Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

“40”-Συλλογή "Αταίριαστα"

Εχεις  μόλις “ κλείσει “  τα 40.Κοιτάζεις  βαθιά  μέσα
και  ψάχνεις  εκείνον  που  βαδίζετε  μαζί  στο  μονοπάτι  της  ζωής.
Toν  εαυτό  σου. Οι αναμνήσεις  είναι  πολλές ,οι  περισσότερες
δυσάρεστες  αλλά  εκείνες  οι  λίγες  χαρές  μοιάζουν  ικανές
ώστε  να  σου  δίνουν  κουράγιο.
Ανέβηκες  το  βουνό  μέχρι  την  κορυφή  του, που  μοιάζει  με  παρατηρητήριο.
Γνωρίζεις  ότι  από  εδώ  και  στο  εξής, ξεκινάει  σιγά  σιγά η  κάθοδος  μέχρι
τους  πρόποδες  του. Είναι  κάτι  στιγμές  που  βλασφημάς  την  ελπίδα  και
κραυγάζεις  άναρθρα  γιατί  πανικοβάλλεσαι. Δεν  έζησες  αυτά  που  λαχταρούσες.
Τι  κρίμα! Έτσι  λες και σφίγγεις  την  γροθιά  με  δύναμη .Εκείνη  η  κοπέλα  στο
διπλανό  τραπέζι  δεν  ήταν  παρά  μια  προσπάθεια, να  σηκωθείς  από  την  καρέκλα
και  να  κατευθυνθείς  δίπλα  της  ώστε  να μιλήσεις.

Να της  πεις  την  λαχτάρα  σου  ρε  γαμώτο. Ότι  σου αρέσει. Δεν  τόλμησες. Ο  πατέρας σου
άφησε  την  βιοτεχνία  ως  κληροδότημα  οικογενειακής  συνοχής. Ήθελες  από μικρός
να ταξιδεύεις  με  μια  μοτοσυκλέτα  και  να  ζωγραφίζεις  σε  ένα  μπλόκ  τις εικόνες  της φύσης.
Ηθελες, ήθελες, ήθελες…
Η  σύζυγος  και  τα  δυο  αγοράκια  που  κάθονται  κοντά  σου στην  αμμουδιά, είναι κουκίδες  στο
βλέμμα  σου. Το ηλιοβασίλεμα   απλώνεται  μπροστά  σαν  κατάρα  40 χρόνων  και
κάτι..ημερών  και  αξημέρωτης  νύχτας