"Αγαπάω την ζωή"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Αγαπάω  την  ζωή. Τόσο  διαφορετικός  είμαι  ανάμεσα  τους  που  εκλαμβάνω  την κατοχή  μερικών  εκατοστών  εδάφους, απ’την  φυσική  παρουσία  μου  ως  εισβολέα  στην  γη  τους.

Όταν  αντιλήφθηκα  από  νεαρός, την συναλλαγή  συμφερόντων  αυτόματα στριμώχτηκα  σε  μια  γωνιά  του  κόσμου, όπου  με  ποτίζει  η  αποξένωση  ως  άνθος  ανάμεσα  σε  ζιζάνια.

Αγαπάω  την  ζωή . Και  ας  το  ήθελαν  αλλιώς  εκείνοι, που  τρέφονται  με  μιζέρια  και  αυτολύπηση. Στο  κάτω  κάτω  της  γραφής, είναι  αιρετικό  να  αρνούμαι  το  ψεύτικο χαμόγελο  τους; Η  επιλεκτικότητα  είναι  η  σύγχρονη  δράση  επιβίωσης, και  ως  έτσι  αντιμετωπίζω  την  απόλαυση  να  απολαμβάνω  την  σιωπή.

Τι  ωραία  που  μυρίζει  η  ελπίδα!

"Ανόητη μάχη"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

Πόσο  ανόητη  μάχη  ανέμενε ήλιο και φεγγάρι. Σαν σίμωσε το σκοτάδι που γέννησε τον  άνθρωπο, ένα  πεφταστέρι μοχθηρό  προσέκρουσε  σε μια τρυφερή αγάπη.Δυο εραστές  ανέμεναν  το  πρωί.

Δεν  περίμενα  πώς  ένα  ποίημα, μερικοί  στίχοι  εκτοξεύουν  τα  συναισθήματα  σε σχηματισμούς  νίκης  και  ήττας ..

"Δάσος"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Προχωρούσε  μέσα  στο  δάσος, έχοντας  την  βεβαιότητα  ότι  μοιραζόταν  την μοναξιά  του  με  την  ομορφιά  και  την  ησυχία, του  συγκεκριμένου  πνεύμονα  ζωής. Σιγά  σιγά  έπεφτε  το  σκοτάδι, και μαζί  με  ένα  μεγάλο σακίδιο  κουβαλούσε  το  sleeping  bag  για  την  ανάπαυση  του  ύπνου.

Του  άρεσε  αυτός  ο  τρόπος  ζωής, καθώς  τον  ηρεμούσε  απ΄τους  φρενήρεις ρυθμούς  που  βίωνε  μέσα  στην  πόλη. Επέλεγε  πράσινες  οάσεις, και  ένιωθε  ως  άλλος  εξερευνητής. Αποσυμπιέζονταν  και  ανανέωνε  τις  δυνάμεις  του, προκειμένου  να  αντιμετωπίζει  τις  προκλήσεις  της καθημερινότητας .Χωρίς  να  το  συνειδητοποιήσει  είχε  βραδιάσει, και  τα  μαύρα  σύννεφα  είχανε  πυκνώσει  στον  ουρανό  με  την  απειλή  της  βροχής  να  είναι, μεγαλύτερη  από  ποτέ.

Σύντομα  έπεφταν  οι  πρώτες  σταγόνες  στο  έδαφος, αλλά  για  καλή  του  τύχη ανακάλυψε μια μικρή  σπηλιά, που  σχημάτιζαν  δύο  μεγάλοι  βράχοι. Χωρούσε  με δυσκολία  αλλά  το  πρόβλημα  αυτό, το  αντιμετώπισε  με  θετικό  τρόπο. Ακολούθησε  καταιγίδα  και  καθώς  είχε  εισέλθει  στο  sleeping  bag, ξαφνικά  άκουσε  μία  δυνατή  κραυγή.

Ο  φόβος  ήταν  μεγάλος, καθώς  δεν  γνώριζε  από  πού  προέρχονταν. Σύντομα ακούστηκε  μια  δεύτερη, και  εκείνο  το  στοιχείο  που  του  έκανε  εντύπωση  ήταν  ότι  η  χροιά  της  φωνής, ήταν  οικεία. Τα  μάτια  του  γούρλωσαν, όταν  αντιλήφθηκε  ότι  ήταν  η  δική  του. Δεν  μπορούσε  να  πιστέψει  τι  συνέβαινε, και  ήθελε  να  είναι  σίγουρος. Μια  μεγάλη  σιλουέτα  τον  πλησίασε  και  στάθηκε ακριβώς απέναντι του.

Ήταν  ένας  άνδρας   που  δεν  τον  επηρέαζε επ’ουδενί  η  κακοκαιρία. Τα βλέμματα  συναντήθηκαν, και  επικράτησε  σιωπή  ανάμεσα  τους. Ο  «πάγος»  έλιωσε  όμως  καθώς  ο  άγνωστος  άντρας  φρόντισε  για  την  εξέλιξη  αυτή.

Α:Μην  φοβάσαι. Όπως  ίσως  κατάλαβες, είμαι ο  συνοδοιπόρος  σου. Ο «Κατά  τον δαίμονα  εαυτού».

Β:Δεν  σε  καταλαβαίνω.

Η  απόσταση  μεταξύ  τους  μειώθηκε και  άλλο, καθώς εκείνος άφοβα  τον  προσέγγισε  περισσότερο.

Α:Είμαι  εκείνος  που  προστατεύει  και  καθοδηγεί  την  εκπλήρωση, του  προσωπικού  ταξιδιού  σου. Αυτός  που  στέκεται  δίπλα  σε  κάθε  δυσκολία, και  επιζητεί  την  ευτυχία  σου.

Να  αγωνίζεσαι  με ακόμα  μεγαλύτερο  πείσμα, γιατί  οι  φίλοι σε αυτή  την  διαδρομή  είναι  λίγοι  και  περισσότεροι, οι  κόλακες  και  εχθροί  σου. Κάθε  που  νιώθεις  αδύναμος  και  λυγίζεις, να  θυμάσαι  ότι  είμαι  δίπλα  σου.

Μια  λάμψη  του  τύφλωσε  για  λίγο  την όραση , αλλά  όταν  επανήλθε ο  άγνωστος εξαφανίστηκε  από  προσώπου  γης. Ήταν  η  φαντασία  του  ή  πραγματικότητα  ότι  είχε  βιώσει; Μετά  από  σκέψη  λίγων  λεπτών, αποφάσισε  ότι  ήταν  το  δεύτερο  ενδεχόμενο. Γιατί  τα  μάτια  του, εξέπεμπαν  μια  αφοπλιστική  αλήθεια.

«Ο  φίλοι  σε  αυτή  την  διαδρομή  είναι  λίγοι, και  περισσότεροι  οι  κόλακες  και  εχθροί  σου».

«-»-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Η  απώλεια  αυθυποβάλλεται σε ύπαρξη. Λογική  εξέλιξη  φρονώ, όταν  απέναντι  μου  διατρέχει τις  διαστάσεις, η ανθρώπινη  απληστία. Αναπάντεχα  όμως, ένα  κίνημα  αντίστασης  στην  καθεστηκυία  λογική, αναπτύχθηκε  απ΄την  «-».

Α:Κενό  νομίζω  λέγεται.

Β:Παύλα!

Γ: Μήπως  είναι  το  σύμβολο  για  να  περιγράψει  κάποιος, μία  συζήτηση  ανάμεσα  σε  άτομα  που  δρούνε  καθημερινά, σε  τομές  χρόνου  και ονείρου;

 Είναι τόσο  συνηθισμένες  οι  συζητήσεις  όλων  εκείνων, που  πρεσβεύουνε  την  διαφορετικότητα, ως  εφαλτήριο  της  ιδιότητας  τους. Βαδίζω  σε  ένα  βραδινό υπόλειμμα  απογοήτευσης ενός νέου. Γλίστρησα  από  μια  χαραμάδα  φωτός, που περιέκλειε  το  σύμπαν  που  δημιούργησα, και  μετατράπηκα σε  είδωλο  στο  οποίο αποτείνεται  για  να  ξεδιαλύνει  τις  απορίες ,και  τους  φόβους  του.

«Δεν ξέρω πώς να σε βαφτίσω. Θέλω  να  σε  νιώθω  ταυτόχρονα  κοντά  μου, αλλά και μακριά. Ένας  συμπαραστάτης, που  σε κάθε ερώτηση  μου θα  έχει έτοιμη  και  την  απάντηση. Γιατί  να  είμαι  το  σημείο  συζήτησης  και  αναφοράς; Επειδή  ονομάζομαι  «-»;

Η  μαθηματική πράξη που απέβη σωτήρια για  την αναζήτηση  μου, ήταν  η απόδραση  μου  απ΄την λογική της ισορροπίας, που  ένωνε τάσεις. Θέλω πλέον να  ονειρεύομαι  μόνο  ή  να  προσεγγίζω  αποκλειστικά  το  απροσμέτρητο  βάθος  της  ύπαρξης.

Σκέφτομαι  λάθος; Σε  σένα  προσέτρεξα, γιατί  είμαι  αδύναμος  και  δεν  τολμώ  να αναφέρω  ότι  η  επιδίωξη  μου, είναι  να  γίνω  σοφός.»

Ξαφνικά  αυτοβυθίστηκα  στην  θάλασσα  των  εικόνων.  Ισχυρά  ρεύματα  με δυσκόλευαν  κατά  την  προσπάθεια  μου, να  ανέλθω στην  επιφάνεια. Γνωστά  και άγνωστα  πρόσωπα  απευθύνονταν  προς το πρόσωπο  μου.

Ι) Δεν νίκησα  την  ατολμία μου, γι’αυτό  και δεν μπορώ να πραγματοποιώ τους στόχους  μου.

ΙΙ) Γιατί δεν  με αγαπάς πλέον; Δεν  ήμουν  πιστή;

III) Ποτέ  δεν  θα  καταλάβω, πόση  δύναμη  έχει  η μυρωδιά  ενός λουλουδιού,απέναντι στην  κακία!

Καθώς  η  επανάσταση  της «-»  διογκώνεται, σε  ένα κίνημα  ανθισμένων  πόθων διατρέχω  τον  κίνδυνο  να  μείνω  απροστάτευτος  από ηθική.  Όμως  τίποτα  στον  κόσμο, δεν  μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια του  φόβου.

Η  ζωή  με ερωτεύτηκε  πιότερο, απ’τόν  ουρανό  και  την  γη. Όταν αναδύθηκα οι αχτίνες  του  ήλιου, ένωσαν  κύκλους  αδιάφορων  ανθρώπων  και  μετετράπησαν  σε  ρόδες  ποδηλάτου. Όπως  αυτό  που  ανέμελα  καβάλησα  και βολτάρω, στους  δρόμους  μιας  συνηθισμένης  αντιερωτικής  γκρίζας  συνοικίας.

"Captain Syd"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Στο  δωμάτιο  του, ανάμεσα  απ’τίς  κουρτίνες  αχνοφαίνονταν  ο πορτοκαλόχρους δίσκος  του  ήλιου. Ήταν  απόγευμα, αλλά  είχε  την  αίσθηση  ότι  ο  χρόνος  παρέμενε στάσιμος  ανάμεσα  στους  τέσσερις  τοίχους.

Κάθισε  στο  ανάκλιντρο  και  ανέμενε  το  βράδυ. Η  φθορά  απ΄την έλλειψη  έμπνευσης, τον  είχε  αποσυντονίσει  πλήρως. Επιθυμούσε  να  γράψει  ένα ποίημα  καθώς  ένιωθε  ότι  έπρεπε  να  μοιραστεί  την  αγωνία  του, και  τους προσωπικούς  φόβους  με  τον  ανώνυμο  αναγνώστη για την οικολογική καταστροφή  του  πλανήτη. Είχε  την  βεβαιότητα, ότι  οι  συνάνθρωποι  του  θα  τον  αντιμετώπιζαν  στην  καλύτερη  περίπτωση  ως  «παράξενο»  και  στην  χειρότερη  ως  «υπερβολικό». Όμως  δεν  τον  ενδιέφερε  η  άποψη  των  υπολοίπων, γιατί αφουγκράζονταν  κάθε μέρα, την  διασάλευση  της  ισορροπίας  που  συντελείται ανάμεσα  στα  οικοσυστήματα.

Έκλεισε  τα  μάτια, περισσότερο  σαν  ενστικτώδης  αντίδραση  στις  περιβαλλοντικές  ανησυχίες  που  είχε, και  για  λίγα  λεπτά  του  αφαιρέθηκε  με  μεταφυσικό  τρόπο  η  ανθρώπινη  ιδιότητα . Ταξίδευε  ως  λευκή  φάλαινα, κάτω  απ΄την  απέραντη θάλασσα  ενός  γαλάζιου  ονείρου. Στην  διαδρομή  του, συνάντησε  προς  μεγάλη του  έκπληξη ,την  «Αναζήτηση». Το  πλοίο  όπου  κυβερνήτης  ήταν  ο  «Captain  Syd» και  εξερευνούσε  το  υγρό  αχαρτογράφητο  στο  μεγαλύτερο  μέρος  του  σύμπαντος.

Μια  αχανής  έκταση, η  οποία  δεν  ήταν  δυνατό  να  υπολογιστεί  με ανθρώπινα μέτρα  και  εκεί  κρύβονταν  τα  μύχια  όνειρα, που  για  διαφόρους  λόγους  είχανε  απωθηθεί. Εκείνος  όμως  ατρόμητος  όπως  ήταν, τα  ανακάλυπτε  και  στην  συνέχεια  τα  ανέσυρε στην  επιφάνεια  του  συνειδητού. Εκείνοι  που  είχανε  φόβο  όταν  τα  αντικρίζανε, αναθαρρούσανε  και  στην  συνέχεια  τα  πραγματοποιούσανε.

Χωρίς  να  το  καταλάβει, η «Αναζήτηση»  ώθησε  το  γιγάντιο θηλαστικό  με  ένα τραγούδι  κάλεσμα  ουσιαστικά  στην  ράχη  των  κυμάτων  και..

                                    «Captain  Syd  γιατί  δεν με ακολουθείς  στην  ξηρά;

                                    Γιατί  κουβαλάς  τα  όνειρα  ως τον  αφρό της υγρής αγκαλιάς;

Oι  συγκεκριμένοι  στίχοι  ήταν  αρκετοί, ώστε  να  αντιληφθεί  ότι είχε εμπνευστεί  ένα  ποίημα. Την  αρχή  μίας  γραπτής  περιπέτειας ,χωρίς  τέλος;

"Ενα όνειρο θα γεννηθεί¨-(26/3/2020)

 

Η  απόσταση  που  τους  ένωνε, δεν  ήταν  ικανή  για   να  σταματήσει  τον  έρωτα  τους. Από  τα  μπαλκόνια τους, λόγω  της  απαγόρευσης  κυκλοφορίας  που  επικρατούσε στην Θεσσαλονίκη  εξαιτίας  της  πανδημίας  του  κορονωιου  τα  δυο  βλέμματα  διέσχιζαν  σε  μια  ευθεία  την  αντίφαση της  ιστορίας. Ο  θάνατος  και  η  θέληση  για  ζωή. Αντιλαμβάνονταν βέβαια  ότι  ο  χρόνος  είναι  αδυσώπητος  και  προχωράει  μπροστά.

Εκτός  από  τις  αναμνήσεις, που  έχουν  την  δυναμική της ανάκλησης. Ο ήλιος  του Μαρτίου, δεν  ήταν  δυνατός  και  τους  έδινε  την  εντύπωση  ότι  ήθελε  να  μιλήσει  μαζί  τους. Να τους  υπενθυμίσει  ότι  η  ζωή, είναι  ένας σκληρός αγώνας. Χαιρετούσαν  ο  ένας  τον  άλλο.

Αυτός  κάπνιζε  και  κρατούσε  μια  ακουστική κιθάρα . Πίσω  απ΄τα μαύρα  γυαλιά  του, δεν  ήταν  μάτια  αλλά  πουλιά  που ήθελαν να ανταμώσουν  τον  γαλάζιο ουρανό. Να  ξεφύγουν και  να  κάνουν  τον  γύρο  του  κόσμου. Μακριά από κάθε αριθμό που απηχούσε τον  θλιβερό  κατάλογο των  νεκρών  απ΄την  πανδημία.

Έπαιζε  το “Wish  you  were  here” των  Pink  Floyd. Γιατί  ήθελε  να  την  έχει  δίπλα  του.Αλλά η  ιστορία! Τι  κύκλους  κάνει, και στροβιλίζεται  μέσα  της  η  αισιοδοξία, ο  θάνατος, η  ζωή  και  ένα αβέβαιο  πρωινό. Ως  την  επόμενη  νύχτα  που  ένα όνειρο θα γεννηθεί  στην  ανθρωπότητα. Δίχως  χθες  μα  μόνο με  αύριο.

"Η ζωή συνεχίζεται"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

«Όπως  γνωρίζεις, έχω  πολλή  δουλειά  αυτό  το  διάστημα», «Δεν  μπορώ δυστυχώς, αν  και  θα  ήθελα  πολύ», «Ειλικρινά  δεν  γνωρίζω» είναι  μόνο  λίγες  απ΄τις εκφράσεις  των  «φίλων»  που  έχουν  ειπωθεί  προκειμένου  να  αποφύγουν  την  παρουσία  μου. Ευτυχώς  όμως  οι  περισσότεροι  από  αυτούς, εξαφανίστηκαν  πλέον  απ΄την  μνήμη  του  μυαλού μου ,και  του  κινητού  τηλεφώνου  μου.

Η  ζωή  συνεχίζεται, και  το  αντιλήφθηκα  ειδικότερα  όταν  έφθασα  κατά  την  διάρκεια  της  σε  ένα  κρίσιμο  σταυροδρόμι,  όπου όφειλα  να  κάνω διαπιστώσεις  και  επιλογές. Έτσι και  έπραξα. Δεν  είχα  την  παραμικρή  αμφιβολία, ότι  η  καθημερινότητα  έχει  ένα  χαρακτήρα  συναλλαγής  στο  παζάρι  των  συμφερόντων. Φυσικά  όσο  μεγαλώνεις  και  ωριμάζεις  αντιλαμβάνεσαι, ότι  εναπόκειται  στην  προσωπικότητα  ενός  ανθρώπου  το  αν  πρέπει  να  συνεχίσει  να  πορεύεται, δίπλα  σε  κάποιους  ή  μη.

Ότι  χειρότερο  φυσικά, είναι  η  «τοξικότητα»  που  εκπέμπουν ,λόγω  της  αρνητικής  ενέργειας  που  διαχέει  τις  ενέργειες  τους. Αναποφάσιστοι, άτολμοι, καταπιεσμένοι  από  απωθημένες  συμπεριφορές, που  δεν  τους  επιτρέπουν  να  σκεφτούνε  και  να πράξουνε  με  σύνεση, παρά  κυριεύονται  από  εκδικητικότητα  και  μικροπρέπεια.

Έτσι  λοιπόν  όλες  αυτές  τις  σκέψεις, τις  ενστερνίστηκα  ειδικότερα  ένα  βράδυ, που  η  υγρασία  «τρυπούσε»  τα  κόκκαλα  του  σώματος  μου, ενώ  επέστρεφα  προς  το  σπίτι  μου. Μπροστά  μου  είχε  ξεκαθαρίσει  ακόμα  περισσότερο, η κατάσταση  στο  περιβάλλον  μου  και δεν  είχα  καμία  αμφιβολία, για  καμία  απ΄τις  αποφάσεις  που  επρόκειτο  να  λάβω. Όταν  πορεύεται κανείς, μονάχα  εμπόδια  συναντάει. Αν  δεν  υπήρχαν  αυτά  θα εξέλειπε  το  κίνητρο, ώστε  να  αποκτήσεις  εμπειρίες  που  είναι  ωφέλιμες, για  να επανακαθορίζεις  ανά  τακτά  χρονικά  διαστήματα, τους  στόχους  σου.

Ίσως  ακούγομαι  αιρετικός, αλλά  ο  αγώνας που  διεξάγεις  καθημερινά  έχει  άγρια ομορφιά  και  δεν  θα  ήθελα  επ’ουδενί  να  είναι  διαφορετικά.