Η απόσταση που τους ένωνε, δεν ήταν ικανή για να σταματήσει τον έρωτα τους. Από τα μπαλκόνια τους, λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας που επικρατούσε στην Θεσσαλονίκη εξαιτίας της πανδημίας του κορονωιου τα δυο βλέμματα διέσχιζαν σε μια ευθεία την αντίφαση της ιστορίας. Ο θάνατος και η θέληση για ζωή. Αντιλαμβάνονταν βέβαια ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος και προχωράει μπροστά.
Εκτός από τις αναμνήσεις, που έχουν την δυναμική της ανάκλησης. Ο ήλιος του Μαρτίου, δεν ήταν δυνατός και τους έδινε την εντύπωση ότι ήθελε να μιλήσει μαζί τους. Να τους υπενθυμίσει ότι η ζωή, είναι ένας σκληρός αγώνας. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο.
Αυτός κάπνιζε και κρατούσε μια ακουστική κιθάρα . Πίσω απ΄τα μαύρα γυαλιά του, δεν ήταν μάτια αλλά πουλιά που ήθελαν να ανταμώσουν τον γαλάζιο ουρανό. Να ξεφύγουν και να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Μακριά από κάθε αριθμό που απηχούσε τον θλιβερό κατάλογο των νεκρών απ΄την πανδημία.
Έπαιζε το “Wish you were here” των Pink Floyd. Γιατί ήθελε να την έχει δίπλα του.Αλλά η ιστορία! Τι κύκλους κάνει, και στροβιλίζεται μέσα της η αισιοδοξία, ο θάνατος, η ζωή και ένα αβέβαιο πρωινό. Ως την επόμενη νύχτα που ένα όνειρο θα γεννηθεί στην ανθρωπότητα. Δίχως χθες μα μόνο με αύριο.
