Προχωρούσε μέσα στο δάσος, έχοντας την βεβαιότητα
ότι μοιραζόταν την μοναξιά του με την ομορφιά
και την ησυχία,
του συγκεκριμένου πνεύμονα ζωής. Σιγά σιγά έπεφτε
το σκοτάδι, και μαζί με ένα μεγάλο σακίδιο
κουβαλούσε το sleeping bag για την ανάπαυση
του ύπνου.
Του άρεσε αυτός ο
τρόπος ζωής, καθώς τον ηρεμούσε απ΄τους φρενήρεις ρυθμούς που βίωνε μέσα στην πόλη.
Επέλεγε πράσινες οάσεις, και ένιωθε ως
άλλος εξερευνητής. Αποσυμπιέζονταν και ανανέωνε
τις δυνάμεις του, προκειμένου να αντιμετωπίζει
τις προκλήσεις της καθημερινότητας .Χωρίς να το συνειδητοποιήσει είχε βραδιάσει,
και τα μαύρα σύννεφα
είχανε πυκνώσει στον ουρανό
με την απειλή
της βροχής να
είναι, μεγαλύτερη από ποτέ.
Σύντομα έπεφταν οι πρώτες
σταγόνες στο έδαφος,
αλλά για καλή του τύχη ανακάλυψε μια μικρή σπηλιά, που σχημάτιζαν δύο μεγάλοι
βράχοι. Χωρούσε με δυσκολία αλλά το
πρόβλημα αυτό, το αντιμετώπισε με θετικό
τρόπο. Ακολούθησε καταιγίδα και καθώς είχε
εισέλθει στο sleeping bag, ξαφνικά άκουσε
μία δυνατή κραυγή.
Ο φόβος ήταν μεγάλος,
καθώς δεν γνώριζε από πού
προέρχονταν. Σύντομα ακούστηκε μια δεύτερη,
και εκείνο το στοιχείο που του
έκανε εντύπωση ήταν ότι
η χροιά της
φωνής, ήταν οικεία. Τα μάτια του
γούρλωσαν, όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν η δική του. Δεν μπορούσε να πιστέψει
τι συνέβαινε, και ήθελε να είναι
σίγουρος. Μια μεγάλη σιλουέτα τον πλησίασε και στάθηκε
ακριβώς απέναντι του.
Ήταν ένας άνδρας που δεν
τον επηρέαζε επ’ουδενί η κακοκαιρία.
Τα βλέμματα συναντήθηκαν, και επικράτησε σιωπή ανάμεσα τους. Ο «πάγος» έλιωσε όμως
καθώς ο άγνωστος
άντρας φρόντισε για την
εξέλιξη αυτή.
Α:Μην φοβάσαι. Όπως ίσως κατάλαβες,
είμαι ο συνοδοιπόρος σου. Ο «Κατά τον δαίμονα εαυτού».
Β:Δεν σε καταλαβαίνω.
Η απόσταση μεταξύ τους μειώθηκε και άλλο, καθώς εκείνος άφοβα τον προσέγγισε
περισσότερο.
Α:Είμαι εκείνος που προστατεύει και καθοδηγεί
την εκπλήρωση, του προσωπικού ταξιδιού σου. Αυτός που στέκεται δίπλα σε
κάθε δυσκολία, και επιζητεί την ευτυχία
σου.
Να αγωνίζεσαι με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα, γιατί οι φίλοι
σε αυτή την διαδρομή είναι λίγοι και
περισσότεροι, οι κόλακες
και εχθροί σου. Κάθε που νιώθεις
αδύναμος και λυγίζεις,
να θυμάσαι ότι είμαι
δίπλα σου.
Μια λάμψη του
τύφλωσε για λίγο την
όραση , αλλά όταν επανήλθε ο άγνωστος εξαφανίστηκε από προσώπου
γης. Ήταν η φαντασία
του ή πραγματικότητα
ότι είχε βιώσει;
Μετά από σκέψη λίγων λεπτών,
αποφάσισε ότι ήταν το
δεύτερο ενδεχόμενο. Γιατί τα μάτια
του, εξέπεμπαν μια αφοπλιστική
αλήθεια.
«Ο φίλοι σε
αυτή την διαδρομή
είναι λίγοι, και περισσότεροι οι κόλακες και εχθροί
σου».
