Πάνω στα κλαδιά της ψυχής μου, φωλιάζει μια νεκρή ελπίδα. Δεν έχει
χρώμα γιατί είναι ψεύτικη. Την προσέχω και την θρέφω, με δύση και
ανατολή του ήλιου. Όπως τα τίμια όνειρα, που παρακμάζουν σε σταγόνες
μπουκαλιών με αλκοόλ.
Ζητάνε βοήθεια, αναμεμειγμένα σε στάχτες τσιγάρων. Στην άκρη της
αλήθειας που δεν αγαπάει τις ελπίδες.
