Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

"Τα μικρά παιδιά".



Ο Γιαννάκης, μαθητής της Α’ δημοτικού δεν μπορεί να πάει

στο σχολείο λόγω έλλειψης δασκάλων. Θέλει να ζωγραφίσει στο

τετράδιο που του αγόρασε ο άνεργος πατέρας του, να παίξει «κυνηγητό»

στην αυλή του μεγάλου κτιρίου, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι

αδυσώπητη.

Η Μαρία ανέμενε με μεγάλη χαρά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο παππούς

και η γιαγιά της ,την είχανε υποσχεθεί να την φιλοξενήσουνε στο νησί των

Κυκλάδων όπου διαμένουν. Ο συνδυασμός θάλασσας και ήλιου όμως επλήγη

απ΄την μεγάλη πετρελαιοκηλίδα που προκλήθηκε, εξαιτίας της καταβύθισης

ενός «φορτηγού» πλοίου και την συνεπακόλουθη μόλυνση. Δεν θα μπορέσει να χαρεί τα παιχνίδια στην άμμο

και τις δροσερές βουτιές.

Ο Κωστάκης ήταν σίγουρος ,ότι θα λάβει δώρο στα γενέθλια του ένα tablet. Η

οικογένεια του είναι αναγκασμένη όμως, να μεταναστεύσει στην Βόρεια Ευρώπη.

Μετά τον πλειστηριασμό όπου υπεβλήθη το πατρικό του σπίτι, ως άλλο χελιδόνι

οφείλει να ταξιδέψει σε άλλη γη.

Τα «μικρά παιδιά» κρατάνε στα χέρια τους χούφτες από αθωότητα, πού όταν τις

φυτεύουνε ως σπόρο στο «χώμα» της κοινωνίας , προσδοκούνε να μετατραπούνε σε δέντρα

με πλούσιους καρπούς από ελπίδα. Σε έναν κόσμο όπου επιβιώνει η λογική των

μεγάλων..

"Παιχνίδια να έμοιαζαν οι πόλεις".



Παιχνίδια να έμοιαζαν οι πόλεις, και οι άνθρωποι ποτέ

να μην μεγάλωναν. Παιδιά να παρέμεναν, στης ανεμελιάς

την θάλασσα να κολυμπούσανε. Οι πολυκατοικίες να ήταν

πύργοι με ιππότες και πριγκίπισσες, και οι δράκοι να φοβόταν

του παραμυθιού το τέλος.

Τραμπάλα οι διασταυρώσεις να ένωναν τις διαθέσεις των διαβατών.

Μα πιο πολύ τα δέντρα να πλημμύριζαν την πόλη, με πράσινο χρώμα

και να κάλυπταν την γκρίζα θωριά των κτιρίων. Κούνιες να στηθούνε

στα κλαδιά και η διάθεση κέφι να γίνει. Φώς ημέρας τα παιχνίδια να

διασκορπίσουνε το σκοτάδι, που ως δόλος οδηγεί τις πράξεις των ενήλικων.

"O ακροβάτης".



Εικόνες πολλές, κατέφυγαν στο νου σου απ΄ το παρελθόν. Λίγες οι ευχάριστες, πολλές οι δυσάρεστες στέκονται δίπλα σου σε κάθε βήμα σαν στήριγμα. Μα γνωρίζεις, πώς ένας ακροβάτης όπως εσύ δύσκολα διανύει το σχοινί που ενώνει δύο κόσμους.

Ο πρώτος ήταν οι αξίες τους, βουτηγμένες στα ιζήματα της αναξιοπρέπειας. Οι πράξεις σου θεωρούνταν κατακριτέες, βάσει της λογικής τους.

Ο δεύτερος, αυτός που βιώνεις, είναι αυτός που επέλεξες. Να παλεύεις με τις μικρές σου δυνάμεις, και να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια. Ο συνάνθρωπος σου να ανταποδίδει τη βοήθεια που του πρόσφερες στα πλαίσια της αλληλεγγύης.

Το τσίρκο που συμμετέχεις, έχει θεατές όλους αυτούς που δισταχτικά απολαμβάνουν τη ζωή. Εκπαιδεύτηκαν να πεθαίνουν κάθε στιγμή.

"Κατά τον δαίμονα εαυτού".



«Ελκυστική η σήψη, γδέρνει σε κομμάτια την νιότη σου» ψιθύρισε

το θυμικό του. Εκείνος όμως έπραττε κατά τον δαίμονα εαυτού. Διένυε

τον δρόμο που είχε επιλέξει, ανεξάρτητα απ΄τις δυσκολίες που συναντούσε.

Μοναδικός και αναπάντεχος φίλος του, δεν ήταν άλλος απ΄τον χρόνο που

τον συντρόφευε στα βήματα του.

Το κοινωνικό περιβάλλον, τον είχε περιθωριοποιήσει στην γωνία της τάξης.

Αυτής της νοητής γραμμής, που οφείλουνε όλοι να ακολουθούνε ηθικά πισθάγκωνα

ώστε να μην εξοκείλουν τα κελεύσματα των εκάστοτε θεσμών. Αγαπούσε την μουσική

και με την συνοδεία μιας κιθάρας ταξίδευε, σε πόλεις, χωριά, και την φαντασία του.

Κοιμόταν σε παγκάκια, εγκαταλελειμμένα σπίτια, σπηλιές. Υπήρχανε μάλιστα μέρες, που

έτρωγε λίγο ψωμί μόνο. Μα τα χρήματα δεν τον ενδιέφεραν ουδόλως. Παρά μόνο η

«σήψη» του.

Η αντανάκλαση των «θέλω» ,στον καθρέφτη του «πρέπει». Εκείνη η ευτυχία, που βουλιάζεις

καρτερικά δίχως να σκέφτεσαι το «μετά» και το «αύριο». Το τραγούδι της «απόδρασης»

σε νησιά του ονείρου.

"Η πλατεία".



Τα πρώτα του παιχνίδια σαν παιδί, τα βίωσε στην πλατεία. Μέλος

μιας παρέας μοιράστηκε την αγωνία και την χαρά του ποδοσφαίρου

του κρυφτού και του κυνηγητού. Χωρίζονταν σε ομάδες, που μεταξύ τους

διατηρούσαν κόντρα μέχρι πριν λίγο το βράδυ. Την άλλη μέρα ήταν

ξανά φίλοι.

Τον έρωτα τον έζησε στα δεκαέξι του, σε ένα απ΄τα παγκάκια της πλατείας.

Η έλξη ήταν αμοιβαία. Στα μάτια τους διέκρινες σπινθήρες αφοσίωσης

μέχρι την φωτιά που σιγόκαιγαν οι κοινές τους αντιλήψεις, αγκαλιασμένοι.

Για την μουσική, την αντιπάθεια προς τον ψεύτικο κόσμο των ενηλίκων, την

απέχθεια στον πόλεμο και την λατρεία για τα ζώα.

Την απόρριψη την γεύεται σε ένα απ΄τα συσσίτια του δήμου, που πραγματοποιούνται

στην πλατεία. Είναι 40 χρονών, και χαρακτηρίζεται απόκληρος ενός συστήματος αξιών

που έχει δομηθεί στο όνομα της «σκληρής πραγματικότητας». Αισθάνομαι απλός

αριθμός σε ένα δελτίο ανεργίας εδώ και 2,5 χρόνια.

Η ζωή του ,μια πλατεία..

" Η μάσκα".



Ακούω το γέλιο σου, κάτω απ΄την μάσκα που φοράς ενώ

σε αποκάλεσα δυστυχισμένο. Δεν διακρίνω την έκφραση του

προσώπου γιατί κρύβεσαι απ΄τον κόσμο. Όπως έπραττες από

παιδί. Δεν επέτρεπες τα συναισθήματα σου να δραπετεύσουνε

γιατί η μοναξιά σου έμοιαζαν φυλακή.

Σε προσέγγισα ως φίλος, αλλά ήσουνα φοβισμένος. Διατείνεσαι ότι

είσαι ευτυχισμένος ενώ οι «κόρες» των ματιών σου μοιάζουν πουλί

με κομμένα φτερά. Οι μέρες αγαπάνε την νύχτα που απλώνεται στα

όνειρα σου. Αναμένουν καρτερικά την σειρά τους.

"Η ευτυχία του μίζερου".



Χαμογελάει σε αντίθεση με τους περισσότερους συνανθρώπους του, που προβληματισμένοι απ΄την δύσκολη καθημερινότητα προβάλλουν το πιο σκυθρωπό πρόσωπο τους. Ευτυχώς είναι μίζερος, προς πείσμα όλων τους. Δεν ακολουθεί

τις κοινωνικές επιταγές, καθότι λογίζεται ανένταχτος στην αντίληψη τους.

Ακολουθεί τις αξίες του, σάν φάρος στην φουρτουνιασμένη θάλασσα να

φωτίζει το πλοίο του διαφορετικού.

Δεν απαιτεί τιμές, για τον δύσβατο δρόμο που βαδίζει. Μήτε και θα ήθελε

διαφορετικά να πράξει. Άλλωστε κάθε δέντρο με βαθιές ρίζες, είναι η στάση του

διαβάτη για να ξαποστάσει όταν κουράζεται στην διαδρομή.

Κάτω απ΄τα λόγια του, βρίσκουνε καταφύγιο οι κάθε λογής πλανημένοι

της επικρατούσας λογικής. Οι απόκληροι της ευκαιρίας.

"Ελπίζω να γελάς".



Ελπίζω να γελάς! Η μαύρη όψη της καθημερινότητας, γνωρίζεις

πόσο αποκρουστική είναι για την επίθεση της ευτυχίας. Φράχτη

υψώνει στα μάτια μας τα προβλήματα και τις έγνοιες, ωσότου

αντιληφθούμε πόσο ανάγκη έχουμε το χάδι ενός χαμόγελου.

Δύσκολη είναι η στιγμή που προβληματίζεσαι, απ΄τις αδυναμίες

των συνανθρώπων σου. Σε ναυαγό μετατρέπεσαι, που το καράβι

του βούλιαξε στον ύφαλο της κυνικότητας.

Ελπίζω να γελάς! Γιατί το νησί όπου μόνος μοιράζεσαι τις σκέψεις με

την σιωπή είναι η αρχή της ευθείας που ενώνει την αναζήτηση με την

αυτογνωσία. Στο πλήθος των κενών, θα μεταμορφωθεί το «Γιατί» σε

χαμόγελο. Άνεμος θα γίνεις που θα διώξεις το σκοτάδι, ώστε να

ξημερώσει η μέρα.

Ως τον ήλιο, τα κοπάδια με τις ελπίδες σαν πουλιά θα ταξιδέψουν.

"Eίσαι περίεργος άνθρωπε".



Είσαι περίεργος άνθρωπε! Ενώ λες ψέματα στον συνάνθρωπο

σου δεν νιώθεις τύψεις αλλά μια αλλόκοτη ευχαρίστηση. Φοράς την

μάσκα του διπρόσωπου επιθυμώντας να αποδείξεις, ότι είσαι ικανός

να αποκρύψεις την αλήθεια και να την κατευθύνεις εκεί που επιθυμείς.

Τι κρίμα! Όταν ήσουνα έφηβος, πίστευες ότι οι αξίες είναι δύσβατος δρόμος

που αν βαδίσεις θα αργήσεις να φτάσεις στον προορισμό του. Διάλεξες

μια διαφορετική διαδρομή, όπου οι «σειρήνες» μαγεύουνε την κρίση σου.

Είσαι περίεργος άνθρωπε! Δημιουργείς πολεμικές συγκρούσεις σε διάφορες

περιοχές του πλανήτη, ενώ γνωρίζεις ποιες είναι οι καταστροφικές συνέπειες

τους. Διατείνεσαι ότι η αναγκαιότητα αυτής της κατάστασης, είναι μεγαλύτερη

απ΄την ύπαρξη της ειρήνης. Μωρά, μητέρες, ηλικιωμένοι είναι τα θύματα

καθώς προσμετρούνται στην ατελείωτη λίστα των απωλειών. Άνδρες, μικροί και

μεγάλοι μετατρέπονται σε στρατιώτες. Άβουλα όντα μιας χειραγώγησης που

επιθυμεί την παρουσία τους στα πεδία των μαχών. Ως την υπογραφή μιας

συνθήκης που θα επιβεβαιώνει την χρησιμότητα του πολέμου.

Είσαι περίεργος άνθρωπε! Ενώ δυστυχείς κλεισμένος μέσα σε ένα διαμέρισμα

δεν σταματάς να ονειρεύεσαι την επέκταση των πόλεων, με την κατασκευή

νέων πολυκατοικιών. Δεν ενδιαφέρεσαι αν στο όνομα της ανάπτυξης

καταστρέφονται δασικές περιοχές ή παρθένα οικοσυστήματα. Διατείνεσαι ότι ο

πολιτισμός είναι κατάκτηση του ανθρώπου και ως εκ τούτου θεωρούνται

παράπλευρες απώλειες η θυσία τμημάτων της πανίδας και χλωρίδας.

"Είναι κάτι παιδιά".



Είναι πλέον παραδεκτή η αντίληψη, ότι στην καθημερινότητα των

συνανθρώπων μας η ελπίδα, η αισιοδοξία και η φωτεινή πλευρά της

ζωής έχουνε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, μπροστά στην επέλαση

της φτώχιας και της εξαθλίωσης.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος, ότι τα προβλήματα που μαστίζουνε

την κοινωνία μοιάζουνε με βρόγχο στον λαιμό ενός ατόμου. Ειδικότερα δε όταν δεν

μπορεί να αντιμετωπίσει επ’ουδενί την πραγματικότητα την οποία βιώνει. Τα

στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τις αυτοκτονίες, τον αλκοολισμό, και την χρήση

ναρκωτικών είναι αδιάσειστος μάρτυρας μιας κοινωνίας ,η οποία ως άλλο καράβι

έχει εξοκείλει της πορείας του.

Στον κόσμο των ψυχρών αριθμών, πρέπει να προστεθούνε και μεγέθη μη μετρήσιμα

όπως η μοναξιά, η κατάθλιψη και η εσωστρέφεια .Η επιλογή που συνειδητά πρέπει να

ορθωθεί ως τείχος απέναντι σε αυτή την δυστοπική εικόνα δεν είναι άλλο από μια γιορτή.

Προσκεκλημένοι σε αυτή την άτυπη εκδήλωση εξωστρέφειας είναι οι καταπιεσμένες

επιθυμίες και οι ανολοκλήρωτες χαρές.

Χώρος τέλεσης της δεν θα είναι ένα νυχτερινό μαγαζί ή ένα σπίτι, αλλά ο εαυτός μας. Και

ειδικότερα τα τρίσβαθα της ψυχής, όπου εκβάλλουνε τα απόνερα της καρδιάς, ενώ τα

καράβια της προσμονής πλέουν στα πελάγη της ελπίδας. Όπου τα πανιά φουσκώνουν

από τον ούριο άνεμο της αλλαγής, δρομολογημένη ανατολή μιας νέας ζωής.

"Δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας".



Είναι πλέον παραδεκτή η αντίληψη, ότι στην καθημερινότητα των

συνανθρώπων μας η ελπίδα, η αισιοδοξία και η φωτεινή πλευρά της

ζωής έχουνε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, μπροστά στην επέλαση

της φτώχιας και της εξαθλίωσης.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος, ότι τα προβλήματα που μαστίζουνε

την κοινωνία μοιάζουνε με βρόγχο στον λαιμό ενός ατόμου. Ειδικότερα δε όταν δεν

μπορεί να αντιμετωπίσει επ’ουδενί την πραγματικότητα την οποία βιώνει. Τα

στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τις αυτοκτονίες, τον αλκοολισμό, και την χρήση

ναρκωτικών είναι αδιάσειστος μάρτυρας μιας κοινωνίας ,η οποία ως άλλο καράβι

έχει εξοκείλει της πορείας του.

Στον κόσμο των ψυχρών αριθμών, πρέπει να προστεθούνε και μεγέθη μη μετρήσιμα

όπως η μοναξιά, η κατάθλιψη και η εσωστρέφεια .Η επιλογή που συνειδητά πρέπει να

ορθωθεί ως τείχος απέναντι σε αυτή την δυστοπική εικόνα δεν είναι άλλο από μια γιορτή.

Προσκεκλημένοι σε αυτή την άτυπη εκδήλωση εξωστρέφειας είναι οι καταπιεσμένες

επιθυμίες και οι ανολοκλήρωτες χαρές.

Χώρος τέλεσης της δεν θα είναι ένα νυχτερινό μαγαζί ή ένα σπίτι, αλλά ο εαυτός μας. Και

ειδικότερα τα τρίσβαθα της ψυχής, όπου εκβάλλουνε τα απόνερα της καρδιάς, ενώ τα

καράβια της προσμονής πλέουν στα πελάγη της ελπίδας. Όπου τα πανιά φουσκώνουν

από τον ούριο άνεμο της αλλαγής, δρομολογημένη ανατολή μιας νέας ζωής.

"Το όνειρο της προηγούμενης μέρας".



Ονειρεύτηκα πώς είχα για προσκεφάλι τον ουρανό. Ο πλανήτης

που μεγάλωνα ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής ,όπου κάτω απ΄το σώμα

μου ομόρφαινε τα ταξίδια «διαφυγής» μου. Όλα τα χρώματα συνδυάζονταν

αρμονικά σαν ορχήστρα μουσικής όπου τα διεύθυνα ως μαέστρος. Ακριβό

δώρο η ζωή όταν αποφασίζεις να την απολαμβάνεις στην ουσία της.

Ονειρεύτηκα ότι οι άνθρωποι, δεν είχανε πλέον αδυναμίες. Είχανε εξαλείψει

κάθε διαχωριστική γραμμή στην επικοινωνία μεταξύ τους, και απολάμβαναν

την συντροφιά της παρέας. Δύναμη φάνταζε η πρόθεση να δημιουργήσουνε

νέες συνθήκες διαβίωσης, δίχως φτώχια, εξαθλίωση και μίσος. Θυσίασαν τον φόβο

δεμένο πάνω στα ξύλα που έκαιγαν απ΄την φωτιά της εξωστρέφειας.

Ονειρεύτηκα ότι η προηγούμενη μέρα είναι το σκοτάδι .Ο ήλιος έδυσε και στην θέση του

γεννήθηκε το φεγγάρι. Δίπλα του τα αστέρια διέσχιζαν τον δρόμο, που διάνοιξαν οι

ενδόμυχες ελπίδες. Είχανε μορφή μωρού, και ήταν για το ψέμα παγίδες.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018

"Ειρήνη"



Των ανθρώπων το μίσος, σκοτάδι γεννάει και

γυρεύεις το φώς για να βρεις την αγάπη. Στις

σκεπές των σπιτιών, στις ψυχές των παιδιών

φωλιάζει της ειρήνης ο σπόρος.

Λουλούδι να ανθίσει και ευωδιά να σκορπάει.

Κάθε ηλικίας και δέρματος χρώμα, οι άνθρωποι

σε χορό αγκαλιά να βρεθούνε. Η γη είναι η πατρίδα

και το μέλλον η ελπίδα.

Εκεί όπου οι έριδες και τα μίση θα εκλείψουνε. Μικροί

και μεγάλοι το κακό θα μισήσουνε. Δίχως πόλεμο και όπλα,

παρά με καρδιά και τα χέρια νέο κόσμο θα χτίσουνε

με αισθήματα θεμέλια.

Όπου ο ήλιος θα αγαπήσει την νύχτα, και το φεγγάρι την

μέρα. Τα σύνορα σύντομα να χαθούνε στο πηγάδι της λήθης.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2018

"Η ειρήνη των λαών".

Μεγάλη μου χαρά και τιμή συνάμα,που συμμετείχα στην εκδήλωση του συλλόγου "Το ράφι της αγάπης" με τίτλο "Η ειρήνη των λαών"στην αίθουσα Μανώλης Αναγνωστάκης,του δημαρχιακού
μεγάρου Θεσσαλονίκης,στις 9/6/2018/Το ποίημα που απήγγειλα,είχε τίτλο "Ειρήνη"!