Μας χωρίζει μεγάλη απόσταση. Εμένα και την πραγματικότητα. Στην ουσία είμαι παιδί θαρρώ της φαντασίας. Αυτάρεσκα παραδέχομαι, ότι κινούμαι σε άγνωστα μονοπάτια για την πλειονότητα των ανθρώπων. Όταν αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί, γνωρίζω ότι σύντομα θα τις μοιραστώ με κάθε πρόθυμο κοινωνό, μίας αχαρτογράφητης γοητείας.
Η απόδραση σε άλλες διαστάσεις ,ξέχωρα απ΄τις γνωστές είναι ένα ταξίδι που απαριθμείς συνεχώς νέες στάσεις. Γιατί αλλιώς η φυγή, δεν θα ήταν απόλαυση αλλά ρεαλισμός. Στο κάτω κάτω της γραφής, απογοητεύομαι εύκολα όταν συνηθίζω να βιώνω την ίδια κατάσταση, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γυρεύω το κάτι διαφορετικό. Αν οι ιστορίες μου, άλλαζαν τον κόσμο θα ήμουνα ευτυχισμένος. Όμως αυτό είναι το ζητούμενο, και κάθε άλλο παρά εύκολο είναι.
Ας είναι όμως. Πλάθω ιστορίες και γυρεύω ως ανταμοιβή, μονάχα το χαμόγελο. Μια σιωπηλή αποδοχή ότι είμαστε πολλοί, όσοι διαφέρουμε. Η δύναμη που έχουμε, είναι η γιορτή. Αυτή που συμμετέχουμε ,της επόμενης καλύτερης μέρας. Γιατί η προηγούμενη, ήταν ένας μικρός θάνατος που δεν θέλουμε, με τίποτα να θυμόμαστε. Εκείνη η κοινότυπη, συνηθισμένη χωρίς κανένα σημείο αναφοράς για το μέλλον.
