Στην οθόνη της τηλεόρασης, δύο παιδιά κρατούσανε
όπλα και όχι παιχνίδια. Σκοπό είχανε να στήσουνε καρτέρι
στον αντίπαλο τους. Τα μάτια τους ζητούσανε βοήθεια.
Έναν φίλο να τους μιλήσει, μα το δάκρυ δεν άφηνε το μήνυμα
να φύγει.
Οι νύχτες και οι μέρες του εμφύλιου, είναι ίδια έκφραση.Οι μάσκες
που καλύπτουνε τα πρόσωπα ξεγελάνε εύκολα.
Όταν γυρίσουν απ΄την άλλη μεριά εξαφανίζονται. Είναι ο αληθινός
εαυτός πίσω από ένα γραφείο.
