Τα βήματα βούλιαζαν στην άμμο. Θαρρείς ο χρόνος, είχε μεταμφιεστεί σε άνθρωπο και σημάδευε ανεξίτηλα την παρουσία του. Είχε καταφθάσει ο Ιούνιος και δίχως δεύτερη σκέψη, ο Νίκος «φλέρταρε» την θάλασσα, σε εκείνη την όμορφη ακρογιαλιά. Ήταν Παρασκευή απόγευμα, και η αλήθεια είναι ότι ένα δροσερό αεράκι πρόσφερε χαλάρωση στην βόλτα του.
Κάποια στιγμή ξάπλωσε, και κάτω απ΄τις αχτίνες του ήλιου έκλεισε τα μάτια. Η αλμύρα του νερού, έγλειφε την όσφρηση ενώ η αφή του κύματος με τα πόδια πρόσφερε, μια μοναδική αίσθηση. Μπορούσε να διακρίνει την πόλη της Θεσσαλονίκης, την οποία για λίγες ώρες είχε προτιμήσει να αποχωριστεί. Το στοιχείο όμως που τον γοήτευε αναμφίβολα, ήταν ο ανοιχτός γαλάζιος ορίζοντας που στην αγκαλιά του θώπευε, τον πορτοκαλόχρου φωτεινό δίσκο.
Κάθε εκατοστό αυτού του πίνακα που εκείνος ζωγράφιζε με τα χρώματα, των μύχιων επιθυμιών του ανέβλυζε ανεξάντλητες ποσότητες ελπίδας. Αναντίρρητη ανάγκη ουσιαστικά, για την απόδραση που προετοίμαζε καθημερινά μόλις ξυπνούσε και πραγματοποιούσε αργά το απόγευμα, μετά την αποχώρηση απ΄το γραφείο.
