Σείστηκαν τα
θεμέλια της πόλης, απ΄τον
βρυχηθμό του κτήνους.
Πελώρια είναι
η όψη του, μα πιο μικρή η
πείνα του. Χόρτασε από
σήψη και
παρακμή, αναζητώντας την ελπίδα.
Στο διάβα του
ισοπέδωσε κάθε
μνήμη, ως άθροισμα αναμνήσεων.
Ρώτησα ένα
κοράκι, που φώλιασε στο
φανάρι πώς θα
γλυτώσουμε από
αυτό.
«Είναι ο φύλακας
της Νεκρόπολης ,αδελφός του θανάτου.»
Κατευθύνθηκα στο πορνείο,
όπου έλειπε η αγαπημένη μου Νταίζη.
Δεν έχω όρεξη να
κάνω σεξ με άλλη κόρη της Ηδονής. Το λιμάνι
ανακάλυψα στην διαδρομή
μου, σαν την πρώτη
φορά ενός
μεθυσμένου ναύτη που λοξοδρόμησε,
ενώ το πλοίο του
αγκυροβόλησε. Ένα, δύο
,τρία..Αγόρασα μπουκάλια, με φτηνό
ουίσκι και αποφάσισα
να ξεφύγω.
Το κρύο νερό της θάλασσας δεν με φοβίζει, αν παρ’ελπίδα
βουτήξω για να αυτοκτονήσω.
