έναν κόσμο πληγωμένο απ΄το χρήμα. Με
τα λόγια του έκαιγε σπίτια σαν χαρτόκουτα
και τα μάτια του ήταν παγίδα ,σε ανθρώπους με
σάπια καρδιά.
Ήταν μόνος του, και δεν τον ένοιαζε που οι συνάνθρωποι
του τον έδιωχναν από κοντά τους. Αδιαφορούσανε στις
πράξεις του και στο χαμόγελο μήπως σκορπιστεί η βρώμα
τους. Μα ήταν πιο πολλοί!
Δεν τον έσωσαν ούτε οι νεράιδες που μιλούσε τις νύχτες στα
όνειρα. Ήταν αδύναμες απέναντι στην θέληση του. Μόνο πριν
«φύγει» ξάπλωσε στην άμμο και κοίταξε ψηλά. Οι εικόνες ήταν
ανάμνηση κρυμμένη καλά και τα αστέρια ήταν τα δώρα του σε
εκείνη παλιά.
