Στο μαγικό αεροπλάνο, ήσασταν πολλοί επιβάτες. Η πτήση του
επρόκειτο να διαρκέσει πολύ. Γεμάτο από απόγνωση και θλίψη
ίπτατο στα όνειρα, μακριά απ΄την ανατολή κοντά στην δύση.
Αμίλητη αναρωτιόσουν, πόσες αναμνήσεις πρέπει να σκοτώσεις.
Ανάμεσα στα σύννεφα διέκρινες πόλεις, χωριά μα και ψηλά βουνά.
Οι άνθρωποι σαν «κεφάλια καρφίτσας» διακρίνονταν στην
φυσική συμμετρία. Ο ήλιος δίπλα σου ένιωθες πώς περνούσε
μα ήταν ακίνητος. Σύντομα κατάλαβες, πως τα «κενά αέρος»
δεν συντάρασσαν το αεροπλάνο. Αντίθετα έμοιαζαν χάδι, εν
συγκρίσει με τα δικά σου.
