Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

"Το δέντρο"


 Χριστούγεννα σήμανε το χιόνι που πέφτει, στην γκρίζα

πόλη η χαρά επιστρέφει. Γύρω απ΄το δέντρο, άγια μέρα

στο σπίτι μικροί μεγάλοι ανοίγουν τα δώρα.

Αξία δεν έχει η τιμή στο κουτί, αλλά της καρδιάς η πρόθεση

για την μεγάλη γιορτή. Στην ξύλινη φάτνη ,τα ζώα με το

βρέφος παρέα αγάπη μοιράζονται κάτω απ΄του άστρου

το βλέμμα. Ήρθε η ώρα για το τραπέζι, λιτό αλλά με όρεξη

το μεσημέρι μαζεύτηκαν της οικογένειας τα μέλη.

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

"H ευτυχία του μίζερου"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr.


 Χαμογελάει σε αντίθεση με τους περισσότερους συνανθρώπους του, που προβληματισμένοι απ΄την δύσκολη καθημερινότητα προβάλλουν το πιο σκυθρωπό πρόσωπο τους. Ευτυχώς είναι μίζερος, προς πείσμα όλων τους. Δεν ακολουθεί

τις κοινωνικές επιταγές, καθότι λογίζεται ανένταχτος στην αντίληψη τους.

Ακολουθεί τις αξίες του, σάν φάρος στην φουρτουνιασμένη θάλασσα να

φωτίζει το πλοίο του διαφορετικού.

Δεν απαιτεί τιμές, για τον δύσβατο δρόμο που βαδίζει. Μήτε και θα ήθελε

διαφορετικά να πράξει. Άλλωστε κάθε δέντρο με βαθιές ρίζες, είναι η στάση του

διαβάτη για να ξαποστάσει όταν κουράζεται στην διαδρομή.

Κάτω απ΄τα λόγια του, βρίσκουνε καταφύγιο οι κάθε λογής πλανημένοι

της επικρατούσας λογικής. Οι απόκληροι της ευκαιρίας.

"Χριστούγεννα"


 Σήμανε η γιορτή, μεγάλη όσο το αγαθό πρόσωπο του θείου

βρέφους στην φάτνη. Μέρες χαράς, μα και περισυλλογής είναι

αυτές που διανύουμε στην ψυχή μας.

Γιατί η γέννηση του καλού, μοιάζει σαν την ανατολή του ήλιου.

Φως πλημμυρίζει την γη, μετατρέποντας το σκοτάδι σε γενναιοδωρίας

χάδι. Οι σκέψεις μας όμως τριγυρνάνε σαν αγέλες, στην ανεύρεση των

μηνυμάτων που εσωκλείουνε τα Χριστούγεννα. Αρχηγός είναι οι αξίες μας

που συνταιριάζονται και φιλόξενη γη τις τρέφει.

Ας είναι λίγες μέρες ικανές, να αποδομήσουνε τα προβλήματα μας. Να τα

μετατρέψουνε σε θετική ενέργεια.

Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017

"Το μήνυμα των Χριστουγέννων"-("Δύο αχώριστοι εχθροί.")


 (Ο Τιμολέοντας και ο Αγαμέμνονας, πίνουν κρασί δίπλα στο

τζάκι στο σπίτι του πρώτου.)

-Οι μέρες των Χριστουγέννων, είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στην μνήμη

μου από παιδί. Φαντάζομαι σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει το ίδιο.

-Αγαπητέ Τιμολέοντα, δεν συμμερίζομαι την άποψη σου καθότι αρκετοί δεν

μπορούνε να τις απολαύσουνε όπως θα επιθυμούσανε.

-Γίνε πιο σαφής φίλε μου.

-Είναι εύκολο να συμπεράνεις, ότι αρκετοί συμπολίτες μας ζούνε σε συνθήκες

φτώχιας. Θα ήθελαν ένα μεγάλο τραπέζι με νόστιμα εδέσματα, ή ένα χριστουγεννιάτικο

δέντρο με πολλά δώρα. Όμως συμβαίνει το αντίθετο.

-Η ζωή δυστυχώς, είναι θέμα ταχύτητας. Οφείλει κάποιος γρήγορα να εκμεταλλεύεται

την ευκαιρία που του προσφέρεται. Άλλοι λόγω αυτού του γεγονότος είναι οικονομικά

ευκατάστατοι και άλλοι όχι.

-Αύριο, μέρα Χριστουγέννων, θα προσφέρω σε μία τετραμελή οικογένεια που στεγάζεται

σε μία παράγκα κοντά στο σπίτι μου ένα ολόκληρο γεύμα και παιχνίδια για τα δύο μικρά

παιδιά. Το λιγότερο που δύναμαι να κάνω, για το «πνεύμα» των γιορτών και ας μην

υπάρχει «μαγεία» πλέον στην καθημερινότητα μας.

(Ο Τιμολέοντας του προσφέρει χρήματα απ΄την τσέπη.)

-Πρόσφερε στην ίδια οικογένεια, και το γεύμα της Πρωτοχρονιάς. Δεν πιστεύω ότι

είμαι και ο πιο άκαρδος άνθρωπος του κόσμου.

(Τσουγκρίζουνε τα ποτήρια τους.)

-Το γνωρίζω αγαπητέ μου. Καλές γιορτές να έχουμε.

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

"Yποχόνδριος"


 Κάθεται μόνος στην καφετέρια. Καπνίζει και πίνει

τον καφέ του παρατηρώντας τους θαμώνες του μαγαζιού.

Νιώθει ότι είναι ξεχωριστός. Άλλωστε γι’αυτό και έχει λίγους

φίλους. Πιστεύει ακράδαντα ότι είναι το κέντρο του κόσμου.

Η γύρη του λουλουδιού, γύρω απ΄την οποία περιφέρονται μέλισσες.

Όλοι και όλα του φταίνε. Άλλωστε το παρατσούκλι που κουβαλάει

δεν είναι τυχαίο. Ο «υποχόνδριος».

Οι γιατροί είναι τυχεροί, καθώς κάθε εβδομάδα επισκέπτεται αρκετούς

από αυτούς. Άλλοτε για παθολογικά αίτια, άλλοτε για καρδιολογικά.

Έχει πονόδοντο, μα και τα άκρα του σώματος δεν λογίζονται στέρεα.

Δύσκολα να πει καλό λόγο για κάποιον. Η εξέλιξη της ζωής του δεν είναι

για εκείνον αποτέλεσμα των επιλογών που έχει πραγματοποιήσει αλλά

οι καθημερινές συγκρούσεις με εχθρούς λόγω ενός σχεδίου που έχει

δρομολογηθεί από ύποπτα και σκοτεινά κέντρα αποφάσεων που

εξυφαίνονται την εξόντωση του σε όλα τα επίπεδα.

Όσο για το άλλο φύλο; To λεγόμενο ασθενές, μοιάζει ένας προπατορικός

εχθρός. Ταγμένος μισογύνης θεωρεί, ότι η αποφυγή επαφών μαζί του

είναι σωτήρια επιλογή για την διατήρηση της ανδρικής μοναδικότητας.

Όπως είναι η δική του.

"Τέλος"


 Κάθε ιστορία έχει αρχή και τέλος. Όπως οι «Ιστορίες

της πόλης». Απλοί άνθρωποι, υποβάλλονται πάντα σε

δοκιμασίες από την ζωή, ως αντίβαρο στις λίγες χαρές

που γεύονται. Συνήθως συνειδητοποιούνε την λύπη, και

γυρεύουν ένα στήριγμα για να ξαποστάσουνε και να ξεκινήσουνε

τον αγώνα τους προς την λύτρωση.

Είναι μακρινός και κακοτράχαλος ο δρόμος που διαβαίνουν.

Αλλά εάν το πιστέψουνε βαθιά μέσα τους, διαπιστώνουνε ότι αξίζει

τον κόπο. Το αντίο στους ήρωες, που γύρω από αυτούς πλέκεται ο μύθος είναι το λιγότερο που μπορείς να ευχηθείς, όταν ως

παρατηρητής δένεσαι μαζί τους. Στο επανιδείν!

"Συνάνθρωπος"


Κάθεται οκλαδόν στο πεζοδρόμιο, και απλώνει το

χέρι του για ελεημοσύνη. Είναι άστεγος και δεν γνωρίζει που

θα κοιμηθεί ή αν θα φάει κατά την διάρκεια της ημέρας.

Δώσε του μια βοήθεια, έστω μικρή. Γι’αυτόν όμως είναι σημαντική.

Μεταμορφώσου σε συνάνθρωπο. Είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό.

Στην ζωή η πράξη είναι αυτή που ξεχωρίζει. Αναμφισβήτητα οι

παραλείψεις και τα εγκληματικά λάθη του κράτους είναι αναρίθμητα.

Δεν χωράει συζήτηση, πώς η σωστή διανομή του πλούτου θα μπορούσε

να μετατρέψει την κοινωνία των ρόλων σε μία όαση ισότητας.

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Ε και; Αυτή είναι η πρόκληση. Να παλεύεις

κόντρα στους άγραφους νόμους και να επιχειρείς να τους αλλάξεις. Στην κυριολεξία

να τους ξαναγράψεις. Κανείς δεν αμφιβάλλει, ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο.

Αλλά μην το σκέπτεσαι. Εσύ θα ικανοποιηθείς σε βαθμό, που να νιώθεις αξιακά

ολοκληρωμένος. Ένας Υπεράνθρωπος που οι «μαγικές» του δυνάμεις βοηθάνε

ώστε να μειώνονται κατά ένα τα προβλήματα. Και η «ζωή» επιστρέφει την ενέργεια

που εκλύεις με μοναδικό τρόπο.

"Σε είδα"


Σε είδα να βουρκώνεις στην αγκαλιά του συζύγου σου.

Έξω απ΄το νοσοκομείο χθες το βράδυ, γύρευες μια ελπίδα

ώστε να σε συντροφέψει. Ο γιός σου στην εντατική αγωνιζόταν

μετά το τροχαίο με το αυτοκίνητο, να παραμείνει στην ζωή.

Ψηλά έστρεφες το βλέμμα προς τα αστέρια, και σου έκλεινε το

«μάτι» το πιο φωτεινό απ’ όλα.

Σου ψιθύριζε στο αυτί ένα «Κουράγιο», όπως κάθε φορά που στις

δύσκολες στιγμές της ζωής σου αποζητούσες. Από τότε που ήσουνα

μικρή εκεί δίπλα στο παράθυρο του δωματίου σου.

Σε είδα να καπνίζεις μόνος στο παγκάκι, όταν σε αποχαιρέτησε μετά το

ραντεβού. Έμοιαζε σκληρός ο χωρισμός μετά από 5 χρόνια. Κάνατε όνειρα

μαζί για το μέλλον σε εκείνο το πάρκο. Λίγες εικόνες απ΄την ευτυχία είναι οι

κύκλοι απ΄τον καπνό του τσιγάρου. Πολύ περισσότερα είναι τα λόγια που χάθηκαν

στον χρόνο. Και είναι δύσκολο να αγαπάς. Γιατί οι κοινωνικές επιταγές σου καθορίζουνε

κώδικες συμπεριφοράς. Δούναι-λαβείν, χρήματα-ευτυχία.

Είναι ώρα να επιστρέψεις στο σπίτι. Πόσο βαριά θα μοιάζουνε τα βήματα σου..

"Σε άκουσα"


 Σε άκουσα που κραύγαζες σιωπηλά. Αποζητούσες συντροφιά

μόνος στην πλατεία. Άδεια από ανθρώπους, γεμάτη από φόβους

περικύκλωνε τις αγωνίες σου δίχως οίκτο. Οι τσέπες «φώλιαζαν»

μερικά ευρώ, αρκετά ώστε να αγοράσεις ένα μπουκάλι φτηνό

αλκοόλ και την «άσπρη» δόση. Να πραγματοποιηθούν σχεδόν ανέξοδα

για λίγη ώρα τα ταξίδια σου, δίχως την συνδρομή μεταφορικού μέσου.

Την άκουσα να γελάει. Κρατούσε στην αγκαλιά το μωρό της, και καθόταν

στο μπαλκόνι του διαμερίσματος αντικρίζοντας την απεραντοσύνη της

θάλασσας.

Βίωνε την ευτυχία, τα πράσινα μάτια της να αγκαλιάζουν το γαλάζιο σε έναν

χορό χρωμάτων. Λίγες είναι οι εικόνες στην ζωή, που βαφτίζονται στην κολυμβήθρα

της εξιλέωσης. Όπως οι δύο προηγούμενες απόπειρες να αποκτήσει παιδί.

Σε άκουσα να πανηγυρίζεις το γκολ της ομάδας σου. Κρατούσες το χασκόλ, και κοίταζες

τον ουρανό με την ίδια ευκολία, όπως τον ποδοσφαιριστή που σκόραρε. Μπορεί η

εβδομάδα που προηγήθηκε να ήταν η πιο κουραστική, από άποψη εργασίας.

Η πιο δύσκολη γιατί η Μαρία ήταν θυμωμένη μαζί σου. Μια νίκη ήταν αρκετή ώστε

να νιώσεις θεός. Ανέγγιχτος από κάθε λογής προβλήματα.

"Ουρανός"


 Σηκώνω ψηλά το βλέμμα στον ουρανό. Σύννεφα οι

αναζητήσεις μου περιφέρονται ανάμεσα στο παρελθόν

και το μέλλον. Είχα όνειρα, επιθυμίες να μοιραστώ και

παγιδεύτηκα. Ανάμεσα στην θέληση και την ατολμία.

Οι άνθρωποι όταν στέκονται δίπλα σου είναι ένα αίνιγμα.

Ρίζες στις αποτυχίες φυτρώνουν, και μεγαλώνουν ωσότου

διασταυρωθούνε με την επιτυχία.

Σπόροι διασκορπίστηκαν το γέλιο και το κλάμα, η αισιοδοξία

και η απαισιοδοξία. Περπατάω κουβαλώντας στην πλάτη εμπειρίες.

Όμως ο ουρανός μου βάζει τρικλοποδιές. Αναρωτιέται που πηγαίνω

και βρέχει. Πρέπει να καλυφτώ. Αλλά λίγο πριν την σκέπη των φύλλων

κάτω απ΄τον πλάτανο ο ήλιος με κοροϊδεύει.

Θαρρείς με προτρέχει να συνεχίσω την πορεία μου, τραυματισμένος

απ΄τις ανησυχίες μου. Μέχρι την δύση είναι κοντά. Η ανατολή με φοβίζει.

Δίχως άλλο είναι μακριά.

"Μπαλόνια"


 Στιγμές ξεχωριστές βιώνει σήμερα η ψυχή του. Αυτή

η παιδική διάθεση μονομιάς, τον μάγεψε όντας ενήλικο.

Κοντοστέκεται στην πλατεία, παρέα με τον γιό του. Θαρρείς

συνομήλικοι αποφάσισαν να διοργανώσουνε παιχνίδι.

Οι δυο τους φουσκώνουνε μπαλόνια, πολύχρωμα και τα δωρίζουνε

στους περαστικούς.

Κάθε ηλικίας και διάθεσης. Πρόθεση τους είναι να διασαλευτεί

η μονοτονία. Εκείνη που πισθάγκωνα έχει περιορίσει την πρόθεση.

Καύσιμο μοιάζουνε οι ευχές, που ωθούνε σε κίνηση τα ιπτάμενα

αντικείμενα .Η απορία του αγοριού είναι εύλογη. «Γιατί μας κοιτάζουνε

όλοι; Αφού παίζουμε.»Εκείνος γελάει. Γνωρίζει καλά, ότι η ερώτηση

είναι αφοπλιστική. Δεν απαντάει. Κλείνουν μαζί τα μάτια, και σιωπούν

για λίγο. Όσο χρειάζεται δηλαδή, ώστε να φωνάξουνε «Δεν θα

μεγαλώσουμε ποτέ.»Απειλή ή αυτογνωσία;

"Λεωφορείο"


 Το ντέρμπυ της καθημερινότητας, μεταξύ ενός αργοπορημένου

εργαζομένου με άγνωστους και αγχωμένους επιβάτες ενός αστικού

λεωφορείου είχε μόλις ξεκινήσει. Η επιβίβαση μου στο μέσο μαζικής

μεταφοράς έμοιαζε με την απαρχή μιας περιπέτειας.

Ήμασταν τόσο στριμωγμένοι, που κυριολεκτικά δεν μπορούσαμε να

κουνήσουμε ούτε χέρια, μα και πόδια. Η έναρξη του αγώνα, είχε εκατέρωθεν

ευκαιρίες προκειμένου να βρεθεί κάποια κενή θέση. Με χαρακτηριστική ευκολία

έβρισκε κάτοχο, χωρίς να υπάρχει υποτυπώδης ευγένεια. Στην συνέχεια ο διαιτητής

που δεν ήταν άλλος από τον οδηγό, μας συνέστησε ψυχραιμία καθότι υπήρχανε

γυναίκες με παιδιά και ηλικιωμένοι που είχανε προτεραιότητα στο να καθίσουν.

Το ημίχρονο έμοιαζε να είναι, ένα μποτιλιάρισμα που προκλήθηκε από ένα τροχαίο

δυστύχημα, ευτυχώς χωρίς τραυματίες ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα.

Οι συζητήσεις φουντώσανε, ειδικότερα όταν κάποιοι έδωσαν την δική τους εξήγηση

για το αν οι έλληνες είναι καλοί ή κακοί οδηγοί σε αυτούς τους άθλιους δρόμους.

Η επανάληψη του ματς ξεκίνησε, με έντονη επιθετικότητα εκατέρωθεν ειδικά όταν

κόσμος επιβιβαζόταν ή αποβιβαζόταν στις κατά καιρούς στάσεις. Ο ιδρώτας μου λόγω

της ζέστης που επικρατούσε «έγλειφε» το σβέρκο και το μέτωπο.

Τα παράθυρα ήταν κλειστά, λόγω του έντονου ψύχους. Τελικά με ανακούφιση, είδα τον

προορισμό μου και επιστράτευσα όλη την δύναμη και το κουράγιο, προκειμένου να

αφήσω πίσω το ποδοσφαιρικό ντέρμπυ της καθημερινότητας. Επιβάτης σε λεωφορείο.

"Κίνηση ματ"



Αμίλητος όπως ήταν, παρακολουθούσε με απόλυτη

προσοχή τα πιόνια του. Ήθελε να είναι σίγουρος για

την επόμενη κίνηση που θα πραγματοποιούσε. Ο

αντίπαλος φαινόταν ευάλωτος, καθώς είχε ήδη θυσιάσει

τους στρατιώτες.

Ο επόμενος πρωθυπουργός που θα διαδέχονταν τον ανήμπορο

πλέον προκάτοχο έπρεπε να φυλάσσεται καλύτερα στην παρτίδα

σκάκι που θα ακολουθούσε. Αυτή όμως δεν ήταν η έγνοια του.

Εκείνο που τον απασχολούσε, ήταν να τον καθαιρέσει με συνοπτικές

διαδικασίες. Άναψε το πούρο. Προς μεγάλη έκπληξη του μονομάχου

του χαμογέλασε. Το ψυχρό πρόσωπο, που η έκφραση του ήταν συνήθως

αταλάντευτη ανεξάρτητα από τις δυσχέρειες που συναντούσε

ακτινοβόλησε μία μικρή λάμψη χαμόγελου.

Διαπέρασε την χαραμάδα, απ΄το μονότονο λόγω απόλυτης ησυχίας

παιχνίδι και μετατράπηκε σε έναν μικρό ήλιο που φεγγοβόλησε την

αναμονή του αντιπάλου. «Ματ» και δίχως δισταγμό, άρπαξε τον βασιλιά

και στην θέση του τοποθέτησε το άλογο.

«Σε κάθε κούρσα διαδοχής, υπάρχει ένα άγριο και δυνατό ζώο που στο

τέλος κερδίζει. Αρκεί ο αναβάτης να γνωρίζει πώς χειρίζεται τα γκέμια»

είπε και θυμήθηκε τον ρόλο του. Να ελέγχει με κάθε τρόπο, την

ψυχολογία των μαζών. Τοποθετώντας ανάλογα την περίοδο, τον

κατάλληλο άνθρωπο στην καίρια θέση.

"Ζουζού"


 Μαζί της απ΄την κορυφή του λόφου ατενίζουμε, τον

ορίζοντα που αγκαλιάζει το γκρίζο επιτραπέζιο παιχνίδι

που μοιάζει η πόλη. Απλώνεται μπροστά μας ένα μωσαϊκό τσιμεντένιων κατασκευών, διαφόρων

σχημάτων. Ορθογώνια, τετράγωνα, μερικές φορές και κυκλικά.

Σπρώχνει το μικρό κεφάλι της, κάτω απ΄την μασχάλη μου ενώ

νιώθω την αναπνοή της.

Η θέα της πόλης παρέα με την μικρή μου κόρη την «Ζουζού», είναι μοναδική. Δείχνει το

αεροπλάνο που διασχίζει τον ουρανό και σιωπηλά μοιραζόμαστε

ένα χαμόγελο. Δεν έχω διάθεση να επιστρέψω στο διαμέρισμα μου.

Είναι μια μικρή φυλακή, και η απόδραση μου για λίγες ώρες είναι

λυτρωτική για την διάθεση μου. Όσο γίνεται πιο μακριά, μαζί με

την Ζουζού.

"Ευδιάθετος"


 Ξύπνησε απ΄το μεθύσι του προηγούμενου βραδιού. Τα μάτια

του αρνιόταν πεισματικά να ανοίξουνε. Η ζάλη της βότκας ήταν

αρκετή ώστε να θέλει να παραμείνει και άλλη ώρα στο κρεβάτι.

Και όμως. Ήταν ευδιάθετος. Μετά από πολύ καιρό, διασκέδασε

παρέα με τους φίλους του στο μπαρ που επί αρκετά χρόνια είχανε

ως στέκι.

Δεν λογάριαζε επ’ουδενί πλέον, την απόλυση απ΄την εργασία του. Σαφώς

και το αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον λογιζόταν στην ανασφάλεια που

τον διακατείχε. Όμως γνώριζε πολύ καλά και μια άλλη λεπτομέρεια της

ζωής που κάνει την διαφορά στην καθημερινότητα ενός ατόμου.

Η ισορροπία του εαυτού. Όσες και αν είναι οι λύπες, που λόγω φυσικής φθοράς είναι περισσότερες οφείλουμε να γλεντάμε στις λιγοστές χαρές. Εξάλλου αυτή

είναι η σημαία που κυματίζει στον ιστό του κάστρου μας. Αυτού που περικλείεται

απ΄τις εμπειρίες και τα γεγονότα. Η «ουσία» είναι το οχυρό, που μας διαφοροποιεί

σε ξεχωριστές προσωπικότητες. Όπως τα γεμάτα ποτήρια, τις όμορφες γυναίκες και

την δυνατή μουσική που μοιράστηκε λίγες ώρες πριν.

Σε εκείνη την παρέα, που ένιωσε όμορφα.

"Διακοπές"


Ήταν μόνος στο γραφείο. Καθόταν στην αναπαυτική

δερμάτινη πολυθρόνα, μπροστά απ΄τον ηλεκτρονικό

υπολογιστή και προσπαθούσε να χαλαρώσει.

Δύσκολο μεν, αλλά απ΄την άλλη ένιωθε τυχερός καθότι

απέναντι του υπήρχε ένα μικρό κάδρο μιας αμμουδιάς σε

τροπικό νησί. Το μυαλό του «ταξίδευε», καθώς σε λίγες εβδομάδες

ημερολογιακά ξεκινούσε το καλοκαίρι.

Είχε δημιουργήσει έναν «νοητό» χάρτη, με πιθανούς προορισμούς

αλλά λόγω οικονομικής δυσχέρειας δεν υπήρχε κάποια εξωτική τοποθεσία.

Από μικρός επιθυμούσε να γίνει ένας μικρός Ροβινσώνας Κρούσος.

Να γεύεται με όλες του τις αισθήσεις τον ήλιο, την θάλασσα και τους φοίνικες.

Ο Παρασκευάς δεν θα ήταν άλλος, απ’τα όνειρα του. Ξεκομμένα φυσικά απ΄το

παρελθόν. Απ΄τις σκληρές και στυγνές επιταγές της κοινωνίας, οι οποίες διαμορφώνουν

γενικά τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.

Όμως το «ταξίδι « του έλαβε απότομα τέλος, όταν δίχως να το καταλάβει μπροστά

του εμφανίστηκε ο προϊστάμενος. Γνώριζε καλά, ότι η σκυθρωπή έκφραση του προσώπου

δεν προμήνυε καλό υπόλοιπο μέρος στην εργασία.

"Γειτονιά"


 Το δροσερό αεράκι που φυσούσε, έσμιξε την

διάθεση των φίλων στην ταβέρνα. Ήταν βράδυ

καλοκαιριού και η κατανάλωση αλκοόλ και μεζέδων

είχε φουντώσει την συζήτηση της παρέας.

Από παιδιά είχανε δημιουργήσει στενούς δεσμούς,

καθότι τα στοιχεία που τους ένωναν ήταν περισσότερα

από εκείνα που τους χώριζαν. Η αγάπη για τις γυναίκες, το

ποδόσφαιρο και την heavy metal μουσική, παρέμενε αναλλοίωτη

μέσα στον χρόνο. Κάθε που ήταν δυνατό, συγκεντρώνονταν

στην ταβέρνα «Ο Θωμάς», που λειτουργούσε επί αρκετά χρόνια

στην περιοχή. Χαρές και λύπες εναλλάσσονταν στις συναντήσεις

τους μέχρι την δημιουργία της οικογένειας.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, αραίωσε η συχνότητα συνεύρεσης

καθώς ενίοτε μεταναστεύανε σε άλλη πόλη ή και το εξωτερικό

προκειμένου να αναζητήσουνε εργασία. Η γειτονιά όμως, ήταν η

αιτία και η ταβέρνα η αφορμή ώστε να φουντώνει η σπίθα που

ενυπήρχε στις ψυχές τους σε φωτιά. Το κυριότερο δε, ήταν πώς η

φιλία τους ήταν χτισμένη σε γερά θεμέλια και δεν εδύνατο να

μετατραπεί ποτέ σε καιροσκοπισμό, όπως συμβαίνει στην κοινωνία

αυτή την εποχή.

"Αλέξανδρος"


 Είδα τα μάτια του γεμάτα παράπονο. Δίπλα στο παγκάκι

ήταν ξαπλωμένος γέρνοντας προς το πλάι. Τον γνώρισα κουτάβι

όταν ένα πρωινό καθώς κατευθυνόμουν προς το γραφείο, τον

βρήκα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών.

Ήμαστε αχώριστοι φίλοι, σε δύσκολες και ευχάριστες στιγμές της

ζωής μου. Μέχρι πριν από λίγο όμως. Δίπλα του ήταν ένα μισοφαγωμένο

σάντουιτς και όσο περνούσε η ώρα γάβγιζε με λιγότερη ένταση. Στο σώμα

του είχε εισχωρήσει η ανθρώπινη κακία. Εκείνο το συναίσθημα, που κανένα

απ΄τα ζώα δεν γνωρίζει και φυσικά δεν θα μπορούσε να καταλάβει. Η «φόλα»

τον κέρδιζε λεπτό με το λεπτό, και εγώ συνάμα τον έχανα. Τον χάιδευα για να του δώσω κουράγιο. Μακάρι να μπορούσα να τον διατηρήσω στην ζωή.

Ήταν αργά πλέον. Όταν η ψυχή του «απελευθερώθηκε», προσγειώθηκα στον χρόνο.

Αμείλικτος, σκληρός και άτεγκτος δεν διακρίνει κανένα στην μετάβαση προς τον θάνατο.

Πιστεύω πώς πήγε δίπλα στο φεγγάρι. Όπως αρκετά βράδια βλέπαμε μαζί.

πιο πάνω απ΄την θάλασσα. Όταν τρέχαμε μαζί στην παραλία, δίπλα στο κύμα.

"Wi-φάει;"


 Κοίταζε συνεχώς το ρολόι του, και ήταν αγχωμένος. Κάθε φορά

που επισκεπτόταν τα καταστήματα στο κέντρο της πόλης παρέα με

την σύζυγο του γνώριζε καλά το τι επρόκειτο να συμβεί.

Μπαινόβγαιναν διαρκώς, δίχως αποτέλεσμα καθώς ήταν αναποφάσιστη

για το τι επρόκειτο να αγοράσει. Εκείνος ήταν νωχελικός συνήθως, καθότι

δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις προθήκες των μαγαζιών.

Καθώς περπατούσανε, αντίκριζε τους υπόλοιπους περαστικούς και διέκρινε

μία μεγάλη δίψα για κατανάλωση. Βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ οι

περισσότεροι ήταν πρόθυμοι να επιδοθούνε σε αγορές προϊόντων, τα χρήματα

δεν τους αρκούσανε.

Η έκπληξη του ήταν μεγάλη, όταν βρέθηκαν μπροστά σε ένα κατάστημα μεγάλης εταιρείας

κινητής τηλεφωνίας. Δύο άντρες ιδιωτικής φύλαξης, οι γνωστοί security με δυσκολία

προσπαθούσαν να συγκρατήσουνε νεαρής κυρίως ηλικίας άτομα που επιθυμούσανε

να εισέλθουνε και να επωφεληθούνε προσφορές σε τιμές διαφόρων προϊόντων.

Ακριβώς δίπλα στην πόρτα, ένας ηλικιωμένος είχε απλωμένο το χέρι του και εκλιπαρούσε

για λίγο φαγητό. Η σύζυγός του, τον πίεζε να ακολουθήσουνε και αυτοί το πλήθος.

Εκείνος για λίγα δευτερόλεπτα, στην οθόνη του μυαλού πληκτρολόγησε το κοντράστ των

συναισθημάτων που βίωνε.

«Wi-fi» και «Κάποιος θέλει να φάει, γιατί πεινάει». Ανέκφραστα, πάγωσε σύγκορμος.

«Wi-φάει;»

"Ιστορίες της πόλης"


Όταν έβγαινε βόλτα κρατούσε ένα τετράδιο και στην τσέπη του

σακακιού υπήρχε πάντα ένα στυλό. Συνδυασμός που δεν ήταν τίποτα

άλλο απ΄το αγαπημένο του χόμπι. Να κάθεται κάπου και να γράφει.

Από τον εσπρέσο που έπινε στην καφετέρια, μέχρι το ποτό του στο μπαρ

τα βράδια. Ειδικά τεκίλα και βότκα.

Η αλήθεια είναι ότι έλκυε την προσοχή των υπολοίπων, με χαρακτηριστική

ευκολία. Ήταν ένα είδος αξιοθέατου, με την διαφορά ότι εκείνος αισθανόταν

το υποκείμενο και όχι το αντικείμενο των συζητήσεων. Είχε τον τρόπο, να τοποθετεί

τους ανθρώπους μέσα στις ιστορίες που έπλαθε και δημιουργούσε βάσει της

φυσιογνωμίας τους.

Η αύρα ήταν αρκετή, ώστε να μεταμορφώνεται σε σκηνοθέτη που μοιράζει ρόλους

στους ηθοποιούς. Της ζωής, και δη μιας καθημερινότητας που λειτουργεί σε αρκετές

περιπτώσεις ως χαμαιλέοντας συναισθημάτων. Ο τίτλος του εγχειρήματος του λεγόταν

«Ιστορίες της πόλης».

Απ΄τις πλατείες, τους δρόμους μέχρι και τους τόπους αναψυχής το στοίχημα με τον εαυτό

του ήταν ένα και μοναδικό. Να αποτυπώνει συμπεριφορές με τον τρόπο του. Και γνώριζε

καλά ότι το τέλος ποτέ δεν θα έμπαινε στην προσπάθεια αυτή παρά μόνο θα προσέθετε

νέο υλικό.

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

"Ευτυχία"-"("Δύο αχώριστοι εχθροί")


 -Σήμερα δεν νιώθω πολύ καλά. Απ΄το πρωί αισθάνομαι μια

κατήφεια να κυριαρχεί στις σκέψεις μου.

(Ο Τιμολέοντας πίνει τον καφέ του ατάραχος.)

-Αγαπητέ μου, μήπως πρέπει να επισκεφθείς κάποιον γιατρό;

-Όχι μην ανησυχείς. Κάθε άλλο. Σκεφτόμουν απλά πόσο σημαντική

έννοια είναι για την ζωή μας η ευτυχία, ενθυμούμενος τον θάνατο

ενός φίλου ποιητή. Συνήθιζε να λέει: «Όσα όνειρα και αν

πραγματοποιήσουμε, ένα πάντα μένει ανολοκλήρωτο. Η ευτυχία.»

-Χα! Ένας άνθρωπος που γράφει στίχους, προσωπικά για μένα είναι

θεατής των καταστάσεων. Δεν κυνηγάει τους στόχους του, παρά μόνον

απολαμβάνει να τους χάνει .Η απώλεια σε έναν καλλιτέχνη, είναι η πηγή

της έμπνευσης του.

-Νομίζω ότι είσαι άδικος. Το νόημα αυτής της ρήσης, είναι απλό. Ποτέ οι

άνθρωποι δεν είμαστε ευχαριστημένοι απόλυτα. Τουναντίον αγαπάμε την

σήψη μας, ως λύτρωση της θνητής μας φύσης.

-Ας είναι. Ουδείς τέλειος!

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

"Ακουσε με"


 Άκουσε με. Μην θαρρείς ότι η γνώμη σου, είναι θέσφατο. Ψηλάφισε

με λογική τις αντιλήψεις μου, και θα ανακαλύψεις δίχως κόπο μια από

τις αξίες που πρεσβεύω. Τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα.

Άκουσε με. Όταν νιώθεις κούραση, όχι σωματική αλλά ψυχολογική αναζήτησε

βαθιά στον εαυτό σου το στήριγμα που θα σε βοηθήσει να ξαναβρείς κουράγιο.

Την αυτογνωσία. Όταν δεν αγαπάς την ουσία σου, αλλά αντίθετα λειτουργείς

σπασμωδικά σαν το φύλλο στον άνεμο θα εκπέμπεις αρνητισμό. Μιζέρια, μελαγχολία

και κάθε είδους συναίσθημα κατάπτωσης.

Άκουσε με. Δώσε ευκαιρία στον συνάνθρωπο σου, όταν υποπέσει σε λάθη. Είναι

σημαντικό όταν κάποιος γυρεύει την συγχώρεση, να βρίσκει ανταπόκριση. Ένα χλιαρό

χτύπημα στην πλάτη, ή δύο λέξεις να εκστομίζονται με χαμόγελο. «Δεν πειράζει.»

Κάθε μέρα είναι μοναδική και ολότελα διαφορετική από τις προηγούμενες.

Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

"Αυτοκριτική"-("Δύο αχώριστοι εχθροί")


 (Ο Αγαμέμνονας με τον Τιμολέοντα παίζουνε σκάκι.)

-Ήδη έχουν περάσει 3 ώρες, και δεν υπάρχει διαφαινόμενος νικητής.

-Ασφαλώς Αγαμέμνονα .Το παιχνίδι αυτό, όσο λίγα έχουν ταυτιστεί με

την έννοια της στρατηγικής. Όπως και στην ζωή μας, πρέπει να υπάρχει πλάνο

για κάθε κίνηση που προβαίνουμε.

-Δεν διαφωνώ. Κανείς σώφρονας άνθρωπος δεν λειτουργεί, χωρίς λογική. Μόνο

που όταν διαπράττει λάθος, θα πρέπει να αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης.

(Ο Τιμολέοντας είναι σκεφτικός, καθώς ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει έναν

«αξιωματικό».)

-Θεωρείς ότι στην ζωή σου, διαδραματίζει ρόλο το συναίσθημα ή η λογική; Γιατί

προσωπικά θεωρώ ότι είσαι ένας ρομαντικός άνθρωπος, που πράττει βάσει θυμικού.

-Δεν απαρνούμαι την διαπίστωση σου. Εξάλλου όλοι διαφέρουμε μεταξύ μας. Είμαι

όμως λάτρης της αυτοκριτικής. Σε αντιδιαστολή με σένα, που όταν υποπίπτεις σε λάθη

βρίσκεις εύκολα δικαιολογίες.

(Ο Αγαμέμνονας ξαφνικά χαμογελάει.)

-Μάτ! Έχασες δυστυχώς για πολλοστή φορά από εμένα. Παραδέξου ότι είμαι

ανώτερος αντίπαλος σου.

-Πώς να μην χάσω, όταν με την τάση σου για συζήτηση αποσπάς την προσοχή μου.

Αλλιώς θα σε κέρδιζα.

-Περί αυτοκριτικής ο λόγος..