Σκέψου να ήμασταν ουρανός.Να αγγίζαμε το άπειρο,σαν στίχος μικρός.
Σκέψου να αφαιρούσαμε το σκοτάδι,απο της μέρας την θλίψη.Να γιορτάζαμε σαν πουλιά,σε μια πτήση πάνω απο λίμνη.
Να μιλάμε σιωπηλοί,και να είμαστε αντίκρυ.Σαν εικόνες σε σπασμένο δάκρυ.
Σκέψου να ήμασταν η αφορμή.Να ταξιδεύει η αγάπη,πάνω απ΄την γη..
