Στο χέρι μου έχω μία δεκάρα, ένα νόμισμα
που κρατάω χρόνια από εκείνο το απόγευμα
του Ιούνη.
Το απόγευμα ζεστό, με ιδρώτα στο μέτωπο είδα στο βήμα
μου μία δεκάρα να γυαλίζει. Χωμένη ανάμεσα στα σκουπίδια
έλεγα: «Ασ’την καλύτερα εκεί»
Την ίδια στιγμή είδα τον Γιώργο, έναν φίλο παλιό που χάθηκε
με τα χρόνια και σκέφτηκα: «Πάρ’την είναι τυχερή».Το ίδιο
βράδυ με τηλεφώνησες ξεχνώντας την λύπηση σου και είπες:
«Δεν πειράζει. Οτι έγινε έγινε. Ολοι οι άνθρωποι έχουμε κακές στιγμές».
Τρία χρόνια μετά η δεκάρα βρίσκεται στην τσέπη. Μικρή και βρώμικη.
