Μια ελπίδα αχνόφεγγε στο μικρό διαμέρισμα του. Παρά το ψύχος που επικρατούσε στα ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα που διαβίωνε, είχε μόλις λάβει ένα γράμμα που του αναπτέρωνε το ηθικό.
Ήταν απ΄τον Καναδά, και πιο συγκεκριμένα απ΄την αδελφή του. Μια κόλλα χαρτί περίκλειε μέσα σε λίγες λέξεις, το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσε να περιμένει για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Μια θέση εργασίας, στο συνεργείο καθαρισμού του συζύγου της. Ήταν αρκετά απελπισμένος ,απ΄την ημέρα που είχε λάβει την απόλυση του απ΄το σουπερμάρκετ. Ήταν ήδη «μετέωρος» 8 μήνες, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Προσπαθούσε να «ζωγραφίσει», την επόμενη μέρα σε έναν πίνακα με ποικιλία χρωμάτων αλλά η παλέτα του, διέθετε μόνο το μαύρο και το γκρίζο. Ούτε καν το λευκό.
Κοίταζε έξω απ΄το παράθυρο στο ισόγειο. Κόσμος πηγαινοερχόταν στο πεζοδρόμιο ενώ αυτός ένιωθε απομονωμένος. Γνώριζε πλέον όμως, ότι σύντομα θα ταξίδευε εκεί που ο ήλιος ανατέλλει. Μακριά απ΄την δύση της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, στην γενέθλια πόλη του.
