΄τον καπνό του τσιγάρου. Πολύ περισσότερα είναι τα λόγια που χάθηκαν

στον χρόνο. Και είναι δύσκολο να αγαπάς. Γιατί οι κοινωνικές επιταγές σου καθορίζουνε

κώδικες συμπεριφοράς. Δούναι-λαβείν, χρήματα-ευτυχία.

Είναι ώρα να επιστρέψεις στο σπίτι. Πόσο βαριά θα μοιάζουνε τα βήματα σου..

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

"Δημοκρατορία"



Έσφιγγε την γροθιά του με πείσμα .Η δύναμη εξέβαλλε από

την αδικία που είχε υποστεί. Η απόλυση μετά από 30 χρόνια

εργασίας στην δημόσια υπηρεσία, λίγο πριν την συνταξιοδότηση

έμοιαζε «μαχαιριά» στην καρδιά.

Τα μάτια του εξέπεμπαν οργή, μα και συνάμα μίσος. Σπίθες ξεπετάγονταν

οι σκέψεις, για τον τρόπο που όφειλε να αντιδράσει. Προσάναμμα στην φωτιά

που σιγόκαιγε την βούληση του, ήταν το μέλλον. Ο άγνωστος δρόμος που έπρεπε

να ακολουθήσει προκείμενου να επιβιώσει.

Ούτε καν να επιζήσει. Το τσιγάρο στο στόμα, δεν ήταν αρκετό ώστε να σταματήσει

την φουσκοθαλασσιά της ψυχής. Καθισμένος στο παγκάκι, ατένιζε την θάλασσα.

Όχι με ρομαντική διάθεση, αλλά περισσότερο με τάσεις φυγής. Σε μια άγνωστη πατρίδα, σε

ένα ανέξοδο όνειρο.

Λάφυρα προσμονής, δώρα διάθεσης. Και οι εικόνες στο βλέμμα, εναλλάσσονταν ταχύτατα

σαν κινηματογραφικό φιλμ. Κούραση, άγχος, μοναξιά. Αλήθεια σε μια δημοκρατορία, υπάρχει



δικαίωμα για αξιοπρέπεια; Ανθρωπιά και ελπίδα;

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

"Σύλβια"-Αφιερωμένο εξαιρετικά..



Περπατούσαμε δίπλα στον Θερμαϊκό, και ο ήλιος

θώπευε τα κύματα με το άγγιγμα των αχτίνων του.

Σιωπηλά μοιράζαμε με τις ματιές μας, δύο κόσμους. Ανάμεσα

στους διαβάτες στο πλακόστρωτο της παραλίας, χαμογελούσαμε

σαν να γνωρίζαμε τους ρόλους της παράστασης.

Το βλέμμα της, κάπου κάπου απλανές διασταύρωνε τις απορίες της με

τα χρώματα του ορίζοντα. Σε έναν πίνακα ζωγραφικής, οι κινήσεις του

σώματος της έμοιαζαν με πινέλο. Η βουή του δρόμου, σινιάλο μεγαλούπολης

δεν διείσδυε σε εκείνη την μυσταγωγία των στιγμών. Ίσως και οι ήχοι της ψυχής

κυλάνε στο κανάλι της σιγής. Κάθε βήμα, σταθερά μπροστά ήταν μια απορία μου

που γύρευε απάντηση.

Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι είναι ακριβώς μαγεία. Είναι παιχνίδι; Είναι ατύχημα

της λογικής; Σε αυτόν τον λαβύρινθο, δεν υπάρχει ο μίτος της Αριάδνης. Παρά το άγνωστο

το κέλευσμα στην πρόκληση για το αύριο. Αλίμονο σε αυτούς και αυτές ,που δεν την βιώσανε.

Η ζωή είναι ένας δρόμος, που ξέρεις την αρχή και το τέλος. Δεν γνωρίζεις όμως πόσο μακρινή είναι η διαδρομή της. Αν είναι κακοτράχαλη, ή όχι. Κ αι οι αντοχές μας, είναι η «ουσία» που κυλάει στο αίμα. Η αφορμή που ξεχωρίζεις από αγόρι σε άντρας. Από κορίτσι



σε γυναίκα. Θα τα ξαναπούμε..

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

"Ευδιάθετος"


 Ξύπνησε απ΄το μεθύσι του προηγούμενου βραδιού. Τα μάτια

του αρνιόταν πεισματικά να ανοίξουνε. Η ζάλη της βότκας ήταν

αρκετή ώστε να θέλει να παραμείνει και άλλη ώρα στο κρεβάτι.

Και όμως. Ήταν ευδιάθετος. Μετά από πολύ καιρό, διασκέδασε

παρέα με τους φίλους του στο μπαρ που επί αρκετά χρόνια είχανε

ως στέκι.

Δεν λογάριαζε επ’ουδενί πλέον, την απόλυση απ΄την εργασία του. Σαφώς

και το αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον λογιζόταν στην ανασφάλεια που

τον διακατείχε. Όμως γνώριζε πολύ καλά και μια άλλη λεπτομέρεια της

ζωής που κάνει την διαφορά στην καθημερινότητα ενός ατόμου.

Η ισορροπία του εαυτού. Όσες και αν είναι οι λύπες, που λόγω φυσικής φθοράς είναι περισσότερες οφείλουμε να γλεντάμε στις λιγοστές χαρές. Εξάλλου αυτή

είναι η σημαία που κυματίζει στον ιστό του κάστρου μας. Αυτού που περικλείεται

απ΄τις εμπειρίες και τα γεγονότα. Η «ουσία» είναι το οχυρό, που μας διαφοροποιεί

σε ξεχωριστές προσωπικότητες. Όπως τα γεμάτα ποτήρια, τις όμορφες γυναίκες και

την δυνατή μουσική που μοιράστηκε λίγες ώρες πριν.

Σε εκείνη την παρέα, που ένιωσε όμορφα.

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

"Εμπιστοσύνη"

Εμπιστοσύνη. Μια  λέξη που  στο  άκουσμα  της   όλοι  διατείνονται
ότι  είναι  ένας  από  τους  σημαντικότερους  κώδικες  ηθικής. Η  τήρηση  της
είναι  η  αιτία  ώστε να  χτίζονται  φιλίες  ή  ερωτικές σχέσεις. Όταν  όμως  συμβαίνει
το  αντίθετο  είναι  η  αφορμή  ώστε  να  κλονιστούν  τα  θεμέλια τους  ή  και  να
γκρεμιστούνε.
Και  ποιος  δεν  γνωρίζει  ένα  κοντινό  παράδειγμα  του, το  οποίο  να  φαντάζει  ως  σταθερά
μίμησης  ή  αποφυγής  συμπεριφοράς. Ειδικότερα  όταν  μιλάμε  για  την  σύγχρονη  εποχή, η
έννοια  του  αξιόπιστου  και  αναξιόπιστου  ατόμου  είναι  συμβεβλημένη  με  τα  παραδείγματα
της  διπλανής  πόρτας.
Παραδείγματος  χάριν  ένας  άνδρας  απατάει  την  σύζυγο  του, ή  το  αντίθετο. Αυτή  η  εξέλιξη
συνεπάγεται  εντάσεις, καβγάδες, χωρισμούς. Η  μήπως  το αιτιατό  αρκετές  φορές  μοιάζει
να έχει προκαλέσει την αιτία;
Πολλώ  δε  μάλλον  όταν  μιλάμε  για  τον  εαυτό  μας. Προδιδόμαστε, και  θεωρούμε  ότι  φταίνε
οι  άλλοι. Ότι  ήμαστε  ακόλουθοι  στις  αξίες  μας, και  ως  εκ  τούτου  αξιώνουμε  την  ίδια τουλάχιστον  συμπεριφορά. Αυτό  είναι  ασφαλώς  το  θεμελιώδες  λάθος  στο  πλέγμα  των
σύγχρονων  ανθρώπινων  σχέσεων.

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

"Μαγικός κόσμος"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr



Στον μαγικό κόσμο μου, είμαι κυρίαρχος των συναισθημάτων. Μοιράζω

δώρα στα παιδιά τα όνειρα, μεγάλα και ζωγραφισμένα με τα χρώματα του

ουράνιου τόξου. Στους μεγάλους προσφέρω, κουράγιο όσο εκείνο που τους

λείπει τις στιγμές που λυγίζουνε.

Δεν υπάρχει φόβος, γιατί δεν υπάρχει σύστημα ελέγχου. Όταν χαμογελάς, και

γεμάτος πείσμα αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες της μέρας, νικάς την φθορά. Ένα βήμα

σου γίνεται το ίχνος της ελπίδας. Θαρρώ πώς όσες και αν είναι οι φουρτούνες, που

συνταράσσουνε την πίστη μας, η «ουσία» είναι το γερό σκαρί της ψυχής. Η λέξη εκείνη

που καθρεφτίζει την καρδιά του χαρακτήρα.

Στον μαγικό κόσμο μου, γιορτάζω τις λύπες και συλλογίζομαι στις χαρές. Γνωρίζω πόσο

δύσκολη είναι η απόλαυση της μοναξιάς. Κάθε που ανάμεσα στους ανθρώπους, καμώνομαι

πώς συγχρωτίζομαι είναι η άμυνα μου στην «δεύτερη» σκέψη τους.



Ήθελα τόσο πολύ να δραπετεύσω από Εκείνους, που μόνο αγαπάνε και μιλάνε πολύ. Ψεύτικα τα πρόσωπα, αληθινά τα άνευρα σώματα τους. Απεγκλωβίστηκα, πετώντας μακριά. Σαν τα αποδημητικά πουλιά.

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

"Aλέξανδρος"-'"Ιστορίες της πόλης"



Είδα τα μάτια του γεμάτα παράπονο. Δίπλα στο παγκάκι

ήταν ξαπλωμένος γέρνοντας προς το πλάι. Τον γνώρισα κουτάβι

όταν ένα πρωινό καθώς κατευθυνόμουν προς το γραφείο, τον

βρήκα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών.

Ήμαστε αχώριστοι φίλοι, σε δύσκολες και ευχάριστες στιγμές της

ζωής μου. Μέχρι πριν από λίγο όμως. Δίπλα του ήταν ένα μισοφαγωμένο

σάντουιτς και όσο περνούσε η ώρα γάβγιζε με λιγότερη ένταση. Στο σώμα

του είχε εισχωρήσει η ανθρώπινη κακία. Εκείνο το συναίσθημα, που κανένα

απ΄τα ζώα δεν γνωρίζει και φυσικά δεν θα μπορούσε να καταλάβει. Η «φόλα»

τον κέρδιζε λεπτό με το λεπτό, και εγώ συνάμα τον έχανα. Τον χάιδευα για να του δώσω κουράγιο. Μακάρι να μπορούσα να τον διατηρήσω στην ζωή.

Ήταν αργά πλέον. Όταν η ψυχή του «απελευθερώθηκε», προσγειώθηκα στον χρόνο.

Αμείλικτος, σκληρός και άτεγκτος δεν διακρίνει κανένα στην μετάβαση προς τον θάνατο.

Πιστεύω πώς πήγε δίπλα στο φεγγάρι. Όπως αρκετά βράδια βλέπαμε μαζί.



πιο πάνω απ΄την θάλασσα. Όταν τρέχαμε μαζί στην παραλία, δίπλα στο κύμα.