Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

"Aντίο"



«Η μοναξιά αποτυπώνεται στην στιγμή, και όχι στα δάκρυα» έλεγε

ο φίλος μου. Πόσο δίκιο είχε! Και αυτός ο ήλιος που σκλάβωνε το βλέμμα

μου ήταν ένας καθρέφτης της πραγματικότητας. Αντίκρυ απ΄το μπαλκόνι

του διαμερίσματος μου μετρούσα κεφάλια, ρόδες και διαθέσεις στον δρόμο.

Ήθελα τόσο πολύ να βγώ έξω για βόλτα!

Όταν χωρίζεις όμως νιώθεις μόνος. Θέλεις να διαπιστώσεις τα λάθη σου, αλλά σε

αρκετές περιπτώσεις ο εγωισμός είναι ι κακός σύμβουλος. Και εκείνη δεν περίμενε

να βιώσει τις αλλαγές στην συμπεριφορά μου λόγω της σχέσης μας. Ίσως να μην είναι

ο χρόνος ο καλύτερος μας σύμμαχος αλλά η σύγκρουση.

Αυτή γεννάει ελπίδες ,διαδρομές και υποσχέσεις. Χωρίς άλλο, η στιγμή είναι η μητέρα μας.

Όπως εσύ όταν μου είπες στο τηλέφωνο.



«Αντίο».

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

"Δώρο γενεθλίων"-Δημοσιεύτηκε στο tetartpress.gr

Ήταν  νευρικός  και  ανυπόμονος, καθισμένος  μπροστά  στον
ηλεκτρονικό  υπολογιστή  του. Λεπτομέρεια  ασήμαντη  για  κάποιον
μη  λάτρη  της  σύγχρονης  τεχνολογίας. Ζωτικής  σημασίας  όμως  για
έναν  έφηβο  χρήστη  των  μέσων  κοινωνικής  δικτύωσης.
Εδώ  και  πολλές  ώρες  καθώς «σερφάριζε» στο  internet, είχε  διαπιστώσει  ότι  η
ανάρτηση  του  με  αντικείμενο  ένα Ι-Phone  δεν  είχε  κατορθώσει  να  ξεπεράσει
τον  τριψήφιο  αριθμό  σε  likes.Φαινόμενο  ασυνήθιστο  γι’αυτόν.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

"Γέννηση"-Συλλογή "Αταίριαστα"



Οι στάλες της βροχής ποτίζουνε το χώμα, που

βρίσκεται ο σπόρος της ζωής μου. Ο χρόνος την ψυχή

μου θεριεύει να φυτρώσω σαν λουλούδι που ο

κόσμος περιμένει.

Ο ήλιος διάλεξε την καρδιά μου να ζεστάνει ,με τις

αχτίδες του θωπεύει την δική μου αγάπη. Δίνω

στον άνεμο τα λόγια μου να μεταφέρει, στα τέσσερα

σημεία του ορίζοντα το ψέμα να ληστέψει.

Μα ο κόσμος είναι σκληρός τόσο σαν ένας βράχος.

Με αξίνα μοιάζει η αλήθεια μου να τον γκρεμίσω

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

"Tρία κόρνερ, ένα πέναλτι!"-Δημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Επέστρεφε  απ΄την  εργασία  του, και  η  κούραση  στο  πρόσωπο ήταν
 εμφανής. Πεινούσε  πολύ  και  είχε  την  ανάγκη  όταν  φθάσει
στο  σπίτι  να  μπει  κάτω  απ΄την  ντουζιέρα  και  να  κάνει  ένα  αναζωογονητικό
μπάνιο.
Η  διάθεση  του  όμως  άλλαξε  άρδην, καθώς  περνούσε  μπροστά  από  μία  αλάνα
όπου  2 ομάδες  παιδιών  είχανε  τεθεί  αντιμέτωπες  σε  αγώνα  ποδοσφαίρου.
Την  ίδια  στιγμή  ένιωσε  ένα  χτύπημα στην  ωμοπλάτη. Η  έκπληξη  του  δεν  άργησε
να  εκδηλωθεί ,όταν  αντίκρισε  ένα  γνώριμο  πρόσωπο.
-Νίκο!
-Γιώργο!
Αγκαλιάστηκαν  και   χαμογέλασαν  δίχως  δεύτερη  κουβέντα.
-Πόσο  καιρό  έχω  να  σε  δώ!
-Και  εγώ  το  ίδιο. Λόγω  υποχρεώσεων  δεν  έχω  τον  ελεύθερο  χρόνο  που  θα  ήθελα.
-Πάσχουμε  από  την  ίδια  αρρώστια.
-Θυμάσαι  πόσες  ώρες  την ημέρα  παρέα  με  τα άλλα  γειτονόπουλα  παίζαμε  ποδόσφαιρο;
-Eχεις  δίκιο. Γιατί  δεν  συμμετέχουμε  και  εμείς  στον  αγώνα  που  εκτυλίσσεται  μπροστά
μας; Ειδικά  ως  τερματοφύλακες  ήμασταν  καλοί  θαρρώ.
Ο  Γιώργος  χαμογέλασε  και  κατόπιν  συζητήσεως  με  τα  παιδιά, έκανε  νόημα  στον  Νίκο
να εισέλθει  στον  χωμάτινο  αγωνιστικό  χώρο. Όσα  σούτ  είχανε  επιχειρηθεί  προς  τις
εστίες  που  αποτελούσαν  πεσμένα  μπουφάν, ήταν  εύκολη «λεία» για  τους  2  ενήλικους
οι  οποίοι  ενίοτε  εκτελούσανε  και  χρέη  προπονητή.

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

“40”-Συλλογή "Αταίριαστα"

Εχεις  μόλις “ κλείσει “  τα 40.Κοιτάζεις  βαθιά  μέσα
και  ψάχνεις  εκείνον  που  βαδίζετε  μαζί  στο  μονοπάτι  της  ζωής.
Toν  εαυτό  σου. Οι αναμνήσεις  είναι  πολλές ,οι  περισσότερες
δυσάρεστες  αλλά  εκείνες  οι  λίγες  χαρές  μοιάζουν  ικανές
ώστε  να  σου  δίνουν  κουράγιο.
Ανέβηκες  το  βουνό  μέχρι  την  κορυφή  του, που  μοιάζει  με  παρατηρητήριο.
Γνωρίζεις  ότι  από  εδώ  και  στο  εξής, ξεκινάει  σιγά  σιγά η  κάθοδος  μέχρι
τους  πρόποδες  του. Είναι  κάτι  στιγμές  που  βλασφημάς  την  ελπίδα  και
κραυγάζεις  άναρθρα  γιατί  πανικοβάλλεσαι. Δεν  έζησες  αυτά  που  λαχταρούσες.
Τι  κρίμα! Έτσι  λες και σφίγγεις  την  γροθιά  με  δύναμη .Εκείνη  η  κοπέλα  στο
διπλανό  τραπέζι  δεν  ήταν  παρά  μια  προσπάθεια, να  σηκωθείς  από  την  καρέκλα
και  να  κατευθυνθείς  δίπλα  της  ώστε  να μιλήσεις.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

"8001"-Δημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Το  τρεμάμενο  χέρι  του  μετά  βίας  είχε  βάλει  την  θηλιά
του  σχοινιού  γύρω απ΄τον  λαιμό. Ήταν  μόνος  στο  σπίτι  όπως
εδώ  και  μερικούς  μήνες  μετά  τον  χωρισμό  του.
Οι  κρύοι  τοίχοι  του δωματίου  απομόνωναν  την  απελπισία  του
απ’τα  άκριτα  βλέμματα  και  λόγια  των  συνανθρώπων  του. Το
διαζύγιο με  την  Άννα  συνεπικουρούμενο  απ’την  έλλειψη  εργασίας
που  του  στοίχιζε σε  χρήματα  και  ψυχολογία ,ήταν  μία  κενή  οθόνη
απέναντι  απ’το  βλέμμα  του.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Άτιτλο-Συλλογή "Αταίριαστα"



Αργόσυρτα βαδίζουνε την μέρα μέσ’το ψέμα

oι κούφιες υποσχέσεις που σέρνονται απ΄τα χρόνια.

Λέξεις πολλές, λόγια πικρά κρύβονται στον νου μου

τα χρόνια τα παιδικά.

"Πρόβα πρωινού"

Η κάφτρα του τσιγάρου συντρόφευε λίγες σταγόνες ουίσκι που είχε χυθεί έξω απ΄το ποτήρι του.
Οι κόρες των ματιών χόρευαν με την σιλουέτα της.
Ούτε καν της είχε ζητήσει το όνομα.
Μια μάγισσα της νύχτας στοίχειωνε την καθημερινή πρόβα πρωινού.
Εκείνη που το έργο της τον είχε μετατρέψει σε κομπάρσο της ζωής.
«Πρέπει να ξυπνήσω στις 06.30. Να πιώ τον καφέ μου και να φάω δύο τόστ. Να πάω στο γραφείο με την μηχανή, να καθίσω πίσω απ΄τον υπολογιστή, να…». Γέλασε.
Γνώριζε την συνέχεια. Ως την ώρα που καθόταν μόνος αργά στο μπαρ.
Της χαμογέλασε. Πίσω από την μπάρα εκείνη, μιλούσε με έναν πελάτη.
«Καλό βράδυ Νάνσυ» της είπε και δεν του έδωσε προσοχή.
Κάθε γυναίκα που συναντούσε είχε το όνομα του πόθου του.
Εκείνου του ανεκπλήρωτου που δεν πρόλαβε να ερωτευτεί ποτέ…

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

"Ασφαλής επανάσταση"

Αν  άναβε  κανείς  το  φυτίλι  της  υπομονής  του, η  βόμβα
της  ψυχραιμίας  του  θα  είχε  εκραγεί .
Πάντα  ήρεμος, λιγομίλητος  και  σοβαρός  κατόρθωνε  να  διεκπεραιώνει
όλες  του  τις  υποχρεώσεις  απέναντι  στο  κράτος  και  στους  ιδιωτικούς
φορείς  χωρίς  να  αποπνέει  ολωσδιόλου  εκνευρισμό. Πλήρωνε  στην  «ώρα»
του  απ΄τον  λογαριασμό  του  ηλεκτρικού  ρεύματος  στην Δ.Ε.Η., μέχρι  το  κινητό
 τηλέφωνο  δίχως να αγανακτεί  ή  να  μεμψιμοιρεί.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΛΛΗ(1926-1983)-"Nοσταλγία"

Σάν σήμερα η Ελλη Λαμπέτη πέθανε το 1983.

Τα μάτια σου χάιδευαν τις παιδικές μου μνήμες

μπροστά στην οθόνη. Απρόσιτα και γεμάτα μαγεία

γοήτευαν τις σκέψεις.

Ο έρωτας σου κάθε φορά με το Δημήτρη, είτε μπροστά από

έναν πίνακα είτε με ρούχα μαύρα ήταν η εύφορη γη της εφηβείας.

Πόνος και χαρά, μέλλον και παρελθόν ζευγάρωναν σε μια ταινία

ασπρόμαυρη αλλά με χρώματα της ψυχής να προβάλουν τόσο οικεία.

Κάθε που απέναντι στον τοίχο, αντικρίζω το μύθο σου σκέφτομαι

πόσο ένα πρόσωπο μέσα στο χρόνο μπορεί να φεγγίζει,και να γίνεται

η πρώτη σου αγάπη όπως τότε στα 16..

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

"Nαι ή όχι;"-"Συλλογή "Αταίριαστα"

Nαι  στην  λήψη γενναίων και επώδυνων μέτρων” διατείνονται
οι  πολιτικοί  μετά τις εκλογές, ώστε  να  ορθώσει  ανάστημα  η  χώρα.
«Όχι  στην  εξαθλίωση  του λαού” θυμάμαι  με  περικύκλωναν τα στρατευμένα

μηνύματα  των  κομμάτων  μέσω  των  Μ.Μ.Ε.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

"Παιδικά χρόνια"-(Mέχρι την λύτρωση)



Η παλιά μου γειτονιά. Πίνακας ζωγραφικής με αναπαράσταση τα χρώματα των

αναμνήσεών μου, προτού φύγω από εκεί οριστικά, στα 15 μου, με τους γονείς.

Καθώς περπατάω αυτό το μουντό πρωινό του Σαββάτου, ψηλαφίζω κάθε σπιθαμή

γης που πρωτοπάτησαν τα βρεφικά μου πόδια. Στέκομαι μπροστά σε εκείνο το

πεύκο, που παιδιά παίζαμε κρυφτό. Τι εμπειρία κι εκείνη! Όπως και το ποδόσφαιρο,

ο πετροπόλεμος και το κυνηγητό. Χωριζόμασταν σε παρέες και όχι σε κόμματα. Δεν

ξέραμε τι είναι χρήμα και συμφέροντα, παρά πλάθαμε στις συζητήσεις μας τα

όνειρα που θα πραγματοποιούσαμε, όταν θα μεγαλώναμε. Μου λείπουν πολύ. Ο

Γιωργάκης, η Άννα, ο Αλέξης, η Μαρία… Ήρθε η ώρα να φύγω. Περνάει ο χρόνος...

όπως και οι παιδικές αναμνήσεις όλων μας.