"Τρία κόρνερ,ένα πέναλτυ"

 Επέστρεφε απ΄την εργασία του, και η κούραση στο πρόσωπο ήταν

εμφανής. Πεινούσε πολύ και είχε την ανάγκη όταν φθάσει

στο σπίτι να μπει κάτω απ΄την ντουζιέρα και να κάνει ένα αναζωογονητικό

μπάνιο.

Η διάθεση του όμως άλλαξε άρδην, καθώς περνούσε μπροστά από μία αλάνα

όπου 2 ομάδες παιδιών είχανε τεθεί αντιμέτωπες σε αγώνα ποδοσφαίρου.

Την ίδια στιγμή ένιωσε ένα χτύπημα στην ωμοπλάτη. Η έκπληξη του δεν άργησε

να εκδηλωθεί ,όταν αντίκρισε ένα γνώριμο πρόσωπο.

-Νίκο!

-Γιώργο!

Αγκαλιάστηκαν και χαμογέλασαν δίχως δεύτερη κουβέντα.

-Πόσο καιρό έχω να σε δώ!

-Και εγώ το ίδιο. Λόγω υποχρεώσεων δεν έχω τον ελεύθερο χρόνο που θα ήθελα.

-Πάσχουμε από την ίδια αρρώστια.

-Θυμάσαι πόσες ώρες την ημέρα παρέα με τα άλλα γειτονόπουλα παίζαμε ποδόσφαιρο;

-Eχεις δίκιο. Γιατί δεν συμμετέχουμε και εμείς στον αγώνα που εκτυλίσσεται μπροστά

μας; Ειδικά ως τερματοφύλακες ήμασταν καλοί θαρρώ.

"Ουράνιο τόξο"

 Πέρασε η μπόρα.Ο ήλιος δειλά δειλά αποκάλυπτε τις προθέσεις

του παρουσιάζοντας το ομορφότερο πρόσωπο του. Δεν έμοιαζε σαν

τις άλλες καθότι μετά το ουράνιο τόξο πρόβαλλε πάνω απ΄την πόλη.

Τι όμορφα χρώματα! Να αρπάξεις το κόκκινο, και να σταματήσεις ως

φανάρι αξιών στον δρόμο της ζωής τον πόλεμο. Την δυστυχία και την

φτώχια.

Να ζωγραφίσεις με το μπλε, την μολυσμένη θάλασσα όπου οι κηλίδες

πετρελαίου και το παράνομο κυνήγι μεγάλων θηλαστικών έχουνε ξεβάψει

το φόρεμα της.

Να ονειρευτείς με το πράσινο αγκαλιά, τα καμένα δάση όπου έχουν προσφερθεί

θυσία στον βωμό της βιομηχανικής ανάπτυξης. Να ανταλλάξεις το πορτοκαλί, με το γκρίζο

απάνθρωπο πρόσωπο των πολυκατοικιών και των δρόμων. Να μετατραπεί ο πίνακας

της καθημερινότητας σε ένα νεωτεριστικό ρεύμα τέχνης, όπου το σουρεάλ βολτάρει

με την μονοτονία.

Το βιολετί άγγιγμα του ουρανού, να μελαγχολεί το βλέμμα μας ψηλά για τις όμορφες

στιγμές που μοιραστήκαμε με αγαπημένους ανθρώπους. Γιατί ερωτευτήκαμε, τολμήσαμε

οραματιστήκαμε. Η θλίψη των άσχημων αναμνήσεων να μεταμορφωθεί σε αισιοδοξία.

Όπως μοιάζει η γέννηση ενός μωρού, η ανατολή του ήλιου και το ομορφότερο τραγούδι

που αγγίζει τα αυτιά.

"Mακριά γαιδούρα"

 Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει! Ενα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα, η πλατεία

έμοιαζε σαν ωρολογιακή βόμβα.Η δημοσίευση στο facebook και οι

εκατοντάδες κοινοποιήσεις της ήταν σαφής.

«Γκρεμίζουμε το παρόν-Aναβιώνουμε το παρελθόν»-24.00 απόψε συναντιόμαστε

στην κεντρική πλατεία».Η ομάδα που είχε συντάξει την ανακοίνωση

και αυτοαποκαλούνταν « Απροσάρμοστοι», είχε προκαλέσει

πονοκέφαλο στους υπεύθυνους της αστυνομικής διεύθυνσης

εκείνο το βράδυ του Ιουνίου.

Η πόλη βρισκόταν σε αναβρασμό, καθώς η είδηση για την επικείμενη συγκέντρωση

προμήνυε αν μη τι άλλο επεισόδια.

Ξαφνικά ακριβώς στις 24.00,δεκάδες νεαροί και νεαρές εμφανίστηκαν στην πλατεία

και την πλημμύρισαν με φωνές και γέλια. Απο τις τσάντες που κουβαλούσανε ,έβγαλαν

μπάλες ,μπίλιες, κάρτες με φωτογραφίες ποδοσφαιριστών και οδηγών της Formula 1 και άλλα εξαρτήματα για ομαδικά παιχνίδια.

Αρκετά αγόρια έπαιζαν «μακριά γαιδούρα», ενώ τα κορίτσια ασχολούνταν με τα «μήλα». Άλλες παρέες έπαιζαν «κρυφτό» ενώ από τα γύρω μπαλκόνια των πολυκατοικιών αρκετοί πολίτες χαμογελούσαν και αποθανάτιζαν τα

δρώμενα με βίντεο στα κινητά τους τηλέφωνα. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς, παρείσφρησαν

στην πλατεία ως άλλοι ανεπιθύμητοι λόγω ηλικίας ώστε να ξαναθυμηθούν τα νιάτα τους.

Φυσικά λόγω της ζέστης που επικρατούσε, δεν έλειψε και το μπουγέλο ειδικά με μπαλόνια νερού που οι συμμετέχοντες γέμιζαν από την βρύση της πλατείας.

Το βράδυ έκβαλλε ως άλλο ποτάμι στην θάλασσα μιας άλλης ξέγνοιαστης παιδικότητας είτε

γι’αυτούς που την είχανε βιώσει ως το μεδούλι είτε για εκείνους που έπαιρναν μία πρώτη γεύση, καθότι εκπρόσωποι μίας γενιάς χωρίς παιχνίδια και δραστηριότητες στην αλάνα και τον χωμάτινο δρόμο.

"Εσυ"

Εσύ δεν είσαι αυτός που προσπαθείς να πείσεις

τον διπλανό σου ότι στην ζωή επιβιώνει ο πιο δυνατός;

Και εγώ που ανήκω σε αυτούς που έχουνε αισθήματα για

τον συνάνθρωπο μου, λογικά θεωρούμαι παρίας.

Της κοινωνίας σου! Αυτή που ταΐζει με εικόνες και διδάγματα

τον άνθρωπο από μικρή ηλικία, σε ταχύτητες απρόσωπες και

διαλυτικές.

Εσύ δεν είσαι εκείνος που δείχνει με το δάχτυλο του, τον ορίζοντα

μέσα από καπνούς και μυρωδιά αίματος και θειαφιού; Oπωσδήποτε!

Κάθε πόλεμος είναι μια επιχείρηση υπερθεματίζεις και κάθε δολάριο ή ευρώ

που τον ανατροφοδοτούν δεν έχουν παρά μονάχα σκλάβους και πιστούς.

Αγαπώ το μίσος σου, γιατί η ένωση των αισθημάτων μας γεννάει ένα μωρό. Την οργή. Δεν σβήνει παρά μόνο το

βράδυ προτού συγκεράσω τα όνειρα με την σκληρή πραγματικότητα που έζησα



ακόμα μια μέρα. Μια αρχή, για κάθε Εσύ. Ένα τέλος για κάθε Εμένα..

"Eνα λουλούδι,στην γλάστρα της καθημερινότητας"

Απορώ με την επιμονή σου. Δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις

ότι το να ζω με τις αδυναμίες και τα λάθη μου, είναι επιλογή;

Δύσκολη και επώδυνη μεν, αλλά συνυφασμένη με τις αξίες που

διατηρώ.

Όταν υπόκειμαι στην τελική κρίση, ως άλλος Ιανός φροντίζεις να

μου υποβάλλεις ερωτήσεις. Το άλλο ήμισυ του εαυτού μου, απορεί

με το συνειδητό.

«Οι πράξεις βλάπτουνε το συμφέρον σου» τονίζεις με στόμφο.

«Προσαρμόσου, συμβιβάσου, συμμορφώσου στις επιταγές της κοινωνίας»

διατυμπανίζεις όταν πρέπει να λάβω την απόφαση. Να σου πω την αλήθεια;

Aυτή που άδολα τρέφω στην γλάστρα της καθημερινότητας. Ένα λουλούδι

ευωδιάζει ανεξάρτητα από την βρωμιά και την λάσπη του περιβάλλοντος που

επιβιώνουμε.

Ας γέρνει τα πέταλα του στον ήλιο, και ας ποτίζεται με καλοσύνη αραιά και πού.

Η μνήμη είναι χώμα, που κάθε σπόρος φυτρώνει και αναπτύσσεται γρήγορα ή όχι

ανάλογα με την επιμονή στα θέλω μας.

Άσε με ήσυχο λοιπόν και να θυμάσαι..

«Ζω για να ελπίζω, να μοιράζομαι τις λίγες χαρές και να πεισμώνομαι απ΄τις αμέτρητες

λύπες».

"Ανω Πόλη Θεσσαλονίκης"

Η  θέα της  Θεσσαλονίκης, από  την  Άνω  Πόλη  είναι  μοναδική! Αυτό

το  γνώριζε  και  πρόθυμα  κατευθύνθηκε  ως  εκεί  βαδίζοντας  από  την

πλατεία  Ναυαρίνου όπου διέμενε.

Λίγο  η  κούραση  από  την  εργασία  της  εβδομάδας ,και  αρκετά  η  διάθεση

του  να  διευρύνει  τις  εικόνες  της  μνήμης  του, με «φωτογραφικό  φακό» τα

μάτια  ήταν  η  ώθηση  προς  την  περιδιάβαση  του. Από  τα  βυζαντινά  τείχη, έμοιαζε  να υπερίπταται  στον  ορίζοντα, και  να  λιτανεύει  την  αυταρέσκεια  του  ως  κάτοικος

της  αγαπημένης πόλης του.

Έτσι  την  ένιωθε  απ΄τα  φοιτητικά  του  χρόνια, παρά  το  γεγονός  ότι  είχε γεννηθεί

σε  ένα  χωριό  της  Ηπείρου. Όμως  η αναζήτηση  του  δεν  είχε  τελειωμό. Η  μυστηριακή

χροιά  των  κήπων  του  Πασά, συνάμα  με  την  πράσινη  ομορφιά  του  τοπίου ήταν  η

μαγική  πύλη  των  αναζητήσεων  του.

"8001"

 Το τρεμάμενο χέρι του μετά βίας είχε βάλει την θηλιά

του σχοινιού γύρω απ΄τον λαιμό. Ήταν μόνος στο σπίτι όπως

εδώ και μερικούς μήνες μετά τον χωρισμό του.

Οι κρύοι τοίχοι του δωματίου απομόνωναν την απελπισία του

απ’τα άκριτα βλέμματα και λόγια των συνανθρώπων του. Το

διαζύγιο με την Άννα συνεπικουρούμενο απ’την έλλειψη εργασίας

που του στοίχιζε σε χρήματα και ψυχολογία ,ήταν μία κενή οθόνη

απέναντι απ’το βλέμμα του.

Ανοιγόκλεινε τα μάτια και η υγρή υφή τους έμοιαζε με θάλασσα αναζήτησης.

Ευθυνών, ανθρωπιάς, συντρόφου και φίλων. Έλειπαν πολύ απ΄την καθημερινότητα

του οι διαπροσωπικές σχέσεις που θα ήταν ικανές να σταθούνε αποκούμπι.

Μετρούσε μία μία τις στιγμές εκείνες που στην διαδρομή της ζωής , ήταν οάσεις στην έρημο. Ήταν αργά όμως. Στο ύψος της καρδιάς, είχε γράψει πάνω στην τσέπη του

πουκαμίσου ένα νούμερο.”8001”.

Είχε ενημερωθεί λίγες ώρες πριν από μία ιστοσελίδα του internet,ότι τα τελευταία χρόνια

στην Ελλάδα σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία του κράτους οι αυτοκτονίες είχαν

ξεπεράσει τις 8000.Επομένως για τα δεδομένα της ημέρας, θα ήταν ο πρώτος που θα έσερνε τον χορό των νεκρών της επόμενης χιλιάδας.

Έκλεισε τα μάτια και κατόρθωσε, με λίγη προσπάθεια να σπρώξει με τα πόδια στο πλάι

το σκαμνάκι που στεκόταν επάνω. Δεν επιχείρησε ούτε μία στιγμή ,να σώσει τον εαυτό του.

Η θηλιά τον είχε σκοτώσει..