"Οκτώβρης στην Θεσσαλονίκη"-Δημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Η περιπλάνηση μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης είχε μόλις

ξεκινήσει. Όταν περπατάω στην γενέθλια πόλη μου ,αυτό τον μήνα

νιώθω πραγματικά λυτρωτικά.

Όμορφη η καλημέρα σου, σκορπιέται στους γνώριμους περαστικούς

από την διάθεση που γεννοβολάει η εναλλαγή των χρωμάτων λόγω της αλλαγής

των εποχών. Από την ζέστη στον δροσερό Βαρδάρη, και από τους καρπούς των κλαδιών στα πεσμένα φύλλα των δέντρων. Περιδιαβαίνεις την πλατεία Ναυαρίνου, που σφύζει από νεολαία

και διαθέσεις. Αγχωτικές λόγω των καθημερινών προβλημάτων, μα και χαμογελαστές

όταν η πίστη σου σφίγγεται σαν χειραψία με έναν φίλο ή αγκαλιά με την κοπέλα σου.

Οκτώβρης! Η ανάσα του σε συνοδεύει στην βόλτα μέχρι την παραλία, όπου τα

κύματα του Θερμαϊκού μαλώνουν με το φώς του ήλιου ή του φεγγαριού για τον

θρόνο της πιο όμορφης φωτογραφίας.

Οκτώβρης! Κάτω απ’τον Λευκό Πύργο περιμένω το βράδυ να με συνοδεύσει μέχρι

το ξημέρωμα της Δευτέρας. Μια νέα μέρα θα αρχίσει μαζί της ακουμπισμένη στον ώμο σου



ενώ κοιτάζεστε αμίλητοι..

"Aντίο"

«Η μοναξιά αποτυπώνεται στην στιγμή, και όχι στα δάκρυα» έλεγε

ο φίλος μου. Πόσο δίκιο είχε! Και αυτός ο ήλιος που σκλάβωνε το βλέμμα

μου ήταν ένας καθρέφτης της πραγματικότητας. Αντίκρυ απ΄το μπαλκόνι

του διαμερίσματος μου μετρούσα κεφάλια, ρόδες και διαθέσεις στον δρόμο.

Ήθελα τόσο πολύ να βγώ έξω για βόλτα!

Όταν χωρίζεις όμως νιώθεις μόνος. Θέλεις να διαπιστώσεις τα λάθη σου, αλλά σε

αρκετές περιπτώσεις ο εγωισμός είναι ι κακός σύμβουλος. Και εκείνη δεν περίμενε

να βιώσει τις αλλαγές στην συμπεριφορά μου λόγω της σχέσης μας. Ίσως να μην είναι

ο χρόνος ο καλύτερος μας σύμμαχος αλλά η σύγκρουση.

Αυτή γεννάει ελπίδες ,διαδρομές και υποσχέσεις. Χωρίς άλλο, η στιγμή είναι η μητέρα μας.

Όπως εσύ όταν μου είπες στο τηλέφωνο.



«Αντίο».

"Δώρο γενεθλίων"-Δημοσιεύτηκε στο tetartpress.gr

Ήταν  νευρικός  και  ανυπόμονος, καθισμένος  μπροστά  στον

ηλεκτρονικό  υπολογιστή  του. Λεπτομέρεια  ασήμαντη  για  κάποιον

μη  λάτρη  της  σύγχρονης  τεχνολογίας. Ζωτικής  σημασίας  όμως  για

έναν  έφηβο  χρήστη  των  μέσων  κοινωνικής  δικτύωσης.

Εδώ  και  πολλές  ώρες  καθώς «σερφάριζε» στο  internet, είχε  διαπιστώσει  ότι  η

ανάρτηση  του  με  αντικείμενο  ένα Ι-Phone  δεν  είχε  κατορθώσει  να  ξεπεράσει

τον  τριψήφιο  αριθμό  σε  likes.Φαινόμενο  ασυνήθιστο  γι’αυτόν.

"Γέννηση"-Συλλογή "Αταίριαστα"

Οι στάλες της βροχής ποτίζουνε το χώμα, που

βρίσκεται ο σπόρος της ζωής μου. Ο χρόνος την ψυχή

μου θεριεύει να φυτρώσω σαν λουλούδι που ο

κόσμος περιμένει.

Ο ήλιος διάλεξε την καρδιά μου να ζεστάνει ,με τις

αχτίδες του θωπεύει την δική μου αγάπη. Δίνω

στον άνεμο τα λόγια μου να μεταφέρει, στα τέσσερα

σημεία του ορίζοντα το ψέμα να ληστέψει.

Μα ο κόσμος είναι σκληρός τόσο σαν ένας βράχος.

Με αξίνα μοιάζει η αλήθεια μου να τον γκρεμίσω

"Tρία κόρνερ, ένα πέναλτι!"-Δημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Επέστρεφε  απ΄την  εργασία  του, και  η  κούραση  στο  πρόσωπο ήταν

 εμφανής. Πεινούσε  πολύ  και  είχε  την  ανάγκη  όταν  φθάσει

στο  σπίτι  να  μπει  κάτω  απ΄την  ντουζιέρα  και  να  κάνει  ένα  αναζωογονητικό

μπάνιο.

Η  διάθεση  του  όμως  άλλαξε  άρδην, καθώς  περνούσε  μπροστά  από  μία  αλάνα

όπου  2 ομάδες  παιδιών  είχανε  τεθεί  αντιμέτωπες  σε  αγώνα  ποδοσφαίρου.

Την  ίδια  στιγμή  ένιωσε  ένα  χτύπημα στην  ωμοπλάτη. Η  έκπληξη  του  δεν  άργησε

να  εκδηλωθεί ,όταν  αντίκρισε  ένα  γνώριμο  πρόσωπο.

-Νίκο!

-Γιώργο!

Αγκαλιάστηκαν  και   χαμογέλασαν  δίχως  δεύτερη  κουβέντα.

-Πόσο  καιρό  έχω  να  σε  δώ!

-Και  εγώ  το  ίδιο. Λόγω  υποχρεώσεων  δεν  έχω  τον  ελεύθερο  χρόνο  που  θα  ήθελα.

-Πάσχουμε  από  την  ίδια  αρρώστια.

-Θυμάσαι  πόσες  ώρες  την ημέρα  παρέα  με  τα άλλα  γειτονόπουλα  παίζαμε  ποδόσφαιρο;

-Eχεις  δίκιο. Γιατί  δεν  συμμετέχουμε  και  εμείς  στον  αγώνα  που  εκτυλίσσεται  μπροστά

μας; Ειδικά  ως  τερματοφύλακες  ήμασταν  καλοί  θαρρώ.

Ο  Γιώργος  χαμογέλασε  και  κατόπιν  συζητήσεως  με  τα  παιδιά, έκανε  νόημα  στον  Νίκο

να εισέλθει  στον  χωμάτινο  αγωνιστικό  χώρο. Όσα  σούτ  είχανε  επιχειρηθεί  προς  τις

εστίες  που  αποτελούσαν  πεσμένα  μπουφάν, ήταν  εύκολη «λεία» για  τους  2  ενήλικους

οι  οποίοι  ενίοτε  εκτελούσανε  και  χρέη  προπονητή.

“40”-Συλλογή "Αταίριαστα"

Εχεις  μόλις “ κλείσει “  τα 40.Κοιτάζεις  βαθιά  μέσα

και  ψάχνεις  εκείνον  που  βαδίζετε  μαζί  στο  μονοπάτι  της  ζωής.

Toν  εαυτό  σου. Οι αναμνήσεις  είναι  πολλές ,οι  περισσότερες

δυσάρεστες  αλλά  εκείνες  οι  λίγες  χαρές  μοιάζουν  ικανές

ώστε  να  σου  δίνουν  κουράγιο.

Ανέβηκες  το  βουνό  μέχρι  την  κορυφή  του, που  μοιάζει  με  παρατηρητήριο.

Γνωρίζεις  ότι  από  εδώ  και  στο  εξής, ξεκινάει  σιγά  σιγά η  κάθοδος  μέχρι

τους  πρόποδες  του. Είναι  κάτι  στιγμές  που  βλασφημάς  την  ελπίδα  και

κραυγάζεις  άναρθρα  γιατί  πανικοβάλλεσαι. Δεν  έζησες  αυτά  που  λαχταρούσες.

Τι  κρίμα! Έτσι  λες και σφίγγεις  την  γροθιά  με  δύναμη .Εκείνη  η  κοπέλα  στο

διπλανό  τραπέζι  δεν  ήταν  παρά  μια  προσπάθεια, να  σηκωθείς  από  την  καρέκλα

και  να  κατευθυνθείς  δίπλα  της  ώστε  να μιλήσεις.

"8001"-Δημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Το  τρεμάμενο  χέρι  του  μετά  βίας  είχε  βάλει  την  θηλιά

του  σχοινιού  γύρω απ΄τον  λαιμό. Ήταν  μόνος  στο  σπίτι  όπως

εδώ  και  μερικούς  μήνες  μετά  τον  χωρισμό  του.

Οι  κρύοι  τοίχοι  του δωματίου  απομόνωναν  την  απελπισία  του

απ’τα  άκριτα  βλέμματα  και  λόγια  των  συνανθρώπων  του. Το

διαζύγιο με  την  Άννα  συνεπικουρούμενο  απ’την  έλλειψη  εργασίας

που  του  στοίχιζε σε  χρήματα  και  ψυχολογία ,ήταν  μία  κενή  οθόνη

απέναντι  απ’το  βλέμμα  του.