Μπροστά στα μάτια μου, είναι η πόλη που
έζησα. Ο αέρας που ανέπνεα απ΄τα δέντρα του
δάσους είναι κλειστός σε μπουκάλες οξυγόνου για
ασθενείς που υποφέρουνε από άσθμα.
Τα χαμόσπιτα έγιναν σωρός από πέτρες και χώμα, πρώτη
ύλη για τις νέες πολυκατοικίες που θα χτιστούνε. Σε ένα
παγκάκι κάθομαι ,και κοιτάζω ψηλά δυο πουλιά που
πετάνε με «τάξη», σαν τους ανθρώπους της νέας εποχής.
Ένα παιδί με τους γονείς του περπατάνε ανέμελα.
Το φώς του ήλιου αγαπούσε τα αστέρια. Τώρα μαλώνουν σαν ξένοι
στην ίδια πόλη. Ζω το ονειροβασίλεμα ,με φωνή πνιγμένη. Το μέλλον
εμείς το δημιουργήσαμε. Είναι η αλήθεια που μοιάζει με ψέμα.
