γλυκά με χρήματα έμοιαζαν. Τις νύχτες περίμενες
του δρόμου νεράιδα, σαν το μαχαίρι τα λόγια σου έκοβαν.
Ένα χαμόγελο, ένα σου βλέμμα, μία αγκαλιά σαν στοργική μητέρα
σκορπούσες στα αγόρια που γύρευαν εσένα.
Λουλούδια δεν σου έφερναν, σε άφηναν μόνη να μυρίσεις την άνοιξη.
Και το ηλιοβασίλεμα χάνονταν σιγά σιγά πίσω απ΄τα κτίρια, δίπλα
σε λίγα βαγόνια του τρένου.
Ο ήλιος σε φώτιζε απ΄το παράθυρο. Σφάλιζες τα μάτια και ξεχνιόσουνα.
Σε κοιτούσα δειλά, δίχως ποτέ να έρθω κοντά. Τώρα πλέον δεν σε βλέπω. Δεν
γνωρίζω που βρίσκεσαι.
