Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Η πόλη είχε εναρμονιστεί πλήρως ,στο πνεύμα των άγιων ημερών. Μικροί και μεγάλοι περιδιάβαιναν κάθε εκατοστό της, γεμάτοι χαρά και αναμονή για την γέννηση του Θεανθρώπου. Τα εμπορικά μαγαζιά, ήταν στολισμένα και οι βιτρίνες τους αποτελούσανε πόλο έλξης, για τους πελάτες που επιδίδονταν σε ψώνια.
Εκτός από ένα διαμέρισμα, όπου η διάθεση του ένοικου ήταν μελαγχολική. Καθόταν αναπαυτικά στην αγαπημένη δερμάτινη πολυθρόνα του στο σαλόνι, και αντίκριζε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το είχε διακοσμήσει, με αρκετές πολύχρωμες μπάλες αλλά και γιρλάντες, ενώ από κάτω δέσποζε μια όμορφη πλαστική φάτνη. Η εκκωφαντική σιωπή του χώρου, συνδυαζόταν αρμονικά με το κάψιμο των ξύλων στο τζάκι ενώ έπινε ένα ποτήρι ημίγλυκο κόκκινο κρασί.
Ένιωθε μοναξιά, καθώς ο τελευταίος του κοντινό ς συγγενής που ήταν η μητέρα του είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες. Αδέλφια δεν είχε, εκτός από λίγους καλούς φίλους. Βυθισμένος όπως ήταν στις σκέψεις του, «αφαιρέθηκε» απ΄την συμμετρία του πραγματικού χώρου, και εγκαταστάθηκε σε ένα φανταστικό τοπίο. Παραμέρισε την ηλικία του, και την αντικατέστησε με εκείνη του αστεριού. Φώτιζε μια μικρή φάτνη όπου γεννιόταν ένα μωρό, όχι όμως συνηθισμένο όπως τα υπόλοιπα.
Η λάμψη του σώματος, ήταν πιο δυνατή από εκείνον. Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια. Συνειδητοποίησε ότι είχε ταξιδέψει μακριά, και απέκτησε συντροφιά. Ένα όνειρο διανθισμένο από αθωότητα, και αγάπη.
