Ανέσπερη η ελπίδα συγχρωτίζεται, με ψήγματα αναμονής. Το όνομα
σου όμορφη Ευρυδίκη, ηδονικό άγγιγμα έχει στους πόθους μου. Σαν
ουρί του παραδείσου, ίπτασαι από κλαδί σε κλαδί κυπαρισσιού.
Εκεί στην μέση του Κενού, του πιο απρόσιτου παιδιού που ξεχωρίζει
απ΄την παρέα του Ιδεατού.
Παρατάχθηκα ν οι μνήμες σε διπλή σειρά χαρμολύπης .Αταίριαστη
θωρεί η νύχτα, που διαλύεται στο πρώτο φώς της ημέρας. Και εσύ
με αρνήθηκες! Βήματα διένυσαν την απόσταση της ζωής, ως την
κουρτίνα. Πίσω της κρύβεται η παγίδα .Ο θάνατος που η προσμονή
του διατείνεσαι σαν καταφυγή. Απροσμέτρητο το βάθος του χρόνου
που η λεπίδα του μαχαιριού σου παιχνιδίζει με το δέρμα.
Με αποδιώχνεις σε πένθιμη τελετή και εγώ σωπαίνω. Ευρυδίκη στην
θάλασσα που δίδυμη αδελφή έχει την έναστρη νύχτα στην ψυχή μου
εκεί στα έγκατα της σκοτοδίνης, επαφίεμαι σαν φύλλο στην σταγόνα
της βροχής. Της πιο απόμακρης οργής, που σαν λάβα ηφαιστείου
κατευθύνεται στην ματιά σου.
Άδοξα ηττήθηκε ο έρωτας. Σαν τελευταία λέξη σε ποίημα, απόληξη
ενός ρήματος καθαγιάστηκε η επιθυμία. Μέσα από αιώνες προσμονής
ντυμένους με ένδυμα ημερών, αποδέχτηκα την απόρριψη. Στο κρεβάτι
ενός ασύλου απροσάρμοστων, θα ξαπλώσω. Με ένα νεύμα ασύμμετρης
λογικής το πνεύμα μου θα αποσώσω.
