«Η μοναξιά αποτυπώνεται στην στιγμή, και όχι στα δάκρυα» έλεγε
ο φίλος μου. Πόσο δίκιο είχε! Και αυτός ο ήλιος που σκλάβωνε το βλέμμα
μου ήταν ένας καθρέφτης της πραγματικότητας. Αντίκρυ απ΄το μπαλκόνι
του διαμερίσματος μου μετρούσα κεφάλια, ρόδες και διαθέσεις στον δρόμο.
Ήθελα τόσο πολύ να βγώ έξω για βόλτα!
Όταν χωρίζεις όμως νιώθεις μόνος. Θέλεις να διαπιστώσεις τα λάθη σου, αλλά σε
αρκετές περιπτώσεις ο εγωισμός είναι ι κακός σύμβουλος. Και εκείνη δεν περίμενε
να βιώσει τις αλλαγές στην συμπεριφορά μου λόγω της σχέσης μας. Ίσως να μην είναι
ο χρόνος ο καλύτερος μας σύμμαχος αλλά η σύγκρουση.
Αυτή γεννάει ελπίδες ,διαδρομές και υποσχέσεις. Χωρίς άλλο, η στιγμή είναι η μητέρα μας.
Όπως εσύ όταν μου είπες στο τηλέφωνο.
«Αντίο».
