Την κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια. Απολάμβανε το απέραντο γαλάζιο, που ακτινοβολούσανε οι «κόρες» τους. Εκείνη περίμενε μια κουβέντα, να αποδράσει απ΄τα χείλη του. Να σαγηνέψει τις αισθήσεις της, και να ταξιδέψουνε μέχρι τα αστέρια.
Αγκαλιασμένοι στην βεράντα του διαμερίσματος τους, μαγεύονταν από την υπέροχη «σιγαλιά» που πρόσφερε η καλοκαιρινή νύχτα. Αν και ζευγάρι από την εφηβεία, ήταν παντρεμένοι εδώ και 8 χρόνια με μια μικρή κόρη που κοιμόταν στο δωμάτιο της. Παρέα τους είχανε, εκείνη την ώρα ένα μικρό φορητό ραδιόφωνο σε σχήμα ορθογώνιο δώρο ενός φίλου του άντρα. Δεν ήταν η πιο μοντέρνα και ελκυστική συσκευή, αλλά είχε μοιραστεί ως άλλος άνθρωπος με μαγικό τρόπο τις αναμνήσεις τους, εδώ και πολύ καιρό.
Αν μπορούσε να μιλήσει, θα αναφέρονταν σε όλο το μωσαϊκό των συναισθημάτων που είχανε βιώσει. Καβγάδες, ψυχρότητα ,πάθος, έρωτα. Όμως αυτή ήταν εντέλει η ιδιαιτερότητα του. Ότι πάνω στο πλαστικό κάλυμμα του φώλιαζαν αναμνήσεις. Και αυτό ήταν αρκετό, ώστε να είναι ένας πολύ καλός φίλος τους.
