Στο δωμάτιο του, ανάμεσα απ’τίς κουρτίνες αχνοφαίνονταν ο πορτοκαλόχρους δίσκος του ήλιου.
Ήταν απόγευμα, αλλά είχε την
αίσθηση ότι ο χρόνος
παρέμενε στάσιμος ανάμεσα στους τέσσερις
τοίχους.
Κάθισε στο
ανάκλιντρο και ανέμενε
το βράδυ. Η φθορά απ΄την
έλλειψη έμπνευσης, τον είχε
αποσυντονίσει πλήρως. Επιθυμούσε να γράψει
ένα ποίημα καθώς
ένιωθε ότι έπρεπε να μοιραστεί
την αγωνία του,
και τους προσωπικούς φόβους με
τον ανώνυμο αναγνώστη για την οικολογική καταστροφή του πλανήτη.
Είχε την βεβαιότητα, ότι οι συνάνθρωποι του θα τον αντιμετώπιζαν
στην καλύτερη περίπτωση ως «παράξενο» και στην
χειρότερη ως «υπερβολικό».
Όμως δεν τον ενδιέφερε
η άποψη των υπολοίπων,
γιατί αφουγκράζονταν κάθε μέρα, την διασάλευση της ισορροπίας που συντελείται ανάμεσα στα οικοσυστήματα.
Έκλεισε τα μάτια,
περισσότερο σαν ενστικτώδης αντίδραση στις
περιβαλλοντικές ανησυχίες που είχε,
και για λίγα λεπτά
του αφαιρέθηκε με μεταφυσικό τρόπο η
ανθρώπινη ιδιότητα . Ταξίδευε ως λευκή φάλαινα, κάτω απ΄την απέραντη
θάλασσα ενός γαλάζιου ονείρου. Στην διαδρομή
του, συνάντησε προς μεγάλη του έκπληξη ,την «Αναζήτηση». Το πλοίο όπου κυβερνήτης ήταν ο «Captain Syd» και εξερευνούσε το υγρό
αχαρτογράφητο στο μεγαλύτερο μέρος του
σύμπαντος.
Μια αχανής έκταση, η οποία δεν
ήταν δυνατό να
υπολογιστεί με ανθρώπινα μέτρα και εκεί κρύβονταν τα μύχια όνειρα, που
για διαφόρους λόγους
είχανε απωθηθεί. Εκείνος όμως ατρόμητος όπως ήταν, τα ανακάλυπτε και στην
συνέχεια τα ανέσυρε στην επιφάνεια
του συνειδητού. Εκείνοι που είχανε φόβο όταν
τα αντικρίζανε, αναθαρρούσανε και στην συνέχεια
τα πραγματοποιούσανε.
Χωρίς να
το καταλάβει, η «Αναζήτηση» ώθησε
το γιγάντιο θηλαστικό με ένα
τραγούδι κάλεσμα ουσιαστικά
στην ράχη των
κυμάτων και..
«Captain Syd γιατί δεν με ακολουθείς στην
ξηρά;
Γιατί κουβαλάς
τα όνειρα ως τον
αφρό της υγρής αγκαλιάς;
Oι συγκεκριμένοι στίχοι
ήταν αρκετοί, ώστε να
αντιληφθεί ότι είχε
εμπνευστεί ένα ποίημα. Την
αρχή μίας γραπτής
περιπέτειας ,χωρίς τέλος;
