Η απώλεια αυθυποβάλλεται σε ύπαρξη. Λογική εξέλιξη φρονώ, όταν απέναντι μου διατρέχει
τις διαστάσεις, η ανθρώπινη απληστία. Αναπάντεχα όμως, ένα κίνημα αντίστασης στην καθεστηκυία
λογική, αναπτύχθηκε απ΄την «-».
Α:Κενό νομίζω λέγεται.
Β:Παύλα!
Γ: Μήπως είναι το σύμβολο
για να περιγράψει
κάποιος, μία συζήτηση ανάμεσα σε άτομα που δρούνε καθημερινά,
σε τομές χρόνου και ονείρου;
Είναι τόσο συνηθισμένες οι συζητήσεις
όλων εκείνων, που πρεσβεύουνε την διαφορετικότητα,
ως εφαλτήριο της ιδιότητας
τους. Βαδίζω σε ένα βραδινό υπόλειμμα απογοήτευσης ενός νέου. Γλίστρησα από μια
χαραμάδα φωτός, που περιέκλειε το σύμπαν που δημιούργησα,
και μετατράπηκα σε είδωλο στο οποίο
αποτείνεται για να ξεδιαλύνει
τις απορίες ,και τους φόβους του.
«Δεν ξέρω
πώς να σε βαφτίσω. Θέλω να σε νιώθω
ταυτόχρονα κοντά μου, αλλά και μακριά. Ένας συμπαραστάτης, που σε κάθε ερώτηση μου θα έχει
έτοιμη και την απάντηση.
Γιατί να είμαι το σημείο συζήτησης και αναφοράς; Επειδή ονομάζομαι «-»;
Η μαθηματική πράξη που απέβη σωτήρια για την αναζήτηση μου, ήταν
η απόδραση μου απ΄την λογική της ισορροπίας, που ένωνε τάσεις. Θέλω πλέον να ονειρεύομαι μόνο ή να προσεγγίζω αποκλειστικά το απροσμέτρητο βάθος της ύπαρξης.
Σκέφτομαι λάθος; Σε σένα προσέτρεξα,
γιατί είμαι αδύναμος και δεν
τολμώ να αναφέρω ότι η επιδίωξη μου, είναι
να γίνω σοφός.»
Ξαφνικά αυτοβυθίστηκα στην θάλασσα των εικόνων.
Ισχυρά ρεύματα με δυσκόλευαν κατά την προσπάθεια
μου, να ανέλθω στην επιφάνεια. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα απευθύνονταν προς το πρόσωπο μου.
Ι) Δεν
νίκησα την ατολμία μου, γι’αυτό και δεν μπορώ να πραγματοποιώ τους στόχους μου.
ΙΙ) Γιατί
δεν με αγαπάς πλέον; Δεν ήμουν πιστή;
III) Ποτέ δεν θα καταλάβω, πόση δύναμη έχει η
μυρωδιά ενός λουλουδιού,απέναντι στην κακία!
Καθώς η επανάσταση
της «-» διογκώνεται, σε ένα κίνημα
ανθισμένων πόθων διατρέχω τον κίνδυνο
να μείνω απροστάτευτος από ηθική. Όμως τίποτα στον
κόσμο, δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια του φόβου.
Η ζωή με
ερωτεύτηκε πιότερο, απ’τόν ουρανό και
την γη. Όταν αναδύθηκα οι αχτίνες του ήλιου, ένωσαν κύκλους αδιάφορων ανθρώπων και μετετράπησαν σε ρόδες ποδηλάτου. Όπως αυτό που ανέμελα
καβάλησα και βολτάρω, στους δρόμους μιας συνηθισμένης
αντιερωτικής γκρίζας συνοικίας.
